mijn verhaal: man, onvruchtbaar + 2x IVF = relatiebreuk

Ive36
Berichten: 11
Lid geworden op: 26 oktober 2010, 0:07

mijn verhaal: man, onvruchtbaar + 2x IVF = relatiebreuk

Bericht door Ive36 » 26 oktober 2010, 0:13

Hallo,
Ik ben een man van 36 jaar en weet sinds drie jaar dat ik onvruchtbaar ben. Ik wil hier mijn verhaal doen, in de hoop mensen tegen te komen die dezelfde situatie meegemaakt hebben en raad weten. Ik ben ten einde raad en zit ondertussen met een depressie.

Ive36
Berichten: 11
Lid geworden op: 26 oktober 2010, 0:07

Bericht door Ive36 » 26 oktober 2010, 3:28

Hallo,

Vanaf 2004 had ik een relatie. Na twee jaar begonnen we aan kinderen. Na een dik half jaar kregen we een zwangerschap, die echter eindigde in een miskraam op 10 weken.
Dat was een zware periode voor zowel mij als mijn vriendin, temeer we al vollop bezig waren een kinderkamer in te richten, inclusief Whinny the Pooh-laminaat.
Na een vruchtloos jaar zijn we dan toch maar ten rade gegaan bij de dokter. Toen werden er allerlei testen uitgevoerd en wat bleek, bij mijn vriendin was geen probleem te vinden, maar ik had slechts 2 procent vruchtbaarheid.
Daar ben ik toen een hele tijd niet goed van geweest.
De dokter stelde insimunaties voor. 2 maal 4 pogingen, maar hij zei ons al dat we die niet allemaal zouden doen, aangezien de kwaliteit van mijn sperma zo slecht was.
Na 4 pogingen zijn we dan ook overgestapt op IVF

De IVF
In totaal hebben wij twee volledige cyclussen ondergaan zonder resultaat.
De eerste keer hadden we slechts 3 eitjes, terwijl het gemiddelde ongeveer 10 is.
Van die drie was er ééntje van slechte kwaliteit, en ééntje leeg. Resultaat, slechts één dat teruggeplaatst kon worden en geen dat ingevroren kon worden.
Het was dus alles of niets. Niets bleek
De tweede keer hadden we 12 eitjes. Groot was dan ook onze hoop op een goede afloop. Na de bevruchting bleken er 10 bevrucht, maar we hadden er 9 die te zwak of te slecht van kwaliteit waren om in te vriezen. Dus weer maar één goed.
Resultaat: weer geen zwangerschap.

Ik moet geen tekening maken welke stress dit allemaal bij ons teweegbracht, temeer onze kinderwens zo groot was.
Na die tweede poging zag mijn vriendin het voorlopig niet meer zitten om een derde kuur te ondergaan. Haar lichaam had enorm afgezien van de hormonen, gewichtstoename, stress, stemmingswisselingen en noem maar op.
We kwamen overeen om een rustpauze in te lassen en eens op reis te gaan om alles te laten bezinken.

Zo ver is het echter niet gekomen. Twee maanden na het laatste negatieve oordeel heeft ze mij verlaten. De IVF-maanden hadden ons blijkbaar uit elkaar gedreven i.p.v. naar mekaar toe.

Dat was de derde zware klap die ik te verwerken kreeg. Eerst de onvruchtbaarheid, dan de mislukte IVF pogingen en nu de relatiebreuk. En dat allemaal op een tijdspanne van 2 jaar.

Na de breuk heeft ze ook volledig het contact met mij verbroken en van vrienden hoorde ik enkele maanden later dan dat ze iemand had leren kennen, en dezelfde maand zwanger werd.
Mijn wereld stortte in elkaar. Dit was voor mij nog maar eens het bewijs dat alle schuld van onvruchtbaarheid bij mij lag.
Toen heb ik een week lang op de rand van zelfdoding gelopen. Gelukkig heeft mijn zus onbewust de knop bij mij omgedraaid.

We zijn nu drie jaar verder en ik kan deze hele gebeurtenis nog steeds geen plaats geven. Ik heb ondertussen wel een relatie gehad met een vrouw die zelf twee kindjes heeft. Aanvankelijk ging dat goed, maar doordat ik niet goed in mijn vel zit, kwamen er spanningen en heb ik een punt achter deze relatie gezet.

Onlangs heb ik dan toch de stap naar de dokter gezet, omdat ik denk, als ik het zelf na drie jaar nog niet kan verwerken of mij er bij neerleggen, ik het zelf zonder professionele hulp nooit zal kunnen.
Volgende maand start ik therapie bij een psychiater, omdat ik het allemaal niet meer aankan.

Ik vraag mij af of er mannen zijn die zich ook in zo’n situatie hebben bevonden? Of die daar ervaring mee hebben?
Laatst gewijzigd door Ive36 op 27 oktober 2010, 1:00, 1 keer totaal gewijzigd.

Ahiha
Berichten: 1093
Lid geworden op: 26 januari 2010, 19:49

Bericht door Ahiha » 26 oktober 2010, 17:25

Beste Ive,

Ik ben dan wel geen man maar wil toch even reageren op je verhaal.
Heel de IVF-mmm vraagt inderdaad verdomd veel van een relatie. Zelf ben ik ook blij dat ik en mijn ventje het wel (nog) aankunnen. Maar soms vraag ik me ook af : 'wie weet verlaat hij mij ooit voor iemand die wel zwanger raakt'. Wie zien elkaar heel graag en kan me geen leven zonder hem inbeelden maar wat als de kinderwens wint?
Wil je gewoon even een hart onder de riem steken. Ik hoop voor je dat je wat reactie krijgt van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Het doet een mens deugd zijn muizenissen eens neer te pennen.
Ik vind het in elk geval goed dat je professionele hulp hebt gezocht. Je zal jezelf herpakken. Dit is de eerste stap. Dikke pluim! Klein vraagje : heb je een psych via je oude ferti-centrum gevraagd? Ik zeg niet dat een gewone psych niets kan helpen maar in de ferti-centra werken er mensen die jouw verhaal zeker al hebben meegemaakt en specifiek in deze problematiek zijn gespecialiseerd. En als ferti-centrum te ver is, kunnen zij je misschien iemand aanraden.
In elk geval veel succes er mee! Tis niet makkelijk... dikke knuf!

klavertje4
Berichten: 290
Lid geworden op: 19 januari 2010, 15:15

Bericht door klavertje4 » 26 oktober 2010, 20:39

Ive....

tranen springen me in de ogen bij het lezen van dat alles....

de ganse mallemolen en het verwerken van het verlies ervan is al zo zwaar...laat staan dat je dan nog eens je relatie erdoor "verliest"....en later zo een nieuws te horen krijgt....

hartverscheurend.....

goed dat je hulp zoekt...en hopelijk kunnen ze je bij dit alles het helpen plaatsen...

ive...praat erover..schrijf erover....schreeuw het uit....probeer te zoeken naar kleine dingen die je gelukkig kunnen maken....elke dag opnieuw....ik weet..het is een strijd....maar geef aub niet op!!!!!

een uit het hart komende knuffel!!
elske x

(er is hier ook een chat waar je anoniem kunt praten, luchten, schreeuwen, wenen, lachen.....)

Hanne.lore
Berichten: 250
Lid geworden op: 13 juni 2008, 22:32

Bericht door Hanne.lore » 26 oktober 2010, 20:45

De ene klap na de andere, wat een rotervaring!

Je zal al wel ontdekt hebben dat er relatief weinig mannen op fora en dergelijke aanwezig zijn, toch over dit onderwerp.

Hier vind je een lijstje mannelijke lotgenoten (engelstalig):
http://www.stirrup-queens.com/a-whole-l ... tion-room/

Nr. 14 op de lijst brengt zijn verhaal met een flinke dosis humor.

Ive36
Berichten: 11
Lid geworden op: 26 oktober 2010, 0:07

Bericht door Ive36 » 26 oktober 2010, 22:10

Bedankt alvast voor de reactie. Ik hoop dat dit een begin is van aanvaarding, of het vinden van een manier om er mee te leven.
Verder heb ik echt alles om gelukkig te zijn, een goede job, een huis, mijn beide ouders nog en twee zussen.
Wat wil een mens nog meer.
Maar net daarom is het zo zwaar om dragen. Met mijn ouders en zussen kan ik er moeilijk over praten. Als mijn moeder verneemt dat ik op de rand van zelfdoding zat, laat die mij geen seconde meer gaan. Ze zouden overbezorgd worden en geen oog meer dicht doen, vrees ik.
Vrienden begrijpen het ook meestal niet, dat ik er na drie jaar nog steeds niet over ben. Dan krijg je te horen; het leven gaat verder. Laat het verleden rusten, of erger nog, zit je daar nu nog steeds mee.

Ik denk dat enkel mensen die in dezelfde situatie zitten, mijn gemoedstoestand een beetje kunnen begrijpen.

Ik weet ook wel dat er ergere dingen zijn, maar voor mij is dit mijn persoonlijk drama waarmee ik niet verder kan leven.

klavertje4
Berichten: 290
Lid geworden op: 19 januari 2010, 15:15

Bericht door klavertje4 » 26 oktober 2010, 22:29

oo ive...

tuurlijk...je hebt dingen waarmee je gelukkig bent....maar neemt niet weg dat je ook verdrietig kan zijn....en soms is dat verdriet zoooo intens dat het je volledig overmeestert....en je kwelt tot je diepste ziel...

de buitenwereld...begrijp het maar al te goed...de reacties ...de goedbedoelde raad...maar intussen gaat alles verder...en zit het verdriet zo diep dat het moeilijk wordt ermee te stappen en anderen bij te houden....

en inderdaad...er zijn nog dingen die een mens ongelukkig kunnen maken....maar dit is jouw pijn...jouw drama!!!....en ik vind ze zeker niks licht verteerbaar...is gewoon hartverscheurend...

ik duim en wens je echt het beste toe x

elske x

oligo
Berichten: 14
Lid geworden op: 25 juni 2010, 11:02

Bericht door oligo » 27 oktober 2010, 8:24

Ive36 schreef:Vrienden begrijpen het ook meestal niet, dat ik er na drie jaar nog steeds niet over ben. Dan krijg je te horen; het leven gaat verder. Laat het verleden rusten, of erger nog, zit je daar nu nog steeds mee.

Ik denk dat enkel mensen die in dezelfde situatie zitten, mijn gemoedstoestand een beetje kunnen begrijpen.
Men weet pas wat het is als men het meemaakt. Ik ben van mening dat het voor een man des te lastiger KAN zijn, omdat er zeer weinig mannen zijn die over zulke problemen nog maar durven te praten. Heeft iets te maken met aantasting mannelijkheid of zo? Misschien moeten we toch eens werk maken van een 'mannenclubje' waar we ongeremd kunnen praten. Het zal echter niet simpel zijn denk ik, want over gevoelens praten met mannen is echt niet simpel. Ik merk dit ook bij mezelf hoor. Blijkbaar is er iets fouts in ofwel onze genen ofwel onze opvoeding?

Al die behandelingen vergt inderdaad veel van een relatie. Wij hebben het geluk gehad zeg ik altijd dat we door de behandelingen niet van elkaar vervreemd zijn. Misschien komt het ook omdat we eerst goed hadden nagedacht over wat als het niet lukt. Aanvaarding is een lang proces. Dat kunnen wij wel getuigen, want we zijn eigenlijk pas na een 8 tal jaar na de diagnose dat er bij mij dingen mis waren, met de behandelingen gestart.

Je hebt dan in het begin het gevoel van dat je vrouw je gaat verlaten. Het is altijd spijtig te horen dat sommige mensen dat dan ook effectief doen. Dat bevestigt mijn vermoeden dat deze angst niet echt ongegrond is. Als men er niet over kan praten met elkaar dan gaat het mis.

klavertje4
Berichten: 290
Lid geworden op: 19 januari 2010, 15:15

Bericht door klavertje4 » 27 oktober 2010, 12:45

dag ive...

ik zag dat je je even op de chat "zwangeren/kinderen" waagde...maar je was al weg...

er zijn hier 3 chats...eentje "chat" waar vooral vrouwen/mannen zitten die hun gevoelens uiten ivm onvervulde kinderwens en nog meer....een chat "zwangeren/kinderen" waar vooral vrouwen/mannen zitten die praten over hun zwangerschap en kinderen (en de meesten ook na behandeling)....en chat "adoptie"....ivm adoptie....
wilde je dit toch even duidelijk maken...je kan zelf zoeken waar je je het best voelt....maar denk persoonlijk de gewone "chat"....(hoewel ik weet dat ze overal zouden luisteren naar je verhaal!! maar mss is de andere chat te confronterend voor je...)

veel succes x elske

Ive36
Berichten: 11
Lid geworden op: 26 oktober 2010, 0:07

Bericht door Ive36 » 27 oktober 2010, 13:14

Hey Elske,
bedankt voor de tip. Ik ben nog nieuw hier, en weet ni goed wat ik eigenlijk kom doen.
Maar het doet mij al enorm goed gewoon mijn verhaal hier eens neer te pennen en de steun en reacties te ondervinden.
Uiteraard ben ik niet nog niet dieper in detail getreden, want dan zou 'k al een openingsbericht van drie pagina's hebben hé :wink:
Ik ben vooral op zoek naar een manier om alles te kunnen verwerken en een plaats in mijn leven te geven. Ik sta nu op een punt dat ik mijn kinderwens niet KAN en WIL opgeven en mij gewoon niet kan neerleggen bij het feit dat ik maar 2% vruchtbaarheid heb.
Als ik dat ooit kan aanvaarden, kan ik misschien verder, maar momenteel vecht ik daar al drie jaar mee.


De wonden van de gebroken relatie helen, de wonden van de miskraam genezen ook, maar de wonde van een toekomst zonder kind geneest niet en maakt mijn leven nutteloos en uitzichtloos. Ik wordt er elke dag mee geconfronteerd. Ik weet mij geen raad.
Ik heb een afspraak voor de eerste keer bij een psychiater op 27 november (eindeloze wachtlijsten, kennen jullie allemaal hé)

Ik ga hier mijn ervaringen daarmee delen, in de hoop dat ook andere mensen er nut aan hebben.
Misshien moet ik wel een boek schrijven :?:

Ron39
Berichten: 1
Lid geworden op: 5 november 2010, 19:20

Bericht door Ron39 » 5 november 2010, 19:43

Hoi Ive,

ik ben man, en heb net je bericht gelezen.
De tranen sprongen ook bij in mn ogen tijdens en na het lezen. Ik voel als man geheel met je mee.

Ik ben in eerste instantie blij dat ik na veel rondneuzen op het internet eens een 'goed' verhaal lees van een man (ipv een vrouw) over een kinderwens. Soms lijkt het namelijk alsof vrouwen een soort alleenrecht gecreerd hebben in deze wereld op dit onderwerp. Boeken en hulpinstanties (van ziekenhuis, tot en met acupunctuur) zijn voornamelijk gericht op vrouwen. Alsof het alleen vrouwen betreft als er een kinderwens is?
Ik ben zelf geen held in verhalen vertellen maar ik ben ook al een tijdje bezig met een kinderwens.
Binnekort is het bijna twaalf jaar geleden dat ik getrouwd ben. Mijn vrouw was de eerste jaren na het huwelijk nog niet toe aan een kind, hield ze steeds vol. Vijf jaar geleden konden we er eens over praten en daarna is ze met de pil gestopt en hebben we het een paar jaar op natuurlijke wijze geprobeerd, maar zonder resultaat.
Daarna toch maar naar ziekenhuis gegaan en inmiddels het hele traject tot en met twee IVF behandeling ondergaan, zonder resultaat tot nu toe.
Mijn zaad is na onderzoek kwalitatief goed gebleken, dus daar kan ik eigenlijk blij om zijn. Maar om eerlijk te zijn is mijn moed tot bijna nul gedaald om nog een IVF behandeling of op andere manier nog verder te gaan met behandelingen. Dit vreet energie en geduld en de kans op een kind wordt er niet groter door. Ook al ben ik geen vrouw en maak ik lichamelijk ook niet mee wat de vrouw meemaakt, maar geestelijk voel ik me slecht (en daardoor ook lichamelijk). Ik loop niet met het idee om de relatie te beeindigen maar het vooruitzicht om kinderloos (eigen kind) te blijven maakt me verdrietig.
Hiermee wil ik mijn steun uitspreken voor jou ive, mijn complimenten, ga door met je strijd en geef het niet op, en schrijf er vooral veel over. Voor mij is het niet weggelegd om in het schrijven hierover een voortouw te nemen, als man in een vrouwenwereld, daar ben ik al achter gekomen helaas. Vandaar nogmaals mijn steun aan jou als man! Ive ik sta achter je.

Ive36
Berichten: 11
Lid geworden op: 26 oktober 2010, 0:07

Bericht door Ive36 » 15 november 2010, 7:52

Bedankt iedereen voor de steun.
Momenteel gaat het weer beter, maar ik weet dat dit met periodes is en met veel ups and downs, dus afwachten maar.
Hopelijk gaan de betere periodes langer worden en de zwaardere korter :)
De 27 ste november heb 'k voor de eerste keer een afspraak bij een psychiater. Ik weet niet of dit veel zal helpen, maar ik hoop dat hij tips of zo heeft om alles een plaats te kunnen geven en heel de gebeurtenissen achter mij te kunnen laten.

groetjes, Ive36

Ahiha
Berichten: 1093
Lid geworden op: 26 januari 2010, 19:49

Bericht door Ahiha » 15 november 2010, 21:05

Ive, ik hoop het mee voor jou. Dat je alles een plaatsje kan geven, hoe moeilijk het ook is. En dat er meerdere ups dan downs mogen volgen.

klavertje4
Berichten: 290
Lid geworden op: 19 januari 2010, 15:15

Bericht door klavertje4 » 25 november 2010, 19:28

ive....

overmorgen 27 november...zal aan je denken...

hopelijk een eerste stap van een verwerkingsproces voor je...

dikke kus
elske x

Babs01
Berichten: 99
Lid geworden op: 26 juli 2010, 16:31

Bericht door Babs01 » 27 november 2010, 1:18

Hej Ive,

ik heb nog niet gereageerd en nu is het hoog tijd om onder de wol te kruipen. Maar ik wil toch nog eventjes snel zeggen dat ik het supermoedig vind van je dat je de stap hebt gezet om hier je verhaal te doen, en nog veel moediger dat je ook de stap naar hulp hebt gezocht. Dat is absoluut niet evident, want om dat te kunnen doen moet je voor jezelf al heel wat wat (psychisch) werk hebben verzet. Ik ben zelf psycholoog en weet hoeveel weerstand en vooroordelen mensen soms/vaak hebben over therapie en psychische hulp. Ik ga trouwens zelf ook sinds september naar een psychologe, ik kan het gebruiken. En ik wil je ook nog meegeven, dat als het niet direct klikt met deze ene psychiater, dat je je zeker niet hoeft te laten ontmoedigen. Misschien kan je nog 1 of 2 keer teruggaan, maar als dat niet klikt, kan je gewoon iemand anders zoeken. Dat gebeurt heel erg vaak. Maar hopelijk is dat niet nodig natuurlijk, en voel je dat je er iets aan kan hebben. Succes ermee morgen!

Ik denk aan je...

Dikke knuffel

Barbara/Babs
xxx

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten