Hallo,
Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar voel mij de laatste tijd als kandidaat-adoptieouder meer om meer "scheef" bekeken.
In de media duiken meer en meer berichten op die laten uitschijnen dat we op baby beluste wilde wezens zijn die er niet voor terug schrikken om met slag en stoot een kind "te pakken te krijgen". Akkoord ik schets het nogal cru maar zo voelt het.
Ik denk nu aan de hetze rond Annemie Struyf, de berichtjes op "Adoptieoach blogt", ...
Begrijp mij niet verkeerd, ik sta voor 100% achter het Adoptieverdrag van Den Haag.
Het negatief becommentarieren van de ellenlange wachtlijsten met 100-den kandidaat-adoptieouders geeft mij persoonlijk het gevoel dat ik mij schuldig moet voelen omdat wij de wens koesteren een kind te adopteren.
Ik vind dat zeer jammer ...
Bling Bling
Commotie rond adoptie
-
EfenEn
- Berichten: 1167
- Lid geworden op: 24 augustus 2007, 15:54
ook wij hebben dat gevoel, hoor. Wij hebben ook vaak het gevoel dat we moeten zwijgen, niet te veel vragen. Ik sta ook achter de rechten van het kind en het haags adoptieverdrag. En de belangen van het kind primeren voor mij ook.
Maar er zijn ook rechten van de mens. En eerlijk? Soms hebben wij ook het gevoel dat vrije meningsuiting niet aan de orde is binnen adoptie. Jammer genoeg. Had dit ook heel sterk op dit forum:
http://gezinsforum.gezinsbond.be/index.php?board=23.0
Ik begrijp dus helemaal wat je bedoelt. Waar het vroeger te veel naar de ene kant overhelde, vind ik nu het evenwicht ook zoek....
Maar er zijn ook rechten van de mens. En eerlijk? Soms hebben wij ook het gevoel dat vrije meningsuiting niet aan de orde is binnen adoptie. Jammer genoeg. Had dit ook heel sterk op dit forum:
http://gezinsforum.gezinsbond.be/index.php?board=23.0
Ik begrijp dus helemaal wat je bedoelt. Waar het vroeger te veel naar de ene kant overhelde, vind ik nu het evenwicht ook zoek....
-
Hanne.lore
- Berichten: 250
- Lid geworden op: 13 juni 2008, 22:32
Kritiek geven is zo gemakkelijk, vooral als je zelf niet voor de keuze staat.
Tegen mensen die kiezen voor behandelen zeggen ze "waarom adopteer je niet gewoon?".
Tegen mensen die kiezen voor adoptie, zeggen ze "waarom
ga je niet in behandeling?"
Zucht.
Als mensen met kennis van zaken spreken, luister ik. Voor de anderen doe ik mijn oren toe, zo goed ik kan.
H.
Tegen mensen die kiezen voor behandelen zeggen ze "waarom adopteer je niet gewoon?".
Tegen mensen die kiezen voor adoptie, zeggen ze "waarom
ga je niet in behandeling?"
Zucht.
Als mensen met kennis van zaken spreken, luister ik. Voor de anderen doe ik mijn oren toe, zo goed ik kan.
H.
-
bling bling
-
Hanne.lore
- Berichten: 250
- Lid geworden op: 13 juni 2008, 22:32
-
TC
- Berichten: 896
- Lid geworden op: 29 mei 2007, 11:43
Re: Commotie rond adoptie
Kaatje,bling bling schreef:In de media duiken meer en meer berichten op die laten uitschijnen dat we op baby beluste wilde wezens zijn die er niet voor terug schrikken om met slag en stoot een kind "te pakken te krijgen". Akkoord ik schets het nogal cru maar zo voelt het.
Idem hier.Ik vind het jammer dat we als adoptieouders in de media soms zo afgeschilderd worden...
Laatst gewijzigd door TC op 23 november 2010, 20:18, 1 keer totaal gewijzigd.
-
adoptievleugeltjes
- Berichten: 62
- Lid geworden op: 24 november 2009, 20:57
slecht voelen?
Waarom zouden wij ons moeten slecht voelen omdat we een kindje een warme thuis willen bieden? Het is inderdaad een eigen kinderwens, maar je hebt die ook nodig, want anders blijven zoveel kindjes in weeshuizen, soms in landen waar ze geen kansen krijgen en dan op 16 straat staan. Als ze niet geadopteerd worden, die dan ook geen contact meer hebben met de 'eigen' familie. Die op straat belanden en een slecht leven hebben, soms met dezelfde uitkomsten als de 'buikmama'. Het is niet altijd zo, maar ik denk dat we ook realistisch moeten zijn, het is veel zo.
Nee, ik voel mij helemaal niet slecht of schuldig dat ik ons meisje uit Kazachstan naar België heb gehaald. En neen, ik heb geen medelijden met haar 'familie'. Neen, ik ben heel blij dat ons meisje gelukkig is en blij rond loopt en geknuffeld wordt en veel liefde krijgt. Dat verdient ze immers en zou ze daar niet gekregen hebben.
Wat ik geleerd heb, is dat heel veel kindjes nooit een warme thuis gaan krijgen, net omdat alles te veel gereglementeerd is. Kijk maar eens in de weeshuizen, hoeveel kindjes er rondlopen, waar het 'thuisland' niet in geïnteresseerd zijn. Het zijn er VEEL!!!
Ik scheer niet iedereen over dezelfde kam. Er zijn ook schrijnende toestanden waar je inderdaad hoopt dat de mama's hun kindjes kunnen terug in de armen sluiten, met hulp. Maar mijn ogen zijn serieus open gegaan. Adoptieouders hoeven zich voor niets te schamen, het is verdorie heel goed dat we er zijn.
groetjes.
Nee, ik voel mij helemaal niet slecht of schuldig dat ik ons meisje uit Kazachstan naar België heb gehaald. En neen, ik heb geen medelijden met haar 'familie'. Neen, ik ben heel blij dat ons meisje gelukkig is en blij rond loopt en geknuffeld wordt en veel liefde krijgt. Dat verdient ze immers en zou ze daar niet gekregen hebben.
Wat ik geleerd heb, is dat heel veel kindjes nooit een warme thuis gaan krijgen, net omdat alles te veel gereglementeerd is. Kijk maar eens in de weeshuizen, hoeveel kindjes er rondlopen, waar het 'thuisland' niet in geïnteresseerd zijn. Het zijn er VEEL!!!
Ik scheer niet iedereen over dezelfde kam. Er zijn ook schrijnende toestanden waar je inderdaad hoopt dat de mama's hun kindjes kunnen terug in de armen sluiten, met hulp. Maar mijn ogen zijn serieus open gegaan. Adoptieouders hoeven zich voor niets te schamen, het is verdorie heel goed dat we er zijn.
groetjes.
-
Jurre
- Berichten: 35
- Lid geworden op: 23 oktober 2009, 7:34
Goed gezegd adoptievleugeltjes.
Met alle nieuwe ongelooflijke blokkeringen door VCA.
Ze vebieden communicatie over komende kanalen en stand van zaken van kanaalonderzoeken, omdat ?????
Waarschijnlijk ze dan nog moeillijker kunnen doen en zonder dat de kandidaat adoptie ouders weten wat ze allemaal tegenhouden. Nu zijn er blijkbaar meer kandidaat ouders dan adoptabele kinderen? In alle weeshuizen over de hele wereld zijn meer kinderen dan wij allemaal samen zouden kunnen opvangen. De kansen die wij, adoptieouoders kunnen geven kan geen enkel weeshuis bieden. Ja er moet controle zijn, maar het moet dringend ondersteunende controle zijn zodat die kinderen die adoptieouders allemaal hebben gezien en ook mee in hun hart dragen een thuis zouden kunnen krijgen. En niet alleen maar suggereren dat wij, adoptieouders, egoïstisch onze droom najagen. Ja, wij dromen van een gezin, ja, wij geven kinderen met minder en zonder kansen, nieuwe kansen op een beter en mooier leven. Als je dan ziet wat een kindje na 1 jaar inhaalt en leert en hecht en gewoon een kleuter wordt dan versta je niets meer van die verwijten, het blokkeren van kanalen en verbieden van communicatie hierrond.
Met alle nieuwe ongelooflijke blokkeringen door VCA.
Ze vebieden communicatie over komende kanalen en stand van zaken van kanaalonderzoeken, omdat ?????
Waarschijnlijk ze dan nog moeillijker kunnen doen en zonder dat de kandidaat adoptie ouders weten wat ze allemaal tegenhouden. Nu zijn er blijkbaar meer kandidaat ouders dan adoptabele kinderen? In alle weeshuizen over de hele wereld zijn meer kinderen dan wij allemaal samen zouden kunnen opvangen. De kansen die wij, adoptieouoders kunnen geven kan geen enkel weeshuis bieden. Ja er moet controle zijn, maar het moet dringend ondersteunende controle zijn zodat die kinderen die adoptieouders allemaal hebben gezien en ook mee in hun hart dragen een thuis zouden kunnen krijgen. En niet alleen maar suggereren dat wij, adoptieouders, egoïstisch onze droom najagen. Ja, wij dromen van een gezin, ja, wij geven kinderen met minder en zonder kansen, nieuwe kansen op een beter en mooier leven. Als je dan ziet wat een kindje na 1 jaar inhaalt en leert en hecht en gewoon een kleuter wordt dan versta je niets meer van die verwijten, het blokkeren van kanalen en verbieden van communicatie hierrond.
-
Fiatje
- Berichten: 9
- Lid geworden op: 18 juli 2010, 21:17
Wat ikzelf wel moeilijk vindt is dat de laatste tijd meer een meer geadopteerden zelf adoptie in een minder "goed" daglicht brengen.
Ze doen uitspraken zoals "wij hebben er niet voor gekozen om hier te wonen, wij hebben er niet voor gekozen om alles achter te laten, ..., en toch is het gebeurd, zonder dat wij daar inspraak in hadden".
Ik vind dat moeilijk in die zin dat ik niet goed weet hoe ik daarmee om moet gaan. In principe hebben ze natuurlijk gelijk en hebben wij die beslissing voor hun genomen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het zeker wel goed dat geadopteerden vrijuit over hun gevoelens praten, zo leren wij ook wat er in het hoofd van onze adoptiekinderen omgaat of kan omgaan als ze volwassen worden.
Hoe staan jullie daar tegenover ?
Ze doen uitspraken zoals "wij hebben er niet voor gekozen om hier te wonen, wij hebben er niet voor gekozen om alles achter te laten, ..., en toch is het gebeurd, zonder dat wij daar inspraak in hadden".
Ik vind dat moeilijk in die zin dat ik niet goed weet hoe ik daarmee om moet gaan. In principe hebben ze natuurlijk gelijk en hebben wij die beslissing voor hun genomen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het zeker wel goed dat geadopteerden vrijuit over hun gevoelens praten, zo leren wij ook wat er in het hoofd van onze adoptiekinderen omgaat of kan omgaan als ze volwassen worden.
Hoe staan jullie daar tegenover ?
-
Ciska
- Berichten: 133
- Lid geworden op: 20 januari 2008, 22:00
onze oudste adoptiedochter is intussen 14,5 jaar en 6 jaar in ons gezin.
Ook zij zal mogelijks binnen enkele jaren haar verhaal doen op 'geadopteerd'.
Hoe goed je toekomstige kindje het bij jullie ook zal hebben, en hoeveel plaats zijn of haar adoptie in jullie gezin ook mag hebben, er zal meer dan waarschijnlijk altijd ook een gevoel van gemis, van klein of groot verdriet, van 'onvolledigheid' zijn... Ik vind het in elk geval goed dat onze kinderen op 'hún' forum hun ei zullen kunnen kwijtraken. Het zou hen zeker veel deugd doen te weten dat toekomstige en huidige adoptieouders iets opsteken van hun verhaal zodat ze hen nog beter kunnen helpen bij het dragen van de soms best wel zware rugzak...
Veel van deze (jong)volwassen 'geadopteerden' kan je wel eens tegen het lijf lopen op een of andere gelegenheid en ik wil hier graag zo vrij zijn om te zeggen dat het stuk voor stuk heel leuke, lieve, sterke mensen zijn met levenservaringen waar niemand van ons ooit zal kunnen aan tippen ! Ik prijs mezelf in elk geval heel gelukig dat ik een aantal van hen mocht leren kennen en voor onze kinderen zijn ze een voor een 'lichtende voorbeelden'!!
Ook zij zal mogelijks binnen enkele jaren haar verhaal doen op 'geadopteerd'.
Hoe goed je toekomstige kindje het bij jullie ook zal hebben, en hoeveel plaats zijn of haar adoptie in jullie gezin ook mag hebben, er zal meer dan waarschijnlijk altijd ook een gevoel van gemis, van klein of groot verdriet, van 'onvolledigheid' zijn... Ik vind het in elk geval goed dat onze kinderen op 'hún' forum hun ei zullen kunnen kwijtraken. Het zou hen zeker veel deugd doen te weten dat toekomstige en huidige adoptieouders iets opsteken van hun verhaal zodat ze hen nog beter kunnen helpen bij het dragen van de soms best wel zware rugzak...
Veel van deze (jong)volwassen 'geadopteerden' kan je wel eens tegen het lijf lopen op een of andere gelegenheid en ik wil hier graag zo vrij zijn om te zeggen dat het stuk voor stuk heel leuke, lieve, sterke mensen zijn met levenservaringen waar niemand van ons ooit zal kunnen aan tippen ! Ik prijs mezelf in elk geval heel gelukig dat ik een aantal van hen mocht leren kennen en voor onze kinderen zijn ze een voor een 'lichtende voorbeelden'!!
-
Ciska
- Berichten: 133
- Lid geworden op: 20 januari 2008, 22:00
Hi,
ik kan je zeker volgen als je stelt dat je enkel dat kindje wou adopteren waar geen andere kansen meer voor waren in het land van herkomst.
Voor adoptiekinderen (en ik spreek hier uit ervaring met mijn eigen adoptiekinderen) telt echter niet enkel de motivatie bij de ouders om zich achter het Haags Verdrag te scharen. Mijn kinderen begrijpen de reden waarom ze ter adoptie werden afgestaan, wat bijlange niet wegneemt dat ze dit onnoemelijk oneerlijk blijven vinden en dit als een groot onrecht ervaren.
Het gaat er vooral over dat de kinderen zich onvoorwaardelijk welkom moeten kunnen voelen in het gezin dat hen door het lot werd toegewezen. Dat ze zich begrepen voelen in hun onrecht en dat ze wéten dat ze hun groot verdriet met ons mogen delen. Wij probeerde steeds héél open te zijn naar onze kinderen toe. We verwoorden vaak zelf dat hen een hele zware opdracht werd toebedeeld door hun leven te moeten 'hernemen' in een nieuw en vreemd gezin. We tonen heel veel respect voor hen en voor hun familie en tóch blijft het ook voor onze kinderen moeilijk om zomaar te vertellen dat ze hun familie, hun land, hun vrienden missen.
Adoptiekinderen hebben iets wat anderen vaak missen en dat is een zevende zintuig waarmee ze gevoeligheden als de besten gewaar worden.
Ik kan me heel goed inbeelden dat kinderen van adoptieouders die deze toch wel zware onderwerpen liever wat uit de weg gaan behoorlijk het gevoel kunnen krijgen dat ze er toch nèt niet helemaal mochten zijn…
Het gaat er dus echt niet over dat kandidaat adoptieouders verkeerde bedoelingen zouden hebben, of niet achter het Haags verdrag zouden staan, maar het gaat in deze om de mate waarop deze kinderen zich welkom en op hun plaats weten in hun nieuwe wereld.
Een adoptiekind opvoeden Ãs niet evident, en je zou het kind met zijn (vaak zware) rugzak onrecht aandoen door te beweren dat eenieder het kan. Daarom pleit ik er wèl voor om enkel en alleen te kijken wat het kind nodig heeft, en hiervoor het geschikte gezin te vinden, eerder dan het leven van een kinderloos koppel vollediger te gaan maken door hen een kind te gaan toewijzen…
Dit lijkt mij een zéér belangrijke nuance in het adoptie ouderschap. En net die nuance worden jammergenoeg nog altijd veel adoptiekinderen gewaar…
Maar deze stelling leverde dus in het verleden al véél stof tot discussie, nietwaar?
Groeten
ciska
ik kan je zeker volgen als je stelt dat je enkel dat kindje wou adopteren waar geen andere kansen meer voor waren in het land van herkomst.
Voor adoptiekinderen (en ik spreek hier uit ervaring met mijn eigen adoptiekinderen) telt echter niet enkel de motivatie bij de ouders om zich achter het Haags Verdrag te scharen. Mijn kinderen begrijpen de reden waarom ze ter adoptie werden afgestaan, wat bijlange niet wegneemt dat ze dit onnoemelijk oneerlijk blijven vinden en dit als een groot onrecht ervaren.
Het gaat er vooral over dat de kinderen zich onvoorwaardelijk welkom moeten kunnen voelen in het gezin dat hen door het lot werd toegewezen. Dat ze zich begrepen voelen in hun onrecht en dat ze wéten dat ze hun groot verdriet met ons mogen delen. Wij probeerde steeds héél open te zijn naar onze kinderen toe. We verwoorden vaak zelf dat hen een hele zware opdracht werd toebedeeld door hun leven te moeten 'hernemen' in een nieuw en vreemd gezin. We tonen heel veel respect voor hen en voor hun familie en tóch blijft het ook voor onze kinderen moeilijk om zomaar te vertellen dat ze hun familie, hun land, hun vrienden missen.
Adoptiekinderen hebben iets wat anderen vaak missen en dat is een zevende zintuig waarmee ze gevoeligheden als de besten gewaar worden.
Ik kan me heel goed inbeelden dat kinderen van adoptieouders die deze toch wel zware onderwerpen liever wat uit de weg gaan behoorlijk het gevoel kunnen krijgen dat ze er toch nèt niet helemaal mochten zijn…
Het gaat er dus echt niet over dat kandidaat adoptieouders verkeerde bedoelingen zouden hebben, of niet achter het Haags verdrag zouden staan, maar het gaat in deze om de mate waarop deze kinderen zich welkom en op hun plaats weten in hun nieuwe wereld.
Een adoptiekind opvoeden Ãs niet evident, en je zou het kind met zijn (vaak zware) rugzak onrecht aandoen door te beweren dat eenieder het kan. Daarom pleit ik er wèl voor om enkel en alleen te kijken wat het kind nodig heeft, en hiervoor het geschikte gezin te vinden, eerder dan het leven van een kinderloos koppel vollediger te gaan maken door hen een kind te gaan toewijzen…
Dit lijkt mij een zéér belangrijke nuance in het adoptie ouderschap. En net die nuance worden jammergenoeg nog altijd veel adoptiekinderen gewaar…
Maar deze stelling leverde dus in het verleden al véél stof tot discussie, nietwaar?
Groeten
ciska
-
anneke80
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 20 september 2009, 14:05
Ik lees al even mee met dit onderwerp en heb nog niet durven antwoorden. Naast het feit dat we het beste willen voor elk kind, en een kind "het beste" willen geven door hen op te vangen in een liefdevol gezin. Moet er daarnaast ook niet een kinderwens zijn? Want als die er niet is, kan je toch niet onvoorwaardelijk en liefdevol een kind opvoeden en graag zien... Of denk ik zo te hard aan m'n eigen geluk, als ik dit zeg?
Voor mij is het dubbelzijdig, de keuze om te adopteren. Zowel vanuit kinderwens, als vanuit het beste willen voor een kind in nood: elk kind heeft het recht op ouders (het beste natuurlijk de biologische ouders of in zijn eigen omgeving), maar als het echt niet anders kan...
Maar ben ik dan een hopeloze kandidaat-adoptie-ouder die koste wat kost een kindje wil?
Voor mij is het dubbelzijdig, de keuze om te adopteren. Zowel vanuit kinderwens, als vanuit het beste willen voor een kind in nood: elk kind heeft het recht op ouders (het beste natuurlijk de biologische ouders of in zijn eigen omgeving), maar als het echt niet anders kan...
Maar ben ik dan een hopeloze kandidaat-adoptie-ouder die koste wat kost een kindje wil?
-
Ann S
- Berichten: 64
- Lid geworden op: 9 januari 2010, 22:39
Ook ik heb nog niet durven antwoorden. Maar ik kan me helemaal vinden in wat Ciska schrijft.
Wij hebben twee pleegkindjes in ons gezin opgevangen. Ons oudste pleegkindje, die tot hij gestorven is in ons gezin woonde, kon het zo mooi zeggen: "Ik woon hier liever dan bij mijn eigen mama en papa en ik ben zo blij met jullie allemaal en toch ben ik verdrietig".
Ik heb daar dikwijls met hem over gepraat. Hij wist dat we hem begrepen en hij wist ook dat hij dat mocht zeggen tegen ons. Het heeft ons nooit gekwetst of zo. Het heeft ons alleen nog meer doen stilstaan over hoe moeilijk dat voor hem soms moest zijn. En het feit dat hij dat zo open en bloot mocht zeggen, verlichtte soms dat verdriet.
Ik denk dat je dat een beetje kan vergelijken met het verdriet van sommige adoptiekinderen.
Als mama van 6 biokids (ik weet het, op dit forum ben ik een verwende vrouw) denk ik dat het allerbelangrijkste is om elk kind zichzelf te laten zijn, en zijn gevoelens te respecteren. En veel te praten, dat helpt ook!
Wij hebben twee pleegkindjes in ons gezin opgevangen. Ons oudste pleegkindje, die tot hij gestorven is in ons gezin woonde, kon het zo mooi zeggen: "Ik woon hier liever dan bij mijn eigen mama en papa en ik ben zo blij met jullie allemaal en toch ben ik verdrietig".
Ik heb daar dikwijls met hem over gepraat. Hij wist dat we hem begrepen en hij wist ook dat hij dat mocht zeggen tegen ons. Het heeft ons nooit gekwetst of zo. Het heeft ons alleen nog meer doen stilstaan over hoe moeilijk dat voor hem soms moest zijn. En het feit dat hij dat zo open en bloot mocht zeggen, verlichtte soms dat verdriet.
Ik denk dat je dat een beetje kan vergelijken met het verdriet van sommige adoptiekinderen.
Als mama van 6 biokids (ik weet het, op dit forum ben ik een verwende vrouw) denk ik dat het allerbelangrijkste is om elk kind zichzelf te laten zijn, en zijn gevoelens te respecteren. En veel te praten, dat helpt ook!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast