Alle hoop op 5 min weg voorgoed

Plaats reactie
steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Alle hoop op 5 min weg voorgoed

Bericht door steph999 » 11 juni 2013, 13:01

Eerst en vooral weet ik zelf niet goed waarom ik mijn verhaal hier kom schrijven. Normaal ben ik niet voor "internetervaringen" uitwisselen, maar gisteren ben ik zo van mijn roze wolkje gedonderd dat ik niet meer weet wat ik moet doen.

Ik ben een vrouw van 25,sinds mijn geboorte heb ik een erfelijke ziekte, waardoor ik al van kinds af wist dat ik nooit of moeilijk kindjes zou kunnen krijgen. Echter, 5 jaar geleden kreeg ik een nieuw leven door middel van een levensnoodzakelijke transplantatie. Ondertussen 5 jaar vrij stabiel, man ontmoet en ook gehuwd vorig jaar. Natuurlijk kwam vrij snel de kinderwens toch bovendrijven. Na de transplantatie dacht ik dat de kaarten er misschien anders zouden voorliggen, dus ik liet me informeren door mijn specialist die me al jaren volgt. Ze stond natuurlijk niet te springen met mijn vraag, had er ook zeer weinig ervaring mee, maar beantwoordde al onze vragen en stuurde ons zelfs door naar een vruchtbaarheidskliniek. Wij door het dolle heen, er zou dan misschien toch een baby kunnen komen. De afspraak met mijn specialist dateert nu van ongeveer een maand geleden, ondertussen al in de vruchtbaarheidskliniek geweest, afdeling genetica maakte weinig problemen, psychologe gezien (dit werd aangeraden door de dokter), hier echter ook geen problemen, alles werd wel uitgebreid besproken, maar dit vond ik oké. Dit moest ook vond ik, het zou tenslotte geen alledaagse zwangerschap worden. Mijn specialist had zelfs al toestemming gegeven om mijn medicatie om te schakelen naar medicatie die niet schadelijk zou zijn voor de baby. So far, so good. Tot gisteren, de afspraak bij de gyneacoloog, was er vrij gerust in, tenslotte was iedereen tot nu toe toch al vrij positief geweest?? Ik had mijn afspraak met de gyneacoloog op de afdeling materniteit, wat ik al bizar vond, maar stelde me verder geen vragen. Toen ik eindelijk binnen mocht, werd ik echter vlug met beide voetjes op de grond gezet. Een zwangerschap zou zowel voor mij als voor de baby levensgevaarlijk zijn, het kind kon volgens haar niet anders dan gehandicapt geboren worden, en ik mocht van geluk spreken als ik de bevalling op een fatsoenlijke manier zou doorstaan. Ze noemde het een "enorme hoge risico-zwangerschap", maar als we er toch mee wilden doorgaan, zou ze ons met plezier begeleiden. Toen ik dit allemaal hoorde, ondervond ik dat je hart letterlijk pijn kon doen. Ik voelde me alsof ik met mijn hoofd tegen de muur was gelopen. Onze droom, die gedurende een maand werkelijkheid zou kunnen worden zijn, was op ongeveer 5 minuten van tafel geveegd. Ik heb totaal overstuur het kabinet van de dokter verlaten, waarbij ik direct mensen op het lijf liep die met hun pasgeboren baby de materniteit mochten verlaten. Normaal ween ik zelden, maar nu ben ik beginnen wenen als een klein kind. Ik weet niet hoe ik in staat was om naar huis te rijden, maar toen ik thuis kwam, ben ik echt ingestort.We hadden al namen gekozen, gefantaseerd waar de wieg zou komen te staan, en plots was alles weg... Het kind dat al leefde in mijn gedachten was dood... Dood nog voor het bestaan heeft...

Ahiha
Berichten: 1093
Lid geworden op: 26 januari 2010, 19:49

Bericht door Ahiha » 11 juni 2013, 20:20

Lieve Steph,

Tranen schieten in mijn ogen bij het lezen van wat jij hebt meegemaakt. Je moet al leven met een erfelijke ziekte en dat moet al moeilijk zijn. En dan hoor je dit. Eerst wordt je hoop door iedereen aangewakkerd en dan volgt de koude douche... Op materniteit dan nog.. Ik werd al boos en verdrietig als ik moeders zag en heb nooit zo'n hard nieuws gekregen. Dikke knuf hoor!
Was die gyn gespecialiseerd in jouw medische geschiedenis? Of was het een 'gewone' gyn? Met alle respect voor 'gewone' gyns hoor maar ik zou me niet kunnen neerleggen bij het advies van een 'gewone'. Ik wil je ook geen valse hoop geven maar zou toch echt een supergespecialiseerde gyn raadplegen. Maybe internet afsnuffelen naar verhalen van vrouwen met dezelfde ziekte en trachten te weten te komen of ze kids hebben en bij wie ze gevolgd werden.
Ik wens je heeeeel veel moed en steun van je man.

Knuffel,
Ahiha

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 11 juni 2013, 20:31

ahiha: de gyneacologe is gespecialiseerd in mensen met mijn ziekte. Er is amper al onderzoek naar gedaan omdat er nog zo weinig mensen met mijn ziekte de stap durven zetten naar kinderen. dus een andere gyne opzoeken lijkt me vrij zinloos, gezien ze ervaring met de ziekte heeft. Toch bedankt voor je lieve woorden.
we hadden zelfs al namen bedacht voor ons kindje, en plots was alles weg...alsof het een droom was... kan niet anders doen dan wenen sinds gisteren... Ook al was ik zelfs nog niet zwanger, toch voel ik me alsof ik mijn kindje verloren heb.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten