Partner wil geen kinderen

sahra
Berichten: 342
Lid geworden op: 23 mei 2008, 13:49

Bericht door sahra » 13 augustus 2012, 16:27

Dag Fie1976,
wij hebben als koppel ook in een soortgelijke situatie en ik kreeg ook een dergelijke uitspraak op een bepaald moment. Ik stond met m'n rug tegen de muur en wist niet wat gedaan. We hebben er lang over gedaan om de relatie weer te doen werken en toch voor kinderen te gaan. Het hing enkele keren echt aan een zijden draadje, terwijl we elkaar zeer graag zagen. Ik weet niet wat ik had gedaan moest ik echt de keuze moeten maken tussen een kind of een partner. Ik zag hem graag en wilde een kind met hem opvoeden. BAM was geen optie voor mij.
Als ik je verhaal lees, dan valt me vooral de contradictie in zijn houding op. Enkele jaren wilde hij er 4, nu geen. Mij lijkt er iets anders mee te spelen in zijn uitspraak nu dan echt geen kinderen willen. Kan het zijn dat hij zoiets zegt omdat hij schrik heeft om te falen of omwille van een reeële reden waarom het niet zou lukken?
Succes alvast in deze verdomd moeilijke periode!
Sahra

Doke
Berichten: 67
Lid geworden op: 16 mei 2009, 23:04

Bericht door Doke » 31 oktober 2012, 12:19

ik heb ook in een lange relatie gezeten met iemand die geen kinderen wilde.
Dat is wel al een heel poos geleden en toen die relatie gedaan raakte, was ik wel pas 25.

Ik wilde heel graag kinderen, dat moest niet persé binnen het jaar zijn, maar toch voor mijn 30ste.
hij wilde geen kinderen, wilde een carriere uitbouwen, veel reizen.... Een leven vol vrijheid.
Nu waren we wel geen 15 jaar samen, maar we zijn 5 jaa samen geweest; dus kan me voorstellen dat 15 jaar nog pijnlijker is.

Een leven zonder kinderen (of een kindje) kon ik mij niet voorstellen. Maar die relatie beëindigen....
Na een tijdje leefden we eigenlijk naast elkaar en dat heeft het wel gemakkelijker gemaakt.
Maar het is niet van een leien dakje gegaan, tenslotte hou je toch ongelooflijk veel van je partner, je kent mekaar door en door, je raakt zo op elkaar ingespeeld en je kan je geen leven meer voorstellen zonder hem.
Allé, zo was dat toch bij mij.
Maar die kinderwens....

Heb er zelfs aan gedacht om zo "perongeluk" de pil te vergeten... Heb echt met het idee gespeeld. Maar gelukkig op tijd een helder moment gekregen, want hoe oneerlijk is dat, zowel naar je partner toe en al zeker naar een eventueel toekomstig kindje toe, maar eigenlijk ook wel naar jezelf toe.
Dat is echt iets dat je nooit mag doen; maar die kinderwens kan zo sterk zijn.... Maar de pil "perongeluk" vergeten, valt niet goed te praten.

Ik nam het hem ook vaak kwalijk dat hij geen kinderen wilde. Maar dan zei iemand me iets waar zoveel waarheid in zat. Je kan het niemand kwalijk nemen geen kindjes te willen en uiteindelijk moet ieder mens voor zich uitmaken of hij/zij kinderen wilt.
Ook al zit je in een relatie, dan nog moet je voor jezelf beslissen of je kindeen wilt; hoe moeilijk ook!!
Als je op je 50ste wakker wordt en ongelooflijk veel spijt hebt dat je nooit mama bent geworden, kan je dat niemand kwalijk nemen, zeker niet je partner die er geen wilde. Want jij hebt uiteindelijk zelf de keuze gemaakt om geen kinderen te hebben.
Ook al lijkt het niet zo, als je partner geen kinderen wilt en jij wel, heb je de keuze om bij hem te blijven en nooit mama te worden of weg te gaan en wel maam worden.
Maar dat is een hartverscheurende, zeer zware keuze waar je niet zomaar licht over gaat natuurlijk!!!!

Ik heb besloten een punt te zetten achter die relatie.
Had er heel gemengde gevoelens bij, hoor en wist soms niet wat ik 'moest' voelen....
Heb toch tijd nodig gehad dat te verwerken en eenmaal ik het verwerkt had, werd ik verliefd in functie van "zou die man een goede papa zijn".
Niet echt een goede basis...

Uiteindelijk heb ik een paar maanden na mijn 30ste de knoop doorgehakt en beslist voor BAMmama te gaan en ben nu de gelukkige mama van een dochtertje van 2 jaar.
Als ik bij mijn ex was gebleven, had ik haar nooit gehad, was ik nooit mama geworden en had ik dit grote geluk moeten missen.
Zij betekent meer voor mij dan die relatie met mijn ex ooit betekent heeft en geloof me, ik zou indertijd een kogel voor hem opgevangen hebben als het nodig was, zoveel hield ik van hem.

Ik wil hier zeker niet zeggen dat je je man moet verlaten!!
Ik wil ook niet zeggen dat je bij hem moet blijven!!
Wat ik wel wil zeggen, is dat als je man echt geen kinderen wilt en niet bij zal draaien, je zelf de keuze moet maken, de moeilijkste keuze wss in heel je leven en ook die met de meest pijnlijke gevolgen.
Als je de keuze maakt met hem verder te gaan zonder kinderen, leg je kinderwens dan naast je neer (en geloof me, ik weet hoe moeilijk dat is), leef voluit samen met hem en geniet van alle vrijheid die jullie hebben zo zonder kinderen (want n kind begrenst je vrijheid enorm), uiteindelijk kan je zoveel zien, leren, doen.... zo met zn 2tjes en zorg dat je als je oud en bejaard bent terug kan kijken op een mooi leven.
Als je de keuze maakt om hem te verlaten om mama te worden (al dan niet met een nieuwe partner), zorg dan dat je het je kind nooit kwalijk neemt dat je hem voor je kind verlaten hebt, maar geniet van de liefde voor je kindje, geniet van het mama zijn, koester elk moment met je kleintje en wees trots op wie hij/zij later wordt en dan kan je genieten van je kleinkinderen.
Welke keuze je ook maakt, volg je hart hierin!!

Veel sterkte.

Mel1
Berichten: 3
Lid geworden op: 7 november 2012, 11:19

Bericht door Mel1 » 7 november 2012, 12:20

Hallo iedereen,

Ik zit ook in een gelijkaardige situatie. Ik ben nu 8 jaar samen met mijn man en 4 jaar getrouwd. In het begin van onze relatie had mijn man een kinderwens, hoe rapper hoe liever. Ik was pas van school en zag dat nog niet zitten. Ik had altijd gezegd: Voor mijn 30 ste wil ik een kind. Er werd nooit echt gesproken over wanneer we juist aan kinderen gingen beginnen maar de sociale druk begon de laatste jaren wel toe te nemen. Maar we dachten allebei, we hebben nog onze tijd. Mijn man is intussen 34 jaar en ik ben er 29. Toen we in het groot verlof op reis gingen hadden we op de laatste dag een heel serieus gesprek en plots zei mijn man dat er hem nog iets van het hart moest: Hij was namelijk voor 75 % zeker dat hij geen kinderen wou. Mijn wereld stortte in, dit kon niet waar zijn. Ik dacht dat ik droomde. Ik begreep het echt niet. We hadden de laatste tijd wat dierbaren verloren en onze hond was ook terminaal ziek. Hij zei dat hij dat niet zou aankunnen als er dan iets zou zijn met ons kindje. Dat hij ons dat leed wil besparen. Dat we het goed hebben met ons 2.... . Intussen zijn we een paar maand later en het houdt me heel erg bezig. Ik hoop dat hij nog van gedacht verandert want ik heb intussen wel een duidelijke kinderwens. Telkens er iemand vraagt wanneer wij aan kinderen gaan beginnen dan krijg ik een krop in de keel en zeg dan maar dan we nog eventjes willen genieten. Het is ongelooflijk wat voor een impact het heeft op mij. Soms kan ik niets verdragen van mijn man en kan ik maar aan 1 ding denken: Zal hij nog van mening veranderen....

Katrienemie84
Berichten: 130
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 19:34

Bericht door Katrienemie84 » 7 november 2012, 19:22

Pffffff Mel.... Wat verschrikkelijk... Eerst wel graag kinderen en nu niet meer omdat er een paar naasten gestorven zijn?! Je moet er wel niet vanuit gaan dat er iets met je kind gaat gebeuren hè... Ik vind dat je wel niet te lang moet wachten om de duscussie aan te gaan want het is nu ook niet dat je 20 bent en nog 10 jaar moet wachten... Ik wens je alvast veel succes!

DVO pixi
DVO Moderator
Berichten: 576
Lid geworden op: 29 november 2008, 14:18

Bericht door DVO pixi » 7 november 2012, 19:42

oh @Mel...ik kan echt geloven dat je je hele toekomst in duigen zag vallen toen je man dit verkondigde, zeker omdat hij vroeger wel een duidelijke kinderwens had!
Nu ik hem ook(een beetje) volgen, ook wij hadden hier al enige verliezen te verwerken, en het doet je echt diep nadenken over zaken, het leven, je toekomst (zo was het verlies van mijn schoonvader voor ons het signaal dat verder doen met ivf niet strookte met onze levensvisie en kozen we toen echt voluit voor adoptie). Het is waar dat het echt pijn doet om iemand die je dierbaar is te verliezen, en het idee dat we ooit een kind of een andere dierbare kunnen kwijtraken, bezorgt me hier ook de rillingen (iedereen denk ik) maar als je echt die gedachten je leven en verdere toekomst laat beheersen, dan moet je elke menselijke en ook niet-menselijke relatie uit de weg gaan, want geboren worden is ook sterven, en ooit komt de dag (hopelijk is die nog heel ver weg!!!) dat we misschien onze partner, onze ouders, vrienden, zien sterven voor ons... hoe hard het ook klinkt, dit is leven. je kan niet weigeren deel te nemen aan het leven, hoe beangstigend het ook soms lijkt! een goed gesprek met je man brengt misschien toch wat soelaas, hopelijk...ik wens jullie alvast veel succes

Mel1
Berichten: 3
Lid geworden op: 7 november 2012, 11:19

Bericht door Mel1 » 8 november 2012, 10:21

Katrienemie en Pixie, bedankt voor jullie reacties. Ja, toen mijn man dat zei was het echt wel schrikken. Ik vond het ook een heel ongepast moment (maar wanneer is het wel het gepaste moment natuurlijk), het was de laatste dag van een super reis! Dat was een ongelooflijke domper. Als ik terug denk aan die reis komt dat gesprek er automatisch bij. Intussen hebben we ons hondje moeten laten inslapen. Scar was echt als een kindje voor ons. Nu dat hij er niet meer is doet dat voor mij enorm veel pijn. We hebben besloten om geen hondje meer te nemen en intussen ben ik nu ook te weten gekomen dat mijn man geen kinderen wil. Dus het enige 'kindje' die ik ooit zal gehad hebben is er nu niet meer. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet loop te wenen. Ik vind het ook moeilijk om er met iemand over te praten omdat ik niet wil dat de mensen dan slecht denken over mijn man. Het moeilijke is dat het kan dat hij nog van mening verandert maar dat weet hij niet zeker. Maar mijn toekomst hangt er wel van af hé. Ik heb gezegd dat ik sowieso een kindje wil. Hij stelde dan voor om te scheiden maar wat als hij nog van gedacht verandert??? Pfff, ik weet het allemaal niet meer. Had ik maar een glazen bol...

Katrienemie84
Berichten: 130
Lid geworden op: 23 augustus 2012, 19:34

Bericht door Katrienemie84 » 8 november 2012, 21:41

Mel ik vind wel dat hij klare taal moet spreken want idd het gaat wel over jou toekomst. Jou aan het lijntje houden zou gruwelijk zijn. Ik denk dat je hem best een soort bedenktijd voorsteld, je kan niet 10 jaar wachten op zijn antwoord om dan miss negatief te zijn dan! Jij wil kinderen en als dat niet met hem is dan zal het met een ander zijn denk ik. Had mijn vriend neen gezegd tegen mijn kinderwens dan waren wij niet meer samen geweest. Punt. Ik push jou niet tot beslissingen maar tot antwoorden! Veel succes meid, blijf er niet te lang mee rondlopen, voor je er met hem over praat want dan zou de emmer is kunnen overlopen en dan ben je miss verder van huis...

Mel1
Berichten: 3
Lid geworden op: 7 november 2012, 11:19

Bericht door Mel1 » 13 november 2012, 0:00

Het is echt niet gemakkelijk!Soms denk ik ook: deze relatie moet beëindigd worden want we zitten niet meer op dezelfde golflengte wat kinderen betreft.Langs de andere kant wil ik niet zomaar de 8 jaar die we samen zijn opgeven.Ik hoop dat mijn man gewoon in een moeilijke periode zit en daardoor serieus beginnen nadenken is en angst heeft om die grote stap te zetten.Ik wil dan ook niets forceren.Maar ik wil sowieso een kind.Moest ik gewoon al weten dat hij zeker een kindje wil maar dat hij er bijvoorbeeld maar binnen een jaar wil aan beginnen dan zou ik enorm gelukkig zijn.Gewoon weten dat we er zeker zullen voor gaan....

mokkeltje
Berichten: 1
Lid geworden op: 10 december 2012, 20:03

Bericht door mokkeltje » 10 december 2012, 20:56

Hallo allemaal,

ik herken mij in veel van jullie verhalen, maar wil ook graag het mijne eens kwijt.

ik word binnenkort 32j en heb nu bijna 3j een relatie met mijn vriend van 36j. hij heeft een dochtertje uit een vorige relatie (die één keer om de 14d bij hem is)
hij heeft lang gezegd dat hij nog niet zeker wist of hij nog kinderen wou. maar ik ben altijd blijven hopen dat hij het op een dag wel zou willen. vorige week zei hij dat hij eruit was en zeker geen kinderen meer wil. omdat hij niet nog eens wil falen als vader. en omdat hij er "niet voor gemaakt is". mijn wereld storte in! na vele mislukte relaties had ik eindelijk iemand gevonden met wie ik echt verder wou in het leven. iemand met wie ik zo graag kindjes wou. ik zie hem doodgraag. kan niet zonder hem. maar ik wil ook zo graag een kindje. ik ben teneinde raad. ik weet echt niet meer wat doen. ik slaap niet meer, heb geen honger meer, loop voortdurend te wenen, kortom ik sta op instorten.
gisteren kwam hij met het voorstel dat we toch samen konden blijven en dat ik BAM-mama zou kunnen worden. hij heeft er dus niets op tegen dat ik kinderen wil, als ze maar niet van hem zijn... ik wil echter geen kinderen van een andere man of spermadonor. ik wil kinderen van de man die ik zo graag zie. of is dat echt teveel gevraagd? ik ben ten teneinde raad.
kan iemand mij raad geven aub...

Doke
Berichten: 67
Lid geworden op: 16 mei 2009, 23:04

Bericht door Doke » 12 december 2012, 23:43

Raad kan ik je hierin eigenlijk niet geven.
Ik ben zelf BAMmama, maar dan zonder partner.

Stel dat je toch voor KID zou gaan, dan zou ik me eerst en vooral proberen in de plaats te stellen van je toekomstig kind.
Er bestaat een facebooksite van en voor donorkinderen (donorkinderen België), daarop lees je toch dat veel mensen die via kid verwekt zijn toch ergens nood hebben aan te weten waar hun roots ligt.
Daarmee zeg ik niet dat KID slecht is, hoor; want ik ben de laatste die dat zou beweren.

Maar stel je eens voor dat jouw moeder een relatie had voor jij geboren werd en dan toch via KID van anonieme donor zou zwanger geworden zijn.
En dat je partner van je mama die jij altijd als je papa hebt gezien eigenlijk niet je papa is omdat hij eigenlijk geen kinderen wilde....
Als kind kom je dan meteen in een gezin terecht waar je maar door 1 van beide partners gewild bent....
Is dat dan zo goed voor het kind? Hoe zou jij je hierbij voelen????

Uiteindelijk zal je partner er wel zijn en jouw kind die hij eigenlijk niet wilt, allé, waar hij dan geen deel van wilt uitmaken.... Maar je kind is een deel van jou....

Moeilijk, hé!!
Kan me echt voorstellen dat je het zo moeilijk hebt nu!!
Ik heb 5 jaar een relatie gehad met iemand die geen kinderen wilde; voor mij was geen kinderen krijgen geen optie.
EN ja, een relatie beëindigen doet pijn, maar het gedacht NOOIT mama te worden, deed mij nog veel meer pijn.

Dit is zo iets persoonlijk en enkel jij en alleen jij kan die beslissing nemen.
Maar het is jouw beslissing en je kan hem nooit kwalijk nemen voor wat jij beslist.

Ik hoop dat je er uit komt en je hart volgt hierin!!

Heel veel sterkte!!!

Willeke1983
Berichten: 6
Lid geworden op: 27 januari 2013, 10:40

Bericht door Willeke1983 » 3 februari 2013, 13:23

Ik ben nieuw hier op het forum, maar vind het zo fijn te lezen dat er nog mensen zijn die in dezelfde situatie zitten.

Ik heb nu reeds 3 jaar een relatie met een man van 42. Ik ben er zelf 29. Afgelopen zomer heb ik wegens een hondenbeet antibiotica moeten nemen en kwam tot de vaststelling dat dit niet samen ging met de nuvaring. Ik was 's morgens misselijk voelde steken in mijn onderbuik, afin, ik dacht dat ik zwanger was... Heb dat dan gezegd tegen mijn vriend en die wilde dat ik een abortus zou doen als ik echt zwanger zou blijken te zijn. Ik wist voor mezelf dat ik dat niet wilde omdat ik echt wel graag een kindje wilde. Het was niet bepaald gepland dan en ook niet het ideale moment, maar ik was voor mezelf wel zeker dat ik de zwangerschap zou doorzetten moest dit het geval zijn.

Een week later kreeg ik mijn regels en de teleurstelling die ik toen voelde was zo enorm. Sindsdien heb ik een héél duidelijke kinderwens. Mijn partner zegt nog niet tegen weten of hij kinderen wil en of hij er ooit zal willen. Ik wordt binnenkort 30 en ik voel de klok tikken. Iedereen in mijn omgeving is zwanger en ik benijd hen zo hard.

momenteel troost ik me met de gedachte dat het nu de moment nog niet is. Ik wil met mijn vriend een serieus gesprek hebben hierover. Ik wil hem voor de keuze zetten om voor mij te kiezen en mijn kinderwens te respecteren of de relatie te beëindigen.
Ik vind dit zo ongelooflijk zwaar, want ik zie hem doodgraag. Ik zou voor hem door een vuur gaan, maar die kinderwens is ook zo enorm groot.

Ik vind dit een heel erg lastige keuze. Maar ik besef ook dat mijn klok tikt. Als ik ooit mama wil worden zal ik nu een paar knopen moeten gaan doorhakken. Ik moet dan nog een huisje vinden met twee slaapkamers (we zouden daarvoor het ouderlijke huis kunnen uitbreiden tot een kangaroewoning, maar dat neemt toch ook wel een jaar tot anderhalf jaar in beslag, en tegen dan ben ik er bijna 32). Dus veel tijd heb ik niet meer om een beslissing te maken.

Ik lig hier elke nacht wakker van...

menno
Berichten: 3
Lid geworden op: 12 februari 2013, 22:11

Bericht door menno » 13 februari 2013, 21:02

Toen ik 22 was leerde ik mijn vrouw kennen. Zij was toen 39. Ik vroeg haar hoe ze dacht over kinderen. 'Een dichte deur' zij ze. 'Ik heb er nooit behoefte aan gehad.' 'Ook niet in mijn vorige relatie.' 'Drie tantes aan mijn vaderszijde zijn ook kinderloos gebleven.'

Ik voelde me opgelucht. We hoefden ons (gezien haar leeftijd) niet (meer) druk te maken om kinderen.
Ik was verliefd, wilde dolgraag samenwonen, een vaste baan en sparen voor een groot huis met een tuin. Geen kinderen? Dat zou wel goed zitten. Veel (oudere) vrienden van ons zijn ook kinderloos. Toch voelde die 'dichte deur' nog wat onwennig. Was het een aanname dat ik ooit kinderen zou hebben? Een bescheiden jeugddroom?

We trouwden toen ik 25 was. Veel werken, stappen, onder onze vrienden zijn. Dat gevoel was heel ver weg. Tot afgelopen zomer,.. net voordat ik 28 werd. Ik had veel werk verzet in ons nieuwe vrijstaande huis en was druk geweest met de tuin. Het was 'af' en opeens voelde ik me ongelukkig. Ging ik nu heel mijn leven voor mezelf leven? Waarom zou ik het leven niet kunnen doorgeven aan iets wat mij overleefd? Verder leeft. Was het angst om alleen achter te blijven? Wilde ik graag een kind om dichtbij me te hebben? Een gezin? Nee, ik wilde bij mijn vrouw blijven. Dat we samen zouden blijven zonder kinderen had ik nog steeds voor ogen. Een voortplantingswens dan? Ja, maar wat kil! Doneren aan een kliniek? Nee, dat is geen voortplantingswens maar een verspreidingswens! Toch een kinderwens? Ja, ik had een onvervulde kinderwens,.. Waar ik gevoelsmatig mee worstelde maar feitelijk niets mee kon. Of toch wel? Wat zou ik willen als ik een onvervulde kinderwens had? Ik realiseerde me dat ik in de positie was om een ander te helpen!

Ik sprak over mijn gevoelens met mijn vrouw. Zij ving me goed op. Je kunt een lesbisch stel helpen zij ze. Dat leek me een goed idee. Omdat ik graag contact zou willen onderhouden met het kind leek een hetero stel me minder voor de hand liggend. Ik zag mezelf al concurreren met een andere man om aandacht van het kind. Zou een lesbisch stel open staan voor contact?
Een alleenstaande vrouw is geen optie zij mijn vrouw. Ik ben bang dat ze verliefd op je word of alsnog emotionele/financiële claims probeert te maken. Een lesbisch stel heeft elkaar. Ja, een kind heeft recht op twee ouders vond ik.

Tijdens een donor/wensouderbijeenkomst in Leiden sprak ik met ervaringsdeskundigen (ouders), wensouders en een jurist. Een inspirerende dag. Kort daarna plaatste ik een contactadvertentie op internet. Na het nodige e-mail verkeer en twee afspraken met mensen die toch besloten om voor een B-Donor te gaan leerde ik A & A kennen. A & A hadden al een dochtertje. Zij hadden B mogen krijgen met hulp van een goede vriend: Donor O. Donor O kon hen echter geen tweede geven omdat zijn nieuwe vriendin (zijn eerste serieuze relatie) hem verbood A & A nog verder te helpen. Dit tot groot verdriet van A & A omdat ze graag twee kinderen van dezelfde donor hadden gewild. Ondanks de vertrouwensbreuk bleef Donor O welkom bij A & A om eens per maand dochtertje B op te zoeken. Er werd met haar gespeeld, ze werd in bad gedaan, op bed gelegd, etc. Vroeger, vertelde A & A, voordat Donor O zijn vriendin kreeg gingen we ook met z’n vieren naar de speeltuin, het zwembad of de kinderboerderij. Maar die tijd is voorbij.

In de relatie die Donor O en dochtertje B hadden opgebouwd zag ik mijn wensen in een praktijksituatie verbeeld. Ook de ideeën van A & A sloten aan bij die van mij. A zou met hulp van mij zwanger worden van haar tweede. En misschien dat haar partner A in de toekomst ook wel een kindje zou willen dragen. We spraken verschillende keren af. Twee keer bij A & A, en toen ook eens bij mij en mijn vrouw. Ook zijn we eens met z’n vieren uit eten geweest. We hebben nu twee keer geïnsemineerd.(december, januari) Telkens was ik drie dagen daar. Vanwege de reisafstand (anderhalf uur), omdat het goed is om meerdere malen te insemineren en omdat we het heel gezellig hebben samen. B noemt mij Donor O, omdat mijn naam op die van hem lijkt. Van A & A mag de kleine straks ook Pappa tegen me zeggen. Donor O noemt zichzelf in bijzijn van B geen Pappa meer. Eerder wel.
Situaties veranderen. Mijn vrouw en ik zijn door dit avontuur rijker geworden. We durven ons beide kwetsbaarder op te stellen. Gevoelens makkelijker te bespreken dan daarvoor.
De intimiteit van het gezin van A & A is een bijzondere ervaring. Onze vriendschap is een enorme verrijking. Inmiddels zijn we 5 weken zwanger!

minim
Berichten: 1
Lid geworden op: 21 januari 2016, 17:21

Re: Partner wil geen kinderen

Bericht door minim » 21 januari 2016, 17:25

Lang na datum; maar ik zit in hetzelfde schuitje.

Mijn vriend heeft twee kindjes uit een vorige -dramatisch geëindigde- relatie. Toen we net samen waren spoorde hij me aan om nog samen een kindje te krijgen; ik zag mezelf echt geen mama worden.
Nu anderhalf jaar later, voelde ik me er klaar voor, dus bracht ik het op.
Eerst vertelde hij me dat hij de timing niet goed vond, omdat het op net hetzelfde ogenblik was als met zijn ex. Dat vond ik gek. Twee weken later komt de aap uit de mouw: hij heeft erover nagedacht en wil zeker geen kinderen meer.

Ik weet niet waar naartoe met mezelf. Blijf ik bij hem en nooit geen kinderen of ga ik alleen verder; maar ik zie hem zo graag en ik zie mezelf niet met een ander een kind krijgen.
Ik slaap niet, ik eet niet en ik weet echt niet wat te doen.

triest
Berichten: 1
Lid geworden op: 25 januari 2016, 11:49

Re: Partner wil geen kinderen

Bericht door triest » 25 januari 2016, 12:30

Ik(34) heb een kindje(7) uit een vorig huwelijk waarvan ik niet de biologische mama ben (lesbische relatie). Ik zie niets liever dan hem. Ik heb altijd een heel grote kinderwens gehad... De afspraak met mijn ex partner was dat zij eerst zwanger zou zijn, en dan ik(zij was ouder), dat laatste is er nooit van gekomen. De eerste jaren van heb opgroeien van mijn ventje waren voor een groot stuk hel. Mijn ex partner deed er alles aan om mij door te steken dat het haar kind was, en niet dat van mij, ik heb echt moeten vechten hem te kunnen adopteren. dat was ook de reden van de breuk. Inmiddels zijn de plooien wel gladgestreken, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat zij mij die zorgeloze zalige eerste baby peuterjaren heeft afgenomen voor een stuk... :-(((.6 jaar geleden leerde ik mijn huidige vriendin kennen. zij heeft 2 zonen , één van 15 en één van 11. die zie ik ook doodgraag. Ik heb altijd nog een kindje gewild, niet omdat ik dat liever zou zien dat onze 3 fantastische kindjes, maar omdat ik van iederen de eerste jaren zo gemist heb en daar zo naar verlangd heb, en ook gewoon , niet rationeel, omdat ik het wil..
mijn partner stond niet echt te springen voor nog een extra kindje, we hebben al een druk gezinsleven, de oudste heeft ook ass, ze wil tijd voor zichzelf, is bezig aan een opleiding, wil meer tijd voor ons, om leuke dingen te doen... allemaal goeie argumenten, we zijn gelukkig (ik ook), daarbij komt ook dat ik een soort unipolaire manische stoornis heb, die onder controle is met medicatie (maar waarvoor ik zou moeten stoppen om zwanger te worden)... en toch... wil ik het. twee jaar geleden stemde ze dan toch toe, het leek van harte, maar de avond voor de geplande inseminatie hadden we ruzie en heeft ze afgehaakt. blijkt dat ze helemaal geen kinderen meer wil..Ze was dan diep ongelukkig en wou uit elkaar.. ze wil nog altijd geen kindje, meestal kan ik het wegstoppen en ben ik wel vrolijk, maar soms/dikwijls heb ik zo ' n verschrikkelijk verdriet.... ik heb al alles overwogen, maar ik kan mijn lief en onze kinderen niet missen... hoe dan ook verlies ik... en heb zoveel verdriet. Het is nu al een jaar sinds de geplande inseminsatie en ik zit er nog steeds in gevangen, heb het gevoel dat ik er met niemand over kan praten, ook niet met mijn lief. ze voelt zich schuldig en zegt altijd maar ofwel: we zijn toch gelukkig, ofwel dat ze niet de juiste partij is voor voor mij... maar ik wil hen niet kwijt... ik weet het niet meer :-(. is er aub iemand die dit herkent?

Karen252
Berichten: 1
Lid geworden op: 15 februari 2016, 15:13

Re: Partner wil geen kinderen

Bericht door Karen252 » 15 februari 2016, 15:42

Ook ik zit in een zelfde situatie. 34 jaar, al 5 jaar samen met een fantastische man, we vullen elkaar perfect aan en hebben een mooi leven samen. Bij de start van de relatie was voor geen van beide echt duidelijk hoe we stonden tegenover kinderen. Ik wou er ooit wel maar nog niet onmiddellijk, was er zelfs een beetje over aan het twijfelen of ik er echt wel wou. Ik begon eigenlijk toen pas echt van het leven te genieten en een kind paste toen niet echt in het plaatje. Hij (18 jaar ouder) wou er vroeger eigenlijk wel maar door omstandigheden zijn er met zijn ex nooit kinderen gekomen. Bij de start van onze relatie stond hij ook niet weigerachtig tegenover kinderen.
Hij zou trouwens een fantastische papa zijn, dat zie je gewoon aan de manier hoe hij met kinderen omgaat.

Tijdens onze jaren samen begon ook hij eindelijk zelf ook terug een leuk leven op te bouwen (na toch ook wat ellende te hebben meegemaakt).
Maar ondertussen begint bij mij de kinderwens nu stilletjes aan toch te komen en sterker te worden. Wanneer ik hem hierover aanspreek weet hij niet of hij dit leuke leven wil opgeven voor een kind. Hij vindt de verantwoordelijkheid te groot. 10 jaar geleden zou hij niet getwijfeld hebben maar nu vindt hij zichzelf te oud voor een kind.
Hij wil heel graag met mij oud worden, samen leuke dingen doen, reizen,... maar een kind zou dat allemaal veranderen. Hij heeft het gevoel nu pas eindelijk te kunnen genieten van het leven en voor zichzelf te kunnen leven.
Als er een kind komt is het gedaan met in het weekend te blijven hangen met vrienden (wat we nu samen doen), gedaan om samen reizen te maken in alle vrijheid, geen vrijheid meer om spontane dingen te kunnen doen, de financiële verantwoordelijkheid, ... De vrijheid en het leuke leven samen dat we nu hebben zal er dan pas terug zijn nadat de kinderen het huis uit zijn en dan zal hij te oud zijn om nog te kunnen genieten van een leuk leven met ons tweetjes. Zijn kijk op kinderen is dus ook veranderd.

Dit is hartverscheurend, we weten allebei dat we samen heel gelukkig zijn en eigenlijk niet zonder elkaar willen. Maar wie moet/zal toegeven?

Wat als mijn kinderwens toch zo groot wordt en hij ook absoluut niet van mening verandert?
Ga ik het aankunnen om zonder kinderen door het leven te gaan en alleen voor hem te kiezen? Ga ik de druk van mijn familie aankunnen? Ik ben immers een enig kind en mijn moeder begint me ook regelmatig aan te spreken over dat ze graag oma wil worden. Ze weet dat ik ook een kindje wil dus als ik dan toch voor een leven met hem kies, zonder kind, wil ik ook niet dat zij hem dit zal verwijten, wat ook alleen maar druk op onze relatie zal zetten.
Stel dat ik hem toch verlaat en wonder boven wonder iemand nieuw zou tegenkomen die snel aan kinderen wil beginnen en dan blijkt dat we geen kinderen kunnen krijgen? Dan moet ik leven met het besef dat ik een fantastische man heb laten gaan om uiteindelijk toch kinderloos te blijven.

Ik heb het gevoel dat wat ik ook kies, ik altijd verlies.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten