Koppen XL

[clovis]

Ik heb net naar de uitzending over de adoptie van een achtjarig meisje gekeken. Pfoef, de moeder zette wel heel veel druk op het kind om zich aan te passen. Ze was nog maar 3 weken thuis en de moeder verwachtte al dat ze zich zou kunnen uitdrukken in het engels. Het kind kon helemaal nog geen engels! Ok, waarschijnlijk een paar woorden maar niet genoeg om duidelijk te maken wat er in haar omging.
Voor de rest vind ik het spijtig dat de reporage nogal oppervlakkig bleef maar dat is tegenwoordig dikwijls zo.

[Fredje]

Ik vond de uitzending in Koppen XL shockerend en alles behalve opvoedend. Dit was eerder een voorbeeld van hoe het niet moet!
Overal leer je en hoor je dat je een adoptie aangaat in eerste plaats om een kind te helpen dat recht en nood heeft aan liefde, warmte, ouders die voor hem/haar zorgen, genegenheid, een toekomst,...
Deze reportage liet letterlijk zien hoe graag de adoptiemoeder een kindje wou en dan nog liefst een meisje. De moeder nam een ongelofelijke verwende houding aan.
Mijn hart brak toen ik zag hoeveel aandacht er naar de moeder ging bij aankomst op de luchthaven. Met tien man stormden ze naar de moeder, maar geen mens die dat kleine meisje al had opgemerkt en haar op haar gemak stelde.
We vonden het vreselijk om aanzien gisteren. De manier waarop het kleine meisje werd aangesproken, de verwijten die ze kreeg,...
Er werd zoveel van dit ukkie verwacht, terwijl de adoptieouders zelf geen moeite deden om het kind te begrijpen, in de huid te kruipen, de taal te leren, het kindje gewoon even de tijd te geven en vooral een veilige thuisbasis aan te bieden.
Op het einde van de reportage zag je hoe het kleine meisje engels sprak en met welke opstandigheid ze reageerde.
Wel ik ben ervan overtuigd dat dit nog heftig probleemgedrag gaat opleveren...terwijl dit vermeden kon worden.

[anneke80]

ik heb het nog niet gezien, maar heb het wel opgenomen. Nu ik de reacties hier zo lees, ben ik eens benieuwd...

[EfenEn]

We hadden om sommige momenten ook wel wat problemen met de hoge druk die op Faith, het meisje, werden gelegd, vooral qua taal. maar goed, het is TV, we willen daarop mensen niet direct beoordelen.
Weet wel dat er in de VS geen cursussen moeten worden gevolgd...

Wat mij heel sterk aangreep, nu 1 maand thuis met onze peuter van 21 maanden, was de angst, de onzekerheid, het verdriet... we hebben hetzelfde gezien in onze dochter haar ogen. Alleen kon zij het niet zeggen, en kon niemand het haar uitleggen. Ze is/was oud genoeg om te beseffen dat er vreemde dingen met haar gebeuren, maar te jong om het te kunnen vertellen/uitgelegd te krijgen. we hebben er alle twee bij zitten janken, en waren weer vol bewondering voor de evolutie die onze dochter al heeft gemaakt naar een vrolijke peuter!

[teevee]

@efenen, hier ook zitten janken ! Ons zoontje moet dit gevoel -net zoals alle adoptiekinderen (groot en klein) - ook gehad hebben.
We hebben zoveel momenten gehad waarbij wij dachten : wat denkt hij nu, wat voelt hij nu... terwijl we alleszins steeds het beste met hem voorhadden (en ons probeerden/proberen in te leven in zijn gedachten/gevoelens) Die mama in de reportage lijkt me nu ook niet precies de aller"empathische" adoptiemoeder.
(vond het vooral zielig toen het meisje zei "ik wil spelen" ipv woordjes leren)

We kunnen alleen maar het gevoel hebben van "we zijn goed bezig" na het zien van dit verhaal.

[wachtertje]

Ook hier brak mijn hart bij het zien hoeveel druk er op het meisje werd uitgeoefend. Verplichte les Engels in het hotel in China?! Om misselijk van te worden! 't Is natuurlijk tv en ik wil die mensen ook niet beoordelen, laat staan veroordelen. Maar ook wij gingen met een "laat ons maar verder doen zoals we hier bezig zijn"-gevoel slapen. De stralende kleuter die vandaag weer moedig onze keuken rondfietste bevestigde dat gevoel...

[clovis]

Inderdaad Fredje, het kind lijkt nu aangepast ( omdat ze niet anders kan ) maar ik ben er ook zeker van dat er later (gedrags)problemen van gaan komen.