Ongewenst kinderloos
Geplaatst: 22 oktober 2010, 16:43
Hallo iedereen,
Het is nu 2 weken geleden dat we het nieuws gekregen hebben dat m'n man onvruchtbaar is en dat we dus zonder kinderen zullen moeten verdergaan.
Bij mij kwam het nieuws aan als een bom en sinds die dag voel ik me enorm onbegrepen en eenzaam in m'n verdriet.
Ik heb de indruk dat m'n man het nieuws vrij goed kan verwerken en dat hij gewoon verder kan met z'n leven, maar bij mij is dat heel anders.Hij zegt dat ik altijd bij hem terechtkan voor een babbel maar als ik het doe, is zijn enige raad "Geef het nog wat tijd. Er zijn nog zoveel mooie dingen om voor te leven. Het komt allemaal wel goed, het leven gaat tenslotte verder".
Het gaat inderdaad verder, dat weet ik ook. Maar ik heb de indruk dat m'n leven nu stilstaat en dat het ook geen zin meer heeft zonder kinderen. Waar leef ik nog voor? Wat heb ik nog om naar uit te kijken? Ga ik nu echt eenzaam en alleen oud worden? En wat als m'n man er ooit niet meer is? Het klinkt allemaal nogal negatief maar ik lig hier dus echt nachten van wakker. Ik pieker me dood over vanalles en nog wat.
Bij m'n ouders kan ik ook altijd terecht voor een beetje steun maar ik weet dat zij ook veel verdriet hebben om het feit dat ze nooit kleinkinderen zullen hebben en dat geeft me een enorm schuldgevoel.
Overal word ik geconfronteerd met zwangere vrouwen of geboortes (op m'n werk, in m'n vriendenkring of gewoon op straat) en dat maakt me enorm verdrietig en kwaad tegelijk. Waarom zij wel en ik niet? Wat heb ik ooit in m'n leven misdaan om dit te verdienen?
Ik weet dat met de tijd deze gevoelens zullen beteren maar ik zou via deze weg in contact willen komen met vrouwen die ook kinderloos door het leven moeten.
Het zou een enorme steun zijn voor mij om m'n gevoelens te kunnen delen met iemand die weet en begrijpt hoe ik me nu voel. En ik zou het enorm interessant vinden om te weten hoe zij dit kunnen verwerken en verdergaan met hun leven.
Alvast bedankt aan iedereen die de tijd genomen heeft om m'n verhaal te lezen.
Het is nu 2 weken geleden dat we het nieuws gekregen hebben dat m'n man onvruchtbaar is en dat we dus zonder kinderen zullen moeten verdergaan.
Bij mij kwam het nieuws aan als een bom en sinds die dag voel ik me enorm onbegrepen en eenzaam in m'n verdriet.
Ik heb de indruk dat m'n man het nieuws vrij goed kan verwerken en dat hij gewoon verder kan met z'n leven, maar bij mij is dat heel anders.Hij zegt dat ik altijd bij hem terechtkan voor een babbel maar als ik het doe, is zijn enige raad "Geef het nog wat tijd. Er zijn nog zoveel mooie dingen om voor te leven. Het komt allemaal wel goed, het leven gaat tenslotte verder".
Het gaat inderdaad verder, dat weet ik ook. Maar ik heb de indruk dat m'n leven nu stilstaat en dat het ook geen zin meer heeft zonder kinderen. Waar leef ik nog voor? Wat heb ik nog om naar uit te kijken? Ga ik nu echt eenzaam en alleen oud worden? En wat als m'n man er ooit niet meer is? Het klinkt allemaal nogal negatief maar ik lig hier dus echt nachten van wakker. Ik pieker me dood over vanalles en nog wat.
Bij m'n ouders kan ik ook altijd terecht voor een beetje steun maar ik weet dat zij ook veel verdriet hebben om het feit dat ze nooit kleinkinderen zullen hebben en dat geeft me een enorm schuldgevoel.
Overal word ik geconfronteerd met zwangere vrouwen of geboortes (op m'n werk, in m'n vriendenkring of gewoon op straat) en dat maakt me enorm verdrietig en kwaad tegelijk. Waarom zij wel en ik niet? Wat heb ik ooit in m'n leven misdaan om dit te verdienen?
Ik weet dat met de tijd deze gevoelens zullen beteren maar ik zou via deze weg in contact willen komen met vrouwen die ook kinderloos door het leven moeten.
Het zou een enorme steun zijn voor mij om m'n gevoelens te kunnen delen met iemand die weet en begrijpt hoe ik me nu voel. En ik zou het enorm interessant vinden om te weten hoe zij dit kunnen verwerken en verdergaan met hun leven.
Alvast bedankt aan iedereen die de tijd genomen heeft om m'n verhaal te lezen.