verder zonder kinderen of adoptie

[corinne]

Dag ann,

tuurlijk mis ik zwanger zijn maar tegelijk ben ik eigenlijk bang geworden. Weet je, zwanger zijn is zalig maar ook verontrustig. Je weet nooit hoe een zwangerschap kan aflopen. Bevallen en zonder kind naar huis gaan is het ergste wat je kan overkomen en dan heb je nog dat leeg en soms dat schuldgevoel. Hoeveel keer heb ik me af gevraagd of er iets was dat ik had kunnen doen om dit te voorkomen. Maar ik wil je niet ontmoedigen, zo heb ik een vriendin die na twee pogingen zwanger was van een tweeling. Twee prachtige meisje. Alles verliep zoals het hoorde. Zo ziet je wel dat je dit niet kunt voorspellen. Mijn man en ik hebben altijd gezegd dat we het zouden proberen tot mijn 30 ste en dat hebben we gedaan. Wij weten nu dat we het alle kansen hebben gegeven. Nu, wil ik alleen nog genieten van het leven en uitkijken naar dat klein bruin boeleke. Ik voel me eigenlijk zwanger maar dan op een andere manier en ik kijk naar evenveel dingen uit zoals mijn periode tijdens mijn zwangerschap. Volgens mij kan je dit alleen maar als je vrede heb genomen met het feit dat het biologies niet gaat.

Corinne

[anneman]

Hallo,
Het is al een tijdje geleden dat ik nog naar deze site heb gesurfd. Gewoon druk druk druk en zo heb ik het graag. Dan hoef ik niet te veel na te denken over problemen. Het wel gekende vluchten in je werk, werkt bij mij uitstekend.
Nu waarom terug een berichtje op deze site: we hebben vorige week onze uitnodiging gehad voor de jeugdrechtbank. 6 november is het zover. Hoewel ik nog geen 100% achter adoptie sta moet ik tochwel toegeven dat ik super content was iets te horen dat het proces in gang zet. Zou dit toch een teken zijn dat ik mij er stilletjes aan begin in te stellen dat adoptie onze enige optie is voor geluk.
Terwijl ik dit berichtje schrijf verschiet ik zelf van het feit dat ik er mij toch een beetje in de adoptie gedachte aan het stellen ben.
Dat het nu maar snel 6 november is dan kunnen we weer actief met adoptie bezig zijn. Het zal een nerveuse periode zijn maar hoe sneller het MO achter de rug is en het vonnis uitgesproken , hoe liever ik het heb.

groetjes

[Tom]

Anneman, eerlijk gezegd zou ik pas met adoptie starten als je er 100% klaar voor bent.

Anders zou ik er eerlijk gezegd niet aan beginnen ...

[anneman]

beste Tom,

Ik begrijp je reactie. We zullen echt niet doorgaan met adoptie wanneer ik na een positieve uitspraak van de jeugdrechtbank niet 100% achter adoptie sta. Maar ik ben in onze relatie niet alleen en mijn man is meer dan 100% voor adoptie. Dus vind ik dat ik het een kans moet geven om mij open te stellen. Wanneer ik niet groei in dit procces en echt denk dat adoptie niets voor mij is dan zullen we met adoptie niet doorgaan.
Al moet ik toegeven door er met bezig te zijn dat ik steeds meer positief over adoptie ga denken.
Ik wil niet dat mensen gaan denken dat ik hier licht over ga . Ik wil dit wel doordacht doen . En dit vooral in het belang van het adoptiekind.

[fluffie]

Hey Anneman,

ik begrijp dat dit een moeilijke keuze is. Het feit dat je blij was om te horen dat het proces in gang gezet is, wil toch wel zeggen dat je ervoor open staat. Veel succes in ieder geval!

Ben zelf nog maar net bij de gyneacoloog geweest voor onderzoeken, maar ik weet eigenlijk niet of ik die hele medische toestand wel wil beginnen... Ikzelf zou heel graag adopteren, maar mijn man is er nog niet zo voor te vinden... Hij zegt niet nee, maar ook niet direct ja. Hij wil eerst de oorzaak kennen waarom we via de natuurlijke weg geen kindjes kunnen krijgen. Ik wil hem daarin ook niet forceren, het moet uiteindelijk een beslissing van ons tweeën zijn.

[anneman]

hallo,

Vandaag naar de jeugdrechtbank geweest. Dat bleek niet meer dan een formaliteit te zijn. We zijn nog geen 2 minuten binnen geweest.
Er werd ons daar meegedeeld dat de start van het MO zeker nog tot de 4 à 6 maanden kan duren en dat was toch wel een grote domper. We waren niet voorbereid op zo een lange wachttijd. Wij dachten dat binnen de 4 maanden alles zou zijn afgehandeld voor het MO.
Ben enorm teleurgesteld. Weet iemand of dat effectief zo lang nog duurd.

Groetjes

[EfenEn]

Dat hangt er een beetje vanaf vanwaar je bent.
wij zijn van Leuven en moesten naar CAW mozaiek. we zijn moeten verschijen voor de jeudgrechter op 12/02/08. Ons eerste gesprek voor het MO was op 22/07. Dus dat was toch 5 maanden er na pas. We hebben ons verslag ontvangen op 4/09, zijn voor de jeugdrechter verschenen op 4/11 en ons vonnis wordt pas geveld op 2/12. Dus we hopen tegen 15/12 ons vonnis te hebben. dan kunnen we pas een afspraak maken voor een intake gesprek. Dat is 10 maanden na het verschijnen voor de jeugdrechter voor het tussenvonnis....
En waarschijnlijk kunnen we pa sten vroegste op intaken gesprek ergens in februari. Dan zijn we 1 jaar en 7 maanden bezig... enkel nog maar in België...

Sorry voor het negatieve antwoord, maar zit er zelf een beetje door in de put...

[anneman]

Dit is inderaad zeeeer teleurstellend. Ik snap het allemaal niet goed.
Begrijpen ze dan niet dat voor je begind met adoptie je al een enorm lange teleurstellende periode achter de rug hebt.
Deze lange wachttijd is er echt te veel aan vind ik.
Ik die dacht dat het allemaal beter geregeld was.
Domme IK .

Sorry heb me even laten gaan

[EfenEn]

Heel frustrerend, he. Maar je weet beter hoe het echt zit, dan kan je alleen hopen dar het bij jou sneller zal gaan. Ik moet zegge, vergeleken met andere mensen hier op het forum verspreid over Vlaanderen, dat het bij ons wel heel traag gaat. Het kan dus alleen maar sneller

Succes!

[W]

Das inderdaad het gevoel waar we allemaal af en toe mee te maken krijgen. Maar op de één of andere manier leer je er toch mee te leven, met dat wachten. Allé, ik toch. Anders kan je gewoon niet voort. Ik heb op een bepaald moment een klik moeten maken, want anders had ik geen leven meer.
En ik probeer het positief te bekijken: als ik kijk naar de weg die we al afgelegd hebben, dan kan ik toch zeggen dat we op dit moment over de helft zitten. Dus probeer ik af te tellen. Nog maar een jaar of twee... drie?

Voor we aan kindjes begonnen (lang geleden) las ik eens "Je moet veranderen wat je veranderen kan en aanvaarden wat je niet veranderen kan." Nooit gedacht dat ik dat zo letterlijk zou ervaren...

[anneman]

bedankt voor het de oppeppende berichtjes. Maar soms heb ik het gevoel of ik de laaste 8 jaar nog niet anders gedaan heb dan wachten. En van de ene teleurstelling in de andere val.
Nu moeten jullie niet denken dat ik niet anders doe dan klagen maar via deze weg kan ik gemakkelijk mijn frustratie kwijt zonder gevolen zoals vrienden die je gaan mijden omdat je over je problemen wil praten. Vrienden horen graag dat het goed met je gaat en niet dat je in de put zit. Zie het niet verkeerd wij hebben zeer goede en attendvolle vrienden maar soms is het makkelijker je hart te luchten bij mensen die ongeveer het zelfde lot moeten dragen.

[W]

Het is daarom dat we hier allemaal ons verhaal doen.

Praat altijd makkelijker met lotgenoten. Doe dus maar gerust je verhaal.

[anneman]

Merciekes voor de steun. Heb een zeer zware week achter de rug op emotioneel gebied.

[LEE]

Hey anneman,

Ik vroeg me af of jullie ondertussen al weer een stapje verder zijn in de adoptieprocedure?

Ik voel me een beetje verwant met je.
Wij hebben 5 IVF-ICSI, en cryo-pogingen achter de rug, in totaal 10 terugplaatsingen. Ik ben 4x zwanger geweest. Eerst 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen, dan ons dochtertje die op 23weken en 4dagen geboren is en na 14 maanden en 14 dagen overleden is, daarna een "gewone" miskraam op 11 weken zwangerschap. Het verlies van ons dochtertje en dan de laatste tegenslag waren voor ons op dat moment de druppel...we zagen het niet meer zitten om zelf nog zwanger te worden, veel te bang voor wat er de volgende keer zou kunnen gebeuren. En dus hebben we ons direct aangemeld als kandidaat adoptieouders omdat we toch wel graag voor een kindje wilden zorgen. We hebben pech dat we onze vakantie al gepland hadden voor we de data van de voorbereidingscursus kregen en daarom moeten we nu wachten tot september voor we de cursus mogen starten.
Ik heb zelf wat schrik voor het MO, heb er al zoveel over gehoord, "niet goedgekeurd omdat de eigen mislukte kinderwens niet verwerkt is". Ben zo bang dat ik niet "goedgekeurd" zal worden. Echt doodse schrik dat ergens op papier komt te staan dat ik niet geschikt ben als ouder van een adoptiekindje, ik dat even goed zou kunnen opvatten als dat ik ook geen goede moeder was voor ons kleine meisje.
Hoewel het nog steeds een droom is om een voldragen zwangerschap mee te maken, staat mijn hart even goed open voor een adoptiekindje. Ik heb zelf een stiefvader, waar ik altijd een hele goede band mee heb gehad, dus ik weet dat bloedverwantschap echt geen reden is om iemand liever te zien of zo, maar heel die procedure vooraf schrik me af en op die manier sta ik er ook nog niet 100% achter.

groetjes
Lee

[anneman]

Hallo Lee,

Ons adoptieprocedure is ondertussen wel al een eindje gezet. In de maand Februari hebben we onze gesprekken gehad met het MO. Er waren er die goed gingen maar er was is een met de psycholoog dat zeer frustrerend was. En dat ging dan vooral over onze zoon.
Toen we daar buiten kwamen hadden we een zeer slecht gevoel over het gesprek. Maar bij het volgende gesprek hebben we onze slechte gevoelens uitgelegd en alle mogelijke misverstanden kunnen uit de weg ruimen.

We zitten nu op het moment dat we wachten op een bericht van de jeugdrechtbank wanneer we mogen komen voor de uitspraak van ons vonnis.
Het MO heeft alvast een POSITIEF advies gegeven.

Ik moet zeggen dat dat een enorm pak van ons hart was want de stress om het wachten was enorm!

Dus enkel goed nieuws maar weer moeten we wachten op een volgende stap.
Als je een ongeduldig persoon bent leren ze je bij adoptie wel om geduldig te worden.

Groetjes Ann