Nieuw hier - Mijn hart even luchten

Plaats reactie
TheeDrinker93
Berichten: 1
Lid geworden op: 14 oktober 2021, 13:37

Nieuw hier - Mijn hart even luchten

Bericht door TheeDrinker93 » 17 oktober 2021, 14:25

Hallo,

Ik zal me even voorstellen:
Mijn man en ik zijn ondertussen 10 jaar samen, we zijn beiden 28 ondertussen. In september 2020 heb ik besloten te stoppen met de pil. Mijn cyclussen kwamen niet volledig regelmatig, over het algemeen soms 35 dagen, dan weer 42 dagen . Stilaan kwam het besef dat dit toch niet normaal is, voor ik met de pil begon kon ik de klok zetten op mijn menstruatiecyclus.
Maart 2021 heb ik een cyclus van 50 dagen en een negatieve zwangerschapstest, Er wordt op dat moment Duphaston opgestart om mijn menstruatie uit te lokken, indien het na drie maanden niet normaliseert moet ik terug. Zo gezegd, zo gedaan, drie maanden later zit ik terug bij de gynaecoloog: diagnose: PCOS en opstart Clomid.

Er was niet echt een verklaring over hoe of waarom ik nu ineens zo onregelmatig ben of van waar de PCOS komt. Ik heb geen uiterlijke symptomen van PCOS op wat acné na (en die is al aanwezig sinds de puberteit). Al de bloedwaarden waar in orde, geen overgewicht, geen insulineresistentie.

Ondertussen zijn we aan onze 4e kuur Clomid en in we zitten terug in de wachtperiode. Ik haat deze periode, het is de periode waarin ik het meest onzeker ben. In die twee weken komt heel vaak "de goede raad" of "geruststelling" boven van collega's: zijnde "Je mag er niet te veel op denken", "je mag niet te veel stress hebben" of de "ergste" - "Als je zwanger bent dan voel je dat". Tot op heden heb ik nog niks gevoeld, behalve wat gevoeligere borsten, wat niet alleen maar op zwangerschap kan wijzen...

Indien het deze cyclus niet zou lukken, mag ik niet direct opnieuw starten met Clomid maar moet er een radiografisch onderzoek gebeuren om te kijken naar de doorstroming van mijn eileiders. Iemand van jullie hier al ervaring mee? De gynaecoloog zei dat het "een venijnige pijn is, vergelijkbaar met menstruatiekrampen". Hoe lang duurt zo een onderzoek? Verder zal daarnaast dan ook gekeken worden naar de zaadkwaliteit van mijn man om na te gaan of daar niks mis is.

De reden dat mijn collega's op de hoogte zijn, is omdat ik op het werk niet meer met bepaalde stoffen mag werken omdat deze schadelijk zijn voor een ongeboren kind. Sinds kort is één van mijn collega's ook aan het proberen om zwanger te worden en ik ben er als de dood voor dat ze "me zou voorbijsteken" (ik weet het, het groene beestje, jaloezie spreekt). Ik weet niet of ik mentaal sterk genoeg in mijn schoenen zal staan om bij haar dat buikje te zien groeien, terwijl wij "nog achter blijven".

Ik mis soms mensen om mee te praten, mensen die weten hoe het is. Zowel bij mijn man als mijn mama vind ik een luisterend oor, maar het voelt niet als genoeg. Ik heb soms het gevoel dat in de buitenwereld, spreekt over moeilijk zwanger worden. Hierdoor voelt het soms vrij eenzaam. (Zie hier de reden om een account aan te maken op deze website),

Om af te sluiten: Hoe gaan jullie om met het groene beestje? Hoe houden jullie je sterk in die wachtperiodes? Enige tips om te stoppen met piekeren?

PS: Dankjewel, als je door heel deze tekst bent geraakt :-).

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten