Mijn man is er niet mee bezig!

Plaats reactie
Ingrid74
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 juni 2010, 23:02

Mijn man is er niet mee bezig!

Bericht door Ingrid74 » 7 juni 2010, 23:32

Avonden lang speur ik verhalen af over mensen die kinderloosheid "aan het verwerken zijn". Op zoek naar herkenning. Maar wat ik zoek ben ik tot op heden nog nergens tegengekomen. Ik ben diep van binnen iedere keer heftig verdrietig, maar doordat we net een eigen zaak zijn begonnen houd mijn man zich er totaal niet mee bezig. Overdag gaat het prima met mij, maar 's nachts, als ik in bed lig naast mijn slapende man, komt het verdriet naar boven. Ik wil hem er ook niet mee belasten.. hij heeft momenteel wel andere dingen aan zijn hoofd. En zoals ik al aangaf... overdag ben ik ook met totaal andere dingen bezig en voel ik mij ook totaal niet verdrietig! Ik weet dat ik erover moet praten, maar het wordt hoe langer hoe moeilijker. Een half jaar geleden hebben we tegen elkaar gezegd dat we er ons bij neer moesten leggen. Gek genoeg waren we toen beiden totaal niet verdrietig. We hadden de afgelopen 6 jaar immers al genoeg gehuild, na de zoveelste mislukte behandeling. Maar de laatste paar weken gaat het plotseling zo slecht met mij. Mijn man zal vast niet begrijpen waar dat nu ineens zo vandaan komt!
Is dit herkenbaar voor iemand, dat je in een andere fase van de rouwverwerking zit dan je man? Sterker nog, ik heb nooit een rouwverwerking bij hem ontdekt! Ik heb het wel eens aan hem gevraagd, maar dan zegt hij "'t is nu eenmaal niet anders".
Terwijl ik dit typ biggelen de tranen over mijn wangen, terwijl mijn lieve mannetje een kamer verder rustig ligt te slapen....
Idioot, toch!!??

Ingrid.

MA
Berichten: 3552
Lid geworden op: 27 oktober 2008, 17:29

Bericht door MA » 7 juni 2010, 23:51

Lieve meid,

Wat erg om te lezen, wat leef ik mee met jou....Zelf heb ik een man die overal over praat, maar dan nog merk je dat op een bepaald moment de rouwverwerking verschillend verloopt. Bij ons was dat na de doodgeboorte van ons dochtertje, bij jullie is het bij het afscheid moeten nemen van jullie kinderdroom. Vrouwen hebben meestal meer behoefte om hier over te praten dan mannen. Ook mijn praatgrage man zweeg op een bepaald moment..Zijn manier om verder te kunnen gaan. Dat wil niet altijd zeggen dat ze er niet maar aan denken of niet meer verdrietig om zijn, maar mannen zijn doeners and boys don't cry...Praten met lotgenoten heeft mij geholpen, maar in the end of the day, praat je toch nog liefst van al met je 'wederhelft'. 'k Zou hem toch gewoon vertellen dat je het er moeilijk mee hebt..het is niet eigenaardig dat dit wat later komt...dan komt soms pas het echte besef. Vaak zeggen mannen ook dat alles met hen ok is omdat ze jou niet nog meer willen verdriet doen. Bij ons heeft het ook geholpen om samen naar een psych te gaan..Op een bepaald moment kon zij ons helpen om elkaar te begrijpen. Zelf waren we te veel bezig met elkaar te ontzien en dingen te 'interpreteren' ipv er open over te praten. Een dikke knuffel, ik hoop dat je je hartje kan uitstorten bij je lieve ventje (en de opstart van zijn zaak is heel belangrijk, maar jou gelukkig zien vast nog meer)

liezeke
Berichten: 2798
Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23

Bericht door liezeke » 8 juni 2010, 8:56

lieve ingrid,

meid, dat moet een verschrikkelijk gevoel zijn, ik leef met je mee en denk aan je!
ik sluit me aan bij wat Audrey schrijft, 'boys don't cry'. mannen doen het anders, maar niet beter.
ik heb ook oneindig veel meer behoefte om te praten over onze behandelingen en de doodgeboorte van ons zoontje dan mijn man. die ver-'werkt' vooral, dag en nacht:) ik ben ontzettend blij dat er lotgenoten zijn waar ik mezelf en al die verwoestende gevoelens herken en waar ik kan 'moed' uit putten dat het beste (int leven) nog moet komen... maar 's avonds wil ik toch ook bij mijn ventje kruipen en met hem praten. dat lukt ook niet altijd en dan voel ik me vaak enorm eenzaam. maar met vallen en opstaan leer je beter 'communiceren' met elkaar met kleine truukjes.
heb de mega-chance een zus te hebben die fertipsy is en die geeft enorm veel 'weetjes' en tips om toch tegenover elkaar te gaan staan en op één of andere manier 'jezelf' te zijn en te voelen wat je voelt zonder elkaar te 'sparen'...
ingrid, veel sterkte met je verwerking, het is enorm moeilijk en rauw en soms uitzichtloos maar het maakt van jezelf en (julliezelf als koppel) zo'n mooi iemand...

liesje

Ingrid74
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 juni 2010, 23:02

Bericht door Ingrid74 » 9 juni 2010, 20:50

Wat super lief, jullie reacties! Het maakt het inderdaad een stuk makkelijker om dit met lotgenoten te delen. In mijn omgeving hoeft de man maar naar de vrouw te kijken en ze zijn zwanger. Mijn man kan echt nog steeds blij zijn voor die mensen, maar ik stuiter iedere keer van jaloezie en verdriet! Nooit geweten dat ik zulke negatieve en gemene gedachten kon hebben.
Ik schrik soms echt van mijzelf en ook mijn man schrikt soms van mijn reactie. Echt erg, maar ik kan er gewoon niets aan doen. (misschien is dat wel waarom ik mijn man niet bij mijn verdriet betrek?)
Mensen reageren vaak dat ze het zich heel goed voor kunnen stellen omdat het ook "wel een paar maanden" geduurd heeft. Maar dat kunnen ze dus NIET, omdat het bij hen uiteindelijk gewoon gelukt is! Ze weten gewoon echt niet waar ze over praten.

En wat je zegt, ik kan soms zo verschrikkelijk eenzaam zijn. Binnenkort (ik zoek even een fijn moment uit) ga ik echt mijn man over mijn gevoelens inlichten. Het gemene is dat hij altijd wel wil luisteren, maar op 1 of andere manier lukt het mij niet altijd om zomaar uit het niets hierover te beginnen. Misschien dat ik hem inderdaad wil beschermen voor mijn verdriet. Dom natuurlijk, dat begrijp ik ook wel. Maar soms is het gewoon makkelijker tegen iemand aan te praten die verder weg staat dan tegen degene die het dichtst bij je staat.
Nogmaals erg bedankt meiden. Jullie ook heel veel sterkte!

Liefs, Ingrid.

Debby
Berichten: 1
Lid geworden op: 26 september 2008, 14:57

Bericht door Debby » 12 juni 2010, 12:49

Hey Ingrid,
Bij ons idem dito. We kunnen er soms over praten, maar helaas niet diep genoeg. Ik kan me er niet bij neerleggen dat het hier stopt. Eén keer heeft hij gezegd: "ik heb al vrede genomen met een leven samen, zonder kindjes". Ik was en ben er nog niet goed van.

Ingrid74
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 juni 2010, 23:02

Bericht door Ingrid74 » 13 juni 2010, 21:27

Hey Debby,
Het lijkt wel alsof het ze veel minder doet, denk je niet? "'t is niet anders" heeft hij al een aantal keer gezegd, alsof je een weekendje weg wilt boeken dat helaas al volgeboekt zit. Jammer, maar helaas... Mijn vriendin zegt dat hij van binnen vast wel anders zal denken, dat hij het alleen niet kan/wil uiten, ook om mij te sparen, maar daar heb ik toch helemaal niets aan?
Hebben jullie ook een lang traject moeten doorlopen, of was het al snel duidelijk dat het bij jullie niet zou lukken?
Bij ons is er medisch niets geconstateerd, een zgn. "onbegrepen kinderloosheid". Inmiddels zijn we wel al bijna 6 jaar bezig.
Gr. Ingrid

Nine
Berichten: 14
Lid geworden op: 5 maart 2009, 18:07

Bericht door Nine » 16 juni 2010, 13:47

Hey Ingrid,

Hier net hetzelfde....
We weten nu bijna 1,5 jaar dat hier geen kindjes zullen komen... Geen lange behandelingen gehad, het was snel duidelijk dat we met z'n tweeën verder zouden gaan.
Ik heb de eerste weken niets anders gedaan dan gehuild.... terwijl ik het gevoel had dat mijn man er helemaal geen moeite mee had. De weinige gesprekken die we erover hadden, kwamen telkens neer op 'ach, 't is nu eenmaal zo, we hebben het samen toch ook goed'.... Na die eerste schok kwam ik stilaan weer terug 'op de wereld' maar voor mij bleef het moeilijk.... het ging op en neer, samen met mijn hormonen vermoed ik.... ik passeerde hoge toppen en diepe dalen.... en nu nog, nog steeds heb ik heel moeilijke dagen, maar het slijt wel een beetje, ik begin stilaan te wennen aan het idee dat we nooit kinderen zullen hebben. Als ik er nu nog iets over zeg, kijkt mijn man mij aan alsof ik oude koeien uit de sloot haal, bij hem is dit al lang verleden tijd, bij mij blijft het hangen....

Veel sterkte met de verwerking Ingrid.

Ingrid74
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 juni 2010, 23:02

Bericht door Ingrid74 » 16 juni 2010, 22:20

Hoe erg het ook klinkt, het doet mij stiekem goed dat er meerdere zijn die moeite hebben met de reacties van hun partner. Ik heb echt lange tijd gedacht dat de situatie waarin ik zat zo raar was! Ik weet wel, iedereen verwerkt alles anders en op zijn manier, maar zijn reactie kunnen soms zo onverschillig en koud zijn. Hoe bestaat het dat je zo iets heftigs niet samen kunt verwerken? Onbegrijpelijk vond ik dat! En het maakt mij inderdaad nog vaak erg verdrietig.
Maar als ik zo jullie reacties lees, is het helemaal niet zo ongewoon dat de man anders reageert dan de vrouw. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het daardoor minder frustrerend is. Maar...ik ben echt blij met jullie reacties meiden, 't voelt zo net iets minder alleen.
Nina, ik hoop voor je dat je het langzaam een plekje kunt gaan geven. Al denk ik dat het gevoel nooit 100% zal verdwijnen. Hopelijk gaan de scherpe kanten eraf.
Heel veel sterkte.

Liefs, Ingrid.

imme
Berichten: 218
Lid geworden op: 6 mei 2010, 15:32

Bericht door imme » 30 juni 2010, 10:15

Hey dames,

ik was opgelucht ( een beetje toch) dat het niet enkel mijn ventje is die gemakkelijker verder kan. Ik ben nog zo aan het worstelen met het feit dat er zich sowieso een probleem voordoet om kinderen te krijgen en ik dat nog steeds niet kan aanvaarden, terwijl mijn ventje zoiets heeft van ' ik kan perfect gelukkig zijn gewoon samen met jou, een kindje zou mooi zijn maar geen vereiste voor een verder gelukkig leven samen" .

Jammergenoeg moet ik hier toegeven dat ik dat niet kan zeggen. Ligt dat aan het feit dat het probleem bij hem ligt? Of kan ik gewoon het beeld dat ik van mijn toekomst had niet loslaten.

Met een babyboom in familie en vriendenkring in de volgende twee weken voel ik me slechter dan ooit. Mijn ventje zegt dat ik overdrijf en moet verder gaan. Hij wil dat ik me eerst beter voel voor we naar een volgende poging overstappen. Hij amuseert zich met vrienden en collega's, geniet van zijn twee maand vakantie als leerkracht en ik moet mij iedere dag naar het werk slepen. Begin om ieder moment van de dag te huilen, vermijd feestjes en zeker als er zwangere vrouwen zullen zijn.

Mijn ventje zegt dat we dit alleen moeten verwerken op onze eigen manier, mar ik hem niet constant met mijn verdriet om de oren moet slaan. Hij wil verder.

Ik begin soms te twijfelen of we dit overleven. Hij begrijpt in de verste verte niet wat ik fysiek en mentaal moet doormaken. En hoeveel pijn het doet dat ik misschien nooit kinderen met hem zal hebben.

Enkel tijdens de week van PU en TP is hij begrijpend, daarna vervaagt dat besef precies en laat hij mij achter met mijn verdriet en fysieke pijn.

Soms weet ik het echt niet meer, ik doe dit ook voor ons voor hem en ook door hem, maar dat mag niet worden gezegd dat besef ik wel. :cry: :cry:

Ingrid74
Berichten: 5
Lid geworden op: 7 juni 2010, 23:02

Bericht door Ingrid74 » 30 juni 2010, 21:32

Hey Imme,
Als ik zo je verhaal lees krijg ik direct weer een knoop in mijn maag. Wat herkenbaar! En wat heb ik met je te doen de komende 2 weken! Het liefst wil je op zo'n moment in je bed kruipen en er voorlopig niet meer uitkomen. Lukt het je nog om vrolijk/aardig tegen al die hoogzwangeren te doen? Bij mij dus niet en dat vind ik, maar vooral ook mijn man heel erg! Maar ik kan er gewoon niets aan doen. :oops:
Heel veel sterkte, de komende tijd. 't Zal niet
meevallen.
Maar.... begrijp ik goed uit je verhaal dat je zelfs al zo ver denkt dat het met een ander misschien wel zou lukken? Dat zijn wel heftige gedachten.
Al moet ik zeggen dat het bij mij ook even door mijn hoofd heeft gespookt. Heel erg, maar waar. Zeker omdat in mijn geval totaal niet duidelijk is waar het aan ligt.


Gr. Ingrid

imme
Berichten: 218
Lid geworden op: 6 mei 2010, 15:32

Bericht door imme » 1 juli 2010, 14:39

Ingrid,

soms denk ik dat het eenvoudiger zou zijn moesten we niet weten wat of bij wie het probleem ligt, maar dat zal ook wel de nodige frustraties mee brengen veronderstel ik.

ik kan idd niet echt lief zijn, alleen voor mijn schoonzus lukt dat nu nog een beetje, ze moet maandag bevallen :shock: . De rest ontwijk ik gewoon, ga niet naar feestjes en reager niet op idiote facebook statussen over doopsuikers en dergelijke.

ik zou mijn ventje nooit willen inruilen!!! Daarom doet het zo'n pijn dat je soms van die gedachten hebt.Je ziet ze zo graag maar vraagt je af hoe je ooit gelukkig kan worden in deze situatie. Ik ben vooral zo boos dat dit met ons moet gebeuren, al weet ik nu al dat veel meer mensen met hetzelfde probleem worstelen. Maar toch....

Hij kan gewoon de intense pijn die ik heb, de afschuw van zwangere vrouwen zoals je zegt, mensen die plots van uit het niets zwanger zijn, niet begrijpen. Hoe hard dat is en hoe moeilijk ik het vind om dagdagelijks te functioneren. door de vorige stimulaties heb ik echt een buikje overgehouden. Ik krijg het ook niet weg door te dieten of te sporten. Dus krijg ik bijna dagelijks opmerkingen, ben je zwanger? allé proficiat he!

Ik wou dat ik kon sterven als mensen dat zeggen, en op je werk kan je moeilijk beginnen roepen en tieren of wegkruipen ne beginnen bleiten.

Ik probeer dus constant zo sterk mogelijk te zijn om niet in elkaar te zakken, nog een maandje doorbijten en dan heb ik twee weken om te bleiten. Raar maar ik zie er naar uit om eens goed te wenen, dagen aan een stuk tot ik niet meer kan.

Maar dat begrijpt hij niet, hij wil zich amuseren, alles laten voorbijgaan. maar mijn leven staat al bijna twee jaar stil!

En ik ben soms zo boos dat ik niet kan uitspreken hoe erg ik het vind dat we niet gewoon zomaar zwanger kunnen zijn als er bij mij niets fout is, dat ik dat niet eerlijk vind en dat hij mijn pijn ook mee moet dragen.al begrijpt hij ze niet.

bedankt voor je reactie, dat doet deugd niet alleen te zijn, want zo voel ik me echt alleen en verlaten in mijn eigen.

maar
Berichten: 8
Lid geworden op: 2 augustus 2010, 17:14

Bericht door maar » 10 augustus 2010, 11:05

dag ingrid,
bij ons is het ook al 8 jaar op en neer, tussen hopen dat het lukt en ons daarna weer neerleggen bij het feit dat we alleen zullen blijven. Ik ben ook al zo vaak kwaad geworden op mijn man omdat het lijkt alsof het hem niets kan schelen. Het is alsof hij alleen maar akkoord gaat met de behandelingen omdat hij denkt dat ik dat zo graag wil. Ik wil het natuurlijk ook wel, maar als hij het alleen doet om mij te plezieren (alsof hij zich opoffert om een dagje mee te gaan shoppen); dan voel ik me zo alleen. Hij maakte mij onlangs zeer kwaad om het volgende: iemand had mij gezegd dat je de vruchtbaarheid bij zowel man als vrouw kunt verbeteren met bepaalde voedingssupplementen. Toen ik hem vroeg of hij bereid zou zijn die te nemen zei hij dat hij geen pillen wil slikken, dat is toch maar "commercie". :shock: Ik stond paf: en ik moet dan al die IVF behandelingen ondergaan en hij wil geen vitamientje of mineraaltje slikken? Ik kon dat niet geloven! Maar ja, dat is allemaal uitgepraat. Om idd maar te zeggen dat mijn man ook op een heel andere manier omgaat met kinderloosheid en behandelingen dan ik. Ik zie soms, als hij speelt met kindjes in de familie, dat hij emotioneel wordt. Maar, hij probeert zichzelf te beschermen tegen de pijn en probeert idd zoals jullie het ook verwoorden: vooruit te gaan en er niet te veel aan denken. Dat is zeer herkenbaar en waarschijnlijk "mannelijk". Je mag niet vergeten dat onze mannen niet elke maand geconfronteerd worden met de fysieke en mentale pijn van het "moeten" loslaten. Zij kúnnen gewoon verdergaan en vergeten. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik "verantwoordelijk" ben om hem, ons, een kind te schenken. Als dat niet lukt voel ik me een loser. Als dan lijkt dat het hem niet zo raakt, dan vraag ik me af waarom ik mezelf zo pijnig. Ik kan dus alleen maar zeggen: meiden, hou van jezelf, en van die lieverds van mannen, we zijn allemaal geweldig zoals we zijn! :P

jacqueline
Berichten: 52
Lid geworden op: 14 februari 2007, 12:03

samen verder

Bericht door jacqueline » 31 augustus 2010, 7:52

Hallo Iedereen

Het is weer een tijd geleden dat ik hier nog op forum ben geweest , sorry ervoor

Een mens krijgt géén programma ke mee van zijn leven hé en soms komen er zo onverwachte momenten die men niet in de hand heeft en moet men ,,,, wachten !
En proberen dan ,,,,als het moeilijk is aan mooie herinneringen te denken ,, hoe het toen was ,,! en je daar aan recht houden ,,, plannen werden wel gemaakt maar ,,, kunnen niet meer verwezelijkt worden ,, wel mooie herinneringen kan men nog boven halen in gedachte die dan weer sterkte geven in dagen dat het minder gemakkelijk gaat !

Maar ben jullie zekers niet vergeten !!!

De moeilijke dag is weer achter de rug " de moederkes dag " zoals vele weten van het verhaal in de forum " vissersmaatje s "
Na zoveel jaren en telkens weer komt het stille onverwerkt verdriet naar boven ,,, maar het begint een plaatske te krijgen , we geven het een plaatske !
Bij het lezen van jullie verhalen komt het na jaren weer voor de geest met als enig verschil jullie kunnen er samen over praten dank zij deze site !

Ik ben blij dat ik er eens mag en kan bij komen om jullie een positief duwke te geven ,,, hoe moeilijk het soms is maar weet je lieve mensen praten met elkaar helpt veel... maar ik zou jullie de raad geven geniet van elke dag ! doe wat je graag doet ook al ben je met tweekes ,,, luister naar jullie eigen hartje om door te gaan ,,

Ik ben ondertussen al 36 jaar gelukkig getrouwd ook al veel donkere wolken gezien maar weet je na zoveel jaren komt de zon er veel meer door ;) en zie je meer naar de natuur en waarde van het leven , het gaat snel en duurt maar even ;)

wens jullie allemaal het beste ! en indien je het moeilijk hebt kijk naar buiten er zal je een vogelke komen groeten op momenten dat je er niet aan denkt !

allemaal van mij een dikke knuffel xxx
groetjes
jacqueline

Liesje2
Berichten: 15
Lid geworden op: 24 september 2010, 9:56

Bericht door Liesje2 » 24 september 2010, 10:59

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier op het forum... Wat zijn jullie reacties/verhalen herkenbaar! Zelf proberen we sinds januari 2008 kindjes te krijgen... We zijn onverklaard onvruchtbaar. Op het moment is er een heuse babyboom in onze vriendenkring, en ik kan het echt niet meer opbrengen om op babybezoek te gaan, en te doen alsof ik blij ben terwijl ik vanbinnen iedere keer een beetje meer doodga. Ik gun het andere mensen wel natuurlijk, maar ik kan er geen deel meer van uitmaken. De vragen "wanneer is het aan jullie?" of de spanning bij degenen die weten dat we al zolang bezig zijn... Mijn vriend heeft hier schijnbaar geen problemen mee, en gaat gewoon verder met zijn leven. Psychisch en lichamelijk (o.a. door de behandelingen) begin ik er volledig onderuit te gaan, en af en toe hoop ik stilletjes dat ik niet meer wakker hoef te worden... Het feit dat we samen geen kindjes kunnen krijgen doet me soms twijfelen of we wel samen horen te zijn, hoewel ik een schat van een vriend heb. Binnenkort een girls-weekendje gepland, maar nu één v/d meiden zwanger blijkt te zijn, blijf ik liever thuis omdat ik de confrontatie niet meer aankan. Het is geen jaloezie maar een ander gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven.
Het doet in ieder geval goed mijn verhaal te kunnen delen. Ik hoop op het beste voor jullie allen. Wij zijn nog geen drie jaar bezig, dus ik kan me voorstellen hoeveel moeilijker het moet zijn na zes jaar of langer. Ik wens je veel sterkte Ingrid en duim met je mee (ook voor de anderen natuurlijk)!

oligo
Berichten: 14
Lid geworden op: 25 juni 2010, 11:02

Bericht door oligo » 27 oktober 2010, 8:30

Liesje2 schreef: Binnenkort een girls-weekendje gepland, maar nu één v/d meiden zwanger blijkt te zijn, blijf ik liever thuis omdat ik de confrontatie niet meer aankan. Het is geen jaloezie maar een ander gevoel dat ik moeilijk kan beschrijven.
Iedereen moet door deze gevoelens heen. Het is iets dat inderdaar niet echt te beschrijven is. Zoals ik vandaag ook gelezen heb. Net als de mensen het nodig hebben van te praten over de problemen, sluiten ze zich op. Dit is voor mij/ons zo herkenbaar. Ik heb het er zelfs nu dat we al 2 jaar een zoontje hebben het er soms nog lastig mee, zeker als de mensen beginnen te 'klagen' over de zwangerschap.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten