stoppen?

[Lisa Simpson]

hallo,

even kort ons verhaal: 5 jaar zonder anticonceptie, 1 miskraam, onderzoeken zonder resultaat (alles ok dus), we mochten met IUI beginnen, maar dat gaf ons maar 2-3% méér kans tov de natuurlijke manier per cyclus. Tja, dat vonden we helemaal niet de moeite waard natuurlijk dus doen we zelf verder. We zagen al die behandelingen ook niet zitten.
Momenteel 'gaan' we er nog voor (ovulatietesten om onze kansen te helpen)

Ik moet jullie niet uitleggen dat een relatie hieronder kan lijden he. We zijn wel al 10 jaar samen dus we kunnen wel tegen een stootje.
Gisteren hadden we een goed gesprek: bij mijn man is het punt bereikt dat hij het genoeg vindt. Hij wil nog graag een kindje maar de stress van de voorbije jaren, gebrekkig seksleven, alle emoties,... hij vindt dat het al zoveel is geweest dat het niet meer opweegt tegen zijn verlangen naar een kind. (dat verlangen is bij hem altijd minder geweest dan bij mij)
Mijn standpunt: ik begin te twijfelen, ik merk dat ik tegenwoordig bv meer begrip heb voor de argumenten van mensen die bewust kiezen om geen kinderen te krijgen en ik erger mij aan "domme" uitspraken van jonge ouders met kinderen. Zoals "kinderen is het enigste dat zin aan je leven geeft". Zelf nu, ongewenst kinderloos vind ik dat een vreselijke uitspraak. Ik ben wel realistisch genoeg om niet enkel rozegeur en maneschijn te zien. (mijn man en zijn vader spreken bv ook al jaren niet meer met elkaar) Ik ken mijzelf ook: ik vind kinderen fantastisch maar ik weet dat ik ook andere 'volwassen' uitdagingen nodig heb. Wij zijn bv allebei cultuurliefhebbers en gaan heel veel naar film, theater, lezen massas boeken, gaan op reis,...

en toch...

Het is zo'n moeilijk dilemma... kinderen of niet...

wat heeft jullie geholpen om een keuze te maken?

[rika]

Hoi Lisa,

Dat is een zeer moeilijke beslissing,he. En iedereen is daar anders in.
Ik zie wel dat jullie nog geen IVF/ICSI behandeling hebben gedaan. Met IVF/ICSI,IUI en cylcusoptimalisatie (alles samen) krijgt 80% van de koppels een baby. Slaagkansen worden wel beïnvloed door je leeftijd, onderliggende pathologie enz...
Maar IVF/ICSI is zwaar, voornamelijk psychologisch (lichamelijk valt het nogal mee) en praktisch (veel heen en weer rijden, moeilijk te plannen sociaal leven). Wanneer je precies 'moet' stoppen en beginnen met aanvaarden en je leven anders inrichten, is zeer individueel. Niemand kan je hierin adviseren. Wij hebben 'doorgedaan' zolang we het zelf zinvol vonden en zolang de artsen ons hoop gaven, en ze waren daar altijd heel eerlijk. Wij hadden maar 10% kans op een baby. Het is niet gelukt, maar ik ben wel blij dat we alles gedaan hebben wat mogelijk was. Ik was bang dat ik me binnen 3 of 4 jaar (als het echt telaat is)zou beklagen dat we niet tot het uiterste zijn gegaan. Maar zoals ik al zei, dat is voor iedereen anders,he. Ik heb wel bewondering voor koppels die er zelf actief mee stoppen. Veel moed!
Rika

[lyse]

Hey Lisa,
Ik ben blij dat jij dit onderwerp eens aansnijdt want het is niet gemakkelijk om hierover te praten, zeker in onze babyboom tijden. Het lijkt wel alsof iedereen kinderen heeft en alsof, zoals je zegt, kinderen het enige zijn dat zin aan je leven geeft als koppel. Ik merk bij mezelf dat ik er ook meer en meer over begin te denken of en hoe en wanneer we ooit zullen stoppen met behandelen als er geen kind komt. Ik ben 11 jaar samen met mijn man. Bij ons lijkt ook alles ok te zijn maar we zijn zowat 3 jaar aan het proberen voor een eerste kindje zonder zelfs maar 1 positieve zwangerschapstest. Eigenlijk had ik al vroeger zwanger kunnen zijn want ik neem al meer dan acht jaar geen pil meer en we gebruikten vroeger rond de periode van mijn eisprong zeker niet altijd even trouw een condoom.

Ik vind kinderen ook echt geweldig en ik kom uit een heel kroostrijke familie. Mijn enige zus en zowat al mijn vriendinnen hebben kinderen. Voor mij is kinderen hebben echter ook niet langer een verhaal van enkel rozengeur en manenschijn. Ik zie de voordelen van het leven dat we nu hebben met z'n tweetjes: veel tijd voor onszelf en elkaar, minder financiële verantwoordelijkheden. Ik weet heel zeker dat er onder mijn vriendinnen vrouwen zijn die soms met veel heimwee terugdenken aan hun leven voor ze kinderen hadden en zelfs een paar die, een beetje cru gezegd, wat spijt hebben dan ze ooit aan kinderen begonnen zijn.

Wij beginnen binnenkort waarschijnlijk met ivf. Misschien zal ik nog van gedachten veranderen maar ik denk dat mochten de eerste pogingen niks opleveren, we niet tot de terugbetaalde 6 zullen verder doen. Voorlopig heb ik het ervoor over om de emotionele, fysieke en financiële prijs van de behandelingen te betalen. Maar meer en meer begin ik te denken dat ik weiger nog vele jaren geleefd te worden door mijn kinderwens en weiger mijn leven als zinloos of zielig te beschouwen als er geen kinderen komen.

Ik heb hier onlangs over gesproken met mijn man. Hij was verbaasd dat ik er zo over dacht, dacht dat ik koste wat kost een kind wil. Hij ziet me altijd tranen met tuiten huilen als het weer mislukt is en dan ben ik ook diep telerugesteeld. Maar ergens in mijn achterhoofd ben ik toch ook al heel vaag en heel voorzichtig bezig met de vraag hoe lang we dit nog zullen doen en of het nu echt zo erg is als er geen kind komt. Het blijft een tweestrijd...

[Lisa Simpson]

Bedankt voor jullie eerlijke reacties.
doet deugd om eens de mening te lezen van vrouwen die met dezelfde dilemmas worstelen. Je kan hier maar met weinig mensen over spreken want de meeste mensen begrijpen dit echt niet.

@ Rika, IUI zagen wij al niet zitten omwille van de gebrekkige extra kansen en aan IVF zijn we helemaal niet toe. Zoals je zegt is dit heel zwaar, fysiek en emotioneel en hiertoe zijn we niet bereid. Ik begrijp dat het voor sommige koppels noodzakelijk is om alle middelen geprobeerd te hebben maar dat is bij ons niet zo.

@ Lyse,
inderdaad, het stoot mij soms tegen de borst dat je je precies méér moet verantwoorden als je geen kinderen hebt of wilt dan als je er wel hebt. Hoewel ik bij sommige koppels/ mensen ook wel eens zou willen vragen :"waarom ben jij/zijn jullie in godsnaam aan kinderen begonnen?"

Ik zie ook de voordelen van leven zonder kinderen: we zijn beide gezond, financieel zorgeloos, kunnen vanales doen en doen dat ook, kunnen lekker uitslapen ,... Ik heb een collega van 50 jaar, gescheiden en zonder kinderen en eerlijk, van al mijn collega's is zij de leukste (klaagt en zaagt nooit) en heeft het leukste leven (ze zit nu 2 weken in een tropisch oord bij familie) Ik merk vaak dat ik mensen zonder kinderen soms leuker en interessanter vind dan mijn vriendinnen die over pampers edm bezig zijn.. Maar ja, ik kan mij voorstellen dat als je zelf een kind hebt...Ik heb gewoon schrik dat we op een dag oud zullen zijn en samen zullen zitten en denken "hadden we nu maar kinderen die op bezoek kwamen". Ik wil later geen spijt hebben.

Soms denk ik ook: het gebeurt ooit nog wel eens, kan niet anders want het is ook gewoon mogelijk... En soms zie ik dan jonge ouders met zo'n schattig babietje.... en dan smelt ik weer helemaal en kan ik mij niet voorstellen dat ik dat zou moeten missen...

Ik vrees dat het heen en weer geslinger tussen emoties nog lang zal blijven duren...
Doet al deugd om hier eens te kunnen schrijven.

[lyse]

Lisa, je hebt gelijk. Het leven is wat je krijgt maar ook wat je er zelf van maakt. Sommige mensen lijken alles te hebben om gelukkig te zijn en zijn het toch niet, terwijl anderen, zoals jouw collega, erin slagen het beste te maken van hun niet-perfecte leven.
Ik ben ook wel bang om later spijt te hebben van onze keuze als we op een bepaald moment zouden kiezen om niet verder te behandelen. Nu vind ik ons leven misschien ok zoals het is maar hoe zal ik het later zien? Soms denk ik ook, wat zit ik hier nu allemaal te piekeren, er komt gewoon wel een baby, er is nog tijd genoeg, er zijn nog kansen genoeg, het komt zeker in orde.

En hmmm, dat uitslapen, ja zalig is dat. Al die jonge ouders die in het weekend voor dag en dauw op zijn, daar ben ik zeker niet jaloers op...

[Lisa Simpson]

we zouden eens een topic moeten beginnen met een oplijsting van alle voordelen van kinderloos leven


Het is ook zo vervelend dat je als vrouw zo gebonden bent aan leeftijd. Ik ben er nu 33. Ik besef dat het nu ongeveer toch moet gaan gebeuren, ik kan niet zeggen dat ik over 5 of 10 jaar nog eens zal proberen en het nu even opzij zet.

Ik heb nog veel denk- en praatwerk

[oranje]

Hallo,

Misschien hoor ik hier niet echt thuis maar het onderwerp is er ééntje waar ik al enkele weken mee in mijn hoofd zit.
Ik hoor hier niet echt thuis omdat ik geen behandelingen ondergaan heb om zwanger te worden maar omdat we adoptiezwanger zijn en dus niet in de MMM zitten.
Toch speel ik al enkele weken met het idee dat het misschien beter zal zijn zonder kinderen.
Enerzijds omdat ik het misschien lichamelijk niet zal aankunnen anderzijds omdat ik het gevoel heb dat het met mij en mijn man zo fijn is, zo fijn met ons tweetjes... Ik heb het gevoel dat we ook nog zoveel samen moeten doen, moeten ontdekken, ...
Er flitst zoveel door mijn hoofd dat ik niet goed weet wat eerst te schrijven.
Misschien eerst effe vragen of ik wel mag meeschrijven ook al hoor ik hier niet echt thuis?

Groetjes van Oranje

[lyse]

Oranje, ik ben niet degene die dit topic begonnen is maar ik heb hier wel al wat geschreven en wat mij betreft ben je erg welkom! Voor adoptie moet je al evenveel geduld hebben en moeite doen als voor de mmm en uiteindelijk worstel je met dezelfde vraag als wij: wel of geen kinderen. Ik zou het interessant vinden om jouw perspectief te horen!

Lisa, ik ben 31. Ik heb dus nog iets meer tijd maar toch... Ik weet ook niet of tijd raad brengt in dit geval. Mijn moeder is op haar 19de getrouwd en op haar 20ste moeder geworden. Ze is gewoon van het ene gezin in het andere gerold en heeft daar nooit veel over nagedacht. Wij kennen een ander leven dan het gezinsleven met kinderen en kunnen dus wel vergelijken. Ik denk daarom niet dat de keuze binnen een aantal jaren, wanneer we nog meer aan dit leven gewend zijn, makkelijker zal zijn.
En ondertussen moet je beslissen of je een groot of klein huis koopt, weinig of veel spaart, wel of niet die ene grote reis maakt enz. Dat zijn allemaal keuzes die moeilijker te maken als je niet weet of er nu wel of niet kinderen komen...

[liezeke]

lyse, lisa en oranje,

ik kan jullie heel goed volgen! ook al zitten we in de mmm toch denk ik ook vaak aan 'plan B'; samen met mijn ventje op reis, verhuizen naar een ander continent, nieuwe dingen zien en doen die gezinnetjes nooit zouden doen( beu, zo vies;)). ..
en dat houdt me sterk , dat zorgt ervoor de ik weer kan leven, weer kan genieten van de dingen en alles wat ik niet kan loslaten zelfs met die overweldigende kinderwens...
zoals onzen boudewijn zei dat ze dan maar papa en mama zouden worden vn al die andere kinderen die het minder hadden.

liesje

[Lisa Simpson]

@ oranje,
je bent welkom hoor! en ja, ik herken je vragen ook en ik stel ze mijzelf ook. Hoe langer hoe meer zelf, zal ik dat aankunnen? altijd vroeg opstaan, hoe zorg je ervoor dat dat leuke kinderen worden, welopgevoed, hoe bezorg je dat kind geen trauma's,...Nu ja, op mijn werk zie ik veel "marginale" mensen met kinderen en dan denk ik soms, als zij dat kunnnen..? Maar mijn normen liggen wel wat hoger denk ik

@ lyse,
die keuzes over huizen en sparen enzo, daar zit ik niet zo erg mee. Ons huis is nu wel ok, er kan zeker 1 kindje bij maar is niet zo groot dat het zielig is dat er teveel lege kamers zijn. Mocht ik ooit opeens een vierling hebben (haha); dan kunnen we nog altijd verkopen he.

Ik worstel vooral met mijn eigen ingesteldheid: nu zweef je zo tussen wel of geen kinderen, want het kan beide. Maar als je eenmaal de keuze hebt gemaakt om géén kinderen te krijgen, moet je je mentaal daar ook op instellen he... Dat lijkt mij zo moeilijk. Ik wil ergens nog een beetje hoop hebben. Maar zolang er hoop is, ben ik er dan zo erg mee bezig dat ik er toch wil voor gaan.
ben zelfs aan het denken om eventjes terug aan de pil te gaan, gewoon voor de mentale rust. Maar ik weet niet of ik dat over mijn hart krijg...

[liezeke]

lisa,

ik denk er ook vaak aan om terug anticonceptie te starte, gewoon om niet zovel te hopen. dat hoopmonstertje en die onreglmatige cycli maken het me verdomd lastig.
we denken er ook steeds meer aan plan C int schakelen; samen verder zonder kinderen en zoeken leuk momenten op om dat plan een zin te geven en te versterken dat dat ook een optie is en zelfs nogn neit eens zo`n onleuke. de voordelen zijn er ook; we houden allebei van theater en film, gaan vaak sporten samen, weekendje weg, reizen naar exotische bestemmignen met de rugzak... allemaal dingn die wel ongedwongen kunnen zonder kinderen. en we houden van werken ( raar he) en werken allebei omdat we het ontzettend graag doen. dus met die achtergrond worden we ook wel iets rustiger. het is het einde van de wereld niet als plan A en plan B niet lukken!
maar dat verwerken duurt nog een tijdje maar de denial is doorgeslikt...

liesje

[oranje]

Hallo,

Weet ge, ik heb het gevoel hoe ouder je wordt hoe moeilijker de stap. Je denkt over alles veel te veel na: ga ik wel voor mijn kind kunnen zorgen, ga ik mijn kind "alles" kunnen geven, ga ik er altijd voor mijn kind kunnen zijn,....?? Het spookt allemaal door mijn hoofd. Mijn man lijkt er helemaal niet zo mee bezig...
Ik zit echt in een tweestrijd. Als ik hele zware dagen heb (omwille van mijn ziekte) dan wil ik helemaal geen kind. Dan denk ik: dat wil ik mijn kind niet aandoen! De dagen dat het goed gaat heb ik direct weer een drang naar een kind doch ook het gevoel, wil ik deze goede dag dan in de toekomst op het spel zetten? Want een kind hebben vreet energie, is vermoeiend, vraagt massa's aandacht, kan en wil ik dat wel geven? Enfin ik ben hier maar aan het ratelen en schrijf alles neer wat in mij opkomt...maar ben wel blij dat ik deze gevoelens eens kwijt kan. Bijna al mijn vriendinnen hebben kinderen en lijken dit niet te begrijpen en willen mij precies over de "kinderstreep" trekken, net als mijn familie (wij zijn er toch om je te helpen)... Het lijkt ook alsof je kinderen niet graag ziet als je er geen hebt, zo kijken de mensen althans als je ook maar overweegt van er geen te hebben, ...

Oranje

[Lisa Simpson]

Dag Oranje,

ik begrijp wat je bedoelt. Wij hebben gewoon al veel te veel tijd gehad om er over na te denken. Let op; er zijn ook mensen dieveel te weinig nadenken voor ze aan kinderen beginnen, dat vin dik ook maar niks. Maar ja, als het zoals bij ons jaren duurt... moeilijk he. andere mensen zullen die twijfel ook wel hebben maar als ze dan snel zwanger zijn en het kind is er, ja dan twijfel je niet meer he. Doordat er bij ons geen kind komt, blijf je toch twijfelen.

en wat andere mensen denken ... mensen die zo denken zijn enggeestig, vind ik dan. sosm hoor je ook zo dingen als "mensen die kiezen om geen kinderen te hebben zijn egoïsten" of "alleen kinderen kunnen zin aan je leven geven". dat zijn opmerkingen die ik zo bekrompen vind...
t Is een cliche maar wel waar: we moeten ons niet teveel aantrekken van wat andere mensen denken. t Is ONS leven en alleen JIJZELF kan daarover oordelen.

[lynn1209]

Hey iedereen,

k kwam dit topic tegen en k dacht: kijk met die gevoelens worstel ik ook af en toe. Bij ons gaat het dit moment niet over de vraag stoppen we of niet, dat is nog niet aan de orde. Maar het geworstel met; is er een leven na... en hoe neem je die beslissing.

We zijn 2,5 jaar geleden gestopt met de pil en talrijke onderzoeken later is er geen oorzaak gevonden waarom het niet lukt. Alles is dik inorde bij ons, alleen het resultaat is er niet.

Ondertussen zijn we begonnen met onze eerste IVF-cyclus. De MMM is iets waar je inrolt, van onderzoeken over IUI naar IVF, telkens ga je dat stapje verder waarvan je enkele maanden voordien niet gedacht had dat je het zou kunnen nemen.

Ok, soms is mentaal, logistiek en lichamelijk zwaar, maar momenteel hebben we het er allemaal voor over. Toch heb ik ergens zoiets van waar trek je de lijn? Tot nu toe zijn we het er over eens dat we doorgaan tot onze 6 pogingen op zijn of tot de gynae zegt dat het de moeite niet meer waard is. Zodat we er zeker van zijn (zoals hierboven al eens geschreven) dat we er alles aan gedaan hebben en we later niet zeggen van: wat als.

We hebben nog steeds een hele grote kinderwens, maar ondertussen betrap ik er mijzelf toch op om ook de voordelen van een leven zonder kinderen in te zien (reizen, weing verantwoordelijkheden,...) Raar, want 6 maand geleden was ik ontroostbaar bij de gedachte te moeten leven zonder kinderen terwijl mijn partner aangaf dat hij zich gerust een leven zonder kon voorstellen en dat hij andere doelen in zijn leven kon vinden.

We blijven op dit moment doorgaan in de MMM, maar soms wil ik dat we een jaar verder zijn, zodat we een idee hebben waar we staan. Alles staat al zo lang in teken van een zwangerschap dat we soms vergeten te genieten van het leven dat we nu hebben (en dat is zeker het genieten waard). Maar zoals Liezeke schrijft ondertussen hebben we een plan B en C en dat brengt mentaal een beetje rust mee en dat was wel nodig, want een jaar op de tippen van je tenen lopen is echt uitputtend. Pas op, mocht plan A mislukken, zullen we (lees vooral ik) een hele tijd nodig hebben om alles te verwerken, maar de gedachte dat er een leven na plan A is, geeft mij rust.

Groetjes en veel succes
Lynn

[Lisa Simpson]

Hallo Lynn,

welkom erbij.

Mijn man en ik hebben nog eens gepraat en we willen ook nog niet stoppen. Oef, ergens vind ik dat schitterend natuurlijk.

Maar ja, het geeft je inderdaad een geruststelling dat je bij jezelf merkt dat je plan B of C ook zou kunnen aanvaarden.

Zelfs moest het ooit zover komen, dan zal die worsteling er wel ons hele leven een beetje blijven vrees ik. Sommige dagen zal dat helemaal niet zo zijn en kan ik mij zelfs voorstellen dat je op een prachtig eiland zit met je man in de mooiste zonsondergang en denkt "waw, dit had ik nooooit willen missen".
En andere dagen, dan lig je weer in je bed, je ogen uit je kop te huilen omdat je toch een kind mist.

Filosofisch bekeken denk ik dan: je kan pas echt geluk herkennen als je echt ongeluk hebt gekend ook... Geen dag zonder nacht... zo is't leven zeker.


<<<knuffel allemaal>>>