Alle hoop op 5 min weg voorgoed
Geplaatst: 11 juni 2013, 13:01
Eerst en vooral weet ik zelf niet goed waarom ik mijn verhaal hier kom schrijven. Normaal ben ik niet voor "internetervaringen" uitwisselen, maar gisteren ben ik zo van mijn roze wolkje gedonderd dat ik niet meer weet wat ik moet doen.
Ik ben een vrouw van 25,sinds mijn geboorte heb ik een erfelijke ziekte, waardoor ik al van kinds af wist dat ik nooit of moeilijk kindjes zou kunnen krijgen. Echter, 5 jaar geleden kreeg ik een nieuw leven door middel van een levensnoodzakelijke transplantatie. Ondertussen 5 jaar vrij stabiel, man ontmoet en ook gehuwd vorig jaar. Natuurlijk kwam vrij snel de kinderwens toch bovendrijven. Na de transplantatie dacht ik dat de kaarten er misschien anders zouden voorliggen, dus ik liet me informeren door mijn specialist die me al jaren volgt. Ze stond natuurlijk niet te springen met mijn vraag, had er ook zeer weinig ervaring mee, maar beantwoordde al onze vragen en stuurde ons zelfs door naar een vruchtbaarheidskliniek. Wij door het dolle heen, er zou dan misschien toch een baby kunnen komen. De afspraak met mijn specialist dateert nu van ongeveer een maand geleden, ondertussen al in de vruchtbaarheidskliniek geweest, afdeling genetica maakte weinig problemen, psychologe gezien (dit werd aangeraden door de dokter), hier echter ook geen problemen, alles werd wel uitgebreid besproken, maar dit vond ik oké. Dit moest ook vond ik, het zou tenslotte geen alledaagse zwangerschap worden. Mijn specialist had zelfs al toestemming gegeven om mijn medicatie om te schakelen naar medicatie die niet schadelijk zou zijn voor de baby. So far, so good. Tot gisteren, de afspraak bij de gyneacoloog, was er vrij gerust in, tenslotte was iedereen tot nu toe toch al vrij positief geweest?? Ik had mijn afspraak met de gyneacoloog op de afdeling materniteit, wat ik al bizar vond, maar stelde me verder geen vragen. Toen ik eindelijk binnen mocht, werd ik echter vlug met beide voetjes op de grond gezet. Een zwangerschap zou zowel voor mij als voor de baby levensgevaarlijk zijn, het kind kon volgens haar niet anders dan gehandicapt geboren worden, en ik mocht van geluk spreken als ik de bevalling op een fatsoenlijke manier zou doorstaan. Ze noemde het een "enorme hoge risico-zwangerschap", maar als we er toch mee wilden doorgaan, zou ze ons met plezier begeleiden. Toen ik dit allemaal hoorde, ondervond ik dat je hart letterlijk pijn kon doen. Ik voelde me alsof ik met mijn hoofd tegen de muur was gelopen. Onze droom, die gedurende een maand werkelijkheid zou kunnen worden zijn, was op ongeveer 5 minuten van tafel geveegd. Ik heb totaal overstuur het kabinet van de dokter verlaten, waarbij ik direct mensen op het lijf liep die met hun pasgeboren baby de materniteit mochten verlaten. Normaal ween ik zelden, maar nu ben ik beginnen wenen als een klein kind. Ik weet niet hoe ik in staat was om naar huis te rijden, maar toen ik thuis kwam, ben ik echt ingestort.We hadden al namen gekozen, gefantaseerd waar de wieg zou komen te staan, en plots was alles weg... Het kind dat al leefde in mijn gedachten was dood... Dood nog voor het bestaan heeft...
Ik ben een vrouw van 25,sinds mijn geboorte heb ik een erfelijke ziekte, waardoor ik al van kinds af wist dat ik nooit of moeilijk kindjes zou kunnen krijgen. Echter, 5 jaar geleden kreeg ik een nieuw leven door middel van een levensnoodzakelijke transplantatie. Ondertussen 5 jaar vrij stabiel, man ontmoet en ook gehuwd vorig jaar. Natuurlijk kwam vrij snel de kinderwens toch bovendrijven. Na de transplantatie dacht ik dat de kaarten er misschien anders zouden voorliggen, dus ik liet me informeren door mijn specialist die me al jaren volgt. Ze stond natuurlijk niet te springen met mijn vraag, had er ook zeer weinig ervaring mee, maar beantwoordde al onze vragen en stuurde ons zelfs door naar een vruchtbaarheidskliniek. Wij door het dolle heen, er zou dan misschien toch een baby kunnen komen. De afspraak met mijn specialist dateert nu van ongeveer een maand geleden, ondertussen al in de vruchtbaarheidskliniek geweest, afdeling genetica maakte weinig problemen, psychologe gezien (dit werd aangeraden door de dokter), hier echter ook geen problemen, alles werd wel uitgebreid besproken, maar dit vond ik oké. Dit moest ook vond ik, het zou tenslotte geen alledaagse zwangerschap worden. Mijn specialist had zelfs al toestemming gegeven om mijn medicatie om te schakelen naar medicatie die niet schadelijk zou zijn voor de baby. So far, so good. Tot gisteren, de afspraak bij de gyneacoloog, was er vrij gerust in, tenslotte was iedereen tot nu toe toch al vrij positief geweest?? Ik had mijn afspraak met de gyneacoloog op de afdeling materniteit, wat ik al bizar vond, maar stelde me verder geen vragen. Toen ik eindelijk binnen mocht, werd ik echter vlug met beide voetjes op de grond gezet. Een zwangerschap zou zowel voor mij als voor de baby levensgevaarlijk zijn, het kind kon volgens haar niet anders dan gehandicapt geboren worden, en ik mocht van geluk spreken als ik de bevalling op een fatsoenlijke manier zou doorstaan. Ze noemde het een "enorme hoge risico-zwangerschap", maar als we er toch mee wilden doorgaan, zou ze ons met plezier begeleiden. Toen ik dit allemaal hoorde, ondervond ik dat je hart letterlijk pijn kon doen. Ik voelde me alsof ik met mijn hoofd tegen de muur was gelopen. Onze droom, die gedurende een maand werkelijkheid zou kunnen worden zijn, was op ongeveer 5 minuten van tafel geveegd. Ik heb totaal overstuur het kabinet van de dokter verlaten, waarbij ik direct mensen op het lijf liep die met hun pasgeboren baby de materniteit mochten verlaten. Normaal ween ik zelden, maar nu ben ik beginnen wenen als een klein kind. Ik weet niet hoe ik in staat was om naar huis te rijden, maar toen ik thuis kwam, ben ik echt ingestort.We hadden al namen gekozen, gefantaseerd waar de wieg zou komen te staan, en plots was alles weg... Het kind dat al leefde in mijn gedachten was dood... Dood nog voor het bestaan heeft...