zonder kinderen verder

[cian]

hallo,
wij zijn nu al 5 jaar bezig met behandelingen en nog steeds ben ik niet zwanger. De dokters hebben geen oorzaak kunnen vinden dus gewoon verder doen ...We zijn aan onze laatste terugbetaalde poging en financiel kunnen we het niet aan om verder te doen zonder dat het ziekenfonds tussen komt.

Ik ken niemand die zijn kinderwens heeft moeten opgeven zonder dat er medisch een probleem was ... zijn er hier mensen die gestopt zijn ook al was er geen medisch aanwijsbare reden ?
Met gestopt bedoel ik dat ze ook niet over gegaan zijn tot adoptie of pleegzorg ...

groetjes
cian

[SN]

Hey Cian

Wij hebben ook beslist om ermee te stoppen.... zijn 2,5 jaar bezig geweest. Heb altijd gezegd dat ik mijn pogingen ging uitdoen (terugbetaalde) maar het ging me niet meer af...
ik was zo depressief en mijn relatie stond onder enorme druk...
mijn man wil graag dat ik er een jaartje tussen laat en er dan toch minstens terug over wil praten maar we zien wel. Tijd brengt raad en ik hoop dat dat voor ons ook zo zal zijn.
Ik heb me een leven zonder kinderen nooit kunnen voorstellen, maar de laatste maanden leef ik gewoon heel anders. dat knopje is omgedraaid en ik voel me weer beter, mijn relatie is uit het slop en ik zie het leven weer goed tegemoet.
Ik ben in de fleur van mijn leven (net geen 33) en ik wil mijn beste jaren niet allemaal "vergooien" en er later spijt van hebben.
Ik druk me misschien verkeerd uit met vergooien, want IVF geeft ons tenminste de kans om nog zwanger te raken, maar het leven is té mooi om ALTIJD met IVF en kindjes bezig te zijn.
Een vriendin heeft me eens gezegd dat ik meter mag zijn van haar tweede kindje. Ze moet binnen paar weken bevallen van haar eerste... ik probeer me aan zo'n dingen vast te klampen...

ik begrijp heel goed wat je doormaakt. En sommige zijn al jaren bezig en ik bewonder hun moed en doorzettingsvermogen. Maar je moet leren luisteren naar je lichaam. En dat zegt bij mij dat het even genoeg is geweest.

En wie weet, binnen een jaar zit ik weer op de site en kan ik wel melden dat er ééntje op komst is?? en indien niet, proberen we er ook het beste van te maken.

Ik wens je het allerbeste en weet dat je er niet alleen voor staat.

groetjes

[Trui]

SN: Ik heb 4 pogingen achter de rug, en denk ook steeds vaker aan stoppen. Hoeveel pogingen had jij er juist gedaan?
Morgen moet ik normaal terug starten met medicatie. Ik wacht op mijn regels om terug te starten met onderdrukkende medicatie (de poging is dan voor eind maart). Ik heb 6 maand geleefd zonder pogingen, en voel me duidelijk beter in de periodes dat ik er niet mee bezig ben. (Ben ongeveer even oud als jou: moet in 2008 33 worden). Ik voel duidelijk dat het voor mij meer dan genoeg geweest is.
Je hebt ergens gelijk: er zijn ook nog andere belangrijke dingen...

Groetjes

[SN]

Hey Trui

Na een jaar proberen hebben wij ons "verdict" gekregen op 18 mei 2006... het zaad van mijn man was echt niet goed. dadelijk begonnen met insiminaties. Ongeluk was dat we altijd in een weekend moesten gaan en ik dus telkens de gyn van wacht had.... na de 2de insiminatie was er dan toch een gyn die eerlijk durfde zijn en ons vertelde dat we onze energie, tijd en centen beter in IVF zouden steken... nog een ballon op dat moment die doorprikt werd...

daarna dan IVF.... we hebben 3 verse pogingen en 1 cryo behandeling gehad. En dan heb ik daarna te horen gekregen dat er bij mij ook een probleempje was (niet wetenschappelijk bewezen, maar volgens sommige dokters zou de innesteling niet zo vlot kunnen gaan). En dan heb ik nog 2 maanden suprefact gepuft en dat produkt blijkt te helpen voor mijn "probleem".

tijdens die laatste 2 maanden heb ik beslist om ermee te stoppen. Maar ik heb verder gedaan met suprefact omdat ik zeker wilde zijn dat het hielp... moesten we dan toch ooit de moed vinden om er terug aan te beginnen, dan weten we welke piste te volgen.

Wat heeft de doorslag gegeven... ik denk alles zowat bijeen... de extra kilo's, de depressie,... een kameraad die acute leukemie heeft gekregen...

ik wil graag kindjes, maar in eerste plaats kom ik nu... het is tijd om dat alles wat van mij af te zetten en wat de toekomst brengt, zullen we wel zien.

Geen geregel meer met de kliniek, niet meer op en af rijden en elke dag spuiten... had het gevoel dat heel mijn leven geregeld werd! Ik werd geleefd...

Gisteren een vriendin gaan bezoeken die net bevallen is.. ik was echt blij voor haar maar mijn hartje brak niet... vroeger kon ik niet naar een zwangere vrouw kijken of een pasgeboren baby want de tranen stonden in mijn ogen. Nu besef ik dat ik blij mag zijn dat ik gezond ben, dat ik toffe vrienden heb (met of zonder kindjes) en dat ik mijn leven zelf in handen heb.

moet eerlijk zijn en ik besef wel dat geen kind hebben ergens een "zere plek" zal blijven. Maar het zal niet zo zijn dat ik tegen mijn 40ste een gefrustreerde vrouw ben net omdat ik geen kind heb.

ik probeer wel om iets positiefs voorop te stellen... iets om naar uit te kijken.. heb een hond van 10 jaar... als hij er niet meer is, kopen we ons 2 honden bij... da's iets waar ik naar uit kan kijken.

ik weet ook dat als je bezig bent, bovenstaande uitleg je helemaal niet nodig hebt! Want dan zit je vol goede moed en mag je niet opgeven. Wat is beter? Ik denk echt dat iedereen dat voor zich moet uitmaken.
ik heb een hond en 3 katten, mijn "kindjes"... en een schat van een man. We zijn bezig met onze bouw en ik probeer te genieten van die dingen. En ja, af en toe zal het gevoel me nog wel eens bekruipen en zal er nog wel eens een traan vloeien...

Ik hoop dat ik je wat geholpen heb? Welke beslissing je ook neemt, je moet het gevoel hebben dat met die beslissing een last van je schouders valt... ook al ga je verder ... of net niet.

groetjes

[jacqueline]

Hallo SN

Ik heb net je antwoord zitten lezen , en ja het leven is meer ,,, wat ben ik blij voor jullie dat je samen de moed hebt gevonden om door te gaan met je eigen leven en ik weet zekers dat jullie nog veel mooie dagen zult hebben .
Hier was ook vroeger de beslissing wat gaan we doen !

Vroeger kon men nergens terecht om er over te praten met anderen , daarom zit bij mij nog wel het gemis diep ,maar vrienden hebben nu kleinkinderen zo gaat het leven verder .
Wij hebben de draad op genomen om in tal van verenigingen te zijn om zo verder mensen te helpen .
Samen zijn we erdoor geraakt maar ik moet eerlijk toegeven ,,, het gemis van een kindje zal bij mij steeds aanwezig blijven maar zoals gezegt iedereen moet een eigen keuze maken hoe moeilijk het ook soms is ,
Ik wens je veel moed in je verder levenswerk en bouw verder aan jullie toekomst ik weet zekers dat de honden je vriendschap geven .
Ik ben blij dat ik hier op deze forum mijn verhaal eens heb mogen neer schrijven ( vissersmaatjes )
Had deze site maar vroeger bestaan kon men het verdriet delen hé
vriendelijke groetjes en wens je het beste
jacqueline

[SN]

Hey Jacqueline

toen ik jouw verhaal las, stonden de tranen me zo dik in de ogen...
ik hoop dat als er op het einde van de rit geen kind is, wij ook zo'n warm hart toegedragen worden...

ergens blijf je toch wel beetje hoop hebben. De beslissing is gemaakt in ons geval, maar toch is er dat klein percentje dat nog beetje hoop geeft. Moet zeggen dat sinds de beslissing is gevallen, ik wel heel vaak dromen heb over zwanger zijn... heel raar, dat had ik niet toen we nog bezig waren met IVF!

Maar we beseffen dat het één kans op honderd is en blijven realistisch met de beide voetjes op de grond.

We gaan de vrienden met kindjes (in uw geval kleinkindjes) bezoeken.
Een vriendin die op bevallen staat van het eerste, heeft al gezegd dat ik meter mag zijn van het tweede... nu maar hopen dat de eerste braaf genoeg is dat ze nog aan de tweede beginnen!

bedankt voor je verhaal en je steun.

groetjes

[jacqueline]

Hallo SN

Ik kom weer eens eventjes langs hoe gaat het met je ?
Weet je ,,, hier staat al enkele dagen een geboorte kaartje op de schouw staan en vandaag heb ik de moed genomen om naar de winkel te gaan voor iets leuks en het het ingepakt ,,,, hoe ik me voelde ach ,, je verstaat het wel hé ,, ik heb er zelfs een kleurboekje bij gedaan ,, raaar hé
ik was fier op mezelf ,,,nu nog het pakje wegbrengen maaar wanneer weet ik nog niet zo ,,als ik weer de moed heb bijeengenomen hé .
Vriendelijke groetjes
jacqueline

[SN]

Dag Jacqueline

de zon heeft weer haar best gedaan en op de één of ander manier helpt dit ook weer om de dingen wat te relativeren...

we hebben de komende maanden 3 babyborrels opstaan... en ja, dan durf ik ook nog wel eens vloeken en me de vraag stellen "waarom wij"... ik denk niet dat dat gevoel ooit helemaal weg zal zijn. maar zo zullen zij die ernstig ziek zijn ook denken hè, maar ook daar is niets aan te veranderen.

we proberen maar zoveel mogelijk van het leven en van elkaar te genieten. kunnen we anders hè....

groetjes

[jacqueline]

Hallo SN

Al zekers van het zonneke genoten en van de mooie dingen in de natuur ,de eerste bloempjes zijn al aan hun opmars begonnen , je leert meer naar de natuur kijken je hebt meer tijd en ook meer geduld gekregen .
Het gemis zal steeds blijven ,, maar zoals ik leest kan je samen genieten en er over praten dat doet me plezier het te lezen ! echt waar je bent op goede weg samen nu vooruit kijken ,,,, !
hoja mijn pakje heb ik gisteren pas weg gebracht niet naar het jonge gezinneke maar naar de ouders ,kon het hier niet meer zien staan raar hé ,,de gelukkige ouders zullen wel eens het straatje oversteken ,,
sn ik wens jullie samen nog het beste en geniet van de mooie dagen indien er donkere dagen zijn wel laten we dan samen naar buiten kijken en weet je er zal je een vogeltje komen begroeten ! denk dan ,,,ik sta er niet alleen voor we hebben elkaaar !
vriendelijke groetjes
jacqueline

[zonnebloem]

hoi hoi

Ik word dit jaar 42 en vrees dat ik nooit geen kinderen zal hebben zoals nog sommigen onder jullie. Ik voel me soms enorm woest en triest tegelijk. Ik ben boos op kinderwagens, begin vlug te wenen als er n vrouw begint te praten over zwanger zijn. Ik ben jaloers op mensen die kinderen hebben. Dat is zo'n maand geleden enorm doorgedrongen dat het er niet meer zal van komen. Op latere leeftijd mijn man leren kennen, zelfstandig zijn, onteigend worden,opnieuw opstarten van n zaak die we met 2 runnen. Mijn man heeft n dochter met al 2 kinderen, de één noemt me al oma, als ze buiten zijn begin ik steeds te wenen.
Laatst keek in n n modeboekje en keek ik ook eventjes bij de kindermode, we zaten bij mijn schoonma, zei die kennis, daar moet jij toch niet naar kijken ,je hebt geen kinderen. Ik heb daar niets op geantwoord want ze weten niets van mijn verdriet.
Het is heel moeilijk, en hoe meer ik erover denk hoe duidelijker het wordt dat het heel moeilijk is vermits de maatschappij vooral gebaseerd is op man ,vrouw en kinderen. Vraag me af hoe ik daarmee moet leven. Heb zitten zoeken op internet, heb ondertussen het boek leven zonder kinderen gelezen van Rachel Black en Louise Scyll
Ik zoek nu het adres van n psycholoog omgeving oostende (misschien best n vrouw), die verstand heeft van het probleem ongewensten kinderloosheid Indien mij iemand kan helpen dank je wel op voorhand
Tot later

[SN]

Dag Zonnebloem...

Ik begrijp je verdriet en frustratie volkomen ook al bijna ik net geen 33... voor mij liggen nog enkele jaren waar er nog veel kan gebeuren op gebied van onze kinderwens.
Maar het maakt het niet gemakkelijker... ik vrees ook dat ik op dat punt ga komen dat ik meer dan ooit besef dat het echt gedaan en over is...
het is goed dat je professionele hulp zoekt. Weet dat in de fertiliteitsklinieken psychologen zitten die gespecialiseerd zijn in deze problematiek.. je kan altijd daar eens horen...
ik hoop van harte dat je jezelf mag terugvinden en weer kan genieten van het leven zonder je te moeten ergeren aan reacties van anderen, aan kinderwagens,....
Het leven is niet enkel kindjes maken en ervoor zorgen... ooit vliegen die ook weer de deur uit hoor...

groetjes

[Aussie]

[zonnebloem]

Dag allen,

Bedankt voor jullie hartelijke reacties. Ze hebben me in elk geval doen inzien dat ik zeker niet mag vergeten te leven,ik hoop alleen maar dat de pijn 2O jaar verder niet meer zo erg is.
Bedankt voor de tip van de fertiliteitskliniek, ga es informeren in Brugge.
Ik wens jullie allen heel veel geluk,

groetjes

[jacqueline]

Hey Zonnebloem

Ik kan je volkomen begrijpen ,wat een geluk dat deze site bestaat ,hier kunnen we samen met anderen die weten wat het betekend als de ooivaar zou voorbij vliegen ,gelukkig heb ik vissersmaatje hier mogen neer schrijven ! Zonnebloem ook ik heb jaren geleden veel moeten verwerken van negatieve antwoorden ! zelf eigen mensen die tegen me zegde wat weet jij van moeder zijn ! je hebt geen kinderen ,,,
Nu na jaren weet ik ga ook kijken naar baby kleren , en speelgoed heb vandaag twee bordjes gekocht voor ingeval er iemand zou komen van vrienden met een baby raar maar waar ! wij hebben het wel ergens een plaatske proberen te gegeven ,, en kijken veel naar de natuur weet als je het moeilijk hebt kijk eens rond je en er zal je een vogeltje u komen begroeten ,,je bent dan niet alleen met je stille verdriet ,, probeer te genieten van de kleine dingen ik wens je alvast veel sterkte en moed ,als je het moeilijk heb schrijf het neer !
vriendelijke groetjes
jacqueline

[zonnebloem]

Dag Jacqueline,

Ik probeer van de kleine dingen te genieten, hebben n tuin en als ik ontbijt kijk ik met veel plezier ernaar. Ben ook zot van vogels, jouw verhaal vond ik prachtig van de vissersmaatjes. Ik hoop dat ik ook nog ooit es weer kan genieten van kinderen want als ik die voor het moment zie, heb ik pijn.
Elke avond laat begin ik te wenen, ik probeer positief te denken maar die traantjes komen automatisch. Mijn man lijdt er ook onder dat ik verdrietig ben en dat vind ik ook heel erg. Soms denk ik van mezelf dom kieken, ik had er vroeger moeten aan beginnen maar dan was het echt onverstandig geweest.Soms ben ik ook kwaad op mijn man dat hij niet zei,we gaan ervoor. Dat zeg ik natuurlijk niet altijd. Ik hoop dat ik het hem later niet ga verwijten want da's ook niet goed voor de relatie. Ik hou zielsveel van hem en wil samen wel weer gelukkig zijn. Hoop dat dit mogelijk is met niet alle dagen pijn omdat we geen kinderen hebben.
Was vroeger scoutsleidster van de jongsten,heb altijd zeer graag kinderen gezien.
Ben nu samen met mijn man zelfstandig en zien heel veel jongeren waar we ook wel n band mee hebben toch met sommigen redelijk wat. Het is ook wel n stukje moeder en vader voor die gasten, maar t is toch niet hetzelfde hé. We zien die van 15 jaar komen en de meesten komen dan minder vanaf ze kindjes krijgen. Die komen dan wel es fier hun spruit tonen en da' s nu ook echt heel moeilijk.
Gisteren kwamen vrienden efkes langs, die meid heeft 4 kinderen en haar dochter ging voor het eerst alleen uit,ze had graag n vogeltje geweest,zei ze om op die fuif te zijn en es te wat hoe haar dochter allemaal deed ,positief dan. Enfin, ik moest ook eventjes slikken dan. Als vrouwen praten over vroeger zeggen ze ook soms ja dat was toen ik zwanger was van ...
Vervelen vind ik dat
Ik vind veel te veel dingen voor het moment vervelend
En ik vind het erg van mezelf.
Nu ga ik stoppen, sebiet gaan werken
Lieve groetjes allemaal