Hallo iedereen,
Gisteren zijn we voor de zoveelste maal teleurgesteld, der waren 2 superembryootjes teruggeplaatst, maar helaas, weer niet gelukt. Het was ondertussen al onze 4de poging, na eerst 6 thuispogingen met clomid en 6 iui. Der is niet echt een groot vruchtbaarheidsprobleem bij ons vastgesteld en al onze embryootjes waren van superkwaliteit. Ik werd 1 maal zwanger, maar kreeg al vrij snel een miskraam. We zijn nu al zoveel teleurgesteld en we zien in al dat medisch gedoe echt geen toekomst meer, plus dat nu ook de angst er echt wel in zit om nogmaals een miskraam te moeten doormaken. We hebben nu nog 2 embryootjes in de diepvries, daar gaan we nog een poging mee wagen, het is tenslotte leven die we al gecreeerd hebben, en dat laten verloren gaan lijkt ons ook fout. Ondertussen gaan we ons wel al inschrijven voor de adoptiecursus. Adoptie is voor ons altijd een optie gebleven, wij willen een gezinnetje, en de oorsprong van dat kindje maakt ons niet zoveel uit.
Misschien zijn er wel mensen die vinden dat we te vroeg opgeven, we hebben uiteindelijk nog 4 pu tegoed, maar het is genoeg geweest. Al 2.5 jaar leven we van maand tot maand, en beheersen eicellen, baarmoederslijmvliezen, embryootjes enz ons leven. Ik werk zelf in de medische wereld en ben dan ook bang voor de gevolgen van al die hormonen. Welk nut heeft het om na al die pogingen toch een kindje te krijgen maar dan 10 jaar later bordtkanker krijgen van al die troep. ( wij zijn nogal natuurmensen, eten bio en kweken groeten, houden beesten, vandaar ook onze afkeer voor al die middelen misschien)
het is een heel verhaal, maar misschien wel herkenbaar voor iemand.
Of zijn er nog mensen die nu de stap maken naar adoptie? misschien kunnen we onze ervaringen delen
groeten, gumi
adoptie, onze alternatieve weg naar een gezin
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
-
verena
- Berichten: 122
- Lid geworden op: 19 juni 2008, 20:56
hallo Gumi,
eerst en vooral welkom....
Wijzelf besloten ook na de mmm voor adoptie te gaan. We deden er wel iets langer over..
In '99 huwden we en we besloten onmiddelijk om ervoor te gaan.
Een zwangerschap bleef echter uit. Toen we na 1 jaar en 6 maand ongeveer naar de gyn gingen bleek ik heel onverwachts zwanger, echter op een 6 weken een miskraam. Toen begonnen allerhande testen en starten met tempraturen, pergotime (als ik me niet vergis). Zo deden we het 1 j ong. Toen iui een 6 keer. Toen 6 keer isci en 7 cryo terugplaatsingen en tot slot nog een ZIFT. Ondertussen een 2 de miskraam gehad met curretage (ong 10 weken).
We gingen er zo lang mee door omdat er ook bij ons een enkel probleem is. Mijn cysclus is ok, en mijn eicellen ook. Mijn man zijn zaad is ok. ons embryo's altijd super. In Onze 8 jaar mmm hebben ze geen enkele oorzaak kunnen vinden waarom het niet lukt. Eerst gingen we in kortrijk, dan UZ Gent en dan naar VUB. op een bepaald moment hadden we er echt genoeg van en kozen we voor adoptie. In oktober 2007 begonnen we eraan en ondertussen wachten we op onze eerste afreis naar ons zoontje uit Polen.
Je zal het perfect zelf aanvoelen wanneer je er klaar voor bent om enerzijds te stoppen met de mmm en dan waneer je klaar bent om je in het adoptie avontuur te storten.
Groetjes
Verena
eerst en vooral welkom....
Wijzelf besloten ook na de mmm voor adoptie te gaan. We deden er wel iets langer over..
In '99 huwden we en we besloten onmiddelijk om ervoor te gaan.
Een zwangerschap bleef echter uit. Toen we na 1 jaar en 6 maand ongeveer naar de gyn gingen bleek ik heel onverwachts zwanger, echter op een 6 weken een miskraam. Toen begonnen allerhande testen en starten met tempraturen, pergotime (als ik me niet vergis). Zo deden we het 1 j ong. Toen iui een 6 keer. Toen 6 keer isci en 7 cryo terugplaatsingen en tot slot nog een ZIFT. Ondertussen een 2 de miskraam gehad met curretage (ong 10 weken).
We gingen er zo lang mee door omdat er ook bij ons een enkel probleem is. Mijn cysclus is ok, en mijn eicellen ook. Mijn man zijn zaad is ok. ons embryo's altijd super. In Onze 8 jaar mmm hebben ze geen enkele oorzaak kunnen vinden waarom het niet lukt. Eerst gingen we in kortrijk, dan UZ Gent en dan naar VUB. op een bepaald moment hadden we er echt genoeg van en kozen we voor adoptie. In oktober 2007 begonnen we eraan en ondertussen wachten we op onze eerste afreis naar ons zoontje uit Polen.
Je zal het perfect zelf aanvoelen wanneer je er klaar voor bent om enerzijds te stoppen met de mmm en dan waneer je klaar bent om je in het adoptie avontuur te storten.
Groetjes
Verena
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
Beste Verena,
Bedankt voor je reactie,we hebben daarjuist ons aanmeldingsformulier ingevuld en morgen gaat hij op de post. Ik verschoot ook eigenlijk wel een beetje van mijn reactie vrijdag nadat ik mijn bloeduitslag hoorde. Plots was voor mij de maat vol, ik heb er echt een zeker gevoel over: het is genoeg geweest. Mijn man wil nog onze laatste cryootjes een kans geven en ik begrijp hem. Aan de andere kant begrijpt hij ook mijn reactie en ziet het adoptieavontuur volledig zitten. Ik denk dat het niet vinden van een oorzaak voor onze onvruchtbaarheid te veel onzekerheid en frustraties met zich meebrengt om nog hoop op een goede afloop te blijven koesteren. Onze artsen waren er van overtuigd dat iui de oplossing zou zijn voor ons, toen dat niet lukte zou zwanger worden met ivf een fluitje van een cent zijn volgens hen! niet dus...Raar he.Tja, ergens op de wereld zal er een kindje geboren worden dat wij met veel liefde en open armen zullen ontvangen en knuffeltjes geven.
veel succes jullie zoontje!
Is de hele procedure een beetje vlot verlopen? Mijn man is wel bang van maatschappelijk onderzoek. Trekken ze echt soms van die rare conclusies? Ik hoorde dat ze soms vinden dat je niet klaar bent voor adoptie om de meest bizarre redenen.
groetjes, gumi
Bedankt voor je reactie,we hebben daarjuist ons aanmeldingsformulier ingevuld en morgen gaat hij op de post. Ik verschoot ook eigenlijk wel een beetje van mijn reactie vrijdag nadat ik mijn bloeduitslag hoorde. Plots was voor mij de maat vol, ik heb er echt een zeker gevoel over: het is genoeg geweest. Mijn man wil nog onze laatste cryootjes een kans geven en ik begrijp hem. Aan de andere kant begrijpt hij ook mijn reactie en ziet het adoptieavontuur volledig zitten. Ik denk dat het niet vinden van een oorzaak voor onze onvruchtbaarheid te veel onzekerheid en frustraties met zich meebrengt om nog hoop op een goede afloop te blijven koesteren. Onze artsen waren er van overtuigd dat iui de oplossing zou zijn voor ons, toen dat niet lukte zou zwanger worden met ivf een fluitje van een cent zijn volgens hen! niet dus...Raar he.Tja, ergens op de wereld zal er een kindje geboren worden dat wij met veel liefde en open armen zullen ontvangen en knuffeltjes geven.
veel succes jullie zoontje!
Is de hele procedure een beetje vlot verlopen? Mijn man is wel bang van maatschappelijk onderzoek. Trekken ze echt soms van die rare conclusies? Ik hoorde dat ze soms vinden dat je niet klaar bent voor adoptie om de meest bizarre redenen.
groetjes, gumi
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
Beste Verena,
Bedankt voor je reactie,we hebben daarjuist ons aanmeldingsformulier ingevuld en morgen gaat hij op de post. Ik verschoot ook eigenlijk wel een beetje van mijn reactie vrijdag nadat ik mijn bloeduitslag hoorde. Plots was voor mij de maat vol, ik heb er echt een zeker gevoel over: het is genoeg geweest. Mijn man wil nog onze laatste cryootjes een kans geven en ik begrijp hem. Aan de andere kant begrijpt hij ook mijn reactie en ziet het adoptieavontuur volledig zitten. Ik denk dat het niet vinden van een oorzaak voor onze onvruchtbaarheid te veel onzekerheid en frustraties met zich meebrengt om nog hoop op een goede afloop te blijven koesteren. Onze artsen waren er van overtuigd dat iui de oplossing zou zijn voor ons, toen dat niet lukte zou zwanger worden met ivf een fluitje van een cent zijn volgens hen! niet dus...Raar he.Tja, ergens op de wereld zal er een kindje geboren worden dat wij met veel liefde en open armen zullen ontvangen en knuffeltjes geven.
veel succes jullie zoontje!
Is de hele procedure een beetje vlot verlopen? Mijn man is wel bang van maatschappelijk onderzoek. Trekken ze echt soms van die rare conclusies? Ik hoorde dat ze soms vinden dat je niet klaar bent voor adoptie om de meest bizarre redenen.
groetjes, gumi
Bedankt voor je reactie,we hebben daarjuist ons aanmeldingsformulier ingevuld en morgen gaat hij op de post. Ik verschoot ook eigenlijk wel een beetje van mijn reactie vrijdag nadat ik mijn bloeduitslag hoorde. Plots was voor mij de maat vol, ik heb er echt een zeker gevoel over: het is genoeg geweest. Mijn man wil nog onze laatste cryootjes een kans geven en ik begrijp hem. Aan de andere kant begrijpt hij ook mijn reactie en ziet het adoptieavontuur volledig zitten. Ik denk dat het niet vinden van een oorzaak voor onze onvruchtbaarheid te veel onzekerheid en frustraties met zich meebrengt om nog hoop op een goede afloop te blijven koesteren. Onze artsen waren er van overtuigd dat iui de oplossing zou zijn voor ons, toen dat niet lukte zou zwanger worden met ivf een fluitje van een cent zijn volgens hen! niet dus...Raar he.Tja, ergens op de wereld zal er een kindje geboren worden dat wij met veel liefde en open armen zullen ontvangen en knuffeltjes geven.
veel succes jullie zoontje!
Is de hele procedure een beetje vlot verlopen? Mijn man is wel bang van maatschappelijk onderzoek. Trekken ze echt soms van die rare conclusies? Ik hoorde dat ze soms vinden dat je niet klaar bent voor adoptie om de meest bizarre redenen.
groetjes, gumi
-
tess
- Berichten: 39
- Lid geworden op: 17 juli 2008, 17:04
Hallo Gumi
Na vele iui's en 4 keer icsi zijn wij ook bewust gestopt met de behandelingen, omdat we toch ook overtuigd zijn dat het niet goed kan zijn voor je lichaam. Ik was telkens weer zwanger, en iedere keer kreeg ik een miskraam. Ook die ontgoocheling kon ik niet meer verder aan.
Ik speelde ook al lang met de gedachten om te adopteren.
In december hebben wij de stap gewaagd en heb ik de infomap voor adoptie opgevraagd.
Intussen is de cursus achter de rug en wachten wij op de gesprekken van het maatschappelijk onderzoek.
Ik heb eerlijk gezegd ook wel schrik voor die gesprekken, maar toch ben ik er van overtuigd dat zij echt wel weten wat belangrijk is en toch objectief kunnen oordelen.
Ik wil je alvast heel veel succes wensen met je procedure!
Liefs
Tess
Na vele iui's en 4 keer icsi zijn wij ook bewust gestopt met de behandelingen, omdat we toch ook overtuigd zijn dat het niet goed kan zijn voor je lichaam. Ik was telkens weer zwanger, en iedere keer kreeg ik een miskraam. Ook die ontgoocheling kon ik niet meer verder aan.
Ik speelde ook al lang met de gedachten om te adopteren.
In december hebben wij de stap gewaagd en heb ik de infomap voor adoptie opgevraagd.
Intussen is de cursus achter de rug en wachten wij op de gesprekken van het maatschappelijk onderzoek.
Ik heb eerlijk gezegd ook wel schrik voor die gesprekken, maar toch ben ik er van overtuigd dat zij echt wel weten wat belangrijk is en toch objectief kunnen oordelen.
Ik wil je alvast heel veel succes wensen met je procedure!
Liefs
Tess
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
hey Tess,
je verhaal klinkt mij bekent in de oren. Sinds we de beslissing genomen hebben om geen nieuwe behandeling meer te starten voel ik mij zeer rustig, opgelucht eigenlijk. het moet allemaal niet meer, en mijn lijf is eindelijk weer van mijzelf. Als blijkt dat zwanger worden niet zo eveident is, dan lijkt de stap naar gyneacologen en behandelingen gewoon veel zichtbaarder, je rolt van de ene behandeling in de andere zonder stil te staan bij de mogelijke consequenties, je gaat schijnbaar moeiteloos steeds verder en verder en verlegt steeds je grenzen. Het is alsof je blind bent. En dan plots kwam bij ons de gedachte: waar zijn we nu eigenlijk mee bezig, tot welke absurde dingen forceren we ons toch? Steeds maar emoties doorspartelen, en blijven lachen en geduld tonen! Dat is natuurlijk iets dat wij nu als koppel aanvoelen, moest iemand mij deze dingen gezegd hebben 2 maand geleden, had ik ze zeker niet aanvaard. Nu voelen we ons nog vol energie en moed om voor adoptie te gaan. Onze papieren zijn op de post en we wachten nu op ons mapje en data voor cursus.
Jij zit al een stapje verder, en ik wens je veel geluk met je gesprekken. Ik ken redelijk wat mensen die adoptiekindjes hebben,en zij raden gewoon aan jezelf te blijven en je niet te zenuwachtig laten maken, maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd hé!
tot later, succes!!!
je verhaal klinkt mij bekent in de oren. Sinds we de beslissing genomen hebben om geen nieuwe behandeling meer te starten voel ik mij zeer rustig, opgelucht eigenlijk. het moet allemaal niet meer, en mijn lijf is eindelijk weer van mijzelf. Als blijkt dat zwanger worden niet zo eveident is, dan lijkt de stap naar gyneacologen en behandelingen gewoon veel zichtbaarder, je rolt van de ene behandeling in de andere zonder stil te staan bij de mogelijke consequenties, je gaat schijnbaar moeiteloos steeds verder en verder en verlegt steeds je grenzen. Het is alsof je blind bent. En dan plots kwam bij ons de gedachte: waar zijn we nu eigenlijk mee bezig, tot welke absurde dingen forceren we ons toch? Steeds maar emoties doorspartelen, en blijven lachen en geduld tonen! Dat is natuurlijk iets dat wij nu als koppel aanvoelen, moest iemand mij deze dingen gezegd hebben 2 maand geleden, had ik ze zeker niet aanvaard. Nu voelen we ons nog vol energie en moed om voor adoptie te gaan. Onze papieren zijn op de post en we wachten nu op ons mapje en data voor cursus.
Jij zit al een stapje verder, en ik wens je veel geluk met je gesprekken. Ik ken redelijk wat mensen die adoptiekindjes hebben,en zij raden gewoon aan jezelf te blijven en je niet te zenuwachtig laten maken, maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd hé!
tot later, succes!!!
-
Eefken
- Berichten: 115
- Lid geworden op: 10 maart 2009, 14:41
Hey gumi,
Jouw verhaal lijkt zo sterk op het onze hé ... (zoals wel vaker bij adoptie
) De afgelegde weg, het gevoel, de emoties ... we kennen het helaas allemaal.
Hier was dat ook zo ... al voor onze laatste poging echt van start ging, deden we onze aanvraag voor adoptie. Eerst met gemengde gevoelens, maar daarna heel blij dat we dit gedaan hadden. Het hield me recht na de laatste negatieve uitslag, want we hadden nu éénmaal weer een vooruitzicht. Iedereen zegt wel, je 'mag' de mmm niet combineren met de adoptiemolen, maar dit is niet combineren hé ... dit is enkel de overgang maken. Sommige mensen hebben het nodig om hier een tijdje tussen te laten, om de mmm volledig af te sluiten. Anderen (zoals ik) hebben het dan weer nodig om iets in het vooruitzicht te hebben. Ik wilde absoluut niet in een zwart gat vallen na die laatste poging. Gelukkig hoefde dat nu niet. Het is wel even 'bizar' geweest omdat de laatste poging na een negatieve bloedtest 3 weken later alsnog een BBZ bleek te zijn. In spoed geopereerd op zaterdag (had een inwendige bloeding en eierstok was reeds aan het scheuren) en op dinsdag zat ik op de eerste dag van de adoptiecursus. Waren er verwarde gevoelens? Nope, voor mij was het heeeeeel duidelijk dat het genoeg was voor mijn lichaam. Ik heb dan ook geen verdriet gehad om de bbz eigl. Ja er waren tranen van de schok enzo, maar niet omwille van het feit dat het dus toch 'gelukt' was ofzo hé. Ik wil maar zeggen, ik voelde toen dus ook echt al dat ik klaar was met de mmm. Het was echt genoeg geweest. De teleurstelling, de emoties, leven van echo naar echo, denken aan baarmoederslijmvlies e.d. ... genoeg! Ik wilde het niet meer. Ik wilde mijn eigen leven en lichaam weer zelf in handen hebben ... net zoals jij beschrijft. Beu om geleefd te worden en meegesleept te worden van emotie naar emotie, van de ene teleurstelling in de andere.
Zelf ben ik begonnen met een blogje (zoals vele die bezig zijn met adoptie), gewoon om voor mezelf een soort dagboek bij te houden van wat waar en wanneer, maar ook om mn gevoelens hier rond uit te drukken. Want vaak als ik er iets over zeg tegen andere mensen (vrienden en familie) merk ik dat zij het moeilijk hebben met het feit dat ik er mij mee verzoend heb. Ze kunnen niet begrijpen dat ik niet meer treur, ze vinden het uiteraard wel goed hé, maar je merkt dat ze zoiets hebben van 'allez, heb je het dan niet moeilijk meer met het feit dat je geen biologische kindjes kan krijgen?' Het antwoord is simpel, neen. Mijn mama heeft op mn blogje een mooi tekstje gezet, ze beschrijft heel krachtig mn gevoel dat ik had bij de overgang van de mmm naar adoptie.
Als het leven een deur sluit - opent het wel ergens een raam !!!
Ik ben blij en héél opgelucht dat jullie nu niet meer diep treuren voor die 'gesloten deur' maar het licht zien van hoop en verwachting en het lied horen door het open raam! Het lied gezongen door zovele kinderzieltjes, die zonder toekomst, alléén, zoeken en wachten, bidden en dromen, dat ze tot 'leven' mogen komen in de dromen en harten van mensen zoals jullie. Ze wachten en hopen tot iemand ze roept en zegt: 'Jij hoort bij ons!'
Eefke, ik koos je naam en die betekent zoals je weet: zij die leven geeft!!! Maar dit 'leven' is niet enkel en alleen en biologisch iets.... want het echte leven zit in je hart en je ziel!!
Gumi, succes alvast en ik zou zeggen ... wees welkom op mn blogje en tevens op het topicje 'prille start van de adoptie ...' hé.
Groetjes,
Eef
Jouw verhaal lijkt zo sterk op het onze hé ... (zoals wel vaker bij adoptie
) De afgelegde weg, het gevoel, de emoties ... we kennen het helaas allemaal. Hier was dat ook zo ... al voor onze laatste poging echt van start ging, deden we onze aanvraag voor adoptie. Eerst met gemengde gevoelens, maar daarna heel blij dat we dit gedaan hadden. Het hield me recht na de laatste negatieve uitslag, want we hadden nu éénmaal weer een vooruitzicht. Iedereen zegt wel, je 'mag' de mmm niet combineren met de adoptiemolen, maar dit is niet combineren hé ... dit is enkel de overgang maken. Sommige mensen hebben het nodig om hier een tijdje tussen te laten, om de mmm volledig af te sluiten. Anderen (zoals ik) hebben het dan weer nodig om iets in het vooruitzicht te hebben. Ik wilde absoluut niet in een zwart gat vallen na die laatste poging. Gelukkig hoefde dat nu niet. Het is wel even 'bizar' geweest omdat de laatste poging na een negatieve bloedtest 3 weken later alsnog een BBZ bleek te zijn. In spoed geopereerd op zaterdag (had een inwendige bloeding en eierstok was reeds aan het scheuren) en op dinsdag zat ik op de eerste dag van de adoptiecursus. Waren er verwarde gevoelens? Nope, voor mij was het heeeeeel duidelijk dat het genoeg was voor mijn lichaam. Ik heb dan ook geen verdriet gehad om de bbz eigl. Ja er waren tranen van de schok enzo, maar niet omwille van het feit dat het dus toch 'gelukt' was ofzo hé. Ik wil maar zeggen, ik voelde toen dus ook echt al dat ik klaar was met de mmm. Het was echt genoeg geweest. De teleurstelling, de emoties, leven van echo naar echo, denken aan baarmoederslijmvlies e.d. ... genoeg! Ik wilde het niet meer. Ik wilde mijn eigen leven en lichaam weer zelf in handen hebben ... net zoals jij beschrijft. Beu om geleefd te worden en meegesleept te worden van emotie naar emotie, van de ene teleurstelling in de andere.
Zelf ben ik begonnen met een blogje (zoals vele die bezig zijn met adoptie), gewoon om voor mezelf een soort dagboek bij te houden van wat waar en wanneer, maar ook om mn gevoelens hier rond uit te drukken. Want vaak als ik er iets over zeg tegen andere mensen (vrienden en familie) merk ik dat zij het moeilijk hebben met het feit dat ik er mij mee verzoend heb. Ze kunnen niet begrijpen dat ik niet meer treur, ze vinden het uiteraard wel goed hé, maar je merkt dat ze zoiets hebben van 'allez, heb je het dan niet moeilijk meer met het feit dat je geen biologische kindjes kan krijgen?' Het antwoord is simpel, neen. Mijn mama heeft op mn blogje een mooi tekstje gezet, ze beschrijft heel krachtig mn gevoel dat ik had bij de overgang van de mmm naar adoptie.
Als het leven een deur sluit - opent het wel ergens een raam !!!
Ik ben blij en héél opgelucht dat jullie nu niet meer diep treuren voor die 'gesloten deur' maar het licht zien van hoop en verwachting en het lied horen door het open raam! Het lied gezongen door zovele kinderzieltjes, die zonder toekomst, alléén, zoeken en wachten, bidden en dromen, dat ze tot 'leven' mogen komen in de dromen en harten van mensen zoals jullie. Ze wachten en hopen tot iemand ze roept en zegt: 'Jij hoort bij ons!'
Eefke, ik koos je naam en die betekent zoals je weet: zij die leven geeft!!! Maar dit 'leven' is niet enkel en alleen en biologisch iets.... want het echte leven zit in je hart en je ziel!!
Gumi, succes alvast en ik zou zeggen ... wees welkom op mn blogje en tevens op het topicje 'prille start van de adoptie ...' hé.
Groetjes,
Eef
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
dag eefken,
Wij zijn nu aan het wachten op onze data voor de cursus. Kheb ook al enkele boeken ivm adoptie uit bib gehaald, wil toch wat ervaringsverhalen lezen. Mijn man en ik krijgen gelukkig wel zeer goede reacties van mensen, blijkbaar is er een zekere spanning van mij afgegelden en zie ik er nu veel contenter uit want ik krijg volop complimentjes. Onze vrienden zijn zeer open-minded ivm adoptie en velen zijn verry into nature, net als ons, en vinden onze beslissing om uit die medische behandelingen te stappen super. Kreeg zelfs een proficiat van diverse mensen. Enkele mijn ouders en schoonmoeder zijn nog niet op de hoogte, ik hoop dat zij niet te negatief doen, en dat ze ons kindje uiteiendelijk ook graag zien. Ikzelf ben begonnen met een dagboek bij te houden om mijn emoties en gedahten op die manier ook wat te ventilleren.
Ik zal eens komen kijken op je blogje en op onderwerp 'prille start'
tot later, groetjes
Wij zijn nu aan het wachten op onze data voor de cursus. Kheb ook al enkele boeken ivm adoptie uit bib gehaald, wil toch wat ervaringsverhalen lezen. Mijn man en ik krijgen gelukkig wel zeer goede reacties van mensen, blijkbaar is er een zekere spanning van mij afgegelden en zie ik er nu veel contenter uit want ik krijg volop complimentjes. Onze vrienden zijn zeer open-minded ivm adoptie en velen zijn verry into nature, net als ons, en vinden onze beslissing om uit die medische behandelingen te stappen super. Kreeg zelfs een proficiat van diverse mensen. Enkele mijn ouders en schoonmoeder zijn nog niet op de hoogte, ik hoop dat zij niet te negatief doen, en dat ze ons kindje uiteiendelijk ook graag zien. Ikzelf ben begonnen met een dagboek bij te houden om mijn emoties en gedahten op die manier ook wat te ventilleren.
Ik zal eens komen kijken op je blogje en op onderwerp 'prille start'
tot later, groetjes
-
Heleen
- Berichten: 46
- Lid geworden op: 14 februari 2007, 14:46
Dag allemaal,
Een vraagje, ik ben zelf ook aan het adopteren en ken ook het gevoel van opluchten nadat we besloten hadden om met de mmm te stoppen, maar na die opluchting heb ik toch een hele slechte periode gehad met veel verdriet, ondanks het feit dat ik de adoptie helemaal zie zitten. Ik heb het toch moeten verwerken hoor, het feit dat er nooit kinderen uit mijn buik zullen komen. Hebben jullie dat dan helemaal niet ervaren? Ik ben zelfs een periode thuis geweest omdat ik mij fysiek en psychisch helemaal uitgeput voelde van de behandelingen en operaties (ik heb een ernstige vorm van endometriose).
Wie kent dit gevoel ook?
Heleen
Een vraagje, ik ben zelf ook aan het adopteren en ken ook het gevoel van opluchten nadat we besloten hadden om met de mmm te stoppen, maar na die opluchting heb ik toch een hele slechte periode gehad met veel verdriet, ondanks het feit dat ik de adoptie helemaal zie zitten. Ik heb het toch moeten verwerken hoor, het feit dat er nooit kinderen uit mijn buik zullen komen. Hebben jullie dat dan helemaal niet ervaren? Ik ben zelfs een periode thuis geweest omdat ik mij fysiek en psychisch helemaal uitgeput voelde van de behandelingen en operaties (ik heb een ernstige vorm van endometriose).
Wie kent dit gevoel ook?
Heleen
-
verena
- Berichten: 122
- Lid geworden op: 19 juni 2008, 20:56
Hallo Heleen,
Mijn ervaring tot nu toe is dat iedereen het op een andere manier verwerkt.
Ikzelf heb de verwerking echt tijdens de behandelingen in doorgemaakt. Eens we aan de adoptie begonnen had ik dat hoofdstuk (zelf al bij de laatse kuur) redelik goed verwerkt.
Ik moet wel zeggen dat we er steeds heel goed mee om hebben kunnen gaan. Er zijn natuurlijk ook heel wat traantjes gevloeid maar steeds vonden we moed en nieuwe dingen om naar uit te kijken.
Eigenlijk is het algelijk hoe je ermee omgaat, zolang je het een plaats kan geven en er goed mee om kunt gaan is het een gezonde dosis verdriet.
Je zal zien dat er opeens een tijd zal zijn waar je in jezelf zegt en denkt... hogghhhh wa is het lang geleden dat ik nog dacht aan zwanger zijn...
Enne "in verwachting" zijn is volgen mij een even intens gevoel als zwanger zijn
zeker als je hoog"zwanger" bent zoals wij van een eerste adoptiekindje..
Groetjes en veel succes
Mijn ervaring tot nu toe is dat iedereen het op een andere manier verwerkt.
Ikzelf heb de verwerking echt tijdens de behandelingen in doorgemaakt. Eens we aan de adoptie begonnen had ik dat hoofdstuk (zelf al bij de laatse kuur) redelik goed verwerkt.
Ik moet wel zeggen dat we er steeds heel goed mee om hebben kunnen gaan. Er zijn natuurlijk ook heel wat traantjes gevloeid maar steeds vonden we moed en nieuwe dingen om naar uit te kijken.
Eigenlijk is het algelijk hoe je ermee omgaat, zolang je het een plaats kan geven en er goed mee om kunt gaan is het een gezonde dosis verdriet.
Je zal zien dat er opeens een tijd zal zijn waar je in jezelf zegt en denkt... hogghhhh wa is het lang geleden dat ik nog dacht aan zwanger zijn...
Enne "in verwachting" zijn is volgen mij een even intens gevoel als zwanger zijn
zeker als je hoog"zwanger" bent zoals wij van een eerste adoptiekindje..
Groetjes en veel succes
-
Ciska
- Berichten: 133
- Lid geworden op: 20 januari 2008, 22:00
Verena,
Als mama van drie maffe adoptiekids en één biotje kan ik je zeker bevestigen :
Adoptiezwanger zijn is inderdaad, 100% zeker even aangrijpend, waardevol, boeiend, meeslepend, allesomvattend als een 'lichamelijke' zwangerschap !
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, na 4x mama geworden te zijn én ook nog een zwanger geweest te zijn, maar adoptiezwanger zijn, is voor mij nog nét dat ietsje meer dan een gewone zwangerschap !!
Ciska
Als mama van drie maffe adoptiekids en één biotje kan ik je zeker bevestigen :
Adoptiezwanger zijn is inderdaad, 100% zeker even aangrijpend, waardevol, boeiend, meeslepend, allesomvattend als een 'lichamelijke' zwangerschap !
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, na 4x mama geworden te zijn én ook nog een zwanger geweest te zijn, maar adoptiezwanger zijn, is voor mij nog nét dat ietsje meer dan een gewone zwangerschap !!
Ciska
-
DVO pixi
- DVO Moderator
- Berichten: 576
- Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18
hey Heleen,
Ik begrijp je volledig meid! Ondanks het feit dat mijn man en ik al dromen over ons klein kroezelke, toch heb ik na de eerste opluchting over onze keuze voor adoptie ook af en toe een 'Waarom wordt ik nou niet zwanger zoals iedereen!'-baaldag. Het feit dat een vriendin onverwachts zwanger werd toen wij nog alles op een rijtje aan het zetten waren, heeft ook niet echt het verwerkingsproces geholpen. Je vriendinnen die reeds mama zijn horen praten over ' de mooiste tijd van hun leven' en wat een uniek gevoel het wel is om je baby te voelen bewegen in je buik, en hoe overweldigend het is om je pasgeboren baby de eerste maal borstvoeding te geven,...Dat zijn de momenten dat ik even bij de mannen ga staan babbelen. Meepraten over zwangerschap zal ik wel nooit kunnen, maar met de zwangere vriendin shoppen en kwijlen over superbuggy's, koeren bij schattige kleedjes en kletsen over babykamerinrichting, dat is sinds onze keuze voor adoptie wel iets waar ik van geniet. het is een beetje afscheid nemen van het lichamelijke gevoel van mama worden, maar emotionneel ervaar je het des te meer geloof ik.
Nu zijn we nog maar aan de start van ons adoptieavontuur, maar eens we onze MO achter de rug hebben en officieel kandidaat adoptie-ouders zullen zijn, dan zijn we 200% in blijde AFwachting.
vele groetjes, Kat
Ik begrijp je volledig meid! Ondanks het feit dat mijn man en ik al dromen over ons klein kroezelke, toch heb ik na de eerste opluchting over onze keuze voor adoptie ook af en toe een 'Waarom wordt ik nou niet zwanger zoals iedereen!'-baaldag. Het feit dat een vriendin onverwachts zwanger werd toen wij nog alles op een rijtje aan het zetten waren, heeft ook niet echt het verwerkingsproces geholpen. Je vriendinnen die reeds mama zijn horen praten over ' de mooiste tijd van hun leven' en wat een uniek gevoel het wel is om je baby te voelen bewegen in je buik, en hoe overweldigend het is om je pasgeboren baby de eerste maal borstvoeding te geven,...Dat zijn de momenten dat ik even bij de mannen ga staan babbelen. Meepraten over zwangerschap zal ik wel nooit kunnen, maar met de zwangere vriendin shoppen en kwijlen over superbuggy's, koeren bij schattige kleedjes en kletsen over babykamerinrichting, dat is sinds onze keuze voor adoptie wel iets waar ik van geniet. het is een beetje afscheid nemen van het lichamelijke gevoel van mama worden, maar emotionneel ervaar je het des te meer geloof ik.
Nu zijn we nog maar aan de start van ons adoptieavontuur, maar eens we onze MO achter de rug hebben en officieel kandidaat adoptie-ouders zullen zijn, dan zijn we 200% in blijde AFwachting.
vele groetjes, Kat
-
Lin
- Berichten: 186
- Lid geworden op: 17 juli 2009, 15:48
Beste gummy,
Alles bij elkaar ben ik nu 5 jaar in iVF-behandeling. Maar daarbij horen heel wat pauzes, een miskraam, een doodgeboorte en joepie ons zoontje van 2 jaar.
Wij zouden nog heel graag een tweede kindje willen. Maar na twee "volledige" behandelingen dus hormonen inspuiten, wil ik die niet meer ondergaan. Ik ben er zelf tegen om zo'n afbraak aan mijn lichaam te doen. Maar de kinderwens is veel te groot. We hebben nu nog 6 cryo's in de vriezer zitten. Ik heb mt mijn man afgesproken om deze nog een kans te geven, maar daarna is voor ons het ferti-avontuur voorbij. Ookal hebben we dan maar 1 kind. Of mss kan adoptie ons helpen. Ik heb er eigenlijk nog niet bij stilgestaan.
Is er een maximumleeftijd voor adoptie-ouders?
Veel succes!
Groetjes Lin
Alles bij elkaar ben ik nu 5 jaar in iVF-behandeling. Maar daarbij horen heel wat pauzes, een miskraam, een doodgeboorte en joepie ons zoontje van 2 jaar.
Wij zouden nog heel graag een tweede kindje willen. Maar na twee "volledige" behandelingen dus hormonen inspuiten, wil ik die niet meer ondergaan. Ik ben er zelf tegen om zo'n afbraak aan mijn lichaam te doen. Maar de kinderwens is veel te groot. We hebben nu nog 6 cryo's in de vriezer zitten. Ik heb mt mijn man afgesproken om deze nog een kans te geven, maar daarna is voor ons het ferti-avontuur voorbij. Ookal hebben we dan maar 1 kind. Of mss kan adoptie ons helpen. Ik heb er eigenlijk nog niet bij stilgestaan.
Is er een maximumleeftijd voor adoptie-ouders?
Veel succes!
Groetjes Lin
-
EfenEn
- Berichten: 1167
- Lid geworden op: 24 augustus 2007, 15:54
OM de procedure in België te starten voor een buitenlandse adoptie is er geen maximumleeftijd (zie: http://www.kindengezin.be/Themas/Adopti ... elding.jsp), maar de adoptiebureaus/landen leggen wel voorwaarden op, en dat verschilt van land tot land. Daarvoor kan je best de verschillende websites checken:
http://www.kindengezin.be/Adressen_en_r ... ensten.jsp.
Groetjes!
http://www.kindengezin.be/Adressen_en_r ... ensten.jsp.
Groetjes!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten