adoptie als laatste optie

[lyke]

hoi,

ik ben mama van een zoontje sinds 23/11/06 via ivf(één poging, wij horen bij the lucky ones). het kriebelt zelfs al voor een tweede. in of vlak na de zomer gaan we er waarschijnlijk voor.
we hebben dus nog 5pogingen terugbetaald(niet dat dat me iets uitmaakt). we DROMEN van een gezin met 4kindjes maar zijn door onze vruchtbaarheidsproblemen terug met beide voeten op de aarde geland. nu ik weet dat wij een omweg moeten nemen om biologische kindjes te krijgen is mijn wens om te adopteren nog groter dan vroeger.ik heb steeds willen adopteren zelfs voor ik weet had van onze problemen.
nu wil ik gewoon mijn opties openhouden, enige hoop overhouden voor als de ivf niet moest lukken.ben ook bang dat als ik de ivf niet meer aankan dat het dan over en uit is. bang dat ik mezelf helemaal wegcijfer om met de ivf te blijven doorgaan. dat terwijl ik geloof dat adoptie waarschijnlijk even (of zelfs nog meer)uitputtend is(maar wel op een andere manier vermoed ik).
MAAR mijn man wil niet adopteren. hij vindt niet dat je een kind uit zijn cultuur mag wegrukken!ook al zou dat kindje het hier beter hebben. hij houdt voet bij stuk.
hebben jullie misschien wat raad voor mij? ik weet dat ik moet blijven geloven in onze kans om een kindje met ivf/icsi te kunnen krijgen(het is reeds er vlug gelukt ik weet het maar dat geeft geen garantie voor de toekomst) en ik weet dat het een luxeprobleem is (ik ben dan ook zeer gelukkig met onze zoon) maar toch...

liefs,lyke

[Cindy en Danny]

Beste Lyke,

Even een antwoord op je quote.
Wij zijn een koppel dat ook al geruime tijd een kinderwens had. Spijtig genoeg hebben wij niet het geluk gehad om een kind te hebben via IVF en zijn daarom nu overgestapt op adoptie. Momenteel volgen we de startcursus en ik kan je zeggen dat het de moeite waard is !!
Anderzijds is het heel anders dan eigen biologische kinderen hebben. In onze cursus zit een koppel dat 2 eigen kinderen heeft en nu wil starten met adoptie.
Je mag een kind wel uit zijn / haar cultuur halen hoor. In onze lessen wordt er wel op gedrukt dat je best de band behoudt met het thuisland. Dit kan door bijv. een plakboek met mooie foto's ...
Je moet er wel rekening mee houden dat dit ook een langdurige procedure is. Eerst moeten jullie een cursus volgen, dan een geschiktheidsverklaring bekomen via de jeugdrechter en dan een procedure opstarten via een erkend adoptiebureau. De totale wachttijd bedraagt een 3-tal jaren. Niet min dus.
Wil je meer uitleg over adoptie, dan kan je dat krijgen via de website van "kind en gezin".

Groetjes en veel succes,

Cindy

[lyke]

hoi cindy en danny,

een tweede kindje is een beetje een luxeprobleem in vergelijking met mensen die ongewild nog geen kindjes hebben daar ben ik me ten volle van bewust. daarom dank ik je om toch te reageren.

ik krijg het hem(mijn man) maar niet in zijn hoofd gepraat dat een adoptiekindje het bij ons beter zal hebben dan in zijn eigen cultuur in die omstandigheden(er is altijd een gegronde reden waarom het kindje opgegeven is voor adoptie me dunkt). die band behouden met het thuisland vind ik noodzakelijk om het kindje een stevige basis te geven.
de procedure is me redelijk bekend doordat ik er mijn eindwerk over geschreven heb(enkele jaren terug maar toch buiten zelfstandige adoptie is er niet zoveel verandert vermoed ik) en reeds info heb aangevraagd via kind en gezin.

hopelijk hebben jullie vlug een kindje om in je armen te sluiten
liefs,lyke

[Ash]

Hallo allemaal,

Ik hoop dat ik ook een weg vindt naar mijn man zijn gedachten want adoptie is voor hem geen optie.
Ofwel komt er nog 1tje van ons zelf of wel geen.

Hij vindt dat het kind hier geen toekomst zou hebben met deze wereld nu. Ik zie dat niet, het is een manier van opvoeden enzo. Ik krijg het hem nit aangepraat en wordt ondertussen moedeloos van.

Binnenkort starten we onze 6de poging en ik zie het goede er niet meer van in. Ik heb nog geen enkele keer ondanks goede embryo's zwanger geweest en al verschillende tpvan cyro's gehad.
Mijn moedergevoel wordt alleen maar groter en nu zeker op het werk zijn er 5 zwanger. Ik hen niet direct die behoefte omzelf zwanger te zijn maar wel een behoefte voor kind groot te brengen als ik zie hoe het mijn neefje de wereld ontdekt.

Cindy en Danny, veel succes met jullie plannen....

Lyke, hopelijk komen onze mannen tot inkeer.

Gr

[De Verdwaalde Ooievaar]

Hallo iedereen

Het valt ons op hoe mensen vaak adoptie aanvankelijk als "geen optie" beschouwen (zelfde geldt vaak ook voor gebruik van donormateriaal, vooral spermadonatie) maar daar na verloop van tijd toch op terug komen. Hiermee zeg ik niet dat dit voor iedereen geldt, wel voor een groep mensen.

Voor zover wij weten is daar geen onderzoek naar gedaan, volgens mij heeft het vaak te maken met het feit dat de andere opties nog niet uitgeput zijn. Zolang de andere deur nog op een kier staat, is het relatief makkelijk om te zeggen dat dit de enige deur is... tot die enige deur onherroepelijk dicht gaat. Dan pas moet je ten gronde beslissen of die andere optie er echt geen is.

We willen hier geen goedkope veralgemeningen doen, maar we zien wel dat het meestal de man is die het hier moeilijker mee heeft dan de vrouw.

Als je tijd hebt, laat de tijd het uitwijzen. Het is iets waarin veel mensen moeten groeien.

veel succes in wat je ook beslist

[lyke]

hoi ash,

goh jij zit er ook mee hé? voor een eerste kindje ligt die beslissing nog zwaarder vind ik. jou man zijn uitleg, daar kan ik me nu ook niet echt in vinden. een eigen kindje komt evengoed in deze wereld terecht hé? of doelt hij op racisme(moest je een kindje krijgen met een andere huidskleur of dergelijke?). dan begrijp ik hem wel maar ga ik ook niet met hem akkoord.
hopelijk ziet hij vlug in dat het dan jullie taak is om dat kindje zo te laten ontplooien dat het een sterke persoonlijkhied heeft.

ik denk ook dat het inderdaad te maken heeft met grenzen verleggen. moest je me vroeger gevraagd hebben om meermaals per week mezelf bloot te geven bij de gyne om een kindje te krijgen dan denk ik ook niet dat ik volmondig ja gezegd zou hebben hoor.
nu adoptie was voor mij altijd één van de "zovele" opties.voor onze vruchtbaarheidsproblemen en erna. ik was zelfs adoptie aan het overwegen voor het krijgen van een eerste kindje.Omdat mijn man het dus niet ziet zitten is het nu voor mij uitgedraaid dat adoptie "de laatste" optie wordt. en eigenlijk zelfs dat niet want hij wil wel pleegouder worden maar adoptie dat krijg ik hem niet "aangepraat". binenlandse adoptie daar wil hij nog over nadenken maar eerst wil hij de andere opties uitputten. over donrosperma en dergelijke ken ik zijn mening niet. maar ik zou nog liever aan adoptie beginnen, ik behoor tot de gelukkige om reeds een zwangerschap meegemaakt te hebben dus dan ligt dat wel anders. maar ik zeg nooit nooit dus...
ik hoop natuurlijk dat hij een adoptiekindje uiteindelijk ook als vervolmaking van ons gezin kan zien(zonder dat we dat kind wegrukken uit zijn cultuur) en dan ook wil starten met een procedure ooit...

mijn leeftijd zit mee dus tijd hebben we wel. misschien brengt inderdaad de tijd raad. ik hoop dat dat voor ash ook snel het geval zal zijn.

veel succes
lyke

[DVO webmaster]

hey,

hier iemand die een aantal jaren geleden op een gelijkaardig punt stond en ondertussen al heel wat hindernissen genomen heeft.

Mijn man en ik zijn onbegrepen onvruchtbaar. Ze vinden niets dat een zwangerschap in de weg staat, maar na ondertussen zes of zeven jaar (ik hou de tel niet meer bij) zonder pil en na zes IVF pogingen ben ik ook geen ene keer zwanger geweest.

Toen we met IVF begonnen heb ik altijd gezegd: "drie pogingen en als het dan niet gelukt is, gaan we adopteren". Adoptie was dus steeds een optie. Maar na drie pogingen, zijn we gewoon verder gegaan met IVF. Ik had toen het gevoel van "we zijn al zo lang aan het proberen, als we nu aan adoptie moeten beginnen staan we weer op nul. Terwijl onze volgende IVF poging misschien raak is en dan heb ik binnen negen maanden een baby"

Uiteindelijk zijn we na zes pogingen gestopt, met het idee een lange pauze in te lassen. Vermits we nog gestart zijn met IVF voor de terugbetalingsregeling hadden we nog drie terugbetaalde pogingen "te goed". We zijn dus niet gestopt omdat onze pogingen op waren.

Ik ben dan vrij snel alle info rond adoptie beginnen verzamelen, tot bleek dat mijn man er eigenlijk nog niet aan toe was. Maar, hij wilde ook echt geen IVF meer doen ook. Hij was er van overtuigd dat de medische wereld ons niet ging helpen. We zouden zo wel zwanger worden.

Nu ging ons sexleven op dat moment door een enorm diep dal, dus dat spontaan zwanger worden zat er niet echt in. Een jaar later uiteindelijk, nadat we er regelmatig over gesproken hadden hebben we ons dan toch ingeschreven voor de adoptiecursus. IVF was echt geen optie meer voor ons, maar onze kinderwens opgeven ook niet.

Tijdens de gesprekken voor het maatschappelijk onderzoek werd duidelijk dat mijn man en ik eigenlijk allebei heel hard achter de adoptie stonden, meer dan we van elkaar gedacht hadden.

Ondertussen zijn we een jaar en een half verder en tellen we de dagen af tot we kunnen vertrekken om onze zoon op te halen.

Noch mijn man, noch ik kunnen ons nu nog voorstellen dat we onze kinderwens zouden vervullen door een spontane zwangerschap en geboorte. Wij zijn zo gegroeid in de adoptieprocedure dat dit voor ons nu de enige optie voor een gezin is.

Wat ik met dit hele verhaal wou zeggen, is dat als adoptie iets voor jullie is, dan komt er wel een moment dat je de deur van IVF sluit en een nieuwe deur opent. Ik dacht altijd dat ik van de ene deur naar de andere deur kon lopen, zoveel als ik wou. Maar toch heb ook ik een jaar nodig gehad om de ene deur volledig te sluiten en te gaan aanschuiven aan de andere deur.

Geef het tijd, lees informatie op het net, koop een boek zodat je man misschien ook zin krijgt om het te lezen. Leg in je gesprekken en je toekomstdromen de nadruk op het opvoeden van een kind, eerder dan op de genetische eigenschappen van een eigen kind.
Wijs je man op mooie vaderfiguren en vertel hem dat je hem ook als een fantastische vader ziet, maar dat het kindje daarvoor niet uit je buik moet komen.

De discussie of je een kind uit zijn eigen cultuur mag halen ja of nee, is oneindig en je zal evenveel voorstanders als tegenstaders vinden. Ik ga uit van een multiculturele wereld en hoop dat mijn zoon hier ook een deel van zijn cultuur zal kunnen beleven.
Ik zal er alleszins heel hard mijn best voor doen om hem een leven te geven met het beste uit zijn en onze cultuur.

[nadia]

heel mooi gezegd Marijke,

Groetjes Nadia

[GothicBowie]

We hebben getwijfeld aan adoptie, persoonlijk was ik er wel voor te vinden, mijn vrouw niet zo 100% , en ik heb altijd gezegd als we iets doen moeten we daar beide 100% achter staan. Ik heb respect voor mensen die een kind adopteren, mijn neef heeft twee schatten van kinderen geadopteerd, en het zijn Belgische kindjes, niet dat dit een rol speelt, ik zou zo een kind al is het zwart, geel of groen bij wijze van sprken zien als mijn eigen kind. Na lang nadenken besloten toch niet tot adoptie over te gaan, ik ken teveel mensen die er slechte ervaringen mee hebben , in de jaren dat ze heel klein zijn zijn er doorgaans geen problemen, maar in hun tienerjaren beginnen ze net als elke tiener te rebeleren. Vaak krijgen adoptieouders waar ik mee heb gesproken opmerkingen als '' gij zijt mijn echte ouders niet wat hebt gij te vertellen aan mij '' en dergelijke meer, ook vaak gaan ze op zoek naar hun natuurlijke roots, en krijgen adoptieouders het gevoel dat ze hun kind kwijt zijn. Ze hebben ook soms het gevoel dat ze als boemannen worden afgeschilderd die een kind hebben weggenomen uit zijn/haar natuurlijke omgeving. Maar voor ieder die het wil proberen, het kan ook anders..zoals bij mijn neef, echter die kindjes zijn nu nog heel klein. Ik wens niemand te demotiveren of zo, maar je moet er toch rekening mee houden vind ik.

[DVO webmaster]

hey,

Inderdaad, je moet op voorhand goed nadenken of je deze uitdaging wil aangaan. En, gothic bowie heeft gelijk, je moet er met twee 100% achterstaan.

Langs de andere kant zitten we nu in een heel ander mentaliteitskader rond adoptie dan pakweg 20, tot zelfs 10 jaar geleden.

Openheid rond de herkomst en respect voor de herkomstcultuur zijn momenteel factoren waar heel veel aandacht aan geschonken wordt.

De tijd dat je alles verzweeg over de adoptie en, heel cru gezegd, je kind maar dankbaar moest zijn voor alles wat er voor hem/haar gedaan wordt, ligt ver achter ons.

En het rebelleren tijdens de tienerjaren? Ja, daar houden we rekening mee. Maar, ook biologisch eigen kinderen rebeleren. Hoe vaak heb ik als puber niet gedacht dat ik zeker en vast geadopteerd moest zijn, want die mensen die zich mijn ouders noemden, die begrepen mij totaaaaaaaaaaal niet.
Een adoptiekind heeft in zijn pubertijd gewoon een heel erg voor de hand liggend wapen: "jij bent mijn moeder/vader niet".

En zo bekijk ik het ook. Een gemakkellijke opmerking, net zoals "ik haat je", "ik kan je niet uitstaan", "jullie begrijpen mij niet" .....
Mijn hart zal even een sprongetje maken, maar het zal er zeker niet van breken.

Waarschijnlijk gaan er nog moeilijke momenten komen, maar wij hopen dat we met veel energie en vooral veel begrip al een heel eind verder gaan staan.

Groetjes,
Marijke