zonder kinderen verder

[SN]

dag allemaal

gisteren belde mijn moeder.. ik zei haar dat ik het toch weer effe moeilijk had omdat een goede vriendin bevallen was... ze veranderde gewoon van onderwerp...

's avonds dan op babybezoek.. kwam daar nog een andere vriendin binnen die volgens mij vannacht of vandaag zal bevallen... heb me echt sterk moeten houden..
ben daar buiten gekomen en letterlijk gecrasht... bij het buiten gaan kwamen we nog vrienden tegen en haar ouders... zij weten wel dat we geen kindjes kunnen krijgen en heb dan ook gezegd dat ze niet tegen de mama moesten zeggen dat ik gehuild had...

ik wil haar geluk toch niet bedoezelen met mijn miserie???

en ik die dacht dat het eindelijk wat beter ging... laat ons hopen dat dit maar weer tijdelijk is...

groetjes

[zonnebloem]

Dag SN en allen,

Erg dat je moeder zo reageert, ik denk dat veel mensen er geen begrip voor hebben, net zoals ze voor andere problemen van de mensen geen oor hebben.
Het kan ook zijn dat je moeder niet weet wat te zeggen omdat ze bang is je te kwetsen. Misschien kun je haar es vragen waarom ze niet reageert ?
Mijn ma heeft n paar jaar geleden es gezegd dat ze het niet zou kunnen verdragen dat ik een kindje zou krijgen als ik zei dat ik dat wou. Ik vertel haar nu zeker NIETS maar ja ze is ook geen gewone moeder,dwz. serieus neurotisch volgens psychiater van haar.
Ik had verleden week n uitnodiging voor naar n vrienden hun baby te gaan in de kliniek en volgende maand volgt er nog een van vrienden.
Voorlopig heb ik daar geen zin in omdat ik weet dat ik binnen ga beginnen huilen. En ja dat vind ik ook niet zo leuk voor hen dus ga ik maar niet.
t Is zodanig ver gekomen met het verdriet dat mijn man ook veel verdriet heeft en al denkt oei oei mijn vrouwke, daar is een kinderwagen.
Heb wel al 2 dagen niet geweend, had al n maand alle dagen n zware huilbui. Mijn woede tegenover kinderwagens neemt lichtjes af, heb n poster in de lift van de Gb afgescheurd, er stond reclame met n zwangere vrouw op. Ben wel nog heel triest vanbinnen als ik eraan denk. Sommigen zeiden n paar dagen geleden nog van ja het is n keuze hé en ze noemden mijn naam. Ik verschoot daarvan en de traantjes kwamen ,mijn handen voor mijn gezicht gehouden omdat niet iedereen zou zien dat ik weende. Ja, blijkbaar denken vele mensen zomaar dat het je keuze is terwijl je soms jaren geleden wel es zei, ik zou wel kinderen willen.

Hopelijk gaat het al wat beter met je
lieve groet

[SN]

Hey Zonnebloem

bedankt voor je lieve woorden... de dag na het babybezoek was ik nog niet echt bekomen..

Ik besefte dat ik wel proficiat had gezegd tegen de mama, maar eigenlijk niets over het kindje... ik stuurde haar sms om te zeggen dat ze een prachtig kindje heeft.
weet je wat ze me terugstuurde .... "mercie, deed me gisteren pijn om de tranen in uw ogen te zien. Ken mijn vriendinneke ondertussen al wel hoor. Weet dat je heel blij voor ons bent, maar dat uw hartje toch aan het bloeden was. Je weet dat je mag meegenieten van ons zoontje en onze vriendschap is voor eeuwig. En als ik kon toveren.... "

De tranen kwamen spontaan... van verdriet omdat ik dat geluk misschien nooit zal kennen maar zeker ook van geluk... wie kan zeggen dat ze zo een goede vrienden nog hebben?
ik verjaar binnenkort en vóór ze bevallen was had ze al babysit gezorgd zodat ze toch aanwezig zal kunnen zijn.

Ik ben echt wel blij met mijn leven.. zowel op werk, privé...
maar eerlijk, een kindje zou het compleet maken. En dat gevoel zal niemand ooit kunnen wegnemen hoe raar dit ook mag klinken. En da's een pijn die ik elke dag zal meedragen...

Dus ik begrijp dat het je soms te veel wordt... goede raad, de krant vandaag niet lezen... volgens mij is er gisteren totaal niets gebeurd tenzij de geboorte van de kleine van kim...
ik hou mijn hart al vast tegen dat het weer moederdag is... da's één dag in het jaar die ik heel graag snel voorbij zie gaan... en mijn schoonouders willen dan perse altijd uit gaan eten.. tja, dan zit je daar met tranen hè...

het zal er niet gemakkelijker op worden... ook dat besef ik maar al te goed. Dan zou ik heel graag de tijd wat sneller doen gaan zodat al mijn vrienden snel uit de babyjaren zullen zijn!

dikke knuffels ook aan allen die het nodig hebben!!

[jacqueline]

Hallo SN ea

Ik heb je berichtje gelezen en ja ik herken alles van jullie schrijven !
Het kan raar klinken ook ik dacht wens dat bij vrienden de babyjaren voorbij waren maar Sn daarna komen ze toch weer met hun verhalen als ze grootouder zijn geworden hé en staat men terug met de rug tegen de muur !
Vind het ook nog steeds zo moeilijk om iemand te bezoeken , en die moederdag ach ik herken me zoveel in jullie verdriet !!! toch wil ik je veel moed toewensen als alles gelukkig is in je huwelijk kijken naar andere waarden je kan nog zoveel leuke momenten beleven samen zijn jullie sterk !wij zijn dit jaar 33 jaar getrouwd .
wens je veel sterkte en een warme knuffel
jacqueline

[SN]

hey allemaal

het weekend was er weer één van veel werken en alles op orde brengen... soms denk ik dat dat de enige manier is om rust te vinden in mijn hoofd... alles netjes wegleggen...

weer even huilbui gehad, maar mijn ventje was er om mij dikke knuffel te geven... ik weet niet wat ik zou doen mocht ik hem niet hebben.

Heb mijn moeder nog eens aan de lijn gehad en nogmaals aangehaald dat ik moeilijke week heb gehad en toen zei ze "ik heb er nog aan gedacht"... heb haar gevraagd of ze het er moeilijk mee heeft om erover te praten en blijkbaar wil ze dit niet horen omdat ze niet wil geloven dat er geen kleinkind komt van ons... raar hè... ze blijft geloven, maar weet dat ik nu in een mindere periode zit en het dus geen zin heeft om me op te peppen om te blijven proberen.
Was toch goed om te weten hoor...

binnenkort heb ik verjaardagsfeestje en nu is er weer een vriendin zwanger. Ik heb haar gevraagd om het niet officieel te maken op mijn feestje... nu maar hopen dat ze dat niet verkeerd opvat hè. Want ben echt wel blij voor haar, maar vorig jaar op mijn verjaardag hebben er 3 vriendinnen gemeld dat ze zwanger waren!! Wat veel van het goede me dunkt!

heb me toen echt wel slecht gevoeld... bij iedereen gaat het vanzelf en wij ...
ik hoop maar dat mijn verjaardag snel voorbij zal zijn. Het blijft toch weer altijd een confrontatie met het feit dat ik weer een jaartje ouder ben en nog steeds geen kind in mijn leven is.

Soms vraag ik me af wat ik nog moet of kan doen om dat gevoel van me "af te schudden"...

groetjes

[jacqueline]

Hallo SN

Ik herken zoveel van je schrijven maar met het verschil dat het hier al wat jaren geleden is hé .
Maar de waarom ik vraag ,,, blijft toch in mijn achterhooft nu ik zie wat vele vrienden komen vertellen hoe tof en waardevol het is om grootouders te zijn ,wel sn dat doet nu pijn en vraag me ook af waarom wij ,,, ! maar zo zal elke generatie die vragen stellen hé ! Gelukkig kan men het hier kwijt ,, en een ruggesteuntje geven of lezen doet wonderen dat men niet alléén is !
Wij hebben geleerd om gewoon te genieten van de kleine dingen en zetten ons in bij vele verenigingen zo hebben we wat minder tijd om na te denken hé !
Ik hoop dat het je ook zal lukken samen zijn jullie sterk hé ,, en geniet van de dingen die voor jullie ook waardevol zijn ook al blijft er mischien ergens een plaatske leeg vul dat op met wat je graag doet ga een wandelen gewoon ,, genieten zo kan je proberen het van je af te schudden hé
ik stuur je veel steun héé
vriendelijke groetjes
jacqueline

[Heleen]

Dag allemaal,
Even mezelf voorstellen. Ik ben 29, 4 jaar getrouwd en sinds 10 jaar ziek van endometriose, vorig jaar ben ik geopereerd en eindelijk genezen, maar kon niet meer zwanger worden want geen eileiders. We hebben dan 3 ivf's gedaan, maar de laatste poging bleek ik maar 2 eicellen te hebben, ondanks lang hoogste dosis spuiten. Ik ben toen erg depressief geweest en uiteindelijk beslist om definitief te stoppen. Ik had nooit gedacht dat ik de moed zou vinden om die knoop door te hakken, maar ik kon het niet meer. De 10 jaar die voor de IVF lagen had ik me voortgesleept, van de ene dokter naar de andere, niemand die me serieus nam tot heel mijn buik vanbinnen helemaal kapot was. 6 uur hebbben ze met 3 verschillende chirurgen geopereerd, nadien nog complicaties...hel dus. Na de laatste ivf en de beslissing om te stoppen voelde ik me opleven, eindelijk het gezonde lichaam dat ik al 10 jaar niet meer had gehad. Ik begon gelijk gek te sporten, al mijn vrienden en collega's vonden dat ik er plots geweldig uitzag, en ik dacht dat het allemaal achter de rug was, dat ik na jaren miserie alles, ook mijn kinderwens achter mij kon laten. Sinds een tweetal weken voel ik me terug slecht, ik huil elke dag, ben er zo moe van, van dat huilen en denk soms dat ik er nooit overgeraak. Terug beginnen kan ik echt niet, ik weet niet waarom, maar ik kan en wil het echt niet. Ik werd zo gek van die hormonen en de kans is zo klein...
Gezien ik er nu 'zo goed' uitzie, lijkt niemand mijn verdriet te zien en kan ik er echt niet mee weg. Ik ga nu al een tijdje naar een psychiater, neem wel geen pillen, maar ben altijd maar bang dat ik er nooit overgeraak en alles zal kwijtraken (ik bedoel dan vooral mijn relatie) hoewel mijn man echt wel begripvol is. Herkennen jullie dit? Ik wil echt niet meer verdrietig zijn, ik wil echt niet meer wenen, ik ben het zo beu, het put me zo uit. Heeft iemand tips om hieruit te geraken?
Groetjes,
Heleen

[jacqueline]

Hallo Heleen

Wat moedig van je dat je het neerschrijft ,het zal je al een beetje verluchten .Ik herken me van verdrietig zijn en je totaal anders voelen innerlijk ,maar kan niet mee praten over allerlei behandelingen die jj hebt ondergaan in de tijd toen ik zo verdrietig en ontroostbaar was bestond dat niet er over praten .Men kreeg wel de raad van ,,, het komt allemaal nog wel goed ge hebt tijd en wij vertrouwde er op dat het zou goed komen ,,, maar het is niet zo gelopen ! Maar men begreep het niet waarom ik zo verdrietig was , men kan beter met zijn been in de gips zijn ,dan ziet men dat er iets mis is en dan word men ook beter gelooft.
Gelukkig Heleen heb ik veel kunnen praten met mijn man ook hij had het niet zo gemakkelijk maar weet je ,, je moet er samen doorheen en het zal jullie samen wel lukken , maar zekers blijven praten als je het moeilijk hebt ! Probeeer je gedachten te verplaatsen neem de fiets doe een ritje gewoon om te leren loslaten , heb je het moeilijk laat je tranen de vrijje loop ik heb het allemaal meegemaakt !
Maar Heleen ...je moet er zelf door ...het kan raar klinken maar het is zo ,,,, je moet voor jezelf sterk zijn en ook voor je echtegenoot , als je het moeilijk hebt schrijf het neer , hier helpen mensen elkaar en begrijpen wat je voelt ! ik hoop dat ik je een ruggesteuntje heb kunnen geven , weet je Heleen je kan in de forum ook eens naar mijn waar gebeurd verhaal lezen " vissersmaatje "
Wij zijn 33jaar getrouwd , en heb het nog moeilijk als er bepaalde dagen zijn en als men ons een geboorte kaartje stuurt maar ,,,, Heleen we proberen van de kleine dingen te genieten , als je het moeilijk hebt kijk eens rondom u en je zal merken dat je een vogelke ziet , dat je komt groeten ! of dat er ergens een bloempje bloeit gewoon voor jou !
Heleen , ik wens je het beste en geeft je een schouderklopje als steuntje
vriendelijke groetjes
jacqueline

[SN]

Dag Heleen

Ik herken me helemaal in je verhaal... als je dit forum leest, zal je dat ook wel merken...
wij zijn er ook mee gestopt (tijdelijk?)... moest door met mijn leven... ik zou wel genieten van andermans kindjes en we zouden een ander leven leiden.. meer profiteren..en ja, ook bij mij is sinds kort weer dat moedergevoel dat de kop opsteekt. je kan dat ook zo maar niet wegsteken in een kast hè... opgeruimd staat netjes?? nee, zo werkt het niet.

maar het is goed dat je nu je lichaam en geest de rust geeft die het nodig heeft. voor hetzelfde geld willen jullie binnen x aantal tijd toch nog een poging wagen, voor hetzelfde ook niet.

maar zoals jacqueline al aanhaalt, je moet dat voor jezelf uitmaken ....

met mijn beste vriendin had ik een woordenwisseling omdat ik gevraagd had om bij mijn verjaardag binnenkort geen kindjes mee te nemen... geen begrip....ze zei dat als ik mijn vrienden (vrienden met kindjes) niet kwijt wilde, ik de kindjes er bij moest nemen. Straffe is dat ik zot ben van hun kindjes en nooit vraag om ze thuis te laten. als zij eens alleen weg willen zoeken ze toch babysit, niet? nu vraag ik eens één keer om kleine thuis te laten...
En zo groeit de kloof tussen hen met en hen zonder kindjes.... en wij zijn de enigen... buiten een koppel uit de buurt...

Het zal altijd moeilijk blijven vrees ik... wij worden bekeken als dat wij een geweldig leven hebben.. kunnen alles doen wat we willen, meer op vakantie gaan... klinkt of het luxe is dat we geen kindjes hebben!

je kan op deze site terecht voor steun.. steun die je misschien niet altijd vindt bij je vrienden omwille van het onbegrip... onwetendheid.....

soms barst ook bij mij de hel los in mijn hoofd hoor... traantjes vloeien en mijn man staat dan weer klaar voor een goeie knuffel...

en daar ben ik ook dankbaar voor... probeer te genieten van de dingen die ons in het leven gegund zijn...

veel liefs en dikke knuffel

[Heleen]

Hey allemaal,
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het ondertussen al wat beter gaat, maar voel me nog steeds erg depressief, elke dag is weer een opgave, het blijft zo precies als een blok op mijn borst liggen. Ik maak me zo'n zorgen dat ik er niet doorgeraak. Ik voel me te zwak om het allemaal binnen perspectief te zien. Het is zo raar, ik besef goed dat er heel wat meer in het leven is dan alleen maar kinderen. Momenteel krijg ik ook heel wat kansen op mijn werk, mijn man is heel begripvol, dus zou ik het toch allemaal moeten aankunnen, maar ik voel me zo triest, het is als een berg waar ik niet tegenopgewassen ben. Ik vraag me heel de tijd af hoe lang ik me zo ga voelen, ik word er zo moe van
Toch bedankt voor de troostende woorden. Ik hoop hier ooit ook iets voor iemand te kunnen betekenen, jullie zijn zo sterk.
Groetjes,
Heleen

[Anneleen]

SN,

Eerlijk gezegd vind ik dat een heel harde opmerking van je vriendin.
Ik hoop toch dat 't een fijne verjaardag mag worden voor je.


Jaqueline,

Ik heb je verhalen hier gelezen. Ik vind 't moedig van je dat je hier alles neerschrijft. Al die jaren dat je die pijn moest meedragen, zonder erover te kunnen praten. Dat kunnen wij ons nu nog nauwelijks voorstellen.

Heleen,

Ik herken me helemaal in je gemoedstoestand.
't Lastigste (vind ik) is dat niemand je kan zeggen hoelang 't nog duurt, wanneer je je eindelijk eens beter gaat voelen... Er lijkt geen einde in zicht.
Momenteel hebben wij de IVF-behandelingen even stilgelegd, omdat ik redelijk uitgeput ben.
Volgende week starten we al met de voorbereidingscursus voor adoptie. Ook al ben ik nog helemaal niet klaar voor adoptie hoor.
Ik kan je momenteel maar weinig tips geven, omdat ik zelf ook in zo'n dip zit.
Ik volg nu ademhalingstherapie (te vergelijken met yoga) en dat helpt me wel om te ontspannen. en voor de rest 'probeer' ik (en 't blijft voorlopig enkel bij proberen) om niet te ver vooruit te kijken en te genieten van onze katten. Waarschijnlijk zijn 't momenteel de meest verwende katten van de provincie Antwerpen.
Wat me ook wel een beetje helpt in crisismomenten, is mezelf de tijd geven om te huilen, verdrietig te zijn. Ik laat 't eruit stromen en probeer te beseffen dat die zwarte gedachten de kop opsteken, maar evengoed weer verdwijnen. Al ben ik daar nog niet zo heel goed in,moet ik bekennen.

Heleen, alvast een heel dikke knuffel. En kom hier maar ventileren hoor.

Groetjes,

Anneleen

[jacqueline]

Hallo Heleen

Wat tof van je schatteke dat hij begripvol voor je is en samen is men sterkt en overwint men moeilijke momenten maar er zekers overpraten samen.
En je zal merken dat moeilijke tijden daardoor minder zwaar wegen door met elkaar tepraten

Je schrijft ,,
( Ik hoop hier ooit ook iets voor iemand te kunnen betekenen )

Wel Heleen.....jij betekend meer dan je denk voor mensen die het ook moeilijk hebben en steun zoeken om U te helpen , ik ben je dankbaar dat ik je een antwoordje mag geven ..en een beetje raad dat betekend ook voor mij ,,,dat wat ik ervaren heb mag delen met mensen die het Nu moeilijk hebben !
Vroeger kon men er niet mee naar buiten komen nu is er gelukkig deze site !
En kan men er wel over praten maar Heleen de innerlijke pijn ,, kunnen we voor elkaar wat verzachten en we begrijpen elkaar hier want we zoeken steun en geven elkaar ook een ruggesteuntje dat is ook heel belangrijk !!
Dus Heleeen blijf het van je schrijven het zal je goed helpen !
vriendelijke groetjes
jacqueline

[Aussie]

Hoi,

Ik herken heel veel in jullie berichten. Vooral in die van Jacqueline.

Weet je, ooit las ik ergens dat je het op een bepaald moment aanvaard met nog wel moeilijke momenten, dat wel. En dat je terug gaat leven. Want dat is iets dat we weleens vergeten door alles wat er gebeurt. Het klinkt raar en onbegrijpelijk van het ooit aanvaarden, maar het is wel zo. Al zag ik het niet zo een hele tijd geleden. Alles stond in het teken van kids en verder was er eigenlijk niks anders. Hier is het begin van aanvaarding eigenlijk gestart eind vorig jaar en hebben we terug geleerd om te genieten van kleine dingen, van elkaar, uitstapjes, enz. We hebben ons leven sindsdien heel anders ingericht. En meer en meer heb ik het gevoel dat het hier niet mag en zal zijn, maar ergens aanvaard ik het. Er zijn nog wel eens moeilijke momenten. Die zullen er altijd zijn.

Dit is moeilijk te begrijpen als je nog in het volledige proces zit. En denk dat momenteel alleen Jacqueline me begrijpt. Je hebt de indruk dat je leven geen enkele zin heeft zonder kids, maar toch wel. Jullie hebben een partner, familie, enz.

En ondertussen verwen ik de kids van mijn broers en mijn vriendin. Daar krijg ik ook heel veel liefde van terug. En daar trek ik me aan op.

Wat jullie angst voor jullie relatie betreft, vooral blijven praten. Wij zijn er hier sterker uitgekomen, maar zie spijtig genoeg ook relaties die uit elkaar gaan. Maar vooral blijven praten.

Ben zelf gestopt door gezondheidsredenen met ivf. Volg nu nog acupunctuur. Als het kan helpen om nog eens natuurlijk zwanger te worden, zal ik heel blij zijn. Maar we zien wel. Het maakt me ook rustiger.

Ik hoop dat jullie net zoals Jacqueline en ik, ooit de stap kunnen zetten naar het aanvaarden. Het is een heel proces, ik weet het en niet makkelijk. Maar hier is het ergens gelukt en had nooit gedacht dat ik dat ging kunnen doen.

Groetjes,

Christel

[Heleen]

Hey allemaal,
Bedankt voor jullie reacties...Jaqueline en Christel, SN, jullie hebben me toch wat moed gegeven dat het ooit wel eens betert.

Anneleen, ik begrijp heel goed dat je na alle ivf pogingen emotioneel uitgeput bent, ik was dat ook en ben dan maar definitief gestopt, onze kansen waren nu ook wel heel klein. Wij zijn deze week ook met de adoptiecursus begonnen, ook in antwerpen (op de luchtbal). Ik heb daar al veel steun gevonden, het waren allemaal mensen met vruchtbaarheidsproblemen die al eens kwamen luisteren of adoptie misschien een oplossing is. Ik had gedacht dat het in mijn gemoedstoestand een kwelling zou zijn, maar het viel dus heel goed mee. Ik hoop dat het voor jou ook meevalt.
Ik ben zo blij dat ik hier af en toe mijn ei kwijtkan, ik zit me constant op te jagen dat ik er nog niet over ben, en dan denk ik...eigenlijk is de beslissing om te stoppen nog maar 2 maanden geleden. Maar ben bang om te zagen, vooral tegen mijn man. Ik ben vannacht dan maar stillekes de kamer uitgegaan, zodat hij niet wakkeer werd van mij, maar ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als vannacht. Ik wil hem niet de ganse tijd lastigvallen ook niet. Het is zo moeilijk.

[SN]

Dag heleen

ik ken dat gevoel... je partner niet willen belasten met je verdriet. Soms is het nodig om eens goed uit te huilen ... niet vergeten dat je dit niet altijd alleen moet doen hè! onze mannen zijn vaak sterker dan we zelf zouden verwachten in dergelijke situaties.
kvind het moedig dat je de stap naar adoptie gezet hebt. En of je nu doorzet of niet, het is toch weer een stap verder in het verwerkingsproces.
Ik hoop en bid dat er ergens een zieltje op jullie wacht...

veel sterkte en knuffels