rouwen

Plaats reactie
Leona
Berichten: 15
Lid geworden op: 25 oktober 2019, 20:51

rouwen

Bericht door Leona » 28 december 2020, 19:09

Hallo,

In 2020 heeft Corona ons pad gekruist maar voor mij zal dit jaar het definitieve afscheid zijn van mijn kinderwens want ik heb aan de lijve mogen ondervinden dat ik uitbehandeld was.

De enige optie zou nog eiceldonatie zijn maar dat zie ik niet zitten. Ik vind ook geen informatie terug over mensen die daarvoor niet kiezen.

Het is al een heel emotioneel proces geweest maar onlangs las ik de volgende gedachte waaruit ik toch troost geput heb.

"Rouwen wil niet zeggen dat je moet loslaten maar dat je op een andere manier contact maakt."

Tijdens alle behandelingen had ik het gevoel dat er een kindje in mijn hart geboren was en dat kon mij een warm gevoel geven. Het troost mij en het brengt mij ook rust dat ik dit gevoel nu niet moet loslaten.

Ik wou dit delen omdat er misschien nog mensen zijn die hetzelfde ervaren.

warme groet,

Leona

mich75
Berichten: 2982
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: rouwen

Bericht door mich75 » 28 december 2020, 19:50

Leona,

Ik heb veel respect voor jou dat jij afscheid neemt van je kinderwens, voor mij was dat geen optie en ik ben dus ecd-mama.

Er zijn in het verleden wel al wat dames gepasseerd die ook afscheid moesten nemen van hun kinderwens, sommigen zelfs na ecd, maar zij verdwijnen hier wegens te pijnlijk.

Ik hoop dat je wat lotgenoten kan vinden wat dat geeft veel steun.

Tiesie1401
Berichten: 196
Lid geworden op: 5 november 2020, 1:28

Re: rouwen

Bericht door Tiesie1401 » 28 december 2020, 20:11

Leona,

Wat moet dit moeilijk zijn, om definitief afscheid te nemen van je kinderwens...

Hopelijk kun je hier goed over praten samen met je omgeving. Dat ze het begrip kunnen opbrengen en er zijn om te luisteren naar je wanneer je het nodig hebt.

Knuffel & liefs
6x IUI: neg
2016: ICSI 1 tp 1: positief 2017: een zoon
2018: zwanger 2018: een dochter
2020: MK op 7w
2020: MK op 15w
2/11/2020: Tp cryo uit ICSI 1
13/11/2020: hcg 460 17/11/2020: hcg 2356 23/11/2020: 1ste echo zwanger van tweeling

Leona
Berichten: 15
Lid geworden op: 25 oktober 2019, 20:51

Re: rouwen

Bericht door Leona » 28 december 2020, 21:01

Bedankt dames voor jullie medeleven.

Het voelt niet aan als een keuze maar een voldongen feit.

Gebruik maken van ECD vind ik een heel dappere stap en ik heb heel veel bewondering voor koppels die die stap zetten.

Warme groet,

Leona

SilentHeyoka
Berichten: 228
Lid geworden op: 17 juli 2018, 9:45

Re: rouwen

Bericht door SilentHeyoka » 26 februari 2021, 14:14

Lieve Leona,

Ik weet niet of dit tekstje je nog zal bereiken. Maar ik wilde het toch proberen, omdat ik me herken in de zoektocht naar begrip.
Heel het traject is een rouwproces en die laatste stap, die laatste beslissing het traject te beëindigen is er daarom niet de moeilijkste fase. Ik hoop dat je, jullie, het goed stellen.

Na de eerste 6 IUI en eerste IVF poging had ik mijn eerste crash. Ik kon het niet, het medisch traject. Men adviseerde toen (2015) al ECD, maar dat was voor mij uitgesloten, een stap té ver. Een stap die me een stap van mijn eigen kind zou doen zetten, waardoor ik zelf afstandelijkheid zou creëeren.
Mijn man gaf me de vrije keus en zei me te volgen in mijn beslissing. Ergens dacht ik dat dit ook de weg was die hij verder wilde nemen. Het was hard. Op alle uitnodigingen voor babyborrels verontschuldigden we ons en onze vriendenkring beperkte zich tot hen die geen kinderen had. Drie kindjes werden geboren bij schoonzus en zus wat al confronterend genoeg was, teveel te verwerken.
Hij vroeg me in deze periode ten huwelijk en we trouwden ook in 2017.
Maar we waren veranderd, verbitterd. Het duurde nog een jaar voor ik besefte waar het knaagde. Voor allebei was het te hard en konden we ons niet neerleggen bij het toekomstperspectief die we toen hadden. We zijn geen reizigers, eerder huismussen, en hadden niets om ons leven echt zinvol te maken.
Uiteindelijk stelde ik hem de vraag om opnieuw te starten met IVF. Hij uitte zijn ongeloof, dat het niet zou werken en liet ECD of adoptie vallen. Maar beide waren voor mij te moeilijk, ik voelde zo'n sterke anti-drang, een absoluut slecht idee.
De één achter de andere pick-up volgde, met slechts twee keer een TP, vruchteloos.
Ruzies rond adoptie en ECD bleven vallen, die ik probeerde te ontwijken. Maar één ding wist ik intussen zeker... zonder kind wilde ik niet meer verder. Dus had ik mezelf blok gezet.

Toen ben ik naar een klinisch psycholoog geweest, die de begeleiding doet van vrouwen in traject.
Ze kaderde mijn onwil in een ander perspectief. "Je bent zo'n goede moeder. Nu al denk je na over hoe jouw kind zal reageren op het feit dat ze er gekomen is via eiceldonatie. Nu al wil je het beschermen voor de moeilijkheden die dit met zich kan meebrengen."
Ze noemde me een moeder... een goede moeder... mijn grootste wens, mijn levenswens...
En ik bleef de mogelijkheid, de enige mogelijkheden die we hadden, tegenhouden. Waarom?

Na het gesprek een week te laten bezinken vertelde ik mijn man dat ik er mss toch voor open stond.
Heel veel gesprekken met elkaar volgden, en ergens voelde ik een rust in me opkomen. Ik moest toegeven aan te voelen oké te zijn met het zetten van de volgende stap. We hebben ons een maand later ingeschreven op de wachtlijst voor eiceldonatie en drie maand later ook voor adoptie (met ook een maand rouwverwerking omwille van het verlies van de mogelijkheid op zelf zwanger te kunnen zijn).

Maar kijk, anderhalf jaar laten voel ik een kleine meid in mijn baarmoeder duwen. Ze is er, binnen een dikke twee maand hebben we haar in onze armen. En onze liefde voor elkaar en voor haar kan niet groter zijn.



Ik schrijf dit niet om je te overtuigen van toch een alternatief te nemen hoor. Ergens had ik in die periode voor de herstart wel een vorm van rust gevonden en weet ik dat we er wel zouden leren mee omgaan. Maar voor ons als koppel hadden we de verkeerde keuze gemaakt om volledig af te haken en kinderloos door het leven te gaan. Het voelde verkeerd aan.
Ik schrijf dit wel omdat ik me door niemand begrepen voelde in mijn beslissing dat ik ergens een lijn had getrokken. Dat er inderdaad altijd mogelijkheden zijn, maar dat dit niet wegneemt dat dit alternatieven zijn die je niet zomaar neemt zonder even goed over na te denken. Ik vond het niet fair dat mijn verdriet werd weggeduwd met de woorden "ja, maar je kan toch... dat is toch ook jouw kindje?". Hoe kan jij dat nu weten???, schreeuwde het dan in me. Ik was mijn eigengeboren kind kwijt, iedere maand opnieuw, jaar na jaar...
Die pijn, dat verdriet, die eenzaamheid vergeet ik nooit meer.

Wil je erover praten, mailen, zeker welkom. Je bént echt niet alleen in je verdriet, in je rouw.

Lieve groetjes,
2013: Stop pil
2014: start traject IUI + Icsi
08/2020: eiceldonatie, 2 cryo's - 1 TP
13/04/2021: Little One geboren 😊

Leona
Berichten: 15
Lid geworden op: 25 oktober 2019, 20:51

Re: rouwen

Bericht door Leona » 23 juli 2021, 14:27

Hallo,

Bedankt voor jouw reactie.

Ik heb je een privé-bericht gestuurd maar ik weet niet of je het hebt ontvangen.

groetjes

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten