relatietwijfels

[Fary]

Ik heb reeds enkele jaren een pracht van een relatie... tot we te horen kregen dat we geen kindjes konden krijgen. Man, wat is dat moeilijk te verwerken! Ik vind dat echt zwaar en begin zelfs zowaar aan mijn relatie te twijfelen. Het probleem ligt bij mijn vriendin en sinds we het weten, kan ik haar precies niet meer voor vol aanschouwen... Dat vind ik echt een verschrikkelijk gevoel. Zijn er mannen die hetzelfde hebben ervaren? Ik vidn mezelf soms zo abnormaal en egoistisch omdat ik durf te twijfelen. Er is precies iets gebroken in mij waardoor ik niet meer verder kan met mijn vriendin...

[fluffie]

Hoi Fary,

Ik denk dat je gevoelens heel normaal zijn. Bij ons is er geen probleem gevonden bij geen van beiden, en eigenlijk ben ik daar wel blij om... ik denk dat we mekaar het stiekem ook wel eens zouden verweten hebben anders. Ook al zie je mekaar graag.

Ik zou zeggen: praat erover, ga misschien eens (samen of alleen) naar een psycholoog, maar blijf er niet mee zitten!

Veel succes!

[hubby]

Hallo iedereen,

ik herken toch wel wat de relatietwijfels van Fary. Bij en mijn vrouw loopt de verwerking ook volledig anders. We weten ondertussen ook al wel even dat we geen kinderen kunnen krijgen, maar ik krijg dat naar mijn gevoel absoluut niet verwerkt.

Eerst mijn hoop laten varen... dat is zo moeilijk. Zelfs nu het zeker is dat het niet gaat, blijf ik diep vanbinnen ergens hopen op beterschap. Dat dit een kwade droom is. Ik droom zelfs soms dat mijn vrouw ineens zwanger is. Veel erger is de ongelooflijke kwaadheid en frustratie dat daarmee gepaard gaat. Dit krijg echt maar niet uit mijn systeem. Dat is zo onrechtvaardig dat we geen kindjes kunnen krijgen. En relatietwijfels... die komen er bij mij omdat ik het maar niet verwerkt krijg. Ik wil mijn vrouw ook absoluut geen verwijten maken (het probleem ligt bij haar) et als gevolg dat ik alles op de moment nog onderdruk en opkrop... Ik probeer er nu echt wel een weg in te zoeken, maar ondertussen zit onze relatie wel een beetje fout...

Ik ben zelf wel bereid om therapie te gaan volgen om mijn kwaadheid kwijt te geraken, zonder mijn vrouw te kwetsen. Probleem is dat het ondertussen ook wel weegt op onze relatie, zodat ik denk dat we beter samen therapie zouden gaan volgen. Heeft er iemand al ervaring mee? Weet er iemand waar er een goede therapeut te vinden is in het Antwerpse? Ik heb links gezien op deze site, maar wie is goed en wie niet? heeft er iemand al ervaring mee?

alle suggesties zijn welkom...

[Vanne]

kan wel begrijpen dat zo'n situaties moeilijk zijn,
ondanks dat ik al 2 kindjes heb uit mijn vorige relatie was mijn vriend ook bang dat ik hem ging verlaten omdat we mss niet aan kindjes gingen geraken

we hadden wel alletwee een groot verlangen naar een kindje van ons samen, maar voor mij was dat geen noodzaak (komt wel doordat ik er al 2 heb)
ik zou ook wel teleurgesteld geweest zijn, maar om daarom mijn vriend minder graag te zien, neen........... Ondertussen verwachten we ons kindje samen (via ICSI, dus niet te rap opgeven)

nu is het wel zo dat mijn vriend al een tijdje kindjes wou en zijn vrouw uit zijn vorige relatie wou totaal geen kindjes, waardoor het inderdaad tot een breuk is gekomen. Je moet er wel met 2 totaal achter staan: wel of geen kinderen!!!

[tanja]

Hoi allen,

Bij ons lag het juist andersom. De "fout" lag bij mijn man en door die "fout" zijn we naar een ferticentrum gemoeten. Ik kan aannemen dat het niet simpel is voor relaties maar praten met elkaar helpt dan wel vaak. Lukt dat niet,is er een mogelijkheid tot misschien wat hulp zoeken..bijv. een psycholoog of zo. En daaromtrent kan ik me moeilijk voorstellen dat de links hier te vinden op deze site niet "goed" zouden zijn. Zelf heb ik er wel geen ervaring mee.
Persoonlijk heb ik dan ook nooit gekeken naar mijn man als de "dader", integendeel..hij heeft zichzelf niet gemaakt En ja het is héél oneerlijk en onrechtvaardig dat wij -als koppel- geen kinderen kunnen hebben maar het is nu zo.. hoe moeilijk ook om dat te aanvaarden, je kan niet anders dan je daar op één of andere wijze in stellen.

Als ik héél eerlijk mag zijn... wat ben ik blij dat ik nooit mijn man "verwijten" (en ik snap heus wel waar ze vandaan komen hoor) heb gemaakt. Om één of andere mysterieuze reden slaag ik erin om altijd onze vruchtjes kwijt te spelen. En dus wij zijn in het fertiwereldje gestapt dankzij de "fout" van mijn man en na jaren blijkt dan dat het dankzij mijn "fout" is dat we eruit gestapt zijn zonder kinderen... en op natuurlijke wijze lukt het dus niet dankzij de "fout" van mijn man...
en ondanks al die "fouten" zijn wij heel gelukkig met elkaar ...

[molly]

Hallo,
Mijn man zit met relatietwijfels. Dit komt doordat wij geen kinderen kunnen krijgen. Mijn man heeft me ten huwelijk gevraagd met de boodschap ik wil met u trouwen met of zonder kinderen. Toen hadden we het slechte nieuws al gehad. Ik was toen zo onzeker dat mijne man bij mij wou blijven maar hij zei dat hij me zo graag zag... We zijn dan in september 2008 getrouwd en nu nog geen jaar later zit alles mis!!! Kwaad ben ik erop, het probleem dat we geen kinderen kunnen krijgen ligt bij mij. Mijne man is kwaad op me maar kan niet goed zeggen waarom, ineens vindt hij dat er fundamentele problemen zijn in onze relatie, wat voor het slechte nieuws allemaal geen probleem was... Hij heeft me ondertussen al zo hard gekwetst. Hij vindt dat we in therapie moeten gaan om aan onze relatie te werken want anders komen we er volgens hem niet meer door. Maar ik ben er zo kwaad op want hij heeft het laten mislopen. De laatste maanden zocht hij ruzies op om toch maar een reden te hebben dat het niet goed zat tussen ons. En ondertussen moet ik maar kunnen dragen dat ik geen kinderen kan krijgen en dat mijn man het dan allemaal niet meer zitten. En daar verwacht hij nog eens begrip voor. Ik voel me echt een gebroken vrouw. Hij zegt ook tegen me dat hij me zo graag zwanger zou zijn en dat hij een kindje van ons tweetjes wil, terwijl we het al twee jaar weten. En dan verschiet hij ervan dat ik daarop flip, hij denkt eens niet na dat wat hij zegt heel kwetsend en confronterend is. Want hij vindt dat hij zijn ding ook moet kwijt kunnen, waar is het respect gebleven? Ik heb begrip voor zijn verdriet en ik weet natuurlijk niet hoe dit bij een man voelt maar er zijn respectvollere manieren om met pijn en verdriet om te gaan. Sorry dat ik dit hier zo allemaal zet maar het moet eruit! Ik hoop echt dat mannen die zich herkennen in het verhaal van mijn man ook eens nadenken over hoeveel verdriet ze hun vrouw aandoen. Want het is geen bewuste keuze om geen kinderen te hebben. En ik ben ervan overtuigd dat een kindje een liefdesvrucht is, dit kan je niet zomaar bij een andere vrouw maken die je minder graag ziet, tegen welke prijs wil je dan kinderen.

[lieneke]

Ik vind het ferm egoïstisch als een man zijn vrouw daarom verlaat! Dit is een teken dat de liefde niet sterk genoeg is...Als een man nu morgen zou horen dat ie een ernstige ziekte heeft, dan zal ie wel verwachten dat vrouwlief hem steunt, maar wat als vrouwlief hem zou verlaten?...
Mijn man is er steeds voor mij, gedurende al mijn pogingen is hij het luisterend oor, hij is mijn alles...in goede en kwade dagen...
Geen enkele vrouw kiest ervoor om zo'n problemen en tegenslagen te moeten doorstaan!

[lique]

Hoi,

Ik herken heel erg je twijfels. Ik ben 7 jaar getrouwd.
Bij ons beiden is nooit een oorzaak gevonden en toch lukt het niet. Ik voel me zo schuldig doordat ik hierdoor steeds meer twijfel aan onze relatie.

Heb ik een 'biologisch verkeerde' partner gekozen die niet goed bij mijn genen past?

Ik droom heel vaak over vreemdgaan! en kinderen van een ander krijgen.
Ook in het dagelijks leven kijk ik vaak naar leuke mannen/vaders en vraag me af of ze mij wel zwanger zouden kunnen maken.
Soms denk ik; ik kies een man die erg op mijn man lijkt en dan ga ik 1 keer vreemd en hopenlijk lijkt het kind dan op mijn man en komt niemand erachter.

Ook hoop ik vaak dat mijn partner mij zal verlaten voor een ander zodat ik een 'kans' heb met een nieuwe man nu ik nog jong ben...terwijl het niet eens gezegd is dat het dan wel lukt.

ook hebben wij een homo vriend en van hem zou ik ook best sperma willen 'lenen'.
Ik heb ooit iets geopperd over sperma-donatie maar mijn man werd woedend...dus nooit meer over begonnen.
mijn ouders/schoonouders zouden zoiets ook zeer afkeuren.

Ik voel mij zo schuldig omdat ik zo'n lieve zorgzame man heb. Ik wil helemaal niet een rotzooi van mijn leven maken maar die drang voor een kind is zo allesvernietigend en depressief makend...

Het andere probleem is dat ik mijn verdriet niet goed bij mijn man kwijtkan, hij heeft minder verdriet ervan, ook al vind hij het wel erg, zijn leven gaat meer 'door'.
Ik ben heel bang dat we uitelkaar gaan groeien, dat heb ik hem ook gezegd. Omdat hij mij niet echt troost (2 minuten en dat is wel weer genoeg dan..)

Maar ik durf hem niet die erge gedachtes te zeggen.
Ik WIL ook helemaal niet vreemdgaan daar ben ik heel erg tegen vanuit mijn principes.

Ik hoop dat jij eruit komt en ik ook... en dat de relatie weer puur wordt en goed.

[Els D]

Hallo allemaal,
Onze relatie heeft hoge toppen gehad en diepe dalen gekend maar we zijn er sterk uit gekomen. Op onze trouw dag vroeg mijn man om de moeder van onze kinderen te zijn; Wisten wij toen dat het zo moeilijk zou worden. Oorspronkelijk lag het probleem bij mijn man en al snel zijn wij op donorsperma gestapt; toch ben ik niet zwanger geraakt. Na ontelbare insiminatie's en 5 ISCI's. Bij mij is nooit iets gevonden. Aangezien wij altijd gezegd hadden dat we kindjes wilden hebben we uiteindelijk voor adoptie gekozen. Dikwijls hebben we wel eens op elkaars kap gezeten maar gelukkig zijn we wel kunnen blijven praten.

Groetjes,
Els D.

[MA]

@allemaal : Veel sterkte met het verwerken van dit verdriet en hopelijk lukt het jullie om versterkt hier uit te komen, liefst met jullie beiden.

@Hubby : in Kontich is een hele goed psych gespecialiseerd in fertiliteitsproblematiek en alles wat daar bij komt kijken. Ik kan haar heel warm aanbevelen : Dr Heeren. Als je geinteresseerd bent in haar telnr, stuur gerust een pb'tje

@Molly : ik vind het erg om te lezen hoe julie beiden lijden. Maar wat me wel opvalt is dat je man met je in therapie wil gaan. Hij vind jullie relatie dus echt nog wel de moeite waard, anders zou hij dit niet voorstellen...Een goeie therapeut(e) kan je ook helpen met de rouwverwerking, want dat is waar jullie nu door moeten..

Sterkte allemaal Audrey

[onzekerheid]

onzekerheid en twijfels is normaal denk ik
als je zoiets krijgt te horen dat gaat je niet in de koude kleren zitten

bij mij is het net andersom het ligt aan mijn vriend
nee ik heb nergens getwijfeld
hij wel.. dat ik bij hem weg zou gaan
never.. mijn liefde is groot en blijkbaar groter als mijn kinderwens

dat zie ik even heel zwart wit..