verder zonder kleine spruit...
Geplaatst: 5 februari 2012, 11:01
Hallo,
ik ben nieuw op deze site. Kort voor kerstmis is er een einde gekomen aan vier jaar tevergeefs zwanger proberen worden als alleenstaande mama. Mijn wereld is sindsdien ingestort. Ik zie er de zin niet meer van in. Het is als afscheid nemen van een doodgeboren kindje. Hij of zij waren al zo reëel voor me... er waren al namen, ik had me al aangemeld voor een crèche, ik had me al levendig voorgesteld hoe ik verschillende dingen met hem of haar zou aanpakken...
Nu erger ik me aan elke zwangere buik, aan iedere fiets met kinderzitje, aan elk koppel of moeder/vader met kinderen. Tegelijkertijd gun ik het iedereen natuurlijk van harte. Begrijp mezelf niet...
Ik overweeg bankovervallen of andere illegale stappen om alsnog het geld te samen te krijgen voor een nieuwe ivf-poging. Ik krijg het niet in mijn systeem dat ik nooit mama zal zijn in dit leven.
En ik geraak niet aan mijn verdriet. Veeleer leef ik in een matte grauwheid en onverschilligheid. Futloosheid ook. Ik heb mijn werk opgegeven en heb ook geen zin er opnieuw mee te beginnen. Ik zou zo graag eens echt kunnen wenen... maar daarvoor heb je ook twee armen nodig... Twee vriendinnen van me zijn zwanger van een tweede kindje. Ik hoor niets van hen. Waarschijnlijk omdat ze het te moeilijk vinden, dacht ik, maar nu blijkt dat ze het mij kwalijk nemen niet naar hun zwangerschap te vragen. Zoveel kortzichtigheid en egoïsme begrijp ik niet. Moeten niet net zij begrijpen wat het betekent geen kindje te kunnen krijgen?!
Hoe dan ook, hier loopt het vierkant en ik hoop via dit forum wat begrip en lotgenoten te vinden.
Dank je, Jasmijn
ik ben nieuw op deze site. Kort voor kerstmis is er een einde gekomen aan vier jaar tevergeefs zwanger proberen worden als alleenstaande mama. Mijn wereld is sindsdien ingestort. Ik zie er de zin niet meer van in. Het is als afscheid nemen van een doodgeboren kindje. Hij of zij waren al zo reëel voor me... er waren al namen, ik had me al aangemeld voor een crèche, ik had me al levendig voorgesteld hoe ik verschillende dingen met hem of haar zou aanpakken...
Nu erger ik me aan elke zwangere buik, aan iedere fiets met kinderzitje, aan elk koppel of moeder/vader met kinderen. Tegelijkertijd gun ik het iedereen natuurlijk van harte. Begrijp mezelf niet...
Ik overweeg bankovervallen of andere illegale stappen om alsnog het geld te samen te krijgen voor een nieuwe ivf-poging. Ik krijg het niet in mijn systeem dat ik nooit mama zal zijn in dit leven.
En ik geraak niet aan mijn verdriet. Veeleer leef ik in een matte grauwheid en onverschilligheid. Futloosheid ook. Ik heb mijn werk opgegeven en heb ook geen zin er opnieuw mee te beginnen. Ik zou zo graag eens echt kunnen wenen... maar daarvoor heb je ook twee armen nodig... Twee vriendinnen van me zijn zwanger van een tweede kindje. Ik hoor niets van hen. Waarschijnlijk omdat ze het te moeilijk vinden, dacht ik, maar nu blijkt dat ze het mij kwalijk nemen niet naar hun zwangerschap te vragen. Zoveel kortzichtigheid en egoïsme begrijp ik niet. Moeten niet net zij begrijpen wat het betekent geen kindje te kunnen krijgen?!
Hoe dan ook, hier loopt het vierkant en ik hoop via dit forum wat begrip en lotgenoten te vinden.
Dank je, Jasmijn