effe ons verhaal

Plaats reactie
truffel
Berichten: 25
Lid geworden op: 15 oktober 2009, 18:11

effe ons verhaal

Bericht door truffel » 25 april 2012, 9:42

Ons verhaal start 6jaar geleden. Enkele maanden voor ons trouwen beslissen we te stoppen met de pil. We zijn beiden klaar voor een kindje. Hoe snel het gaat hoe leuker we het zouden vinden. Onze trouwdag die de meest fantastische was passeert maar verder nog geen nieuw leven te bespeuren. Omdat er een vermoeden in van mijn man zijn kant dat er wat mis zou kunnen zijn stappen we naar de gyn. Deze doet een algemeen onderzoek en verwijst manlief door naar het UZ voor een spermastaal. Daaruit blijkt dat de spermakwaliteit niet optimaal is maar er is goede hoop. (verlaagd aantal en trager)
We starten dus vol goede hoop aan ons iui-parcour. Met de naïviteit dat het daarmee wel in orde zal komen maar niets is minder waar.
We worden aangewezen op ivf. Enkele onderzoeken van mijn kant uit volgen maar daar kunnen ze niets vinden dus groen licht voor de eerste ivf.

De tijd kabbelt verder en de ene zwangerschap na de andere kondigt zich aan. We houden ons kranig, zijn steeds blij voor de andere en gaan ook netjes op babybezoek. Maar wij, wij huilen stilletjes om al dat geluk van anderen. Gelukkig kunnen we praten, veel praten....ieder op zijn tijd en met zijn emoties. Voor mij is dit telkens bij een negatief resultaat en dan komen de tranen met hopen (heb er al zeeên mee gevuld) de onmacht, de frustraties, de pijn, de boosheid op alles en iedereen en op niets! Wantzeg nu zelf : de buitenwereld kan er niets aan doen dat we hulp nodig hebben maar ook wijzelf kunnen er niets aan doen dat het niet wil lukken dus tja op wat ben je dan boos?!! Bij mijn mannetje komt het altijd wat later. Hij heeft het moeilijk dat we dit telkens moeten ondergaan, dat het telkens als een soort wig tussen ons in komt te staan en dat vreet!

Ondertussen moeten we ook nog eens afrekenen met goed bedoelde commentaren ( je moet er niet zo mee bezig zijn, ga eens lekker op vakantie je zal zien tot zelfs moet je mijn man eens lenen of zal ik jou EEN eitje geven????!!!) maar ook hier hebben we mee leren omgaan en vooral op leren repliceren!! Heb af en toe een duivels kantje laten zien.

Na 4 verse icsi's en x aantal cryo's krijgen we na lang aandringen toch nog extra onderzoeken.Want zeg nu zelf....telkens mooie embryo's met weinig of geen fragmentatie....WAAROM dan geen zwangerschap??? Enfin, biopsie van de baarmoeder is volledig normaal, genetisch onderzoek is ook volledig normaal....dus verder doen en behandelschema eens wat aanpassen. Helaas ook hier geen resultaten. En dan....dan begin je te denken aan samen verder zonder kinderen of.....eiceldonatie(wat UZ voorstelde omdat er nooit innesteling geweest is is er het vermoeden dat mijn baarmoeder het eigen materiaal niet aanvaard maar ook hier staat de medische wereld met een natte vinger in de lucht en weten ze niet van waar de wind komt.) Na veel overleg, het financiële plaatje te bekijken en mits gesprek met de psychologe beslissen we nog 1 keer deze stap te wagen. Het wachten voor een geschikte eiceldonor begint. Ondertussen kunnen we rustig de tijd nemen om te bekomen, weer dichter bij elkaar te komen, te genieten van het leven,....en oh ja genieten doen we! We beginnen zelf de voordelen van het kinderloos zijn leuk te vinden. Begrijpen wie begrijpen kan maar het was zo. Tot de dag dat we telefoon kregen dat ze een geschikte eiceldonor voor ons hadden. Yes!!!! We kunnen eraan beginnen. We beginnen met enig voorbehoud aan het snuiven en slikken maar het lukt ons om ondertussen ook nog verder te genieten. Het resultaat mocht er ook zijn. Van de 6 eicelletjes die je krijgt waren er 5 GOED bevrucht. Ontzettend blij waren we en 2 werden er teruggeplaatst. De wachtweken.....dat is hel...die wil je het liefst al slapend doorbrengen of beter de teletijdmachine instappen en 14dagen later zijn. Maar ook hier weer negatief. Gelukkig hebben we nog 3cryo's en gaan we gelijk door voor de volgende behandeling. Het valt me zwaar om heel de tijd door te snuiven en slikken en het lijkt eindeloos lang te duren voor we een tweede terugplaatsing krijgen. We overwegen zelfs om er even mee te stoppen maar dat zou zonde zijn van de tijd en van het geld. Dus even volhouden en weer door gaan. De dag van de terugplaatsing ben ik ziek (maag- darmvirusje) en de terugplaatsing verloopt ook niet van een leien dakje. Enfin, onze fameuse wachtweken zijn weer daar en heb er geen goed oog op. De eerste BN geeft hcg maar niet voldoende voor een zwanggerschap. Moet nog 2 dagen verder gaan met medicatie en terug een bn laten doen. Tot onze verbazing is deze licht positief!!!! Veel emoties maar we trachten ook wat realistisch te zijn maar toch. 4 dagen later moet er weer een bn gebeuren....tijdens deze 4 lange dagen heb ik constant honger, gespannen borsten, en lichte constipatie....hmmmm zou het dan toch???? Helaas op maandag word ik wakker en WEG ZIJN ALLE SYMPTOMEN..... paniek overheerst.... wat nu???!!! Monitoring belt en ja....hcg was gestegen maar niet voldoende....mevrouw de dokter heeft beslist dat u ag stoppen met alle medicatie..... de grond zakt onder je voeten uit.

Een droom in 1 seconde aan diggelen.... hoe gruwelijk kan het leven in elkaar zitten....onze allerlaatste cryo geeft licht positief om dan dit met je te doen!!!! Ik kan er niet bij, voel me leeg, verward, boos, intens verdrietig, heb letterlijk hartzeer.....HOE KOM JE HIER UIT EN HOE GA JE VERDER ?

Yess
Berichten: 3
Lid geworden op: 23 mei 2012, 15:45

Bericht door Yess » 23 mei 2012, 16:34

Hey Truffel;

Je verhaal raakt me enorm. De onmacht, frustratie en teleurstelling waar je maand na maand en jaar na jaar mee te maken hebt, dat vreet aan je.
En dan inderdaad die omgeving, waar iedereen spontaan lijkt zwanger te worden en waar mensen 'per ongeluk' zwanger blijken...
Hoe je met al die teleurstelling verder moet... Daar kan geen enkel goed bedoelde raad een antwoord op bieden. Huilen, schreeuwen, kwaad worden, je verloren voelen, steun zoeken bij je partner... Ik denk dat je niet anders kan dan het leven dag na dag op je af te laten komen, maar dat lijken natuurlijk ook zo'n holle woorden... x

hanske
Berichten: 1
Lid geworden op: 22 juni 2012, 17:46

effe ons verhaal

Bericht door hanske » 22 juni 2012, 18:09

Lieve mensen,


ik kan jullie enkel mijn verhaal geven: ik heb in een tijdsperiode van zes jaar alle mogelijke en onmogelijke behandelingen ondergaan, de laatste dateert van 2000. Ik ben één maal zwanger geraakt van een tweeling en heb een miskraam gehad op 12 weken. En ik heb in die periode wel genoten van mijn leven samen met mijn echtgenoot (ik ben wel degelijk een vrouw). We zijn naar Kenia en Japan geweest, we hebben korte reizen gemaakt. We compenseerden heel erg de druk. En ik keek steeds vol hoop naar de volgende poging die wellicht wel zou lukken.


Drie jaar na de laatste behandeling heb ik een depressie gekregen, en heb ik met professionele hulp een gans rouwproces doorgemaakt: eerst omwille van het miskraam, het baby'tje dat in mij groeide, en later omdat er nooit een eigen kind in mijn leven zou komen.

De belangrijkste boodschap die ik kan geven is: sta stil bij wat je mee maakt, en beschouw dit werkelijk als verlies, als een rouwproces waardoor je heen moet. Je omgeving beschouwt dit niet als zo danig, want er is geen "overlijden", er zijn geen rouwbrieven, er is gen officiële ceremonie waarbij je formeel afscheid kunt nemen van dit alles. Maar het is echt nodig om verder te kunnen.



Adoptie kwam nooit ter sprake, omdat mijn gezondheid een regelrechte hel geworden was na die lange, intense behandeling.

Ik heb geleerd andere kinderen in mijn hart te sluiten, en te genieten van hun aanwezigheid, hen te knuffelen, ermee te spelen,....


De pijn en het verdriet is geminderd, maar het blijft. Ik zal de pijn ook mee in mijn graf nemen.

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben, ik hoop dat het jullie ook troost dat jullie niet alleen zijn.......

maeske
Berichten: 75
Lid geworden op: 23 augustus 2013, 15:01

Bericht door maeske » 5 april 2014, 8:33

.
Laatst gewijzigd door maeske op 10 april 2014, 18:44, 1 keer totaal gewijzigd.

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 10 april 2014, 9:38

hey maeske,jouw post is zo herkenbaar voor mij, vooral het feit dat je inderdaad in een isolement terecht komt! heel onze vriendenkring en familie zit in de babyfase. we doen regelmatig zelf moeite om af te spreken, naar feestjes te gaan en te luisteren naar al die babyverhalen, de kinderen mee te nemen naar pretparken ed. maar het frustreert ons enorm dat dit altijd van één kant moet komen, dat er bijna nooit eens gevraagd wordt naar wat ons nu bezig houdt, of dat zij eens moeite doen om een babysit ofzo te vragen om eens aan avond met ons weg te gaan. als we er iets van zeggen, dan is het antwoord altijd dat ze het al zo druk hebben, dat ze moe zijn (omdat de kinderen slecht slapen, ziek zijn, naar allerlei lessen moeten) of dat het moeilijk is om een babysit te vinden. het resultaat is nu dat wij meer beginnen af te spreken met 'oudere' mensen wiens kinderen het huis al uit zijn. Pas op, dan gaat het nog vaak over hun kinderen (of kleinkinderen), maar zij hebben toch ook al weer tijd voor andere interesses en zijn niet meer alleen mama of papa.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten