zonder kinderen verder

[DVO Lieven]

Dag Maité,

Eindelijk iemand in dezelfde situatie als ik (33)! We zijn ook na 7 jaar proberen gestopt. Er is misschien nog ergens een waterkans dat het zou lukken, maar hoeveel keer nog proberen, hoeveel ontgoochelingen nog,... Ze kunnen mijn vergroeiingen niet opereren, veel te delicaat. En zoals bij jou, heeft mijn man 2 zonen uit een eerste huwelijk. Ik heb ze ook van jonsaf aan leren kennen en er is een hechte band tussen ons, maar dat is NOOIT hetzelfde als een eigen kind. Weet je, soms voel ik me bijna schuldig dat ik nog verdriet heb over mijn eigen kinderloosheid, terwijl ik eigenlijk toch ook een beetje kan meegenieten van zijn zonen. Het is zo moeilijk, zo complex!
Ik begrijp maar al te goed wat je voelt! We kunnen alleen maar mekaar steunen, want hoe hard onze mannen ook proberen om ons te begrijpen, het is zoals je zegt, een ander soort verdriet.
Veel sterkt en goeie moed!
Karen

[tanja]

We zien het zitten zonder kinderen en voelen ons er klaar voor. Maar dan plots komt de dokter weer met hoop... Dan hoor je succesverhalen van anderen... Dan hoor je mensen die je waarschuwen "Zal je later geen spijt hebben ?".. . En dan begin ik weer te twijfelen ! Wanneer ben je ver genoeg gegaan ? Dat weet je nooit,hé... Ik heb de indruk dat dokters, vrienden, ...geen opgeven ervaren. Je krijgt vaak uitspraken die je aanzetten tot doorgaan, nooit opgeven... Ik voel me op den duur abnormaal. Ik probeer (hoe moeilijk het ook is) met mijn beperkingen om te gaan en te beseffen dat de medische wereld het ook niet altijd weet. Maar ik heb de indruk dat ik daar heel alleen in sta... Mijn man en ik beseffen dat wij samen het moeten beslissen. Ik ben samen met hem overtuigd, maar door reacties van anderen begin ik weer te twijfelen. Eigenlijk heb ik er nooit in geloofd : ik kon me echt niet voorstellen dat ik ooit kinderen zou hebben. Misschien moet ik die intuitie volgen en niet meer luisteren naar anderen...
groetjes,
Een twijfelaar

Hallo Lotte,

Ik heb wel altijd gedacht dat ik kinderen zou krijgen..niet dus.
Ik moest wel iui en nadien icsi volgen.. alléén gaan wij niet voor de volledige 6 pogingen. Net als jij weet de medische wereld het ook niet meer bij ons. En net als jij kregen we hetzelfde te horen; vooral "jullie gaan er spijt van krijgen" en "doe dan op zijn minst die 6 pogingen" was vaak te horen, ook veel andere dingen maar die zijn niet voor publicatie vatbaar
Wij waren dan ook gestopt na 1 icsipoging. Ik laat bewust alle iui en cryopogingen vallen want die tellen voor de buitenwereld (=omgeving die het wel goed bedoelen maar totaal niet weet wat het allemaal doet) absoluut niet mee. Omdat wij echt in dezelfde situatie zaten als jij dat je op den duur echt begint te twijfelen aan alles, hebben mijn man en ik toch besloten om nog een tweede icsipoging te doen.

(Uiteraard waren er ook wel die ons niet tot die tweede poging aanzetten, ons gewoon ons ding lieten doen maar automatisch begint die twijfel ergens vast te zitten in de hersenen.)

Wel nu, gisteren kregen we dus het deksel op de neus... vals positief of zoals de meeste pogingen bij ons geëindigd zijn (op 3 echte miskramen na dan). En nu zijn we dus terug naar af.. terug naar ons gevoel van na onze eerste stop. Ik heb géén spijt dat we die poging alsnog gedaan hebben al was het maar omdat mijn man toch nog die ene poging wou doen maar nu? Nu mag iedereen nog zeggen wat ze willen; we stoppen definitief! Gedaan met twijfelen..

Daarmee wil ik niet zeggen dat jij/jullie niets meer moogt ondernemen , ik wil gewoon maar meegeven dat jullie gewoon moeten doen waar jullie je goed bij voelen.

Groetjes Tanja

[jacqueline]

Hallo ,,,

Ik kom weer eens ff kes langs ,het is weer zo een dagje in het vooruitzicht .....
Er staan weer geboorte kaartjes en het doet goed te merken dat men ons niet vergeten is ,want men voelt zich soms zo uitgesloten .

Maar ja ,,,, ondanks ons stille verdriet gaan we vandaag de moed weer samen nemen en een bezoekje brengen , aan stralende mensen die het geluk mogen ervaren en aan fiere grootouders .
Wij konden toch
ook grootouders geweest zijn denk ik dan ,,,

Je zal me wel begrijpen als ik schrijf zie de toetsen niet meer heen door de tranen ,mag er niet aan denken en ik moet me sterk houden maar weet nu al zekers dat er tranen zullen zijn ,,, het zijn zo van die harde noten ,,, we moeten er door ,,maar weet je samen zijn we sterk ,

veel groetjes
jacqueline

[Lana]

Jacqueline, ik krijg er tranen van als ik je berichtje lees. Kunnen we misschien samen huilen? Heb ook een rot voormiddag achter de rug.
Ik heb zitten wenen bij mijn begeleidster vanochtend en de tranen springen me weer in de ogen als ik eraan denk!
Ben een paar maanden geleden ontslagen wegens reorganisatie en krijg nu begeleiding in het zoeken naar een nieuwe job. Ik heb me steeds voorgehouden om niets van mijn kinderwens aan mijn begeleidster te vertellen. Zij heeft daar geen zaken mee, vond ik. Tot deze ochtend... Zij was mij aan het pushen voor één of andere opleiding en hup ik begon te wenen. Het werd me teveel. Ik vertelde haar dan maar wat er aan de hand was. Een grote kinderwens die mijn leven beheerst.
Ik vind het ontzettend moeilijk om positief te blijven. Ik had gedacht dat ik nu vlugger zwanger zou worden nu ik thuis ben. Ik heb tenminste geen stress meer van het werk. Een mooi gedachte, maar de werkelijkheid is het tegenovergestelde.
Het zou toch leuk zijn als onze wensen zouden uitkomen hé?

Ik kreeg 2 maand geleden een geboortekaartje van een vroegere vriendin die ik meer dan een jaar niet meer had gezien en waarvan ik niet eens wist dat ze in blijde verwachting was. Het doet me nog steeds pijn als ik eraan denk.

Ik wens je nog veel moed en sterkte met de kraambezoekjes. En laat de tranen maar vloeien. Dat kan deugd doen.

Lana

[jacqueline]

Hey lana

Er zijn zo van die dagen dat de muren ons tegenkomen en waar we zo tegen op zien hé
Ik vertrok gisteren met volle moed voor het bezoekje waren veel te vroeg maar dat is niet erg gaan we nog een ritje maken en ergens een terraske doen ge kent dat he , men wil er al zijn maar ,,, men verdingt het wat tot laters en toch moet men de stap zetten !

Toen het afgesproken uurke er was en we daar aankwamen werden we verwelkomt door een stralende mama en papa als ook de fiere opa die er aanwezig was !

Met de nodige moed en met in mijn achterhoofd me sterk te houden ging in binnen in een gezellige woonkamer ,met aan het raam een wiegje van veel vroegere jaren ,met een hemeltje er omheen gekent dat wel hé ,de zon schijn op het wiegje en tja een strallende baby vol levenslust lag daar vredig in te slapen .

Ik probeerde me kalm te houden dat lukte ... we dronken gezellig een koppje koffie ,we hadden het over van alles wat !
Ik praate mee en hield me sterk , de fierre vader nam het kindje uit het wiegske en tja .... wil zo graag een foto tje van je beiden ! ik probeerde me sterk te houden en het lukte ... nadien gekent dat baby tje hier en daar op de schoot hé

Op een gegeven momentje keek ik toch eens in de richting van mijn man en tja ik merkte op dat hij het ook moeilijk had ,we zeiden beiden géén woord maar verstonden elkaar , onze ogen waren niet zoals toen we binnen kwamen ,er schuilde verdriet en tranen achter iets ...dat ik moeilijk kan beschrijven ,maar wie dat mee maakt zal me wel begrijpen ...ik gaf hem een duwke ge kent dat wel hé zo ongemerkt om een steuntje te geven maar woorden kon ik niet uitbrengen !!

Ik kon het plots niet meer en zonder veel woorden zijn we vertokken ,raar maar ik kon het niet , hoe graag ik ook de fiere ouders nog een knuffel wou geven het ging niet !!!

Toen we thuis kwamen ben ik gaan kijken in kasten of ik nog iets voor het babyke had en ja had nog een kleur boekske .

En of ik heb geslapen wel ,,, ongeloofelijk maar ik was op stap met dat babytje en het beeld van die fiere mama heeft me héél de nacht gezelschap gehouden.

Ik dacht ik ga naar de verdwaalde ooievaar en zet het op papier ! want samen zijn we sterk !
Ik ga nu een potje koffie maken en nadien ,,, het boekje in mooi papier inpakken en deze week mee geven aan de fiere grootouders oma en opa

veeel groetjes aan iedereen
jacqueline

[SN]

Hey Jacqueline

jouw verhalen ontroeren me steeds en zitten vol waarheid...

wij hebben na een jaar pauze onze 5de poging achter de rug... weer mislukt... binnen dit en 5 maanden staan er nog 5 geboortes op in de vrienden- en familiekring... ik hoop dat ik ook weer de moed ga vinden om een bezoekje te brengen...

Bedankt om onze gevoelens zo mooi te verwoorden

groetjes

[Hasle]

Hoi Cian,

mijn man en ik zijn in december 2008 gestopt met behandelingen (IUI) nog voor we aan de IVF begonnen zijn. Ik werd gewoon gek van de pillen en de ontgoocheling. Ook bij ons is er medisch gezien geen oorzaak voor het uitblijven van een zwangerschap. Ik zou zo graag hebben dat de doktors toch een oorzaak zouden vinden, dat zou het aanvaardingsproces zoveel makkelijker maken.

Ik ben nog lang niet klaar om dit achter mij te zetten. Ik mijd vriendinnen die kinderen hebben of zwanger zijn; verzind allerlei excuses om niet op feestjes te moeten komen als ik weet dat er mensen met kinderen zullen zijn. Erg om te zeggen, maar ik haat echt zwangere vrouwen omdat zij iets hebben dat ik nooit zal hebben.

Mijn man zou graag hebben dat ik met iemand ga praten, maar enkel iemand die zelf ook onvruchtbaar is, kan mij begrijpen. Wat ben ik met een psycholoog die kinderen heeft? Die begrijpt mij toch niet.

Sommige dagen droom ik ervan om ons huis te verkopen, job op te zeggen en op reis te vertrekken om nooit meer terug te komen. Weg van alle verdriet en van iedereen die wel een reden heeft om nog te leven. Mijn man ziet dit niet zitten; misschien moet ik wel alleen vertrekken?
Soms betrap ik mezelf erop (als ik ga lopen) dat ik plekken zoek om van een brug te springen en te verdrinken of plannen maak om alle pijnstillers die we in huis hebben in te slikken. Ik denk niet dat ik ooit nog gelukkig zal zijn.

[MA]

Hi Hasle,

Ik begrijp je gevoelens, zeker ten aanzien van zwangere vrouwen. Ik heb het daar momenteel ook zeer moeilijk mee. Wel zou ik je aanraden om toch eens langs een psycholoog te gaan (van wie je trouwens nooit weet of ze kinderen hebben of niet). Ook al hebben zij misschien niet hetzelfde meegemaakt, maar ze kunnen daarom nog wel begrip hebben voor je situatie en je helpen om alles een plaatsje te geven. Ik ben momenteel in behandeling bij een psychologe gespecialiseerd in fertiliteitsproblemen en heb daar echt veel aan. Je moet nog altijd zelf door je verdriet, en je moet het nog altijd zelf een plaats geven, maar het helpt heel erg als iemand samen met jou de weg daartoe zoekt. Want ook al lijkt het momenteel vast niet zo, er komt weer een dag dat de zonnestraaltjes stapje per stapje de weg terug naar jouw hartje zoeken. Geef die dag een kans. Dikke knuffel, Audrey

[JD]

Beste Hasle,


Het proces dat je moet doorlopen voor het verwerken van kinderloosheid is hetzelfde als voor het verwerken van het verlies van een geliefde.
Geloof dus niet dat je dit op een paar maanden verwerkt kan krijgen.

Het is dan ook normaal dat je mensen en/of gelegenheden met kinderen gaat vermijden en dat je jaloers bent op mensen die wel kinderen hebben.

Geloof me, die gevoelens vervagen, niet dat ze volledig weggaan, maar het wordt leefbaar. Wij merkten dat voor het eerst toen we noodgedwongen een rustpauze moesten inlassen in de behandeling... we kregen weer wat meer energie, begonnen weer meer weg te gaan, genoten al iets meer van het leven en we vermeden niet langer zwangeren en mensen met kinderen. Niet dat het weer werd zoals vroeger, maar we konden ten minste de pijn verbijten tot we weer weg waren.
Dankzij die verplichte rustpauze weten we nu dat we er wel zullen geraken, met of zonder kinderen. Maar wat het ook wordt, we zullen nooit meer dezelfden zijn, we hebben beiden een litteken voor het leven.

Beste Hasle, ik hoop dat je dankzij de steun van je man, dit forum, vrienden, familie, ... beetje bij beetje weer wat geluk kan vinden.
Laat de pijn toe, maar zoek zeker op tijd hulp ('t is niet omdat een cardioloog geen hartinfarct heeft gehad dat hij daardoor niet kan helpen hé), en wie weet brengt de tijd wat raad... ik wens het jullie in ieder geval toe!

Een lotgenote

[jacqueline]

Beste Hasle ,

Goed dat je deze site hebt gevonden !
Ik herken me helemaal in je brief maar dat is al jaren geleden het onverwerkt verdriet dat blijft een mens meedragen ik zou de muren hebben opgelopen zou ook vanalles hebben gedaan ,,, ik deed en had zoveel gedachtje als jij die beschrijft maar niemand begreep mij er mocht toen niet over gesproken worden dat was taboe men moest gewoon het lot dragen !

Gelukkig dat deze site bestaat !!

Maar beste Hasle ooit is tegen me gezegt je kan twee dingen doen , blijven verzetten hoe moeilijk het ook is !!
of samen met je schatteke waar je lief en leed mee deelt er het beste van maken .

Wel na jaren het ook mee beleefd te hebben uit je brief ben ik tot het besef gekomen samen met mijn man william er het beste van te maken we zijn nu zaterdagdag 35 jaar gelukkig getouwd je ziet er komen nog fijne dagen samen maar een knuffel van een kind of kleinkind zal hier nooit gegeven worden ,en er zullen tranen zijn met een enkel blik naar elkaar begrijpen we elkaar dat we op dat moment ongeloofelijk hard zullen missen maar toch gaan we samen klinken dat we nog vele mooie jaren mogen beleven want samen zijn we sterk !

Best Harle en lotgenoten blijf in elkaar geloven en maak er van elke dag het beste van de tijd gaat veel te snel ,,, ik weet hoe moeilijk het is vele onder jullie kennen mijn verhaal vissersmaatjes en ook uit het boek ,,, binnen kort ist weer die verschrikkelijke moederdag laten we samen een kaarske branden zijn jullie niet alleen met je stil onverwerkt verdriet

Vriendelijke groetjes en een warme knuffel

Jacqueline