stoppen?

[lyse]

Hey, ik ben het helemaal eens met wat jullie schrijven. Nadenken over plan b en plan c geeft mentale rust. Het is een beetje paradoxaal eigenlijk want het is ook heel moeilijk en pijnlijk om na te denken over een leven zonder kinderen. Het brengt ook rust in je relatie vind ik om aan je partner te vragen, "zou je een leven met mij en zonder kinderen even waardevol vinden?" Ergens verwacht je dat dat het antwoord ja zal zijn maar ik heb hier op het forum toch al gelezen over relaties die kapot gaan door kinderloosheid en ik zat zeker wel een beetje met die schrik. Mijn man was al van in het prille begin van onze relatie bezig over kinderen. Nu twijfel ik er ondertussen niet meer aan dat we het prima zouden doen samen zonder kinderen en dat brengt ook rust in je hoofd.
@Oranje, ja, als je gezondheid soms niet meewil heb je een bijkomende factor om in overweging te nemen. Ik denk dat die afweging wel voor iedereen anders kan zijn. Ik heb een vriendin die chronisch ziek is en zij zegt dat het op moeilijke dagen juist haar dochtertje is dat haar kracht geeft.
@Lisa, zouden jullie ook een behandeling overwegen want daar zijn jullie op dit moment niet mee bezig dacht ik (correct me if I'm wrong...)? Of proberen jullie verder zoals tevoren?

[Lisa Simpson]

Lyse,

behandelingen voorlopig niet nee. IUI geeft ons nauwelijks extra kansen tov de natuurlijke manier en IVf zijn we nog lang niet aan toe. dus klooien we zo nog even verder

Ik vind het ook wel een heel liefdevol en romantisch idee dat de liefde voor en van je partner groot genoeg is om eventueel zonder kinderen verder te gaan.

[Orchidee]

Beste allemaal, mag ik hier ook even bij want bij mij lukt het gewoon niet om die knop om te draaien. Even heel kort mijn geschiedenis. Heb in tegenstelling tot jullie, helaas, nog steeds niet de ware gevonden. Ik droom al van kleinsaf van kindjes. Ik bleef maar hopen dat ik nog iemand zou tegenkomen maar op mijn 40e had ik niet veel keuze meer als ik nog kindjes wilde en ik hoopte uiteraard dat het vlug ging gaan. Eerst 6 KID (= IUI met donorsperma) en toen ik er aan begon dacht ik, als dat niet lukt dan stop ik .... maar hoe meer je er mee bezig bent hoe grote het verlangen wordt. Na 6X niets, een nieuwe donor, nog eens 3X KID. Nog niets, geen seconde getwijfel om verder te gaan, naar ICSI, normaal 6 keer terugbetaald. 't zou al erg moeten zijn mocht dat niet lukken. Ik heb dus 8 keer met heel de medicatie gestart, 1 keer kon ik zelfs niet starten wegens geen goeie hormoonwaarden, 7 keer PU waarvan 1 keer geen embryo's. Toen was ik intussen 43 ... ik kon niet stoppen. Overstappen naar eiceldonatie, geen andere keuze. Ik heb er alles voor over. Twijfelde even of ik naar Jette zou gaan, bleef toch in Brugge en dat beklaag ik me nu. Na 2 mislukte pogingen bij de 1e doneuze (geen PU wegens onvoldoende of verkeerdereactie op medicatie) hebben ze een andere doneuze gezocht en gevonden. Helaas ook maar 2 embryo's. DOnderdag kreeg ik bericht dat ik niet zwanger was ..ik had zo gehoopt dat dit het ging zijn, dat ik zwanger zou zijn. Had en wilde geen rekening houden met negatief nieuws. En toch. Ik kan niet stoppen. Ben intussen 44. Heb nu een afspraak in februair in Jette, zal zien wat ze daar zeggen. En dan weet ik het niet meer. Mijn vriendinnen zonder partner en zonder kinderen hebben daar blijkbaar niet zo'n problemen mee als ik. Vrienden, koppels met kinderen, hebben meer begrip maar toch ... Ik kan het slechte nieuws gewoon niet aan en niet aanvaarden en ik zoek hulpmiddeltjes en info bij jullie.... hoe KAN ik het ooit aanvaarden om kinderloos te blijven? Ik wil en mag er niet aan denken.
Aan iedereen, toch een vredevolle Kerst gewenst, dikke knuffel
orchidee

[MA]

Orchidee, heel veel sterkte meid...Op het gevaar af in cliches te vervallen, wens ik je oprecht gemeend dat je grootste wens in vervulling mag gaan. Ik zou ook niet weten hoe ik dit een plaats zou moeten geven en alles proberen (je kan bv in Spanje nog heel lang terecht voor eiceldonatie en naar ik me laten vertellen heb, met succes. Alles wordt dn wel vanuit België geregeld).

Aan alle andere hier, jullie hebben mijn diepste respect

[liezeke]

lieve Orchidee,

begrijp me niet verkeerd, ik geloof 100% in de volle 15% die de behandelingen momenteel met zich meebrengen en we geven het nog niet op, zeker niet. maar ik ben gezegend met een zus als fertiliteitspsychologe die als ik het vraag graag tips geeft. één van die tips is om al een plan B en plan C te maken. niet dat die makkelijker zijn dan plan A. wel dat die er gewoon zijn als behandelen te moeilijk wordt om gelijk welke reden. ik beweer daarmee niet dat het gewoon plan A in de kast stoppen is, deurtje toe en volgende plan openleggen. het afscheid nemen van een doel doet me steeds denken aan een gedicht van herman de coninck dat hij schreef toen zij stap voor stap zijn zoontje zag opgroeien. dit fragmentje ervan stond op het doodsprentje vn mijn omaatje;

het gaat niet over hebben
hooguit over krijgen
over loslaten
en lang, lang nakijken.

soms denk ik daaraan (vooral na een mislukte poging) en besef ik dat ik in elke fase van mijn leven wel geconfronteerd ben geweest met een beperking (een studie opgeven die hoewel ik meer dan voldoende punten haalde, te zwaar was, een job kiezen die weinig toekomstperspectief heeft en daardoor nog steeds geen vast werk heeft opgeleverd, verliefd worden op een man die 80 uur per week werkt, moeten verhuizen naar een onbekende streek mijlenver van vrienden en familie...) en weet ik weer hoe zwaar het loslaten van dromen was in elk van die fasen en hoe zwaar het aanvaarden van die beperking was. en dan besef ik ook dat het leven voor mij waarschijnlijk nog veel 'loslaten' in petto heeft. en dat dat in elk van die fasen bitter moeilijk zal zijn en dat het serieus pijn zal doen en ik weer zal denken dat het 'the end of the world as we know it' is. en een paar jaar later zing ik misschien toch; 'and I feel fine' terwijl ik al aan een nieuw levensproject bezig ben. maar enkel nadat ik het lang,lang heb nagekeken.
weet dat je niet alleen bent, orchidee. niet alleen om je door de behandelingsperiode door te sleuren (en ik geloof in je als jij er ook nog in gelooft) maar ook om naast je te staan en te luisteren als je een ander plan in de hand neemt en plan A lang, lang nakijkt.

abrazo muy fuerte,

liesje