Ik zal mezelf even kort voorstellen.)
Ik ben 33 jaar oud , mijn vriend 35 jaar oud. We wonen samen in Limburg
In september 2020 ben ik gestopt met de pil. Ik wist op dat moment al dat ik PCOS had en ik dacht, ik ga stoppen met de pil om te kijken of mijn lichaam zelf een cyclus zou starten of niet. Na heeel veel geduld, aanpassing voeding, maar ook de vaststelling van insulineresistentie en medicatie is het me gelukt mijn cyclus min of meer te reguleren. toen ik stopte met de pil had ik nog niet perse een hele grote kinderwens, maar ik dacht mocht het zo lukken is het natuurlijk fijn.
jammer genoeg gebeurde er in de afgelopen jaren helemaal niets. Alhoewel ik wist dat ik PCOS heb, had ik toch een beetje hoop gekregen op het moment dat mijn cyclus zich herstelde.
Omdat ik voor de rest van de PCOS klachten al een keer naar UZ Brussel (Jette) was gegaan, leek het ons het beste om ons 'traject' ook daar te starten, i.p.v. eerst hier wat te sukkelen in een ziekenhuis kortbij. Ik had hele goede verhalen gehoord van Jette, dus het was ons de afstand waard!
In maart 2023 zijn we voor het eerst op consultatie geweest bij prof. De Vos. Dit gesprek was erg goed meegevallen. Hij was erg hoopvol en vriendelijk. Hij gaf aan dat ik een goede kandidaat zou zijn voor IVM (invitro maturisatie)
Er zouden eerst nog enkel onderzoeken moeten gebeuren : bloed trekken, eileideronderzoek, spermastaal van vriend,..
Het bloed en het eileideronderzoek was in orde en in augustus 2023 heeft mijn vriend zijn spermastaal binnengebracht in het labo (we waren eerst nog bezig met verbouwen, op vakantie gaan,.. )
Je voelt het al aankomen... het sperma staal was super slecht. Er werd geen enkele zaadcel gevonden. Het verdict: Azoospermie.
Na dit slechte resultaat volgde onderzoek na onderzoek en vele (frustrerende) gesprekken met Prof. Vloeberghs in UZ Jette. Uiteindelijk blijkt mijn vriend het klinefelter syndroom te hebben.
Kort gezegd wil dit zeggen dat er een afwijking op zijn chromosomen zit, hij heeft namelijk 1 X-chromosoom teveel.
Dit nieuws kwam natuurlijk erg hard aan. Dubbele pech voor ons
een heel onzekere periode brak aan, totdat in januari een TESE operatie plaats vond en ze hoera! zaadcellen konden vinden. Wij waren zo blij en opgelucht, eindelijk een kans!<br/>
2 weken na de operatie moesten wij terug op gesprek bij de prof en helaas werd daar onze blijdschap de kop ingedrukt. Er waren inderdaad zaadcellen gevonden, maar we moesten toch serieus nadenken over een plan B omdat de prof niet kon inschatten of er voldoende zaadcellen zouden overleven bij ontdooiing. En omdat er verwacht werd dat ik veel meer eicellen zou hebben dan zaadcellen zou dit een probleem opleveren. Uiteindelijk hebben we dan als plan B gekozen voor donorsperma. De maanden voordien hadden we hier natuurlijk al veel over gepraat, wetende dat dit een reële optie zou zijn. Gesprek met de psycholoog in Jette gehad, wat goed deed.
Uiteindelijk heb ik op 3/05 mijn eerste pick up gehad.
Goed nieuws, 26 follikels geprikt.
Op dinsdag kregen we een 1e telefoontje. van de 26 follikels waren er 15 eicellen mooi uitgerijpt, en 9 bevrucht en bevrucht gebleven op dag 3.
Ze zou me terugbellen op dag 5 voor een stand van zaken, ze gaf aan dat er nog wel zouden afvallen.
maar eerlijk, ik dacht 9 embryo's op dag 3, dat gaat geen probleem opleveren voor dag 5.
Helaas... nu blijkt dat van die 9 embryo's maar 1 embryo het gehaald heeft tot dag 5..
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier best van schrok. Ik ben natuurlijk blij dat er binnenkort een terugplaatsing kan plaatsvinden, maar ik voel dat ik ook angstig ben voor de toekomst.
Als je iedere x maar 1 embryo hebt, dan zijn de pogingen wel erg snel op, toch?
Ik merk dat ik positief probeer te blijven, zeker omdat ze zeggen dat deze embryo echt een topkwaliteit heeft en dag 5 gehaald heeft, maar ik merk ook dat ik veel angst voel..
Zijn er nog mensen die zich hierin herkennen? of iemand die mee wil ventileren
Alvast bedankt om te lezen als je tot hier bent geraakt
Groetjes
