Mijn verhaal, even mijn hart luchten
Geplaatst: 24 mei 2013, 11:50
... ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar ik wil nu gewoon even mijn hart luchten...
Mijn man en ik kennen elkaar al ontzettend lang. Sinds enkele jaren zijn we pas op de hoogte wat we voor elkaar voelen. Ik had destijds een relatie met een ander, hij ook. Hij had al twee kinderen met die ander, maar hij kon zijn gevoelens voor mij niet meer onder stoelen of banken steken.
Het onvermijdelijke was gebeurd, zijn relatie ging destijds uit, mijn relatie ging uit. We besloten te gaan samenwonen.
Na een poos hebben we onze liefde bezegeld met een huwelijk.
Hij is altijd op de hoogte geweest van mijn kinderwens en hij heeft absoluut geen bezwaar tegen nog een kindje. Het leek hem juist geweldig weer 'full-time' papa te zijn.
Na een poos besloten we om voor onze kinderwens te gaan. De tijd verstreek.... maand na maand had ik gewoon een 'rode' week (om het zo maar even netjes uit te drukken). In die periode hebben we heel internet afgezocht naar allerlei tips die een zwangerschap zouden kunnen voorspoedigen. Helaas heeft dat niet mogen baten. Na één jaar 'oefenen' zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Na diverse consulten en onderzoeken bij mij (omdat hij al kinderen had) leek alles oké te zijn.
Toen echter zijn zaad werd onderzocht bleek na een ontzettend verveld consult met een andere arts dat hij waarschijnlijk nooit kinderen zal kunnen krijgen. Hij had namelijk 0 zaad. Die arts was echter niet op de hoogte dat hij uit een vorige relatie al kinderen heeft.
Dit heeft zo hoog opgespeeld dat we voor zijn huidige kinderen DNA testen hebben gedaan. En Gelukkig(!!!) bleken het toch gewoon zijn kinderen te zijn.
Na wat heen en weer ge-emmer met het ziekenhuis is er toch nog een zaadonderzoek gedaan. Dat zag er al ietsje positiever uit. Met de nadruk op IETSJE. Er was een minimum aan levend zaad aangetroffen. Maar we kregen op ons hart gedrukt dat hij verder onderzocht mocht worden. En zijn huidige kinderen werden naar het land der vraagtekens gestuurd.
Natuurlijk hadden wij duizenden vragen, maar op geen een van de vragen konden zij (natuurlijk) een gedegen wetenschappelijk verantwoord antwoord geven.
We zijn naar een ander ziekenhuis doorgestuurd voor IVF of ICSI.
Maar mijn man heeft een ontzettende angst voor alles wat met prikken/onderzoeken en weet ik het wat te maken heeft.
'Het' te moeten doen in een potje was ook een mega drempel voor hem (en ging ontzettend moeilijk, ehmm ja ik was daarbij, zelfs dat hielp nauwelijks).
We hebben ons ingelezen in wat IVF inhoudt, wat het überhaupt betekend als je doorgaat in het hele proces.
We hebben er vele gesrpekken over gevoerd en geprobeerd om het zo nuchter mogelijk te bekijken. Omdat we beide nu eenmaal vrij nuchter in elkaar steken. En mij dat voornamelijk op de been houdt.
Waar we beide zo ontzettend bang voor zijn is de impact die het zal hebben als we verder gaan.
Vooral op emotioneel gebied. Wat we beide persé niet willen is dat onze relatie er onderdoor zou kunnen gaan. En ook zijn er nog twee andere kinderen die regematig bij ons verblijven waar we ook rekening mee moeten houden (we kunnen niet te pas en te onpas naar het ziekenhuis). En dan nog ons werk, wat je ook niet zomaar aan de kant kan schuiven... We staan beide voor de klas, we kunnen niet ineens zomaar een uurtje weg voor een onderzoek o.i.d. als dat past in de cyclus.
Op basis daarvan hebben we een half jaar geleden samen besloten om niet verder te gaan met onderzoeken in het ziekenhuis.
Ergens blijft er altijd die hoop dat er ooit spontaan een zwangerschap zal ontstaan. Terwijl ik tegelijkertijd die hoop de grond in probeer te drukken.
Ik ben in het ziekenhuis ook niet verder onderzocht. Alleen mijn hormonen zijn getest op de 3e dag van mijn cyclus en er is een echo geweest van mijn baarmoeder/eitjes/eierstokken.
Dus wie weet kan er bij mij ook nog iets zijn waardoor het niet lukt, ik wil het niet volledig op mijn man afschuiven.
Maar....
...inmiddels heb ik een nepglimlach op mijn gezicht als mijn vrienden vertellen dat ze zwanger zijn.
...inmiddels ga ik niet meer op kraamvisite
...inmiddels heb ik ontslag genomen van mijn werk omdat ik werkte met baby's en dat niet meer aankan.
...inmiddels hebben we samen een hondje, zodat ik 's ochtends toch nog het idee heb dat ik ergens voor mijn bed uit moet.
...inmmiddels huil ik maandelijks wanneer er toch weer een 'rode week' begint, en dat ene kleine sprankje hoop weer de grond in wordt geboord.
...inmiddels kan ik mensen wel wat aandoen als ze zeggen 'niet op focussen, dat is vaak het beste'.
...inmiddels ben ik ontzettend jaloers als ik mensen met een kinderwagen rond zie lopen.
...inmiddels moet ik mijn tranen bedwingen als ik in een winkel langs babykleertjes o.i.d. loop.
...inmiddels neem ik onbewust meer afstand van de kinderen van mijn man. (Al zijn ze nog zo leuk).
...inmiddels praat ik er ook minder over met mijn man.
pfff... en als ik in een bui zit (zoals nu) dat ik er gewoon helemaal doorheen zit. Dan geef ik mezelf een trap onder mijn kont, en schets ik situaties van mensen die het veel erger zouden kunnen hebben. Maar toch... soms komt dat verdriet zo heftig naar boven.
Hoe kan je nou zoiets 'missen' wat je eigenlijk niet kent? En daar soms zo ziekelijk jaloers van worden?
Ik ben zo nuchter dat ik graag alles wil kunnen verklaren. Maar uit deze waarom-vraag komt men niet... waarom niet? Zal altijd onbeantwoord blijven.
Mijn man verlaten, aanpappen met een andere vent omdat mijn kinderwens toch heel groot is??
Dat schiet soms ook door mijn hoofd. Maar nee, ik zou mijn lieve man voor geen goud willen missen. Daarvoor hou ik te veel van hem.
En toch doorgaan met de onderzoeken in het ziekenhuis? Ik ben bang dat onze relatie daar te veel onder lijdt. Vooral omdat onze relatie al het een en ander aan klappen heeft doorstaan, en ik nu ergens ook wel blij ben dat het stabiel is nu.
En ook behandeling in het ziekenhuis geeft geen 100% garantie dat het lukt.
Er wordt me een paar keer per week door mensen die je matig kent gevraagd wanneer er bij man en mij nog kinderen komen. Dan zeg ik maar met een halve lach op mijn gezicht 'wie weet ooit, we hebben wel een kinderwens'. Die mensen zijn dan tevreden gesteld met het antwoord. Maar van binnen ga ik dood. Ik heb geen zin om het hele verhaal te vertellen aan mensen die ik niet erg goed ken. (Oké alleen nu even hier op het forum dan, met mensen die weten wat je doormaakt)....
Ik kom er vaak niet uit.
Ik zit nu in een soort identiteitscrisis.
Wie ben ik nu? Wat wil ik in de toekomst nog meer (bereiken)?
Mijn man heeft voornamelijk erg veel hoop dat het toch nog 'ooit' eens zal gebeuren. Maar die hoop doet mij de nek om. Ik geloof er niet in en ergens wil ik er ook niet in geloven. (Dan kan het ook niet tegenvallen, zoiets...)En ik maak liever 'nu' wat van mijn leven dan dat ik ga wachten tot het nooit gebeurd, zeg maar. Begrijp je wat ik bedoel?
Maar ondertussen vreet het toch nog zo....
Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om het te lezen. Het heeft mij opgelucht om het te schrijven.
Mijn man en ik kennen elkaar al ontzettend lang. Sinds enkele jaren zijn we pas op de hoogte wat we voor elkaar voelen. Ik had destijds een relatie met een ander, hij ook. Hij had al twee kinderen met die ander, maar hij kon zijn gevoelens voor mij niet meer onder stoelen of banken steken.
Het onvermijdelijke was gebeurd, zijn relatie ging destijds uit, mijn relatie ging uit. We besloten te gaan samenwonen.
Na een poos hebben we onze liefde bezegeld met een huwelijk.
Hij is altijd op de hoogte geweest van mijn kinderwens en hij heeft absoluut geen bezwaar tegen nog een kindje. Het leek hem juist geweldig weer 'full-time' papa te zijn.
Na een poos besloten we om voor onze kinderwens te gaan. De tijd verstreek.... maand na maand had ik gewoon een 'rode' week (om het zo maar even netjes uit te drukken). In die periode hebben we heel internet afgezocht naar allerlei tips die een zwangerschap zouden kunnen voorspoedigen. Helaas heeft dat niet mogen baten. Na één jaar 'oefenen' zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Na diverse consulten en onderzoeken bij mij (omdat hij al kinderen had) leek alles oké te zijn.
Toen echter zijn zaad werd onderzocht bleek na een ontzettend verveld consult met een andere arts dat hij waarschijnlijk nooit kinderen zal kunnen krijgen. Hij had namelijk 0 zaad. Die arts was echter niet op de hoogte dat hij uit een vorige relatie al kinderen heeft.
Dit heeft zo hoog opgespeeld dat we voor zijn huidige kinderen DNA testen hebben gedaan. En Gelukkig(!!!) bleken het toch gewoon zijn kinderen te zijn.
Na wat heen en weer ge-emmer met het ziekenhuis is er toch nog een zaadonderzoek gedaan. Dat zag er al ietsje positiever uit. Met de nadruk op IETSJE. Er was een minimum aan levend zaad aangetroffen. Maar we kregen op ons hart gedrukt dat hij verder onderzocht mocht worden. En zijn huidige kinderen werden naar het land der vraagtekens gestuurd.
Natuurlijk hadden wij duizenden vragen, maar op geen een van de vragen konden zij (natuurlijk) een gedegen wetenschappelijk verantwoord antwoord geven.
We zijn naar een ander ziekenhuis doorgestuurd voor IVF of ICSI.
Maar mijn man heeft een ontzettende angst voor alles wat met prikken/onderzoeken en weet ik het wat te maken heeft.
'Het' te moeten doen in een potje was ook een mega drempel voor hem (en ging ontzettend moeilijk, ehmm ja ik was daarbij, zelfs dat hielp nauwelijks).
We hebben ons ingelezen in wat IVF inhoudt, wat het überhaupt betekend als je doorgaat in het hele proces.
We hebben er vele gesrpekken over gevoerd en geprobeerd om het zo nuchter mogelijk te bekijken. Omdat we beide nu eenmaal vrij nuchter in elkaar steken. En mij dat voornamelijk op de been houdt.
Waar we beide zo ontzettend bang voor zijn is de impact die het zal hebben als we verder gaan.
Vooral op emotioneel gebied. Wat we beide persé niet willen is dat onze relatie er onderdoor zou kunnen gaan. En ook zijn er nog twee andere kinderen die regematig bij ons verblijven waar we ook rekening mee moeten houden (we kunnen niet te pas en te onpas naar het ziekenhuis). En dan nog ons werk, wat je ook niet zomaar aan de kant kan schuiven... We staan beide voor de klas, we kunnen niet ineens zomaar een uurtje weg voor een onderzoek o.i.d. als dat past in de cyclus.
Op basis daarvan hebben we een half jaar geleden samen besloten om niet verder te gaan met onderzoeken in het ziekenhuis.
Ergens blijft er altijd die hoop dat er ooit spontaan een zwangerschap zal ontstaan. Terwijl ik tegelijkertijd die hoop de grond in probeer te drukken.
Ik ben in het ziekenhuis ook niet verder onderzocht. Alleen mijn hormonen zijn getest op de 3e dag van mijn cyclus en er is een echo geweest van mijn baarmoeder/eitjes/eierstokken.
Dus wie weet kan er bij mij ook nog iets zijn waardoor het niet lukt, ik wil het niet volledig op mijn man afschuiven.
Maar....
...inmiddels heb ik een nepglimlach op mijn gezicht als mijn vrienden vertellen dat ze zwanger zijn.
...inmiddels ga ik niet meer op kraamvisite
...inmiddels heb ik ontslag genomen van mijn werk omdat ik werkte met baby's en dat niet meer aankan.
...inmiddels hebben we samen een hondje, zodat ik 's ochtends toch nog het idee heb dat ik ergens voor mijn bed uit moet.
...inmmiddels huil ik maandelijks wanneer er toch weer een 'rode week' begint, en dat ene kleine sprankje hoop weer de grond in wordt geboord.
...inmiddels kan ik mensen wel wat aandoen als ze zeggen 'niet op focussen, dat is vaak het beste'.
...inmiddels ben ik ontzettend jaloers als ik mensen met een kinderwagen rond zie lopen.
...inmiddels moet ik mijn tranen bedwingen als ik in een winkel langs babykleertjes o.i.d. loop.
...inmiddels neem ik onbewust meer afstand van de kinderen van mijn man. (Al zijn ze nog zo leuk).
...inmiddels praat ik er ook minder over met mijn man.
pfff... en als ik in een bui zit (zoals nu) dat ik er gewoon helemaal doorheen zit. Dan geef ik mezelf een trap onder mijn kont, en schets ik situaties van mensen die het veel erger zouden kunnen hebben. Maar toch... soms komt dat verdriet zo heftig naar boven.
Hoe kan je nou zoiets 'missen' wat je eigenlijk niet kent? En daar soms zo ziekelijk jaloers van worden?
Ik ben zo nuchter dat ik graag alles wil kunnen verklaren. Maar uit deze waarom-vraag komt men niet... waarom niet? Zal altijd onbeantwoord blijven.
Mijn man verlaten, aanpappen met een andere vent omdat mijn kinderwens toch heel groot is??
Dat schiet soms ook door mijn hoofd. Maar nee, ik zou mijn lieve man voor geen goud willen missen. Daarvoor hou ik te veel van hem.
En toch doorgaan met de onderzoeken in het ziekenhuis? Ik ben bang dat onze relatie daar te veel onder lijdt. Vooral omdat onze relatie al het een en ander aan klappen heeft doorstaan, en ik nu ergens ook wel blij ben dat het stabiel is nu.
En ook behandeling in het ziekenhuis geeft geen 100% garantie dat het lukt.
Er wordt me een paar keer per week door mensen die je matig kent gevraagd wanneer er bij man en mij nog kinderen komen. Dan zeg ik maar met een halve lach op mijn gezicht 'wie weet ooit, we hebben wel een kinderwens'. Die mensen zijn dan tevreden gesteld met het antwoord. Maar van binnen ga ik dood. Ik heb geen zin om het hele verhaal te vertellen aan mensen die ik niet erg goed ken. (Oké alleen nu even hier op het forum dan, met mensen die weten wat je doormaakt)....
Ik kom er vaak niet uit.
Ik zit nu in een soort identiteitscrisis.
Wie ben ik nu? Wat wil ik in de toekomst nog meer (bereiken)?
Mijn man heeft voornamelijk erg veel hoop dat het toch nog 'ooit' eens zal gebeuren. Maar die hoop doet mij de nek om. Ik geloof er niet in en ergens wil ik er ook niet in geloven. (Dan kan het ook niet tegenvallen, zoiets...)En ik maak liever 'nu' wat van mijn leven dan dat ik ga wachten tot het nooit gebeurd, zeg maar. Begrijp je wat ik bedoel?
Maar ondertussen vreet het toch nog zo....
Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om het te lezen. Het heeft mij opgelucht om het te schrijven.