Ongewenst kinderloos

[tamar78]

Hallo iedereen,

Het is nu 2 weken geleden dat we het nieuws gekregen hebben dat m'n man onvruchtbaar is en dat we dus zonder kinderen zullen moeten verdergaan.
Bij mij kwam het nieuws aan als een bom en sinds die dag voel ik me enorm onbegrepen en eenzaam in m'n verdriet.
Ik heb de indruk dat m'n man het nieuws vrij goed kan verwerken en dat hij gewoon verder kan met z'n leven, maar bij mij is dat heel anders.Hij zegt dat ik altijd bij hem terechtkan voor een babbel maar als ik het doe, is zijn enige raad "Geef het nog wat tijd. Er zijn nog zoveel mooie dingen om voor te leven. Het komt allemaal wel goed, het leven gaat tenslotte verder".
Het gaat inderdaad verder, dat weet ik ook. Maar ik heb de indruk dat m'n leven nu stilstaat en dat het ook geen zin meer heeft zonder kinderen. Waar leef ik nog voor? Wat heb ik nog om naar uit te kijken? Ga ik nu echt eenzaam en alleen oud worden? En wat als m'n man er ooit niet meer is? Het klinkt allemaal nogal negatief maar ik lig hier dus echt nachten van wakker. Ik pieker me dood over vanalles en nog wat.
Bij m'n ouders kan ik ook altijd terecht voor een beetje steun maar ik weet dat zij ook veel verdriet hebben om het feit dat ze nooit kleinkinderen zullen hebben en dat geeft me een enorm schuldgevoel.
Overal word ik geconfronteerd met zwangere vrouwen of geboortes (op m'n werk, in m'n vriendenkring of gewoon op straat) en dat maakt me enorm verdrietig en kwaad tegelijk. Waarom zij wel en ik niet? Wat heb ik ooit in m'n leven misdaan om dit te verdienen?
Ik weet dat met de tijd deze gevoelens zullen beteren maar ik zou via deze weg in contact willen komen met vrouwen die ook kinderloos door het leven moeten.
Het zou een enorme steun zijn voor mij om m'n gevoelens te kunnen delen met iemand die weet en begrijpt hoe ik me nu voel. En ik zou het enorm interessant vinden om te weten hoe zij dit kunnen verwerken en verdergaan met hun leven.

Alvast bedankt aan iedereen die de tijd genomen heeft om m'n verhaal te lezen.

[Vooron]

Dag Tamar,
Je berichtje raakt me wel, omdat ook mijn partner onvruchtbaar is.
We weten dit al een tijdje, maar hebben snel besloten dat dit voor ons niet betekent dat we kinderloos door het leven zullen gaan. Dit omdat we nog steeds kunnen kiezen voor inseminaties met donorzaad, of adoptie.
Ikzelf zit dus momenteel niet in dezelfde fase als jou, maar wou je dit wel even meegeven. Wieweet heb je er wel iets aan, en kan dit een lichtpuntje zijn?
Groetjes,
Vooron

[tamar78]

Dag Vooron,

Bedankt voor je antwoord.
Ik denk inderdaad enorm veel na over mogelijke alternatieven.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat m'n man inseminatie met donorsperma niet echt zal zien zitten. Ik vrees dat hij het gevoel zal hebben dat het kind niet echt van hem is. Ik denk dat dat voor een man toch vrij gevoelig ligt, niet?
Adoptie schrikt mij persoonlijk een beetje af door de lange procedures en ook door het financiele aspect. Maar ik zeg dit omdat ik er nog niet zoveel over weet. Misschien kan ik er inderdaad wat meer info over opzoeken.
Bedankt voor de tips!

[stefanie]

hey tamar

velen hier weten hoe je je voelt
en je kan hier ook altijd terecht voor
een luisterend oor,een babbel en je vragen.
is er bij je man geen enkel levende zaadcel of veel minder en zijn jullie naar een fertiliteitscentrum gegaan of gewoon via de huisdokter ofzo laten testen?

groetjes stefanie

[Nine]

Dag Tamar,

Het lijkt wel om mijn eigen verhaal te gaan...
Enkel weten wij het al twee jaar. De eerste weken heb ik niets anders gedaan dan huilen... hoe moest ik verder? Ik wist het niet, voor mij had het leven geen zin meer... mijn man verwerkte het ook heel anders.
KID en adoptie zagen wij geen van twee eigenlijk zitten... KID ik nog wel een beetje, maar mijn man helemaal niet, om de reden die jij aanhaalt.
Tot op de dag van vandaag is het nog steeds heel moeilijk, maar het slijt wel een beetje. Je gaat je fixeren op andere dingen, je vult je leven anders in... Je gaat dingen doen die je mét kinderen niet kan.... Maar het blijft pijn doen hoor, het blijft een wonde!
Hier ligt weer een geboortekaartje met een uitnodiging om naar de babyborrel te gaan... goh, da's zo moeilijk hé... en dan al die blije aankondigingen in vrienden- en familiekring... dat doet zo'n pijn! Op een kaartje krijg ik niet meer geschreven dan een droge 'proficiat'. Verstand op nul en kaartje op de post doen...

Ik hoop dat je het vlug een plaats kan geven...
Groeten,
Nine

[tamar78]

Hallo Stefanie,

Mijn man heeft helemaal geen zaadcellen in z'n sperma. We hebben meerdere keren een spermastaal moeten binnenbrengen in het labo maar elke keer met hetzelfde resultaat.
Ze zouden eventueel een teelbalbiopsie kunnen uitvoeren om te zien of er zaadcellen in z'n teelballen zitten maar het is een heel pijnlijke ingreep voor de man. Moesten ze toch zaadcellen vinden dan zijn deze niet rijp en is de kans op afwijkingen bij het kind veel groter dan bij een gewone zwangerschap. We kennen een koppel die op deze manier zwanger geworden is en hun kindje is gehandicapt. Dit risico willen mijn man en ik niet nemen.
Mijn gyneacoloog en mijn huisarts, die familie van mij is, raden ons dit af.