stoppen nog voor je begonnen bent?

[Marleen]

[Loeki]

Hey Marleen,

Tis niet echt opgeven hé wat je zou doen... Gewoon er inderdaad niet aan beginnen. Je bent daar niet alleen in denk ik hoor. Kindjes maken is één ding, als blijkt dat het moeilijk zal zijn... tja wil je dat dan nog altijd? Of waarom wil je het, mss niet voor jezelf maar voor je man? Mss wil je het ook niet willen, bang om te mislukken? Zoveel vragen...

Je zou er idd met je ventje over moeten kunnen praten hé. Kindjes maken doe je met twee en tis waar dat in de MMM vaak de meeste last (fysiek dan toch) bij de vrouw zit.

Ik moet toegeven dat het eerste wat me opviel aan je verhaal was, "waarom niet iets anders dan clomid of een operatie"? Ik weet natuurlijk niet waarom ze voor jou een operatie voorgesteld hebben, ik weet wel dat er naast clomid genoeg andere stimulatiemiddelen zijn om je cyclus op gang te trekken! Menopur bijvoorbeeld (spuitjes maar die kan je zelf zetten). Clomid staat trouwens om zijn bijwerkingen bekend. De kans is reëel dat je met Menopur (bijvoorbeeld) minder klachten hebt.

Maar dat staat natuurlijk los van al dat andere... Is adoptie een mogelijkheid?

[klavertje4]

lieve marleen..

begrijp dit allemaal heel goed hoor....

is iets dat je in de eerste plaats voor jerzelf moet gaan uitmaken....en als dat "moedergevoel" er niet echt is en je het dan nog eens langs deze moeilijke weg moet doen vol obstakels....en dan nog eens aan de andere kant je ventje...allemaal niet makkelijk...

en inderdaad...we leven wat in een maatschappij van "huisje, beestje, kindje" ....een beeld die ons va kleins af wordt voorgehouden....en soms ga je mee met de meute zonder bewust na te denken of het dat eigenlik wel is wat je wil....maar eigenlijk hoeft het zo niet te zijn...er zijn nog manieren...

ik hoop dat je snel een rustig gevoel krijgt rond dit alles...en dat je er samen met je ventje uit raakt...maar of het raar is dat je dit alles in vraag stelt...vind ik niet...je gaat er bewust mee om en het voelt voor iedereen anders aan...en "moeten"....je moet in de eerste plaats doen waar jij je goed bij voelt!

dikke knuf!!
elske

[Marleen]

Dank je wel voor jullie reactie, Loeki en Elske. Doet wel deugd. Ik weet dat ik nog wel wat denk- en ook praatwerk thuis door moet... Maar leuk om te horen dat het al niet vreemd is om het allemaal in vraag te stellen.

Adoptie is een mogelijkheid, maar ook geen eenvoudig gespreksonderwerp. Ook hierin nog wel een weg te gaan

Wat betreft de medische kant van het verhaal: de gynaecoloog heeft ook aangegeven dat er mogelijkheden zijn met spuitjes (ik veronderstel dat hij dan die menopur ook wel bedoeld zal hebben). Hij gaf mij hier echter weinig kansen mee zonder operatie. (Ik veronderstel omdat ik zeer grote en veel cysten heb, en hij daardoor inschat dat het evenwicht in stimulatie enorm moeilijk te bepalen zal zijn: van te weinig stimulatie ineens overgaan naar te veel, en zeer moeilijk de exacte grens kunnen maken). Dit is wel het plan om te starten na de operatie.

Het is toch vreemd om nu in een wereld binnen te stappen, waarvan ik daarvoor het bestaan niet echt goed besefte...

Er zijn wellicht veel onderschatte fenomenen in deze samenleving. Dan weten we nu dat onvruchtbaarheid er eentje van is...

Dank je wel voor de steun!

[Loeki]

O nee het is helemaal niet vreemd. Vind ik ook niet. Persoonlijk heb ik ook niet altijd dat moedergevoel gehad. Ik wist pas vrij laat dat ik kindjes wilde. Eerst wilde ik er geen, dan ben ik beginnen twijfelen, en "pas" toen ik 28 ofzo was wist ik dat ik er wel wilde, en dan nog zijn we eraan begonnen met een gevoel van "ik ga er toch geen spijt van krijgen zeker". In die zin is de MMM ons "goed uitgekomen" omdat tegen dat we zijn gestart met de MMM er al genoeg tijd verstreken was voor mij om te weten dat ik echt wel kindjes wou.

Postitief is in ieder geval dat je ermee bezig bent met nadenken en praten volgt daarna, en je hebt nog een maand tot je operatie... Afbellen kan altijd!

Ik wens je nog veel succes in het af te leggen traject, wat dat traject ook zal zijn.

[imme]

Marleen,

je hoeft je zeker niet 'vreemd' te voelen omdat je jezelf dergelijke vragen stelt. Het is ook een grote stap die je neemt eens je in het hele verhaal bent gestart, want het is een lange weg, met meer downs dan ups.

Het heeft mijn ventje bijna een jaar gekost om hetzelfde met de situatie om te gaan als ikzelf. En nog steeds is hij er beter tegen bestand dan ik. Uiteraard, want wij vrouwen moeten ons lichaam al die hormonen, behandelingen, afspraken, opvolgingen, bloednames, operaties, pick-ups en terugplaatsingen, medicatie, en de stress die er bij komt kijken dragen en ondertussen verwacht de maatschappij dat je met enkele dagen ziekteverlof verder moet functioneren.

Soms vraag ik mezelf af, moest ik terug kunnen naar de periode waar kinderen nog niet in mijn hoofd zaten, ik het misschien wel zou doen. Je leven blijft stilstaan van het moment je op de mallemolen springt.

Maar zolang we beloond kunnen worden zal al die pijn wel verdwijnen, hoop ik. Toch hangt steeds het doemscenario van nooit zelf kinderen te krijgen als een dreigend wolk boven ons .

Praten met je ventje is van het grootste belang, anders zou ik het nooit hebben aangekund als mijn ventje daar niet in was veranderd ( tis nog altijd werk aan maar allé )

Al je emoties en vragen zijn geen uitzondering, dat bewijst dit forum hier.

Ik wens je in ieder geval veel succes en veel geluk toe, met welke weg je ook op gaat!!

[roisin]

hey Marleen,

Ook ik herken me perfect in jou verhaal. Een 'moedergevoel' heb ik nooit gehad; kinderen hebben me nooit echt geïnteresseerd, maar ja, je bent 28 jaar, getrouwd, dus stop je met de pil met de boodschap: we zien wel... eens zwanger,zal het moedergevoel wel komen zeker?

Een jaar later begonnen we ons zorgen te maken en stapten we naar de dokter: resultaat: zaadkwaliteit van mijn ventje was enorm slecht: icsi is de enige optie

Dan begin je te twijfelen: wil ik dit wel? zou ik er wel mee starten? misschien is het dan voor ons niet weggelegd. Toch zijn we met de behandeling gestart.

Aangezien mijn moedergevoel er nog niet was, ging de eerste behandeling vrij vlot; ik bedoel: emotioneel en fysiek had ik er eigenlijk geen last van.

Ik was de eerste poging zwanger en toen ook nog de twijfel: ben ik hier wel klaar voor? Na een paar weken, wist ik het: dit wil ik. Helaas eindigde dit alles met een miskraam op 8 weken.

Ik ben altijd heel rationeel met de zaken kunnen omgaan, maar weet nu heel zeker dat ik graag een kind wil. Is nog niet zo lang hoor.

[Marleen]

Dank je wel allemaal...

Grappig: ik ging nog even terug kijken naar mijn origineel verhaal. Ik had nergens mijn leeftijd vermeld denk ik dan... Maar ik ben inderdaad ook 28.

Ik heb al een heel goed gesprek gehad met mijn ventje. Er zullen er nog verschillende volgen welicht. We zitten niet volledig op het zelfde spoor. We willen nog niet volledig dezelfde zaken, welicht nooit. Je blijft immers twee individuen. Maar het is wel bespreekbaar.

En dat is op dit moment zeker voldoende. Ik denk dat ik ook niet te ver vooruit mag lopen op de zaken.

Een stap per keer. En er zijn ook nog andere "projecten" in ons leven. Dus dit mag niet de overhand krijgen...

In elk geval: hartelijk dank voor het delen van je reacties met mij. Het heeft me alvast enorm gesteund!

[TineVR]

Hoi Dames,

wauw, het is heel geruststellend jullie berichtjes te lezen. Ik ben zelf ook nooit erg baby-gek geweest, in tegenstelling tot sommige vriendinnen die wild worden als ze hun of iemand anders' baby zien, en die al járen wisten dat ze kinderen wilden als ze groot waren. Ik heb ook lang gestudeerd, ik ga volop voor een carrière en heb vele andere toffe 'projecten' in mijn leven die mij goed doen voelen. Voor mijn wederhelft telt hetzelfde. We hadden het er vroeger al over gehad, en begrepen van elkaar dat kinderen welkom waren, maar niet noodzakelijk. Toen ik 28 geworden was, en er net een paar mijlpalen afgewerkt werden op studie- en jobgebied, hadden we besloten met de pil te stoppen begin vorig jaar. Vergelijkbaar verhaal zoals velen hier dus . 1,5 jaar + 1mk verder staan we nog steeds op square one.

Zoals ik begrijp uit jullie berichtjes, worstel ik net zoals jullie nog steeds met mijn dilemma: is dit nu écht wat ik wil? Een vruchtbaarheidsbehandeling is zeer ingrijpend en intens, of je het toelaat of niet. En ik heb bij mijn zwangerschap zulke extreme blijdschap en bij mijn miskraam zulk extreem verdriet gehad dat ik er zelf schrik van kreeg. Ik was de laatste die gedacht had daar zo mee ingezeten te hebben. Ik heb er door complicaties heel erg doorgezeten in feb-mei, waarbij ik alles erg in twijfel getrokken heb. Ondertussen gaat het iets beter en probeer ik het samen met mijn man en ferti-arts -een man, dat helpt- het zo rationeel mogelijk te bekijken. En dat werkt wel voor mij. De vragen 'wil ik dit wel' en 'laat ik zoiets ingrijpend mijn leven domineren terwijl ik kinderen nooit als een noodzaak gezien heb' blijven spelen, maar ik probeer ze nu op de achtergrond te houden. Mede dankzij die prille-korte zwangerschap weet ik dat dit inderdaad iets is dat ik graag wil, maar mijn leven zou niet stoppen, als we tot een punt komen waar we weten dat we nooit kinderen gaan hebben. Het zwaarste voor mij is de behandelingen en het wachten, niet de eindbestemming. Dat klinkt misschien wat raar, en mogelijks ietsjes beledigend voor sommige baby-gekke vrouwen ook op dit forum, maar zo voel ik mij.

Vrouwen en hormonen, een heel rare combinatie

Ik vind het heel geruststellend van jullie berichtjes hier te lezen, want twijfel aan de motivatie wordt op dit forum mssch niet door iedereen begrepen. Leuk om te beseffen dat ik hier niet alleen in sta.

Heel veel succes bij wat jullie ook beslissen en ondernemen. We doen gewoon ons best, God doet de rest!

PS: @Marleen: ik heb ook PCO, en mijne vent vindt het ook doodnormaal dat ik de behandelingen onderga en compleet abnormaal dat ik daar zo volatiel over doe, omdat ik zo'n last heb van de nevenwerkingen. We zitten ook daar in hetzelfde schuitje

[sammie]

Hoi Marleen,

Ook ik was heeeeeeeeeel blij eens een verhaal te lezen met gelijkaardige gevoelens aan de mijne.

Voor ik mijn vriend leerde kennen was er geen haar op mn hoofd dat al ooit aan kinderen had gedacht en ik was ook mijlenver van het type dat staat te kirren boven de wieg van collega's en vrienden, het zei me gewoon allemaal niks.
Maar toen ik mn vriend n tijdje kende (pas leren kennen op 27 ben er nu 31) zag ik ons in de toekomst WEL als een gezin, hij zou zo n geweldige pap zijn.........en dus niet alleen als koppel.

Maar voor de rest is er voor mij qua gevoel niet veel veranderd ik heb geen drang om nu meteen n kleintje te willen, maar bij ons was het net hetzelfde, het verdict ICSI viel na n jaar vruchteloos proberen, 0%kans op natuurlijke zwangerschap en dan doe je dat gewoon.........
1 mislukte poging hebben we ondernomen en nu blijken er bijkomende problemen bij mij te zijn dus de tweede poging is niet voor morgen......

en ik voel me daar heel dubbel bij.......ventje is ook de eeuwige optimist en is er rotsvast van overtuigd dat t in orde komt op n dag, ik weet het niet.

Ik vind t echt heel moeilijk voel me ook gedeeltelijk mislukt en abnormaal als vrouw en ik zie het niet zo zitten om in de toekomst, zeg binnen 10 jaar nog met zn twee te zitten maar nu acuut...........en dan denk ik ja is niet moeilijk dat het niet lukt he als je t niet 200% wil zoals alle anderen hier....

Nou ja dit alles om maar te zeggen dat je niet alleen bent , ik ga gewoon kijken wat de toekomst brengt maar soms heb ik het gevoel gigantisch tegen de stroom in te zwemmen met al die hormonen etc.....

groetjes

[Marleen]

Vreemd eigenlijk dat we het allemaal vreemd vinden dat je als vrouw niet onmiddelijk mee zou gaan met baby-gekte. Ben echt waar blij met jullie reacties. Wanneer ik er klaar voor ben, ga ik hier meer open over zijn naar mensen in mijn omgeving denk ik. Als iemand dan hetzelfde mee moet maken, weten ze al beter dat ze niet alleen zijn. Maar voorlopig kan ik dat nog niet.

Ik denk dat wat hier gezegd werd over carrière en andere projecten dat dat ongelofelijk belangrijk is om dat ook als prioriteiten te bekijken. Het helpt mij toch; Niet om het belangrijker te vinden, maar gewoon om heel het vruchtbaarheidsidee niet altijd de eerste plaats te geven. Bovendien zijn dat voor mij ook de dingen waar ik voor mezelf veel voldoening en energie uit kan halen, wat ook kan compenseren voor het soms "mislukt" voelen als vrouw.

Maar het is natuurlijk ook moeilijk: De hormoonbehandeling vind ik trouwens ook enorm zwaar in combinatie met je job. Ik sta zelf in een leiding gevende positie en mijn job is heel veel interactie met externen en collega's. Iets wat ik zelf heel graag doe. Maar je kan het niet maken om emotioneel labiel te reageren naar partners, noch naar medewerkers of collega's. Het vergt een beetje stabiliteit... Niet simpel.

Maar ik werk in een zeer mensgerichte organisatie en wat dat betreft lukt het voorlopig aardig.

En wat betreft nuchtere mannen: Ik ben aan mijn "afscheidsbrief" bezig. Volgende week vertrek ik op vakantie. Bij terugkomst paar dagen werken en dan de operatie; No big deal, maar ik heb heilige schrik van de narcose . En, ik heb al een aantal dingen doorgegeven aan mijn man, van wat hij zou moeten doen als ik niet wakker wordt. (sommige mensen doen dat blijkbaar voor ze in een vliegtuig stappen, bij mij is dat eerder het narcose idee… En nu nog sterker, omdat het een narcose is die niet echt “levensnoodzakelijk “is.) Zijn suggestie was om dan toch ook een brief achter te laten. Hoewel ik echt wel (belachelijk ik weet het) angst heb voor narcose en niet wakker worden, hebben we er toch goed mee gelachen. De waarheid zit ergens tussenin e: tis zeker niet niets, hoe graag mijn man dat soms zou willen geloven. Maar het is zeker ook niet allemaal drama.

En inderdaad: we hebben niet alles in de hand; Hoe graag we toch meer controle zouden willen hebben. Doet me altijd denken aan die gebeden die ze gebruiken bij de AA (ik ken het ook maar van de film voor de duidelijkheid )

God, grant me the serenity
To accept the things I cannot change;
Courage to change the things I can;
And wisdom to know the difference.

In mijn laatst gevolde opleiding gebruikten ze dit "gebedje" ook, in het kader van werken in een lerende organisatie. Het is op vele situaties toe te passen...

[clovis]

Beste Marleen,
wat is je verhaal herkenbaar.
ik wil hier mijn verhaal doen voor jou maar ook voor alle andere vrouwen die denken dat ze abnormale gevoelens hebben. Wat ik ondertussen geleerd heb is dat er altijd wel iemand rondloopt die min of meer hetzelfde denkt ivm vruchtbaarheid/behandelingen/kinderwens....
Na een (slechte) relatie van 11 jaar heb ik mijn huidige man leren kennen. Ik was toen 29 en hij 33, 6 jaar geleden. Ik heb ook nooit een kinderwens gehad. Bart had al een kinderwens voor hij mij kende. Het eerste jaar heb ik enorm getwijfeld over wel of geen kinderen. Soms hoopte ik ook op een ongelukje.(achteraf gezien wel cynisch) Dan moest ik zelf niet beslissen. Enfin, uiteindelijk is die kinderwens er bij mij dan nog relatief rap gekomen.Na een jaar ook in de mmm terecht gekomen. Toen vrij bewust maar achteraf gezien wist ik totaal niet waar ik aan begonnen was. Ik ben er altijd vrij nuchter onder gebleven totdat ik op een bepaald moment voelde dat het genoeg was. Dat was na 2 jaar mmm. Ongeveer 5x clomid, verschillende inseminaties en 1x ivf. Na de ivf poging heb ik een kijkoperatie laten doen. Daaruit bleek dat ik door een afwijking alleen via ivf zwanger zou kunnen worden. M.a.w. al die keren met clomid en de KI waren voor niks geweest! Dat wou ook zeggen dat ik nog maar 1 echte kans gehad had nl. die via ivf. Na die mislukte ivf poging ben ik emotioneel ingestort. Ik kon niet meer/ ik wilde niet meer. Ik was in het verleden al verschillende keren over mijn eigen grenzen gegaan zoals in mijn vorige relatie en een slim mens leert van zijn fouten. Ik ben toen direct over adoptie begonnen tegen Bart. Maar die was er toen nog niet klaar voor. Hij stond heel anders tegenover de behandelingen. Hij leefde wel met mij mee maar hoe je het ook draait of keert hij heeft er niet de ongemakken van. Emotioneel zaten we op een andere golflengte. We zijn toen wel met de adoptieprocedure gestart omdat we wisten dat dat toch heel lang zou duren. Ondertussen zouden we wel zien. Na een half jaar geen behandelingen ( wat deed dat deugd)heb ik nog 1 ivf poging ondergaan. In de eerste plaats voor Bart. Voor mij hoefde het niet meer. Maar ja, zonder mij ging het dus niet. Ik was al blij dat we met de adoptieprocedure gestart waren. Het was geven en nemen, zoals dat gaat in een goed huwelijk. Het was ook weer niks. Ondertussen staan we al ver in onze adoptieprocedure. Bart staat er helemaal achter maar droomt toch nog van een biologisch kind. Ik neem sinds enkele maanden een voorbehoedsmiddel omdat ik afzie van mijn cyclus. Bart heeft het hier wel moeilijk mee maar hoopt dat ik na onze adoptie toch nog eens een poging doe. Zeg nooit nooit maar ik schat de kans (om allerlei redenen) klein in. Anyway, ik wijk af.
Uiteindelijk heb ik ook "maar" 2 pogingen gehad.Ik vind dat andere mensen hier niet over mogen oordelen. Je krijgt 6 pogingen terug betaald maar dat wil niet zeggen dat je er daarom 6 moet laten doen. Langs 1 kant ben ik blij met deze mogelijkheid. Dat er zoiets bestaat als vruchtbaarheidsbehandelingen maar langs de andere kant geeft het ook zo'n druk. Bijna een verplichting. Luister naar jezelf. Ik weet dat dat niet vanzelfsprekend is omdat je met 2 bent. Praat over je gevoelens. Héél belangrijk. Zo snap je elkaar. Ga eventueel naar een psycholoog. Dat hebben wij ook een paar keer gedaan.

[myrthevl]

mijn verhaal is gelijklopend met Clovis: mijn man wil dolgraag kinderen, ik wilde dat ook wel maar ben zeker geen baby-gek en geniet ook wel van de voordelen van tijd-zonder-kinderen. We zijn 4 jaar geleden gestopt met anticonceptie.

Na een jaar overgestapt naar gyne, daarna 6 cycli met clomid. Nog altijd niks, dus naar Jette. daar is een erfelijke aandoening ontdekt, die kan leiden tot een mentale handicap, maar die niet noodzakalijk leidt tot vruchtbaarheidsproblemen. IVF met PGD was wel noodzakelijk om het slechte chromosoom niet door te geven. 4 pogingen gedaan, afgezien, maar 1 keer een TP, veel emoties en weinig ondersteuning in Jette.

Daarna gestopt, want ik wilde weer leven! niet alles in teken van behandelingen...we zijn nu bezig met adoptie. Ik kan niet ontkennen dat ik het er nog moeilijk mee heb, om mijn man geen eigen kind te kunnen schenken. Anderzijds, die behandelingen slopen je leven en je relatie toch wel voor een groot deel en dat wil ik niet meer.

[Marleen]