Hallo Heleen
Hey wat lees ik daar dat je stilletjes de kamer bent uitgegaan .. wel Heleen jou schatteke zal dat wel begrepen hebben als je hem wakker zou gemaakt hebben en zou gezegt hebben dat je het moeilijk hebt ,je bent zeker niet aan het zagen echt waar de mannen zijn soms streker zoals sn verwoord hé .
Hij zou het jammer gevonden hebben moest hij geweten hebben dat je u zo eenzaam voelde denk je ook niet ? Zeg het gewoon Heleen en praat erover ik kan het niet genoeg zeggen ,,, samen zijn jullie sterk en samen er over praten .De lente is op komst en er zal zekers het zonnke terug binnenschijnen ik wens je veel moed
Heleen ik bedoel het goed hé
veel groetjes
jacqueline
zonder kinderen verder
-
jacqueline
- Berichten: 52
- Lid geworden op: 14 februari 2007, 12:03
steuntje
Hallo Iedereen
Ik kom jullie een vrolijk pasen wensen !
De eitjes zullen niet smelten in de zon hé
Maar ik denk dat ik er toch een enkele ga buiten leggen , voor de buurkinderen zo..kan ik ook weer die kinderstemmen horen van " hé... ik heb weer een eitje gevonden ," en sta ik ergens in een hoekje te wachten tot ze alles hebben gevonden , dat doe ik al zovele jaren ,,,met de nodige tranen maar die verberg ik .
Het geeft een gevoel van het geluk te delen met de kinderen ,maar.... innerlijk is het nog zo pijnlijk .
Maar weet je ,,, ik heb dan weer iets overwonnen omdat ik het gedaan heb ,,!
Zal vandaag mijn schatteke al een fijne dag wensen (( las dat het vaderkers dag is vandaag )) maar spreek dat moeilijk woord niet uit voor hem ,je zal me wel begrijpen .
Maar geef zekers een exstra warme knuffel want we delen toch veel met elkaar in goede en minder goede tijden héé .
Ik wou het weer eventjes kwijt ..
Voor jullie allemaal die het moeilijk hebben sturen we een warme knuffel en
Vriendelijke groetjes
jacqueline
Ik kom jullie een vrolijk pasen wensen !
De eitjes zullen niet smelten in de zon hé
Maar ik denk dat ik er toch een enkele ga buiten leggen , voor de buurkinderen zo..kan ik ook weer die kinderstemmen horen van " hé... ik heb weer een eitje gevonden ," en sta ik ergens in een hoekje te wachten tot ze alles hebben gevonden , dat doe ik al zovele jaren ,,,met de nodige tranen maar die verberg ik .
Het geeft een gevoel van het geluk te delen met de kinderen ,maar.... innerlijk is het nog zo pijnlijk .
Maar weet je ,,, ik heb dan weer iets overwonnen omdat ik het gedaan heb ,,!
Zal vandaag mijn schatteke al een fijne dag wensen (( las dat het vaderkers dag is vandaag )) maar spreek dat moeilijk woord niet uit voor hem ,je zal me wel begrijpen .
Maar geef zekers een exstra warme knuffel want we delen toch veel met elkaar in goede en minder goede tijden héé .
Ik wou het weer eventjes kwijt ..
Voor jullie allemaal die het moeilijk hebben sturen we een warme knuffel en
Vriendelijke groetjes
jacqueline
-
elske1
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 12 mei 2007, 10:48
proficiat!
Hoi iedereen
Eigenlijk hoor ik hier niet meer thuis maar er moet mij iets van het hart. heel kort iets over mij. Na 3 miskramen, 3 ISCI/PGD behandelingen bleven we kinderloos. Na 2 jaar hebben we beslist om het nog eens op natuurlijke manier te proberen (met een groot risico, heb namelijk een genetische afwijking) en nu ben ik 16 weken zwanger van een gezond kindje (wat een wonder is) Maar het gaat hier niet over mijn zwangerschap.
Ik wil jullie proficiat wensen! Ik was er gedurende die 2 jaar overtuigd dat er geen kindjes gingen komen. De emotionele pijn die hier mee gepaard is ongelofelijk hard!
Wat me soms nog het meest pijn deed is het negeert worden door vrienden als ze over hun kinderen aan het praten waren. Je krijgt nooit eens een proficiat! Ze vragen zich miscchien af voor wat? Awel voor moed en voor dagelijks toch een glimlach op je gezicht te toveren, ook al voel je je soms ellendig!
Daarom mensen: proficiat!
Ik hoop, hoe raar het ook mag klinken altijd een beetje van dit verdriet te kunnen meedragen! En en regelmatig bij stil te staan dat niet alles vanzelfsprekend is!
Veel sterkte mensen
Eigenlijk hoor ik hier niet meer thuis maar er moet mij iets van het hart. heel kort iets over mij. Na 3 miskramen, 3 ISCI/PGD behandelingen bleven we kinderloos. Na 2 jaar hebben we beslist om het nog eens op natuurlijke manier te proberen (met een groot risico, heb namelijk een genetische afwijking) en nu ben ik 16 weken zwanger van een gezond kindje (wat een wonder is) Maar het gaat hier niet over mijn zwangerschap.
Ik wil jullie proficiat wensen! Ik was er gedurende die 2 jaar overtuigd dat er geen kindjes gingen komen. De emotionele pijn die hier mee gepaard is ongelofelijk hard!
Wat me soms nog het meest pijn deed is het negeert worden door vrienden als ze over hun kinderen aan het praten waren. Je krijgt nooit eens een proficiat! Ze vragen zich miscchien af voor wat? Awel voor moed en voor dagelijks toch een glimlach op je gezicht te toveren, ook al voel je je soms ellendig!
Daarom mensen: proficiat!
Ik hoop, hoe raar het ook mag klinken altijd een beetje van dit verdriet te kunnen meedragen! En en regelmatig bij stil te staan dat niet alles vanzelfsprekend is!
Veel sterkte mensen
-
Aline
- Berichten: 322
- Lid geworden op: 10 mei 2007, 9:19
Het is hier best stil dus laat ik hier maar een berichtje posten.
Misschien best eens opnieuw voorstellen?
Ik ben net zoals m'n man 27. Maar al heel lang weet ik dat er geen kinderen op natuurlijke wijze gaan komen.
We hebben er al vaak samen over gepraat en toen moesten we kiezen, gaan we voor eicelacceptatie of adoptie of kinderloos verder.
We hebben gekozen om adoptie te starten maar omdat we nu nog aan't verbouwen zijn wachten we nog even met de inschrijving en gaan we nog eventjes met z'n tweetjes verder.
WE hebben dan wel voor adoptie gekozen maar hebben nog geen zekerheid en ondertussen leven wij verder met de nodige spanningen.
Jullie kennen het wel als ze voor de duizendste keer vragen op't werk wanneer het onze beurt is of als je 's avonds in je bed ligt en wat praat met je man en moet huilen omdat de wereld het niet begrijpt dat het voor jou zo'n pijn doet.
Wat het resultaat van de adoptieprocedure ook mag zijn we nemen het stap voor stap. Samen werken we er wel aan maar uiteraard met de nodige moeilijke momenten
Misschien best eens opnieuw voorstellen?
Ik ben net zoals m'n man 27. Maar al heel lang weet ik dat er geen kinderen op natuurlijke wijze gaan komen.
We hebben er al vaak samen over gepraat en toen moesten we kiezen, gaan we voor eicelacceptatie of adoptie of kinderloos verder.
We hebben gekozen om adoptie te starten maar omdat we nu nog aan't verbouwen zijn wachten we nog even met de inschrijving en gaan we nog eventjes met z'n tweetjes verder.
WE hebben dan wel voor adoptie gekozen maar hebben nog geen zekerheid en ondertussen leven wij verder met de nodige spanningen.
Jullie kennen het wel als ze voor de duizendste keer vragen op't werk wanneer het onze beurt is of als je 's avonds in je bed ligt en wat praat met je man en moet huilen omdat de wereld het niet begrijpt dat het voor jou zo'n pijn doet.
Wat het resultaat van de adoptieprocedure ook mag zijn we nemen het stap voor stap. Samen werken we er wel aan maar uiteraard met de nodige moeilijke momenten
-
jacqueline
- Berichten: 52
- Lid geworden op: 14 februari 2007, 12:03
steuntje
Hallo Aline
Wat goed dat je hier wat neer kan schrijven hé !
Ook al is het zekers niet gemakkelijk met al die vragen die men steld en het onbegrip !
Maar gelukkig bestaat deze site waar men je begrijpt wat innerlijk pijn is ,ook ik het jaren geleden er zo tegen gevochten maar toen kon men er niet over praten wat nog moeilijker maakt .
Maar ik weet zekers dat je samen met je man al veel gepraat hebt en samen zijn jullie sterk en heeft men ook veel steun aan elkaar en soms zijn het zo verschrikkelijke momenten in t leven dat je lijkt of alles komt op je af ,en tja hoe gaat men er mee om voor die moeilijke momenten wat lichter te maken is niet zo eenvoudig hé
Ik stuur je alvast een ruggesteuntje en wens je veel sterkte en moed !
vriendelijke groetjes
jacqueline
Wat goed dat je hier wat neer kan schrijven hé !
Ook al is het zekers niet gemakkelijk met al die vragen die men steld en het onbegrip !
Maar gelukkig bestaat deze site waar men je begrijpt wat innerlijk pijn is ,ook ik het jaren geleden er zo tegen gevochten maar toen kon men er niet over praten wat nog moeilijker maakt .
Maar ik weet zekers dat je samen met je man al veel gepraat hebt en samen zijn jullie sterk en heeft men ook veel steun aan elkaar en soms zijn het zo verschrikkelijke momenten in t leven dat je lijkt of alles komt op je af ,en tja hoe gaat men er mee om voor die moeilijke momenten wat lichter te maken is niet zo eenvoudig hé
Ik stuur je alvast een ruggesteuntje en wens je veel sterkte en moed !
vriendelijke groetjes
jacqueline
-
Aline
- Berichten: 322
- Lid geworden op: 10 mei 2007, 9:19
Hey Jacqueline,
Wat lief van je zeg.
Ja we hebben er al vaak over gepraat, soms iets te vaak
dat m'n man er gek van werd lol. Maar we gaan vooruit. Hij heeft al gezegd wat er ook gebeurt ik heb voor jou gekozen
Over een dik jaar gaan we weten als we het eerste deel van de adoptieprocedure doorlopen hebben of we dus kinderloos blijven of dat we toch een kindje in ons gezin mogen opnemen.
Maar ondertussen steunen we elkaar en genieten we van't leven.
Soms vergeten we te genieten van't leven en das toch zo belangrijk hé.
Wat lief van je zeg.
Ja we hebben er al vaak over gepraat, soms iets te vaak
dat m'n man er gek van werd lol. Maar we gaan vooruit. Hij heeft al gezegd wat er ook gebeurt ik heb voor jou gekozen Over een dik jaar gaan we weten als we het eerste deel van de adoptieprocedure doorlopen hebben of we dus kinderloos blijven of dat we toch een kindje in ons gezin mogen opnemen.
Maar ondertussen steunen we elkaar en genieten we van't leven.
Soms vergeten we te genieten van't leven en das toch zo belangrijk hé.
-
jacqueline
- Berichten: 52
- Lid geworden op: 14 februari 2007, 12:03
Hey Aline
Kon het weeral niet laten héé eens iets neer te schijven ahahah zouden we ons beroep hebben gemist ?
Ik lees hier dat je gaat genieten van t leven !!
wel moet je zekers doen ,,,,, want je hebt er maar ééntje en samen met je schatteke zal het zekers wel lukken !!
De zon begint ook te komen en kunnen jullie zekers verder kijken naar dingen die vroeger je niet hebt kunnen zien door al het verdriet en zorgen !
Je kan vooruitkijken ,,, maar !!
Gisteren is ...voorbij , morgen is ...toekomst , vandaag is ...het een gechenk !
Neem zoveel mogelijk gechenkjes mee hé
Veel groetjes van
Jacqueline
Kon het weeral niet laten héé eens iets neer te schijven ahahah zouden we ons beroep hebben gemist ?
Ik lees hier dat je gaat genieten van t leven !!
wel moet je zekers doen ,,,,, want je hebt er maar ééntje en samen met je schatteke zal het zekers wel lukken !!
De zon begint ook te komen en kunnen jullie zekers verder kijken naar dingen die vroeger je niet hebt kunnen zien door al het verdriet en zorgen !
Je kan vooruitkijken ,,, maar !!
Gisteren is ...voorbij , morgen is ...toekomst , vandaag is ...het een gechenk !
Neem zoveel mogelijk gechenkjes mee hé
Veel groetjes van
Jacqueline
-
DVO Lieven
- DVO Moderator
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 2 oktober 2007, 21:49
Samen verder
Dag iedereen
Wij spelen babymonopoly. Geen budget voor een ICSI, neem dan een cryo-kanskaart. Ga 10 vakjes Progynova verder en daarna nog eens 4 vakjes Progesterone. Oei, u staat op het pechvak: alle embryo’s zijn afgestorven. Terug naar af! U passeert niet langs het IVF-centrum, er zal geen terugplaatsing plaatsvinden.
Na 5 buikoperaties, 9 ICSI’s, 1 vroege miskraam, 3 cryo’s en 2 mislukte cryo’s, staan we nog altijd even ver. We weten dat er door endometriose en cystes, vergroeiingen zijn ontstaan in mijn onderbuik. Darmen, blaas, eierstok, eileiders, baarmoeder, alles is als één groot kluwen met elkaar vergroeid. Quasi onmogelijk te opereren en zolang er geen levensbedreigende problemen van komen, zal geen arts zich eraan wagen ook. Nochtans moet het volgens diezelfde artsen nog mogelijk zijn om via ICSI zwanger te raken. Wij hebben nl. geen vruchtbaarheidsprobleem: snelle zaadcellen en prachtige eicellen en die vormen ook altijd mooie embryo’s. Ook in de baarmoeder is het slijmvlies altijd opperbest en niettegenstaande die vergroeiingen is er nog caviteit, wat een innesteling mogelijk moet maken. Het komt erop neer dat we alleen een klein beetje veel geluk nodig hebben.
Bovenstaande tekst schreef ik begin dit jaar. Ondertussen zijn we dus definitief gestopt. Het heeft vooral mij enorm veel moed gekost om die stap te zetten. Mijn man heeft 2 zonen uit zijn eerste huwelijk. Hij zou de stap al veel eerder gezet hebben. Daarom moet ik hem ook wel bewonderen voor wat hij allemaal heeft willen doorstaan met mij. Toch is er een wezenlijk verschil tussen onze manier van verwerken en het hele gebeuren (7jaar lang) heeft onze relatie serieus op de proef gesteld. Ik besef aan de ene kant hoe waardevol mijn relatie is en ook de band met de kinderen van mijn man. En aan de andere kant blijft er altijd dat gemis. Het woordje nooit is zo hard. Ik ben nog zo broos en beïnvloedbaar. Als morgen een dokter een nieuwe techniek uitvindt, zal ik weer twijfelen. Ik ben 33 en dat is nog niet te oud om moeder te worden. En tegelijk weet ik dat ik er al genoeg tijd, geld en energie heb ingestoken. Ik moet echt verder. Ik heb wel het gevoel dat ik er alleen voor sta. Mijn man doet hard zijn best, maar hij is niet zo'n prater. De meeste familie en vrienden durven het onderwerp niet aanhalen. Ze willen mij niet kwetsen, maar eigenlijk doet het voor mij soms deugd. Ik ga heus niet altijd in tranen uitbarsten, dat doe ik wel als ik alleen ben. Mijn ouders zijn momenteel zo bezig met de kinderen van mijn zus en broer dat het zeer doet. Het is alsof ik 2 keer gestraft wordt: ik kan geen kinderen krijgen en ik verlies de aandacht van mijn ouders omdat ik geen kinderen heb. Vooral dat laatste kwetst mij enorm momenteel. Ik denk dat ze er zelf geen benul van hebben en ik durf het ze eigenlijk ook niet echt zeggen.
Ik ben wel gestopt met de behandeling maar ik heb er nog geen vrede mee genomen. Het zal nog een tijdje duren eer ik dit aanvaard.
Wij spelen babymonopoly. Geen budget voor een ICSI, neem dan een cryo-kanskaart. Ga 10 vakjes Progynova verder en daarna nog eens 4 vakjes Progesterone. Oei, u staat op het pechvak: alle embryo’s zijn afgestorven. Terug naar af! U passeert niet langs het IVF-centrum, er zal geen terugplaatsing plaatsvinden.
Na 5 buikoperaties, 9 ICSI’s, 1 vroege miskraam, 3 cryo’s en 2 mislukte cryo’s, staan we nog altijd even ver. We weten dat er door endometriose en cystes, vergroeiingen zijn ontstaan in mijn onderbuik. Darmen, blaas, eierstok, eileiders, baarmoeder, alles is als één groot kluwen met elkaar vergroeid. Quasi onmogelijk te opereren en zolang er geen levensbedreigende problemen van komen, zal geen arts zich eraan wagen ook. Nochtans moet het volgens diezelfde artsen nog mogelijk zijn om via ICSI zwanger te raken. Wij hebben nl. geen vruchtbaarheidsprobleem: snelle zaadcellen en prachtige eicellen en die vormen ook altijd mooie embryo’s. Ook in de baarmoeder is het slijmvlies altijd opperbest en niettegenstaande die vergroeiingen is er nog caviteit, wat een innesteling mogelijk moet maken. Het komt erop neer dat we alleen een klein beetje veel geluk nodig hebben.
Bovenstaande tekst schreef ik begin dit jaar. Ondertussen zijn we dus definitief gestopt. Het heeft vooral mij enorm veel moed gekost om die stap te zetten. Mijn man heeft 2 zonen uit zijn eerste huwelijk. Hij zou de stap al veel eerder gezet hebben. Daarom moet ik hem ook wel bewonderen voor wat hij allemaal heeft willen doorstaan met mij. Toch is er een wezenlijk verschil tussen onze manier van verwerken en het hele gebeuren (7jaar lang) heeft onze relatie serieus op de proef gesteld. Ik besef aan de ene kant hoe waardevol mijn relatie is en ook de band met de kinderen van mijn man. En aan de andere kant blijft er altijd dat gemis. Het woordje nooit is zo hard. Ik ben nog zo broos en beïnvloedbaar. Als morgen een dokter een nieuwe techniek uitvindt, zal ik weer twijfelen. Ik ben 33 en dat is nog niet te oud om moeder te worden. En tegelijk weet ik dat ik er al genoeg tijd, geld en energie heb ingestoken. Ik moet echt verder. Ik heb wel het gevoel dat ik er alleen voor sta. Mijn man doet hard zijn best, maar hij is niet zo'n prater. De meeste familie en vrienden durven het onderwerp niet aanhalen. Ze willen mij niet kwetsen, maar eigenlijk doet het voor mij soms deugd. Ik ga heus niet altijd in tranen uitbarsten, dat doe ik wel als ik alleen ben. Mijn ouders zijn momenteel zo bezig met de kinderen van mijn zus en broer dat het zeer doet. Het is alsof ik 2 keer gestraft wordt: ik kan geen kinderen krijgen en ik verlies de aandacht van mijn ouders omdat ik geen kinderen heb. Vooral dat laatste kwetst mij enorm momenteel. Ik denk dat ze er zelf geen benul van hebben en ik durf het ze eigenlijk ook niet echt zeggen.
Ik ben wel gestopt met de behandeling maar ik heb er nog geen vrede mee genomen. Het zal nog een tijdje duren eer ik dit aanvaard.
-
SN
- Berichten: 273
- Lid geworden op: 14 augustus 2007, 10:26
Dag Karen
Als ik je verhaal lees, voel ik me nog maar heel klein.... niet enkel je man is te bewonderen, maar jij zeker ook.
wij hebben 2 IUI's, 3 IVF's en 1 Cryo poging achter de rug. ZIjn nu een jaar gestopt en hebben beslist om er toch nog maar eens voor te gaan. ik ben ook 33 en voel de klok verder tikken... begrijp dus zeker wat er allemaal door je hoofd moet gaan.
Ik kan je beslissing enkel toejuichen, want inderdaad, de druk op je relatie is enorm... in dat jaar van pauze, zijn mijn man en ik ook tot het besef gekomen dat IVF niet enkel "wetenschap handje laten helpen" is... maar emotioneel is dit heel zwaar.
wij kennnen een koppel uit de buurt dat gelijkaardig probleem had en zijn na 1 IVF nu zwanger. Ben wel beetje jaloers, maar gun het hun van harte. Ik besef ook dat het wel kan lukken... maar wie zegt dat dat bij ons zo zal zijn hè.
gisteren kwam ik dan een vriendin tegen die zoveel pogingen achter de rug heeft (ze heeft maar 1 eileider en die is dan dichtgegroeid) en die is na zoveel jaren spontaan zwanger geraakt... ze heeft uiteindelijk wel miskraam gehad, maar dat had ze nooit kunnen denken. en iedereen heeft wel van die verhalen, maar uiteindelijk zijn wij daarom nog niet zwanger hè...
ik wens je veel geluk met je leven, maar ook met de beslissing die je genomen hebt. En nee, zeg nooit nooit....
groetjes
Als ik je verhaal lees, voel ik me nog maar heel klein.... niet enkel je man is te bewonderen, maar jij zeker ook.
wij hebben 2 IUI's, 3 IVF's en 1 Cryo poging achter de rug. ZIjn nu een jaar gestopt en hebben beslist om er toch nog maar eens voor te gaan. ik ben ook 33 en voel de klok verder tikken... begrijp dus zeker wat er allemaal door je hoofd moet gaan.
Ik kan je beslissing enkel toejuichen, want inderdaad, de druk op je relatie is enorm... in dat jaar van pauze, zijn mijn man en ik ook tot het besef gekomen dat IVF niet enkel "wetenschap handje laten helpen" is... maar emotioneel is dit heel zwaar.
wij kennnen een koppel uit de buurt dat gelijkaardig probleem had en zijn na 1 IVF nu zwanger. Ben wel beetje jaloers, maar gun het hun van harte. Ik besef ook dat het wel kan lukken... maar wie zegt dat dat bij ons zo zal zijn hè.
gisteren kwam ik dan een vriendin tegen die zoveel pogingen achter de rug heeft (ze heeft maar 1 eileider en die is dan dichtgegroeid) en die is na zoveel jaren spontaan zwanger geraakt... ze heeft uiteindelijk wel miskraam gehad, maar dat had ze nooit kunnen denken. en iedereen heeft wel van die verhalen, maar uiteindelijk zijn wij daarom nog niet zwanger hè...
ik wens je veel geluk met je leven, maar ook met de beslissing die je genomen hebt. En nee, zeg nooit nooit....
groetjes
-
DVO Lieven
- DVO Moderator
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 2 oktober 2007, 21:49
Dag lotgenoten
Op 27 mei heb ik hier mijn verhaal gedaan. Sommige mensen denken dat we nu liefst alles zo snel mogelijk vergeten omdat we gestopt zijn met de behandeling. Maar eigenlijk heb ik zin om het de hele wereld te vertellen. Ik vind het zonde om 7 jaar van mijn leven in de doofpot te stoppen. Het is niet omdat het geen happy-end heeft, dat mijn verhaal niet waard is om verteld te worden, toch? Tijdens de behandelingen hield ik een agenda bij en ik zou graag een boek schrijven hierover. Het is totaal niet mijn betrachting om medelijden op te wekken of een boek vol zelfbeklag te vullen. Ik wil gewoon deze ervaring delen met mensen. Ik wil dat het NIET vergeten wordt, dat erover kan gepraat worden en dat er geen taboe rond heerst. Zijn er onder jullie nog die gestopt zijn en die ermee naar buiten willen komen? Ik vraag me wel af hoe je aan zoiets begint. Ik ben wel goed ter tale en klim graag eens in de pen, maar een boek is toch iets anders. Kan iemand mij eventueel raad geven?
Op 27 mei heb ik hier mijn verhaal gedaan. Sommige mensen denken dat we nu liefst alles zo snel mogelijk vergeten omdat we gestopt zijn met de behandeling. Maar eigenlijk heb ik zin om het de hele wereld te vertellen. Ik vind het zonde om 7 jaar van mijn leven in de doofpot te stoppen. Het is niet omdat het geen happy-end heeft, dat mijn verhaal niet waard is om verteld te worden, toch? Tijdens de behandelingen hield ik een agenda bij en ik zou graag een boek schrijven hierover. Het is totaal niet mijn betrachting om medelijden op te wekken of een boek vol zelfbeklag te vullen. Ik wil gewoon deze ervaring delen met mensen. Ik wil dat het NIET vergeten wordt, dat erover kan gepraat worden en dat er geen taboe rond heerst. Zijn er onder jullie nog die gestopt zijn en die ermee naar buiten willen komen? Ik vraag me wel af hoe je aan zoiets begint. Ik ben wel goed ter tale en klim graag eens in de pen, maar een boek is toch iets anders. Kan iemand mij eventueel raad geven?
-
Lotte
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 12 september 2007, 20:21
Beste lotgenoten die zonder kinderen verder "willen",
Ik herken mezelf in jullie verhalen en wil hier zelf een en ander kwijt. Zelf heb ik geen vruchtbaarheidsprobleem maar mijn baarmoeder wil niet mee. Ik ben op 1 jaar tijd 3 x natuurlijk zwanger geweest (waarvan 2 x buitenbaarmoederlijk) en ik heb al 4 operaties in mijn baarmoeder gehad (op 1,5 jaar tijd). Lichamelijk heb ik heel hard afgezien : er was immers een openbuikoperatie bij waarvan ik 6 weken moest herstellen en een paar kijkoperaties, dan nog een vaginale ingreep. Na iedere ingreep zei de dokter dat het nu wel goed ging komen. Maar telkens draaide het uit op een pijnlijke miskraam. Nachten heb ik in mijn bed liggen wenen van de pijn. De eenzaamheid die je telkens ervaart wanneer je naar het operatiekwartier wordt gebracht, de pijn waarmee je wakker wordt, en daarenboven de emotionele onrust...
Het is genoeg geweest. Ik ben iedere keer weer uit de put gekropen en beginnen sporten. Maar toch staat ons leven al 2 jaar op de pauzeknop. Geen plannen maken, want alles stond in het teken van operaties, herstel en daarna weer miskramen.
Mijn man en ik hadden besloten te stoppen wanneer de laatste operatie weer niets zou uithalen. Ik heb nu na de laatste operatie een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Ik ben 2 weken geleden geopereerd en de linkereileider is weggehaald. We zouden nu stoppen, ik neem weer de pil want ik ben al 3 x snel zwanger geweest, maar ik ben nu echt getraumatiseerd om weer zoveel pijn te lijden. Samen met mijn man vinden we dat het echt genoeg geweest is. we hebben nu een huis gekocht (geluk bij een ongeluk) en zijn bezig met de inrichting. We willen ons uitleven in hobbies en ik zou graag weer cursussen volgen. We komen heel goed overeen en daar ben ik nog elke dag dankbaar om. We zien het zitten zonder kinderen en voelen ons er klaar voor. Maar dan plots komt de dokter weer met hoop... Dan hoor je succesverhalen van anderen... Dan hoor je mensen die je waarschuwen "Zal je later geen spijt hebben ?".. . En dan begin ik weer te twijfelen ! Wanneer ben je ver genoeg gegaan ? Dat weet je nooit,hé... Ik heb de indruk dat dokters, vrienden, ook vrienden die zelf problemen gehad hebben, geen opgeven ervaren. Ook hier bij de Verdwaalde ooievaar vind je vaak uitspraken die je aanzetten tot doorgaan, nooit opgeven... Ik voel me op den duur abnormaal. Ik probeer (hoe moeilijk het ook is) met mijn beperkingen om te gaan en te beseffen dat de medische wereld het ook niet altijd weet. Maar ik heb de indruk dat ik daar heel alleen in sta... We willen ook niet adopteren, en in vitro heeft geen zin (ik ben al langs geweest in infertiliteitscentrum). Mijn man en ik beseffen dat wij samen het moeten beslissen. Ik ben samen met hem overtuigd, maar door reacties van anderen begin ik weer te twijfelen. Normaalgezien ben ik weinig bezig met wat andere mensen denken. Pffffffffffffff, ik haat het. Hopelijk vind ik er vrede mee en kan ik later zeggen dat stoppen op dat moment de beste beslissing was. Eigenlijk heb ik er nooit in geloofd : ik kon me echt niet voorstellen dat ik ooit kinderen zou hebben. Misschien moet ik die intuitie volgen en niet meer luisteren naar anderen...
groetjes,
Een twijfelaar
Ik herken mezelf in jullie verhalen en wil hier zelf een en ander kwijt. Zelf heb ik geen vruchtbaarheidsprobleem maar mijn baarmoeder wil niet mee. Ik ben op 1 jaar tijd 3 x natuurlijk zwanger geweest (waarvan 2 x buitenbaarmoederlijk) en ik heb al 4 operaties in mijn baarmoeder gehad (op 1,5 jaar tijd). Lichamelijk heb ik heel hard afgezien : er was immers een openbuikoperatie bij waarvan ik 6 weken moest herstellen en een paar kijkoperaties, dan nog een vaginale ingreep. Na iedere ingreep zei de dokter dat het nu wel goed ging komen. Maar telkens draaide het uit op een pijnlijke miskraam. Nachten heb ik in mijn bed liggen wenen van de pijn. De eenzaamheid die je telkens ervaart wanneer je naar het operatiekwartier wordt gebracht, de pijn waarmee je wakker wordt, en daarenboven de emotionele onrust...
Het is genoeg geweest. Ik ben iedere keer weer uit de put gekropen en beginnen sporten. Maar toch staat ons leven al 2 jaar op de pauzeknop. Geen plannen maken, want alles stond in het teken van operaties, herstel en daarna weer miskramen.
Mijn man en ik hadden besloten te stoppen wanneer de laatste operatie weer niets zou uithalen. Ik heb nu na de laatste operatie een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Ik ben 2 weken geleden geopereerd en de linkereileider is weggehaald. We zouden nu stoppen, ik neem weer de pil want ik ben al 3 x snel zwanger geweest, maar ik ben nu echt getraumatiseerd om weer zoveel pijn te lijden. Samen met mijn man vinden we dat het echt genoeg geweest is. we hebben nu een huis gekocht (geluk bij een ongeluk) en zijn bezig met de inrichting. We willen ons uitleven in hobbies en ik zou graag weer cursussen volgen. We komen heel goed overeen en daar ben ik nog elke dag dankbaar om. We zien het zitten zonder kinderen en voelen ons er klaar voor. Maar dan plots komt de dokter weer met hoop... Dan hoor je succesverhalen van anderen... Dan hoor je mensen die je waarschuwen "Zal je later geen spijt hebben ?".. . En dan begin ik weer te twijfelen ! Wanneer ben je ver genoeg gegaan ? Dat weet je nooit,hé... Ik heb de indruk dat dokters, vrienden, ook vrienden die zelf problemen gehad hebben, geen opgeven ervaren. Ook hier bij de Verdwaalde ooievaar vind je vaak uitspraken die je aanzetten tot doorgaan, nooit opgeven... Ik voel me op den duur abnormaal. Ik probeer (hoe moeilijk het ook is) met mijn beperkingen om te gaan en te beseffen dat de medische wereld het ook niet altijd weet. Maar ik heb de indruk dat ik daar heel alleen in sta... We willen ook niet adopteren, en in vitro heeft geen zin (ik ben al langs geweest in infertiliteitscentrum). Mijn man en ik beseffen dat wij samen het moeten beslissen. Ik ben samen met hem overtuigd, maar door reacties van anderen begin ik weer te twijfelen. Normaalgezien ben ik weinig bezig met wat andere mensen denken. Pffffffffffffff, ik haat het. Hopelijk vind ik er vrede mee en kan ik later zeggen dat stoppen op dat moment de beste beslissing was. Eigenlijk heb ik er nooit in geloofd : ik kon me echt niet voorstellen dat ik ooit kinderen zou hebben. Misschien moet ik die intuitie volgen en niet meer luisteren naar anderen...
groetjes,
Een twijfelaar
-
jacqueline
- Berichten: 52
- Lid geworden op: 14 februari 2007, 12:03
Samen verder
Hallo Lotte
Ik heb met aandacht je verhaal gelezen !
spijtig dat je al zoveel pijn hebt gehad maar ja .. men zou er alles voor doen om zwanger te worden .
Gelukkig kan je goed praten met je man en dat is ook van zeer groot belang samen zijn jullie sterk .... !!
Jullie moeten jullie hart volgen wat het beste is voor jullie zelf ...ook al zou je het anders gewild hebben .Niet luisteren wat een ander zou doen in jullie plaats ,men kan dat niet want dan begint men te twijfelen daarom jullie hart volgen en ...wat jullie beslissen is goed !!!
Door er samen over te praten , komt je tot een goed besluit ,weet dat je ook veel mensen gelukkig kan maken ook al heb je zelf geen kinderen ,bouw samen aan een toekomst ,ik heb het ook zo moeten ervaren ,en als ik het moeilijk heb ( want nu gaat het bij vrienden over hun kleinkinderen ) ga ik de natuur in ,,en denk tja de ooievaar is bij ons voorbij gevlogen .Maar het blijft pijn doen het gemis maar weet je achter de wolken schijnt de zon ik hoop dat voor jullie toch de zon zal schijnen ,wat je ook beslist ik stuur je al vast een ruggesteuntje
je kan mijn verhaal van vissersmaatje lezen hier in de forum .
Lotte ik wens je het beste
Vriendelijke groetjes
JACQUELINE
Ik heb met aandacht je verhaal gelezen !
spijtig dat je al zoveel pijn hebt gehad maar ja .. men zou er alles voor doen om zwanger te worden .
Gelukkig kan je goed praten met je man en dat is ook van zeer groot belang samen zijn jullie sterk .... !!
Jullie moeten jullie hart volgen wat het beste is voor jullie zelf ...ook al zou je het anders gewild hebben .Niet luisteren wat een ander zou doen in jullie plaats ,men kan dat niet want dan begint men te twijfelen daarom jullie hart volgen en ...wat jullie beslissen is goed !!!
Door er samen over te praten , komt je tot een goed besluit ,weet dat je ook veel mensen gelukkig kan maken ook al heb je zelf geen kinderen ,bouw samen aan een toekomst ,ik heb het ook zo moeten ervaren ,en als ik het moeilijk heb ( want nu gaat het bij vrienden over hun kleinkinderen ) ga ik de natuur in ,,en denk tja de ooievaar is bij ons voorbij gevlogen .Maar het blijft pijn doen het gemis maar weet je achter de wolken schijnt de zon ik hoop dat voor jullie toch de zon zal schijnen ,wat je ook beslist ik stuur je al vast een ruggesteuntje
je kan mijn verhaal van vissersmaatje lezen hier in de forum .
Lotte ik wens je het beste
Vriendelijke groetjes
JACQUELINE
-
DVO Lieven
- DVO Moderator
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 2 oktober 2007, 21:49
DagLotte,
Jij hebt ook al een en ander meegemaakt, zeg! Niet alleen de lichamelijke pijn, maar ook nog al die ontgoochelingen van al die zwangerschappen die niet doorgegaan zijn.
Eigenlijk is het nog frustrerender als je geen vruchtbaarheidsprobleem hebt. Dat is bij mij ook zo. Ik moet nu ook de pil nemen, want anders krijg ik meteen weer cystes.
Ik kan me goed voorstellen hoe hard het was om die beslissing te nemen van te stoppen. Wij zijn er ook pas dit jaar mee gestopt. Aan de ene kant weet je wel dat het genoeg is geweest, maar van zodra je van die wonderverhalen hoort of door reacties van mensen, knaagt de twijfel weer.
Wij zijn ook bezig aan de renovaties van ons huis. Het was sowieso al een 10-jaren-plan en we hebben voor de behandeling ook af en toe werken aan het huis uitgesteld. Nu willen we dat niet meer. Het geeft veel meer voldoening, verder te werken aan het huis dan nog een poging te ondernemen. Wij hebben ook een paardenpension, waarin we ons kunnen uitleven. Dieren kunnen je echt helpen bij de verwerking van dit. Ze zeggen dan wel niks en het blijven gewoon maar dieren, maar ze zien je echt graag. Wij hebben een hond, 5 katten en 7 paarden (veulentjes ook).
Dokters dat is ook zoiets raars... Met alle respect, want we hebben ze hard nodig soms en ik ben blij met alles wat ze al kunnen tegenwoordig. Maar ik kan me van de indruk niet ontdoen dat zij NOOIT zwart op wit zullen zeggen dat het beter is te stoppen, zolang er ook maar 1% kans bestaat op slagen.
Je bent zeker niet abnormaal, omdat je dit stoppen als een opluchting ervaart. Dat was voor mij ook zo, hoe moeilijk het ook was om die stap te zetten. En de twijfel, ik vraag me ook af, wanneer die er niet meer zal zijn. Als er morgen nieuwe medicatie of nieuwe technieken uitgevonden worden, zal ik ook weer in de verleiding gebracht worden. En wanneer doet het geen pijn meer om zwangere vrouwen te ontmoeten of mensen met jonge kinderen? Dat vraag ik me ook af en ik vermijd nochtans geen confrontaties. Ik wil gewoon leven zoals een normaal mens, want eens word je er toch mee geconfronteerd.
Ik ken nu eigenlijk nog een beetje het geluk van co-ouder te zijn. Mijn man heeft 2 zonen (15 en 12) uit zijn eerste huwelijk. We hebben een zeer goede band. Voor ons is het niet echt kinderloos dus, maar soms voel ik me wel alleen met dit verdriet. Juist omdat er tussen mijn man en ik ook weer een verschil is. Het is goed dat jij en je man goed overeenkomen en samen die beslissing genomen hebben, jullie zullen het ook samen kunnen verwerken.
Veel sterkte en groetjes van een al even grote twijfelaar,
Jij hebt ook al een en ander meegemaakt, zeg! Niet alleen de lichamelijke pijn, maar ook nog al die ontgoochelingen van al die zwangerschappen die niet doorgegaan zijn.
Eigenlijk is het nog frustrerender als je geen vruchtbaarheidsprobleem hebt. Dat is bij mij ook zo. Ik moet nu ook de pil nemen, want anders krijg ik meteen weer cystes.
Ik kan me goed voorstellen hoe hard het was om die beslissing te nemen van te stoppen. Wij zijn er ook pas dit jaar mee gestopt. Aan de ene kant weet je wel dat het genoeg is geweest, maar van zodra je van die wonderverhalen hoort of door reacties van mensen, knaagt de twijfel weer.
Wij zijn ook bezig aan de renovaties van ons huis. Het was sowieso al een 10-jaren-plan en we hebben voor de behandeling ook af en toe werken aan het huis uitgesteld. Nu willen we dat niet meer. Het geeft veel meer voldoening, verder te werken aan het huis dan nog een poging te ondernemen. Wij hebben ook een paardenpension, waarin we ons kunnen uitleven. Dieren kunnen je echt helpen bij de verwerking van dit. Ze zeggen dan wel niks en het blijven gewoon maar dieren, maar ze zien je echt graag. Wij hebben een hond, 5 katten en 7 paarden (veulentjes ook).
Dokters dat is ook zoiets raars... Met alle respect, want we hebben ze hard nodig soms en ik ben blij met alles wat ze al kunnen tegenwoordig. Maar ik kan me van de indruk niet ontdoen dat zij NOOIT zwart op wit zullen zeggen dat het beter is te stoppen, zolang er ook maar 1% kans bestaat op slagen.
Je bent zeker niet abnormaal, omdat je dit stoppen als een opluchting ervaart. Dat was voor mij ook zo, hoe moeilijk het ook was om die stap te zetten. En de twijfel, ik vraag me ook af, wanneer die er niet meer zal zijn. Als er morgen nieuwe medicatie of nieuwe technieken uitgevonden worden, zal ik ook weer in de verleiding gebracht worden. En wanneer doet het geen pijn meer om zwangere vrouwen te ontmoeten of mensen met jonge kinderen? Dat vraag ik me ook af en ik vermijd nochtans geen confrontaties. Ik wil gewoon leven zoals een normaal mens, want eens word je er toch mee geconfronteerd.
Ik ken nu eigenlijk nog een beetje het geluk van co-ouder te zijn. Mijn man heeft 2 zonen (15 en 12) uit zijn eerste huwelijk. We hebben een zeer goede band. Voor ons is het niet echt kinderloos dus, maar soms voel ik me wel alleen met dit verdriet. Juist omdat er tussen mijn man en ik ook weer een verschil is. Het is goed dat jij en je man goed overeenkomen en samen die beslissing genomen hebben, jullie zullen het ook samen kunnen verwerken.
Veel sterkte en groetjes van een al even grote twijfelaar,
-
Maîté
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 20 juli 2008, 17:59
Hallo iedereen,
ik ben sinds gister hier nieuw op de site en er al niet meer van weg te slaan. Nogal een geluk dat het slecht weer is anders moest ik nu werken (hebben een tuinbouwbedrijf).
Ik zal me ff voorstellen. Ben net 30 geworden en al 8 jaar bezig voor kids, zonder resultaat. Een maand geleden kregen we het definitieve nieuws dat we kinderloos zouden blijven. Mijn baarmoeder, eierstokken, blaas, baarmoederhals zitten vol abcessen en cysten die ze niet kunnen verwijderen, kan voorlopig nog geen kwaad en de artsen vinden een operatie te delicaat zolang er geen complicaties zijn.
We hebben 8 jaar van strijden en pijn achter de rug en daarom hoop ik dat we nu eindelijk eens terug een "normaal leventje" als gelukkig koppel kunnen gaan leiden. Mijn man heeft een dochtertje uit zijn eerste huwelijk, wat alles voor mij soms zo verdomd moeilijk maakt. Het is een schat van een meid intussen al bijna 12 en ik heb haar 10 jaar mee zien groot worden, prachtig gewoon. Het enige wat ik mezelf ooit kwalijk neem is mijn jaloerse gevoelens tgo mijn man. Het doet pijn maar ik kan er niets aan doen. Als hij zo knuffelt met zijn dochtertje, krijg ik tranen, terwijl ik juist blij moest zijn voor hem.
Soms ben ik het noorden kwijt en meestal probeer ik mijn tranen en verdriet te verbergen, gewoon omdat we beide een ander verdriet hebben.
Dan zeggen de mensen, maar je hebt toch zijn dochtertje...pfff praat die ik dus niet wil horen want ook al heeft hij haar, het neemt mijn gemis niet weg. Ik heb en zal nooit zelf kinderen kunnen krijgen en dat blijft kwellen aan mezelf.
Sorry maar wilde dit gewoon ff kwijt.
Dikke knuf
Maîté
ik ben sinds gister hier nieuw op de site en er al niet meer van weg te slaan. Nogal een geluk dat het slecht weer is anders moest ik nu werken
(hebben een tuinbouwbedrijf).Ik zal me ff voorstellen. Ben net 30 geworden en al 8 jaar bezig voor kids, zonder resultaat. Een maand geleden kregen we het definitieve nieuws dat we kinderloos zouden blijven. Mijn baarmoeder, eierstokken, blaas, baarmoederhals zitten vol abcessen en cysten die ze niet kunnen verwijderen, kan voorlopig nog geen kwaad en de artsen vinden een operatie te delicaat zolang er geen complicaties zijn.
We hebben 8 jaar van strijden en pijn achter de rug en daarom hoop ik dat we nu eindelijk eens terug een "normaal leventje" als gelukkig koppel kunnen gaan leiden. Mijn man heeft een dochtertje uit zijn eerste huwelijk, wat alles voor mij soms zo verdomd moeilijk maakt. Het is een schat van een meid intussen al bijna 12 en ik heb haar 10 jaar mee zien groot worden, prachtig gewoon. Het enige wat ik mezelf ooit kwalijk neem is mijn jaloerse gevoelens tgo mijn man. Het doet pijn maar ik kan er niets aan doen. Als hij zo knuffelt met zijn dochtertje, krijg ik tranen, terwijl ik juist blij moest zijn voor hem.
Soms ben ik het noorden kwijt en meestal probeer ik mijn tranen en verdriet te verbergen, gewoon omdat we beide een ander verdriet hebben.
Dan zeggen de mensen, maar je hebt toch zijn dochtertje...pfff praat die ik dus niet wil horen want ook al heeft hij haar, het neemt mijn gemis niet weg. Ik heb en zal nooit zelf kinderen kunnen krijgen en dat blijft kwellen aan mezelf.
Sorry maar wilde dit gewoon ff kwijt.
Dikke knuf
Maîté
-
SN
- Berichten: 273
- Lid geworden op: 14 augustus 2007, 10:26
Hey Maité
wat andere mensen ook zeggen, trek het je niet te fel aan... ook al is dat niet gemakkelijk, en ik kan het weten!
het dochtertje van uw man is ook uw dochtertje, maar zij die zeggen dat dat toch ook iets is, vergissen zich... jij weet niet wat het is om een eigen kindje te hebben hè... mensen zijn onwetend en daarom zeggen ze soms dingen die ons raken.
gisteren nog zei een zwangere vriendin dat zij een koppel kent dat na 5 jaar proberen spontaan zwanger is geraakt, dus zegt ze "je ziet wel, het kan nog hè... " net of wij nog 'maar' 3 jaar aan het proberen zijn en net of er bij ons beiden geen probleem is... en die spontane bevruchtingen hoor ik toch enkel op een ander hoor... aan haar verhaal had ik dus ook totaal geen boodschap. zij is wel 6m zwanger hè...
als je er zelf niet mee te maken hebt, is het moeilijk te expliceren aan mensen hoe wij ons wel moeten voelen, hoe dit je psychisch eronderdoor kan helpen...
je bent niet alleen en ik ben blij dat je je weg naar deze site gevonden hebt... ik heb er al veel steun aan gehad.
Ik wens je veel geluk en alles wat ik je maar wensen kan!
groetjes
wat andere mensen ook zeggen, trek het je niet te fel aan... ook al is dat niet gemakkelijk, en ik kan het weten!
het dochtertje van uw man is ook uw dochtertje, maar zij die zeggen dat dat toch ook iets is, vergissen zich... jij weet niet wat het is om een eigen kindje te hebben hè... mensen zijn onwetend en daarom zeggen ze soms dingen die ons raken.
gisteren nog zei een zwangere vriendin dat zij een koppel kent dat na 5 jaar proberen spontaan zwanger is geraakt, dus zegt ze "je ziet wel, het kan nog hè... " net of wij nog 'maar' 3 jaar aan het proberen zijn en net of er bij ons beiden geen probleem is... en die spontane bevruchtingen hoor ik toch enkel op een ander hoor... aan haar verhaal had ik dus ook totaal geen boodschap. zij is wel 6m zwanger hè...
als je er zelf niet mee te maken hebt, is het moeilijk te expliceren aan mensen hoe wij ons wel moeten voelen, hoe dit je psychisch eronderdoor kan helpen...
je bent niet alleen en ik ben blij dat je je weg naar deze site gevonden hebt... ik heb er al veel steun aan gehad.
Ik wens je veel geluk en alles wat ik je maar wensen kan!
groetjes
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 25 gasten