Trowback tuesday
Geplaatst: 22 mei 2018, 14:43
Op dit forum heb ik al eens een account aangemaakt. Ik was echter mijn gebruikersnaam en wachtwoord vergeten. Ik was hier niet zo actief, heb soms iets gepost. Nu, vandaag, heb ik weer even behoefte.
Het is inmiddels al weer vier jaar geleden dat ons ICSI traject achter de rug ligt.
Het ging niet goed met me daarna. Ik werkte met kinderen, maar kon mijn werkzaamheden niet meer uitvoeren. Mijn man heeft twee kinderen (van zijn ex) en al mijn energie ging zitten in het beheersbaar maken van mijn eigen emoties. Ik kon en kan er niet makkelijke over praten. Ik was bang dat andere mensen net zo bang van mij zouden worden als ik van mijn emoties was.
Daarna heb ik nog wat baantjes gehad, oa als hulp in de huishouding. Maar ook dat heb ik gestopt... ik kon niet meer... ik was op... klaar met andere mensen... klaar met mijn emoties.
Mijn ongewenste kinderloosheid is als een donkere pijnlijke plaats die ik altijd met me mee sjouw.
Mijn honden maken het dragelijk. Zij zijn voor mij het stuk licht, de kleine zonnestralen. Mijn reden om mijn bed uit te komen. Als ik ging werken, miste ik mijn honden zo diep. Ook al was ik maar een paar uurtjes van huis. Ze zijn mijn houvast, die was ik kwijt als ze niet bij me waren.
Langzaam klom ik uit het dal, ik ging met de honden op hondensport. Ontmoette andere mensen, waar het niet om kinderen draaide maar om honden.
Langzaam en langzaam ging het steeds beter met me.
Ik voelde me weer zekerder in de maatschappij. Ik voelde dat ik het zelf begon te accepteren, ik voelde weer geluk. Ik voelde me zo gelukkig en rijk.
Klaar en mentaal sterk genoeg om weer te gaan solliciteren. Wonder boven wonder kreeg ik de baan. Aanstaande week mag ik beginen. Ik was zo blij en zat over het algemeen super lekker in mijn vel. Ik voelde me niet alleen.
Ondanks dat mijn partner gewoon kinderen heeft en in een totaal ander schuitje zit, had ik lotgenoten. Mijn schoonzus en mijn nicht. In hetzelfde schuitje. Met mijn nicht had ik niet zo heel veel contact, ik was oprecht blij voor haar dat ze zwanger bleek te zijn. Het nieuws ontvingen we een maandje geleden.
Ik kon het relatief makkelijk van me afzetten. Ik voelde me omringd door genoeg andere mooie dingen. Het zoog me niet terug naar die donkere plaats.
Maar nu... gisteren ontvingen we een telefoontje.
Goed nieuws, mijn schoonzusje is zwanger. Blij vertelde ze dat we oom en tante zouden worden.
Ik heb geprobeerd te lachen, ik heb geprobeerd oprecht te zijn. Maar het is net of ik ben terug geslingerd naar die diepe donkere plaats.
Ik voel me bang.
Bang voor mijn emoties.
Ik voel me verdrietig.
Alsof het alles verteerd.
Ik voel me leeg.
Als ik mijn blik de wijde wereld in stuur.
Ik voel me niet klaar.
Absoluut niet klaar om weer te gaan werken.
Die emoties, blijkbaar toch zo sterk aanwezig onder de oppervlakte. Zijn naar buiten gespat toen gisteren de schil brak. Een kinderwens is meer dan een wens. Ik voel me een gebroken mens.
Er zit niks anders op dan te wachten.
Te wachten tot de tijd weer zorgt dat de pijn een beetje slijt.
Het is inmiddels al weer vier jaar geleden dat ons ICSI traject achter de rug ligt.
Het ging niet goed met me daarna. Ik werkte met kinderen, maar kon mijn werkzaamheden niet meer uitvoeren. Mijn man heeft twee kinderen (van zijn ex) en al mijn energie ging zitten in het beheersbaar maken van mijn eigen emoties. Ik kon en kan er niet makkelijke over praten. Ik was bang dat andere mensen net zo bang van mij zouden worden als ik van mijn emoties was.
Daarna heb ik nog wat baantjes gehad, oa als hulp in de huishouding. Maar ook dat heb ik gestopt... ik kon niet meer... ik was op... klaar met andere mensen... klaar met mijn emoties.
Mijn ongewenste kinderloosheid is als een donkere pijnlijke plaats die ik altijd met me mee sjouw.
Mijn honden maken het dragelijk. Zij zijn voor mij het stuk licht, de kleine zonnestralen. Mijn reden om mijn bed uit te komen. Als ik ging werken, miste ik mijn honden zo diep. Ook al was ik maar een paar uurtjes van huis. Ze zijn mijn houvast, die was ik kwijt als ze niet bij me waren.
Langzaam klom ik uit het dal, ik ging met de honden op hondensport. Ontmoette andere mensen, waar het niet om kinderen draaide maar om honden.
Langzaam en langzaam ging het steeds beter met me.
Ik voelde me weer zekerder in de maatschappij. Ik voelde dat ik het zelf begon te accepteren, ik voelde weer geluk. Ik voelde me zo gelukkig en rijk.
Klaar en mentaal sterk genoeg om weer te gaan solliciteren. Wonder boven wonder kreeg ik de baan. Aanstaande week mag ik beginen. Ik was zo blij en zat over het algemeen super lekker in mijn vel. Ik voelde me niet alleen.
Ondanks dat mijn partner gewoon kinderen heeft en in een totaal ander schuitje zit, had ik lotgenoten. Mijn schoonzus en mijn nicht. In hetzelfde schuitje. Met mijn nicht had ik niet zo heel veel contact, ik was oprecht blij voor haar dat ze zwanger bleek te zijn. Het nieuws ontvingen we een maandje geleden.
Ik kon het relatief makkelijk van me afzetten. Ik voelde me omringd door genoeg andere mooie dingen. Het zoog me niet terug naar die donkere plaats.
Maar nu... gisteren ontvingen we een telefoontje.
Goed nieuws, mijn schoonzusje is zwanger. Blij vertelde ze dat we oom en tante zouden worden.
Ik heb geprobeerd te lachen, ik heb geprobeerd oprecht te zijn. Maar het is net of ik ben terug geslingerd naar die diepe donkere plaats.
Ik voel me bang.
Bang voor mijn emoties.
Ik voel me verdrietig.
Alsof het alles verteerd.
Ik voel me leeg.
Als ik mijn blik de wijde wereld in stuur.
Ik voel me niet klaar.
Absoluut niet klaar om weer te gaan werken.
Die emoties, blijkbaar toch zo sterk aanwezig onder de oppervlakte. Zijn naar buiten gespat toen gisteren de schil brak. Een kinderwens is meer dan een wens. Ik voel me een gebroken mens.
Er zit niks anders op dan te wachten.
Te wachten tot de tijd weer zorgt dat de pijn een beetje slijt.