Leven zonder kinderen

valleke
Berichten: 6
Lid geworden op: 6 maart 2007, 16:05

Leven zonder kinderen

Bericht door valleke » 7 maart 2007, 11:30

Hallo,
Ik moet eerlijk toegeven dat we er ook al aan gedacht hebben om verder te gaan zonder kinderen! Ik ben 32 jaar en ben al 12 jaar samen met mijn man, waarvan 8 jaar dat we al samenwonen en 2 jaar getrouwd. Op mijn 28ste heb ik besloten om aan kinderen te beginnen, we hebben 2 jaar geprobeerd tot ik ineens naar de spoedgevallen moest. Ik had een cyste die gesprongen was op mijn linker eierstok, ik heb een laparoscopie gehad en ze hebben gewoon het gesprongen bloed opgekuist en mij naar mijn gynecoloog doorgestuurd want ze durfde niets meer te doen. Van mijn gynecoloog heb ik vernomen dat mijn eierstokken vol endometriose zaten en dat dit moest behandeld worden als ik kinderen wou. Dus heb ik eerst gedurende 3 maanden decapeptyl moeten gebruiken om de endometriose te laten verdwijnen en mijn cyste en ontsteking die uiteindelijk nog aanwezig wasren te verminderen tegen mijn volgende laparoscopie. Bij mijn volgende laparoscopie was de endometriose verdwenen en hebben ze de de overblijfselen van de cyste en de ontsteking verwijderd. Mijn rechtereierstok werd ook verwijderd want die was blijkbaar al jaren verstopt en ontsoken.
Dus als dit allemaal achter de rug was zijn we met de behandelingen begonnen. Uiteindelijk zijn we nu al 4 jaar aan het proberen in het totaal, waarvan 1 jaar behandeling. We zouden allebei graag kinderen willen en zouden erg blij zijn moesten we erin slagen om er tenminste ééntje te hebben. En we zijn inderdaad al zo lang samen en we hebben het goed met ons tweetjes, dat we weten en er ons min of meer bij neergelegd hebben dat de mogelijkheid bestaat dat er misschien geen kinderen zullen komen. Want ja, ik heb maar 1 eierstok en heb de endometriose ziekte die eenders wanneer kan terug komen en mijn man zijn zaadcellen zijn niet beweeglijk genoeg en blijkbaar ook niet van goede kwaliteit. Maar uiteindelijk moet ik toch toegeven dat als ik vreemden zie met kinderen kan ik er uiteindelijk wel mee leven dat wij er geen hebben maar als ik in mijn vriendenkring rond kijk en in onze familie en al die kinderen zie doet mij dat iets, zeker telkens als er weer een vriendin is of een nicht dat heel fier en blij aankondigt dat ze zwanger is. Dan ben ik telkens weer een beetje depri en gekwetst en denk ik, waarom lukt het bij een ander en niet bij mij???? Dus conclusie: we zouden kunnen verder leven zonder kinderen, maar ja, telkens als iemand uit onze directe omgeving weer ouder zal worden zal dat toch altijd pijn doen.

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Bericht door Katy » 8 maart 2007, 9:02

Hi Valleke

Ik begrijp perfekt wat je bedoelt. Ik ervaar trouwens net hetzelfde. Wij zijn reeds 1.5 jaar aan het proberen om zwanger te worden, waarvan 1 jaar via IUI, maar nog steeds zonder succes.
Op een gegeven moment denk je, we stoppen ermee, maar dan besef je ook dat je definitief je droom voor een kind opgeeft en dat doet pijn. Zeker als er veel kinderen zijn in je familie. En je hierdoor steeds met je neus op de harde feiten wordt gedrukt.
Het nemen van zulke beslissing is heel zwaar en eerlijk gezegd zijn we er ook nog niet uit.
Trouwens mijn 7de poging IUI is weeral mislukt.

Katy

lore
Berichten: 4
Lid geworden op: 5 maart 2007, 19:10

Bericht door lore » 10 maart 2007, 23:00

Ik lees jullie berichtjes en het doet me deugd om te zien dat er nog mensen 'het kost wat kost kinderen krijgen' in vraag stellen; We hebben een gelukte IVF poging gehad die geeindigd is in een miskraam. We zijn nu bezig met de voorbereiding voor de terugplaatsing van een ingevroren embryo. Ik heb vanavond vernomen dat mijn jongste zus zwanger is en ook al had ik het allemaal wel onder controle en was ik ook echt meestal terug vrolijk; Het maakt je van slag en confronteert je met je verdriet. Ik had een goed gesprek met mijn man en bleek dat we beiden de optie geen kinderen in gedachten hadden. Ik weet niet goed of ik kost wat kost wil verdergaan met de behandeling. We hebben het inderdaad goed samen en door alle gevoelens en onzekerheden die met een vruchtbaarheidsbehandeling gepaard gaan, stel je in vraag of kinderen je inderdaad gelukkig maken; het is anders : zonder heb je meer tijd voor elkaar, je relatie en bewust leven, maar je mist natuurlijk de spontaneiteit van een eigen kind. Langs de andere kant maakt onze maatschappij het ons niet makkelijk om zonder te leven, omdat je overal bij vrienden en familie geconfronteerd wordt met. Maar ik vind dat niet altijd positief hoewel ik doodgraag kinderen zie. Ik merk dat gesprekken gewoon anders zijn, dat je minder diepgang hebt, gezien iedereen druk bezig is met de kinderen en geen tijd heeft om te vragen en te luisteren naar hoe het met elkaar gaat. Ik ervaar dat nu ook in mijn gezin (twee zussen waarvan een met twee kindjes). Niet het uitblijven van een zwangerschap maakt mij het meest verdrietig, wel het niet aanvoelen van hoe het met de ander gaat, of het gebrek aan ruimte voor een goed gesprek. Soms denk ik dat het gewoon aan ons ligt omdat we door al hetgeen er gebeurt de drukte niet goed aankunnen. Vermoeiend en verwarrend al die emoties en gedachten. En ondanks alles doen we toch maar voort. Ik denk dat ik het mss nog één kans geef. Maar dat maakt het ook dubbel langs een kant want stel dat het nu lukt en je hebt gekozen om te gaan voor niet. Hadden we dan nu moeten onderbreken?

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Bericht door Katy » 2 april 2007, 16:50

Is er iemand van jullie die definitief de knoop heeft doorgehakt om met de behandelingen te stoppen en aldus kinderloos verder door het leven te gaan ?
Ik probeer voor mezelf een beslissing te nemen, maar word heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere.
Ik heb het gevoel dat mijn gedachten cirkeltjes draaien in mijn hoofd. Daarom probeer ik via dit forum wat van gedachten te wisselen omtrent deze toch wel zware beslissing.
Momenteel zie ik het even weer niet meer zitten.
bedankt alvast voor jullie reacties.

Katy

valleke
Berichten: 6
Lid geworden op: 6 maart 2007, 16:05

Bericht door valleke » 5 april 2007, 19:02

Dag Katy,

Eigenlijk zou een mens op voorhand voor zijn eigen moeten bepalen hoever en hoelang hij in deze molen wenst mee te draaien. Ofwel heb je van de 1ste keer prijs ofwel ben je vertrokken in een reis van emoties, teleurstellingen, ontchochelingen, tijd (want dit slorpt tijd en organisatie en geloop op), medicijnen, enz... En uiteindelijk weet je niet waar het eindigt en of het uiteindelijk zal lukken en dan geraak je op!!!
Om eerlijk te zijn was de knoop bij ons doorgehakt van in het begin. Toen de gynecoloog zei hoeveel zo 1 behandeling in zijn geheel koste en dat hij zei dat de mutualiteit 6 cycli dekte was de knoop vlug doorgehakt. Toen hebben we onmiddellijk beslist van 6 IVF te proberen en als het na 6 niet lukte van er zowiezo mee te stoppen. Dit kan misschien cru klinken of egoistisch of gevoelloos maar ik heb niet de moed en niet de goesting om dit jaren te doen en om er ons blut aan te betalen want als je geen steun krijgt van de mutualiteit zijn dit dure grappen!
Je hebt veel moed om 7 IUI te proberen, bij mij was de moed na 2 IUI voorbij omdat ik wist dat de sperma van mijn man niet goed genoeg was en het toch niet zou lukken, dus zijn we maar direct overgegaan naar IVF. Heb jij er nog niet aan gedacht om IVF te proberen?
In ieder geval moet je moed zeker niet laten zakken!!!

Groetjes,

valleke
Berichten: 6
Lid geworden op: 6 maart 2007, 16:05

Bericht door valleke » 5 april 2007, 19:18

Dag Lore,

Ik begrijp wat je bedoelt! Ik heb geen zussen, ik ben alleen. Heb wel enkele vriendinnen die al kinderen hebben en bij wie het gaat op de natuurlijke wijze en natuurlijk als al deze moeders onder elkaar beginnen te babbelen over hun kinderen, de school, de stoten die ze uithalen, enz... Dan sta je daar want je kunt niet meebabbelen!! Mijn man heeft 1 zus die ook al 1 jaar aan het proberen is op de natuurlijke wijze en het lukt ook niet. En ik moet toegeven als het bij haar lukt en bij mij niet (sorry voor de uitrukking) maar dit ga ik dan wel even klote vinden en oneerlijk!
In ieder geval als je beslist te stoppen en het lukt ondertussen toch, vooral niet onderbreken, want dan is dit super toch? Want uiteindelijk beslis je van te stoppen omdat het zwaar wordt en niet lukt, niet vanwege het feit dat je geen kinderen meer wilt!

Groetjes,

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Bericht door Katy » 10 april 2007, 15:08

Hoi Valleke,

De dokter vertelde ons reeds enkele maanden geleden dat ivf geen optie was, gezien de slaagkansen slechts 1% meer bedragen dan bij iui, in mijn geval. Ik ben namelijk niet meer zo jong. Ik ben er 42.

Vandaar.

groetjes

Gerda

Aline
Berichten: 322
Lid geworden op: 10 mei 2007, 9:19

Bericht door Aline » 10 mei 2007, 9:29

Hey dag iedereen,

Ik las hier dat enkelen nog wat twijfelen om definitief te stoppen of niet.
Ik zit ook in die fase maar dan eerder twijfel zal ik er aan beginnen of niet.
Had ik maar een glazen bol en wist ik maar als ik er aan begon of het ging lukken of niet hé ...

Wist je trouwens dat er een boek uit is dat "leven zonder kinderen noemt (voorbij de kinderloosheid)".
Het is echt een aanrader om te lezen, allerlei verhalen van mensen van wie de kinderwens niet vervuld is of niet compleet is

cian
Berichten: 72
Lid geworden op: 2 februari 2007, 9:21

Bericht door cian » 29 juni 2007, 9:20

hallo iedereen,

ik herken dit verhaal ook wat enzit ook met dezelfde vragen...
wij hebben ondertussen 12 kid 's achter de rug , 4 isci pogingen en een aantal terugplaatsingen van cryo's en nog steedsniet zwanger;
na de 4 e poging ben ik wel wat in paniek geslagen en komt die gedachte vannooit kinderen te hebbenmeer en meer naar boven.
Na 6 pogingen moet je het volledig zelf betalen en we hebben niet echt de mogelijkheid of we zouden ons alles moeten ontzeggen. Dan dachten we we gaan sparen en ondertussen opnieuw met kid herbeginnen maar hoelang doe je dit inderdaad ?

Ze vinden geen oorzaak waardoor het verkeerd blijft gaan maar dan vind ik het zo moeilijk om stop te zeggen. misschien lukt het de 7e keer dan wel ...
blijf je dan niet je hele leven lang twijfelen ??

groetjes
cian

Ash
Berichten: 12
Lid geworden op: 1 februari 2007, 21:08

Bericht door Ash » 20 augustus 2007, 20:04

Hallo allemaal,

Ik sluit me even bij jullie aan. Wanneer stop je? Wanneer komt dat gevoel? Awel ik heb dat gevoel nu.
We zijn al 8 jaar gestopt met de pil, 7 jaar geleden spontaan zwanger geworden met een miskraam op 11 weken. Een jaar nadien zijn we begonnen met onderzoeken. Het probleem lag bij man, we hebben eerst IUI geprobeerd 4 maal en in juni 2003 overgestapt naar ISCI. De 1ste poging hebben we zelf volledig betaald en ik heb daarvan 6tp's gehad. 1 Verse en 5 cyro's. Van nr2 was ik biochemisch zwnager(niets dus). Tussen nr4 en 5 zit er een anderhalf jaar tussen en ben ik veranderd van ziekenhuis. Nr5 is mislukt en toen begon ik al te twijfelen of verder zou gaan. Zelfs met twijfels in mijn schoenen ben ik aan de zesde poging begonnen, heb ik acupunctuur bij gevolgd en ik voelde me duizend man sterk. Dit kon niet misgaan. Maar ..... het is een feit deze keer is ook alles mislukt. Ik heb direct daarna het gevoel gehad dat ik er volledig mee wil stoppen en heb dit ook meegedeeld in het UZ. Ze hebben naar mij geluisterd, me gesteund....ik ben content dat ik naar het UZ ben overgestapt. Ik heb nog 10 Cyro's zitten die komen later wel.....

Maar nu, ik ben al een paar maanden mijn man aan het overtuigen om adoptie te doen. Elke keer komt hij met nieuw argument en ik kan er niet over springen. Al jaren en maanden steek ik mijn energie in zwanger worden met het gevoel dat ik nu op ben. Ik kan geen behandeling meer aan ondanks dat ik nog 1 terugbetaald krijg. Ik ben elke keer ziek, een weekje in de zetel en genoeg eicellen en de rest en toch wil het niet lukken.

Ik ben zaterdagnacht wakker geworden, ben beginnen huilen en heb beseft dat het nu moet gedaan zijn met hopen en trachten en verlangen en vanalles. Het geeft me een rustig gevoel. Versta me niet verkeerd, de wens zal er steeds zijn, het willen zal er altijd zijn. Er komen nog moeilijke dagen en ik mijn hofd zit het nog. Maar het gevoel van rust komt eraan.

Dus dames die klik wanneer het genoeg is komt er ineens zonder je het beseft. Wees gerust je geest en lijf geven het aan. Maar zolang jullie het aankunnen om verder te doen , doe het! Volg steeds jullie gevoel en hart.

Knufs

ellen b
Berichten: 1
Lid geworden op: 2 mei 2009, 5:04

dag allemaal

Bericht door ellen b » 2 mei 2009, 5:22

ik ben ellen een 30jarige jonge vrouw.
ik heb het afgelopen jaar ook een aantal ivf behandelingen laten doen, maar dan bij mijn zus.
ik heb namelijk baarmoederhals kanker gehad en ik ben mijn baarmoeder verloren, de keuze tussen mijn leven of kinderen was toen snel gemaakt. maar uiteindelijk begint die biologische klok te tikken en kan je daar niet omheen.
mijn ouder zus wou voor mij draagmoeder zijn en we zijn de weg toch ingeslagen.
dus ik heb al de hormonen en pikuren ondergaan.
toch is het mis gelopen, na mijn eerste pik up uiteindelijk 7embryo's en hiervan hebben we 2ivf pogingen kunnen doen, maar alle bij mislukt. dit jaar februari mijn 2de hormoon keur gestart en 17eitjes waar er maar 1tje goed was en ook deze is niet ingenesteld bij mijn zus. tot grote ramp ben ik mijn linker eierstok verloren. deze was overgestimuleerd en rond zijn as gedraaid, in aller ijl naar het ziekenhuis een spoedoperatie en weer iets in mijn buik minder.
maar dan is bij mij ook de klik gekomen dat ik dit niet wil ten koste van mijn leven.
een leven zonder kinderen kan ook????
ik heb een ongeloofelijke goei man en wij 2 zullen wel iets mooi's maken van ons leven, maar hoe vul je de leegte als al de vrienden aan kinderen beginnen en jij zoals jullie allemaal zeggen niet kunnen mee praten over de dood gewone zaken dat deze mensen bezig houd.
ik wil leven en gelukkig leven,ik wil niet verbitterd worden, maar hoe
de weg is nog lang
maar ik wil verder er is ten slotte maar 1weg en dat is vooruit.

groetjes ellen

Ariane
Berichten: 1
Lid geworden op: 9 juni 2009, 19:09

Bericht door Ariane » 9 juni 2009, 20:13

Hoi allemaal,

Eerst en vooral, veel geluk in al jullie pogingen! Zelf ben ik 29 en ben ik sinds 2 jaar gestopt met alle behandelingen. Na 6 ICSI poging, 2 eileider doorspuitingen,... ben ik ermee gestopt. 10 jaar reeds neem ik geen voorbehoedsmiddelen meer. Maar sinds de laatste 3 maanden, is het besef nog maar gekomen dat het voorbij is. Ik ben ondertussen alleen, mijn man heeft mij verlaten, en momenteel weet ik ook niet echt hoe het verder moet. Hoe leg ik trouwens aan een nieuwe relatie uit dat ik geen kinderen op de wereld kan zetten?

Ik kan slechts 1 raad geven, jullie zijn met 2 en ga er dan ook samen voor. En de dag dat het niet meer juist voelt, in welk opzicht dan ook, dan pas moet je er over nadenken om uiteindelijk met jullie 2tjes door te gaan.

Groetjes, en veel succes!!!

Ariane

Lotte
Berichten: 2
Lid geworden op: 12 september 2007, 20:21

Bericht door Lotte » 20 juni 2009, 16:41

Beste Ellen,

Ik vind het goed dat je beseft dat je een goede man hebt en ook met jullie tweetjes wat van je leven kunt maken. Ik kom af en toe nog eens piepen op de website maar meestal vind je hier alleen maar reacties van mensen die nog vollop in behandeling zijn en niet van vrouwen die stoppen. Ikzelf heb ook heel wat operaties (openbuikoperatie om mijn baarmoeder te kunnen opereren etc) en een aantal miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen achter de rug. Ik bespaar je alle technische details maar ik heb al heel veel pijn gehad. Sinds een klein jaar hebben mijn man en ik de knop omgedraaid en ik ben blij. Ik heb nu rust gevonden, ik neem mijn pil en weet dat ik het niet meer moet verwachten. Het klinkt misschien raar maar het voelt een beetje aan als een bewuste keuze. We zijn gelukkig samen en ik denk er niet zo vaak meer over na. Ik probeer nog zo weinig mogelijk verantwooring af te leggen tov de buitenwereld. Ik heb geen moeite met babybezoekjes aan vriendinnen en probeer blij te zijn voor hen. Ik ben ervan overtuigd dat iedere weg voor-en nadelen heeft, zonder of met kinderen. Koppels die kinderen hebben zijn soms heel gelukkig, maar ook soms niet. Soms staat hun relatie onder druk of kunnen ze de combinatie werk-kinderen maar moeilijk aan.
Ik heb het 2 jaar zeer zwaar gehad en ben blij dat het nu achter de rug is en ik niet verbitterd achter blijf. Als je positief ingesteld bent, zal je omgeving er ook beter mee omgaan. Onze vrienden vinden ons niet "zielig" en gaan ons ook niet uit de weg omdat ze zwanger zijn. Als ik het even moeilijk heb dan zeg ik het gewoon. bv. onlangs beviel een vriendin op 13 mei (2009) terwijl ik op 13 mei 2008 zou moeten bevallen zijn... Dat zeg ik dat gewoon eerlijk en dat helpt. Ik probeer er geen taboe van te maken, dan doet de omgeving dat ook minder. Vroeger had ik het moeilijk als iemand vroeg of wij kinderen hadden... Ik voelde mij dan mislukt en op mijn ongemak. Nu zeg ik gewoon vriendelijk "Nee, wij hebben geen kinderen". Soms geef ik uitleg maar soms ook niet. In ieder geval, ik voel het niet meer aan als een vervelende vraag. Het is niet slecht bedoeld, mensen vragen dat gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik heb mezelf leren denken "Iedereen uit onze omgeving heeft kinderen en wij niet. So what ?" Ik probeer positief te zijn en ook wel eens een verjaardagskadootje kopen voor kindjes van vrienden. En verder gewoon te genieten met mijn man en hopen dat dit het enige ongeluk blijft in ons leven. Dat we voor de rest mogen gezond blijven en blijven geloven in een zinvol leven zonder kinderen.
Geef het tijd. Je hebt niet op 1 2 3 een andere wending aan je leven gegeven. Maar dat komt wel. Je kunt nieuwe uitdagingen vinden die je energie en voldoening zullen geven. De eerste voorwaarde is dat je leert aanvaarden dat er geen kinderen zullen komen. Wees jezelf en trek je niets aan van de sociale druk. Zeg tegen jezelf dat je leven met je man ook boeiend en de moeite waard is. Ik wens jullie veel geluk !

Sterkte,
Lotte

mama08
Berichten: 2
Lid geworden op: 2 mei 2007, 22:34

klein wondertje gemist

Bericht door mama08 » 26 september 2010, 20:00

heykes iedereen
ik ben paar jaren bezig voor een kleinwondertje maar geen reactie die spuiten gaf neveneffect kreegdan besloot voor een eiceldonatie maar ik blokkeerde dus mijn relatie was op dan leer ik een fantastiche gast kennen die had geen probleem geen kits maar ik had aleen jaar mijn regels niet meer besloten m laten kijken en hij zei je gaat naar de menopauze ik heb dan de pil had angeliq en ik heb terug regels maar zijn verzekers nep regels moet da pakken anders ga ik kwaaltjes krijgen van en oude vrouw beetje
dus moe zeggen heb er me bij neergelegd wel dare enorm van afgezien maar ik heb veel steun van mijn ventje

lesterke
Berichten: 11
Lid geworden op: 2 december 2009, 10:24

Bericht door lesterke » 24 september 2011, 9:01

beste Lotte,
ben hier juist je bericht aan het lezen...... zit met hetzelfde probleem....10j samen, 6j proberen om zwanger te worden, sta op punt om ook de knop door te hakken!! want zo kan het niet meer verder, iedere maand bleiten, vroeger was ik echt een optimist en nu...man man man, tes erg!!!!! het beheerst gewoon heel mijn leven!!!!! we zijn zeer gelukkig samen, maar die wens is daar!!!! en al die vragen, mijn ventje steunt mij enorm. hij wil gewoon dat ik mij goed voel!!!! en zonder pijn te hebben alle dagen!!!
veel sterkte aan iedereen hier!!!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten