een verhaal over de dag dat moeders bloemen krijgen

[De Verdwaalde Ooievaar]

[Ingeborg]

Prachtig ontroerend...tranen stromen nu over mijn wangen...heel mooi verhaal...

[Katy]

Ik kan geen woorden uitbrengen bij het lezen van dit verhaal, ik heb enkel geweend.


Katy

[GothicBowie]

Mijn verhaal : Ik ben nieuw hier, ik weet niet of op dit forum veel mannen zitten, het valt me in mijn omgeving op dat meestal vrouwen een probleem hebben met het kinderloos zijn. Toen ik amper 12 was wist ik al dat kinderen krijgen voor mij een enorm probleem zou zijn. Op mijn 27ste heb ik een pracht van een vrouw leren kenne, we hebben een huis gebouwd, zijn getrouwd en het was onze bedoeling ook kinderen op de wereld te zetten, omdat we beide enorm van kinderen houden. 8 jaar lang hebben we alle mogelijkheden uitgeprobeerd, behalve adoptie. Zonder succes. Ik ben nu bijna 42 , mijn vrouw word dit jaar 37. We zijn tot het besluit gekomen dat het niet meer hoeft voor ons, we hebben ons er bij neergelegd, maar ... er zijn die nachten, die dagen dat ik huilend in slaap val, bij het lezen van verhalen als dat verhaal van ''sven'' zit ik hier weer te grienen als een klein kind, soms vraag ik me af ben ik wel echt een man?? want je weet ''boys don't cry''. Ik heb in al die jaren mijn demonen bestreden en overwonnen, behalve die ene ... dat kinderloos zijn. Als er op mijn ronde (ik ben postbode) wederom eens een kindje is geboren voel ik me daar enorm gelukkig bij , want de mensen op mijn ronde zijn een voor een toffe en prachtmensen, ze verdienen het om kinderen te hebben. Het is een van deze klanten die me op weg heeft gezet naar deze site , waarvoor mijn dank. Ik ben hier niet op zoek naar een oplossing, tenslotten hebben we besloten om met ons tweetjes te blijven, en voelen ons daar ook goed bij... maar bij mij is er die pijn, die maar niet wil over gaan. Regelmatig heb ik van die huilbuien, en ja waar moet je er mee naartoe?? Ondertussen weet iedereen als ''ons ''probleem en is iedereen vol begrip, gelukkig maar.. Enkele jaren geleden heb ik dan via het internet een jongen leren kennen die in mij een vaderfiguur ziet, door naar festivals/concerten te gaan kom ik veel in contact met jongeren , ook via de forums daaromtrent. Ik voel me dan ook voor deze jongen een tweede vader, maar het zal nooit het gevoel vervangen van je dochter/zoon haar eerste stapjes, de eerste woordjes, de eerste schooldag, het eerste lief dat zij/hij naar huis brengt en waar je van zegt '' wa brengen ze hier nu weer binnen??''. Nee... er is een leegte in mijn hart, en die leegte geraakt niet opgevuld ook al doet iedereen zo zijn/haar best.
Ik hoop hier mensen te vinden die met hetzelfde probleem zitten en er willen gewoon over praten
met dank
Erik
Lokeren

[Katy]

beste Eric,


Best moedig van je, om inderdaad die beslissing te nemen.
Het is goed dat ook eens mannen deelnemen aan dit forum. Ik vraag me soms af bij het lezen van dit forum, hebben nu enkel vrouwen verdriet of vragen bij dit alles. Het doet deugd eens te lezen dat er ook mannen zijn met dezelfde twijfels, angsten en vragen.

Ik had een vraagje voor je. Hoe reageren jullie als koppel, als er iemand (die niet op de hoogte is) tegen jullie zegt : "en nog niet aan kinderen gedacht ?" of als ze zich richten naar de vrouw en zeggen : "gij zijt precies in verwachting".
Ik heb dit namelijk al meegemaakt, vandaar mijn vraag. Maar weet nooit echt goed, hoe daarop te reageren.

Katy

[GothicBowie]

We zijn daar heel eerlijk in, meestal neem ik het woord hierin, en meestal reageren ze eerst vol ongeloof, en verexcuseren zich , wat echt niet nodig is, het is een dood normale vraag uiteindlijk, maar ik ben daar heel direct in ja als iemand zo afkomt.

[sanne]

hey eric,
fijn dat je de moed vond om als man een bericht in te sturen, tussen al de "vrouwen-berichten".
Ik denk dat mannen misschien minder geneigd zijn over hun problemen te praten. Toen ik mijn vriend vertelde over deze website, en dat ik er steun aan had, wou hij liever geen kijkje nemen. Ik denk dat dat té confronterend is voor hem.
Alhoewel je natuurlijk constant geconfronteerd wordt met geboortes, kindjes, en dergelijke.
Het is mooi dat je iemand hebt ontmoet die in jou een vaderfiguur ziet, en waar je samen mee op stap kan gaan. Het neemt het verdriet niet weg, maar misschien is het af en toe troostend.
groetjes, sanne

[jacqueline]

Eric

Ik heb samen met william je brief gelezen !
William had het ook zéér moeilijk voor het aanvaarden dat de natuur het niet zo goed had begrepen .
Gelukkig hebben se samen kunnen praten en en elkaar gesteund want je moet er samen door !!
Eric het is normaal dat je nog huilbuien hebt maar probeert er over te praten .Je hebt geluk dat je iemand kent die in jou een vaderfiguur ziet ,we begrijpen u gevoelens zeer goed .Wij zijn nu 33 jaar getrouwd en hebben nog van die dagen ooo zo verschikkelijk maar gelukkig is er nu deze site waar je steun kan vinden

Vriendelijke groetjes

Jacqueline en William

[jacqueline]

Hallo Ingeborg

Bedankt voor het lezen van mijn waar gebeurd verhaal
Hier is de vis nog in de vijver en komt hij ons begroeten maar op een moederdag komt hij ook al zwemend naar de kant hoe ik me voel kan ik niet op een blad papier plaatsen .
Ik ben blij dat te mogen delen met mensen die begrijpen wat ik bedoel.

vriendelijke groetjes

jacqueline

[jacqueline]

Hallo Katy

Bedankt voor het lezen van mijn waar gebeurd verhaal .
Ik ben blij dat ik het mag delen met mensen die begrijpen als ik zou zeggen ,moederdag is de moeilijkste dag en het is na jaren nog steeds moeilijk ik dacht met ouder te worden zal dat wel beter gaan hé .Maar nu komen vrienden met hun kleinkinderen de natuur had het bij ons niet zo goed begrepen ! moeilijke dagen gaan ook voorbij , alleeen de tijd duurt langer

vriendelijke groetjes

Jacqueline

[Skael]

Jacqueline,
GothicBowie,

jullie verhalen zijn heel mooi geschreven,
de tranen staan in mijn ogen,en telkens weer komen ze terug bij het lezen van jullie verhaal,eigenlijk wil ik julllie bedanken voor jullie verhaal,want om eerlijk te zijn, ik haal er veel steun uit, ik heb ze al meerdere keren gelezen,als ik het eventjes te moeilijk heb, dan lees ik ze.
Dank u wel,
groetjes


Skael

[jacqueline]

Hallo Skael

Ik ben blij dat je toch wat steun vind in het mijn waar gebeurd verhaal ,het was ook mijn bedoeling mensen tegen te komen die het zelfde zowat ervaren als de natuur het niet zo goed heeft begrepen en met praten en elkaar begrijpen is het dragen van verdriet toch wat lichter een schouder klopje kan goed doen !
bij deze stuur ik je een schouderklopje met

vriendelijke groetjes
jacqueline

[Amélie]

Hallo Jacqueline,

Ik ben nieuwe op dit forum. En Vooraleer moet ik de verdwaalde ooievaar danken voor jullie initiatif. Het is waar dat ik gedurend mijn behandeling heel weinig steun heb gekregen behalve die van mijn partner... en ik vind nu dit forum net toen ik op het zwaarste moment van mijn behandeling moet doorleven... Ik heb een reklame voor jullie VZW gevonden de dag waarop ik na een eerste ongelukkige ICSI wordt gezegd dat er geen kans voor mij moeder te worden zonder eiceldonatie. Ik ben vol van verdriet, ik huil dagen en nachten. Ik voel dat het mij brutaal word gezegd na mijn eerste ICSI dat volgde 6 pogingen IUI. Ik heb verschillende vragen.

Ik heb jouwe echt mooie geschiedenis gelezen en ik denk dat jij hebt toch z'n en grote hart om naar kinderen van anderen je zelf laten raken, misschien is het voor mij te vroeg om zoals jij te kunnen reageren, maar ik voel dat het voor mij niet mogelijk is en ik vrees dat dit gevooel lang zal blijven... ik vrees ook dat dit verdriet nooit me zal verlaten. Mijn jongere broer heeft twee prettige meisjes en het is voor mij (die 41 jaar ben) heel moeilijk om een echt relatie met die kinderen op te bouwen, nu meer dan ooit wanneer ik leer kennen dat moederschap niet voor mij is. (De Dr. zal toch onze kopel één kans meer geven, maar ik hoor dat het voor hem zinloos is, mischien ben ik niet een goed profiel om de cijfers en berooemdheid van de kliniek naar omhoog te brengen?). Zijn methoden verschillend van kliniek tot kliniek? Is er één kliniek voor oudere vrouwen?
Hoeveel tijd heb je nodig gehad om van wanhoop naar openheid en sereniteit?

Hoe kan je verklaren dat een Dr. besliste dat voor ons 6 pogingen inseminaties nodig waren voor een IVF-ICSI te kunnen ondergaan alhoewel hij wist al dat ik zeer weinig eicellen had, een heel hoog FSH en al 40 was? Ik begrijp niet waarom wij niet direkt met ICSI konde beginnen om het probleem te kunnen verstaan...
Ik heb al een keer van gyne veranderd en met de vorige gyne al één jaar verloren zonder iets te kunnen starten. Nu heb ik, met de maanden waar ik moest wachten om in het planning te kunnen inbegrepen te worden, opnieuw 10 maanden verloren. Jammer genoeg heb ik mijn echtgenoot ontmoet toen ik 38 was en als mijn ouders gescheden zijn was ik nooit van plan een baby alleen te hebben. Voor mij is het nu, dat ons engagement zo sterk is, nog steeds moielijker te slikken. Ik wilde een kind de veiligheid van liefde geven, van de liefde dat zijn ouders had voor hem en ook voor elkaar. Gelukkig voor mij had ik al, voor mijn vruchtbaarheidsproblemen vast te stellen, aan adoptie overgedacht, en ook gelukkig voor mij is mijn echtgenoot ook daarover open. Maar ik ben een beetje bang dit verdriet voor altijd ergens in mijn hart te hebben... Maar ook kan ik me geen leven zonder en familie inbeelden...

Sinds twee jaren zoeken wij voor een huis om onze toekomstige familie te welkomen en ook van de plaats waar ik voor hem te kennen alleen leefde te kunnen weggaan en iets niew met ons twee (en meer?) echt beginnen, en dat is ook moeilijk te vinden... Maar dat is niet erg. Ik wilde daarover spreken om naar katy's quote reageren. Ik weet nooit wat te zeggen als een immobilien agentschap ons vragen hoeveel kinderen we hebben. Toen ik vol van hoop was, heb ik eens zulke een aantwoord gegeven: Mischien twee in voorberheiding... maar nu met de tijd is de vraag net als een mes in mijn hart en ik heb een korter antwoord: geen.

Ik zou veel vraag over adoptie hebben maar mischien voor een volgend bericht.

Mijn laatste vraag gaat naar de vereniging de verdwaalde ooievaar. U hebt toch vastgesteld dat mijn vlaams niet zo goed is (excuseer me daarvoor, ik hoop dat jullie kunnen me toch well verstaan en ik zou graag willen weten als jullie zo een website kennen voor franstaligen) zo zou mijn echtgenoot ook meepraten. Ik heb al verschillende forum gezien maar geen die zo diep over gevoelens, konfliktuelen vragen over ging...

Veel danken aan iedereen om tot het eind van dit bericht geleezd te hebben desondanks allen de foutenen bedankt voor jullie antwoorden!

[jacqueline]

Hallo Amélie

Bedankt dat je mijn verhaal hebt gelezen.
Het is in het leven niet steeds eenvoudig om op vragen een antwoord te geven wat betreft kinderen hebben ,als men het mij nu vraagt heb je kleinkinderen zeg ik gewoon ;;neen spijtig genoeg had ik geen kinderen en zo ook geen kleinkinderen de natuur was me niet goed gezind zeg ik dan .want ik ben 58 jaar en dacht met de jaren zal het wel beteren maar voor mij persoonlijk is het niet gemakelijk.
Vroeger werd er minder overgesproken wanneer men kinderloos was nu met deze site kan men er over praten met mensen die weten en begrijpen hoe pijnlijk het is om te moeten zeggen ,,, neen heb geen kinderen .
Maar Amélie je kan praten met je man en dat moet je blijven doen ook als je het moeilijk hebt want je hebt elkaar nodig en hard maar praten lost veel op samen toch door gaan en dat kunnen jullie zkers want de natuur kan men niet veranderen maar toch bewonderen vind je ook niet ?
En wat de schrijf wijze betreft wel Amelie is geen probleem hoor een typ foutje is niet belangrijk het komt recht uit het hart en dan ziet men geen fouten ,ik ken geen letter frans dus is het goed je in je taal tegen tekomen met een foutje moet je niet inziten en de mensen van de verdwaalde ooievaar zullen zekers ook goed begrijpen !
Ik wens u het beste Amélie een goede gezondheid we komen mekaar nog wel terug eens tegen in deze forum als je vragen hebt en ik kan je een antwoordje geven zal ik dat zekers doen !
Vriendelijke groetjes voor jullie beiden van
Jacqueline

[Amélie]

Beste Jacqueline,

Bedankt voor je moedige reactie.
I ga al een beetje beter. Ik huil niet zo veel meer en ik begin al nog te hopen...
Zoals je zeg praten kan mijn verdriet en angst min of meer oplossen maar ik denk dat het huilen kan ook mijn echtpaar ondermijnen, ik wil geen last voor mijn man worden.
Dus probeer ik verder te gaan en ook op mijn werk met iets bezig te zijn, maar vergeten kan ik niet en ik ben bang droevig en zuur te worden tegenover alle kinderen en mensen die kinderen hebben, ik vrees jaloers te worden en dit is even meer lastig dan verdriet denk ik. Hoe kan men dat vermijden en zoals jij met dit kind (en de vis) open voor een echte relatie blijven?

Dankje voor je ervaring met ons zoals een grote zus te verdelen.