onbegrip uit de omgeving
Geplaatst: 27 november 2016, 22:11
Hallo forumgenoten,
Wou even enkele recente tegenslagen kwijt bij lotgenoten die vast begrip kunnen opbrengen voor mijn situatie.
Na enkele jaren proberen zonder succes, krijg ik (ben er 36) hoe langer hoe meer last van sociale druk en onbegrip over ongewenst kinderloos blijven. Geen kinderen hebben uiteindelijk is niet zozeer het probleem voor ons, daar kunnen we mee leven hoe moeilijk het soms ook is, het is een cadeau van de natuur en niet iets wat je bestelt volgens ons. Maar de commentaar, het onbegrip en de kwetsende opmerkingen van naasten, die liggen zwaar op mijn maag de laatste tijd.
We zijn al een tijdje samen, en na verloop van tijd begint je sociaal netwerk zich luidop vragen te stellen in de trend van: "wanneer beginnen jullie er eens aan", "ge moet er niet te lang mee wachten he, want ge hebt er de leeftijd al wel voor" of elke keer we vrienden tegenkomen wordt er eerst uitgebreid naar mijn buik gestaard vooraleer mensen je groeten en zo. Lastig vind ik dat.
Ik ben niet iemand die zo met zijn problemen te koop loopt, behalve mijn familie, die houd ik wel op de hoogte.
Mijn zus tracht me te troosten met de woorden "ge kunt u beide pollekes kussen dat je er geen hebt, ge moest eens weten wat voor een nachtmerrie dat dat is kinderen opvoeden". Niet echt constructief vind ik.
Laatst kreeg ik van mijn moeder die aan erfopvolging denkt te horen: "Tja, mijn erfenis gaat dan naar mijn kleinkinderen he (de kinderen van mijn zus), want ja, jij hebt toch geen kinderen". Dat is best een harde noot om te kraken als je middenin de hele vruchtbaarheidsmallemolen zit.
Vele bevriende koppels zijn allen recent al dan niet probleemloos ouder geworden, en één van onze beste vrienden, deelde net doodleuk mee "als jullie geen kinderen krijgen, zijn we geen vrienden meer".
Dit zijn enkele voorbeelden van kwetsende opmerkingen waar ik het hoe langer hoe meer moeilijk mee heb.
Hebben jullie hier ook ervaring mee? Of tips hoe ik hiermee beter om kan gaan?
Wou even enkele recente tegenslagen kwijt bij lotgenoten die vast begrip kunnen opbrengen voor mijn situatie.
Na enkele jaren proberen zonder succes, krijg ik (ben er 36) hoe langer hoe meer last van sociale druk en onbegrip over ongewenst kinderloos blijven. Geen kinderen hebben uiteindelijk is niet zozeer het probleem voor ons, daar kunnen we mee leven hoe moeilijk het soms ook is, het is een cadeau van de natuur en niet iets wat je bestelt volgens ons. Maar de commentaar, het onbegrip en de kwetsende opmerkingen van naasten, die liggen zwaar op mijn maag de laatste tijd.
We zijn al een tijdje samen, en na verloop van tijd begint je sociaal netwerk zich luidop vragen te stellen in de trend van: "wanneer beginnen jullie er eens aan", "ge moet er niet te lang mee wachten he, want ge hebt er de leeftijd al wel voor" of elke keer we vrienden tegenkomen wordt er eerst uitgebreid naar mijn buik gestaard vooraleer mensen je groeten en zo. Lastig vind ik dat.
Ik ben niet iemand die zo met zijn problemen te koop loopt, behalve mijn familie, die houd ik wel op de hoogte.
Mijn zus tracht me te troosten met de woorden "ge kunt u beide pollekes kussen dat je er geen hebt, ge moest eens weten wat voor een nachtmerrie dat dat is kinderen opvoeden". Niet echt constructief vind ik.
Laatst kreeg ik van mijn moeder die aan erfopvolging denkt te horen: "Tja, mijn erfenis gaat dan naar mijn kleinkinderen he (de kinderen van mijn zus), want ja, jij hebt toch geen kinderen". Dat is best een harde noot om te kraken als je middenin de hele vruchtbaarheidsmallemolen zit.
Vele bevriende koppels zijn allen recent al dan niet probleemloos ouder geworden, en één van onze beste vrienden, deelde net doodleuk mee "als jullie geen kinderen krijgen, zijn we geen vrienden meer".
Dit zijn enkele voorbeelden van kwetsende opmerkingen waar ik het hoe langer hoe meer moeilijk mee heb.
Hebben jullie hier ook ervaring mee? Of tips hoe ik hiermee beter om kan gaan?