Alle "peptalk" even beu...

Lien2
Berichten: 425
Lid geworden op: 26 november 2012, 16:31

Bericht door Lien2 » 3 juli 2013, 11:23

Hey Fremo,

Ik heb exact hetzelfde meegemaakt. Ik was ook zo kwaad op mijn zus. Wij waren immers al 2 jaar bezig en zij was amper een half jaar met haar pil gestopt. Maar diep vanbinnen wist ik natuurlijk ook dat zij er niks aan kon doen. Maar ik was (en ben nog altijd een beetje) verschrikkelijk jaloers. In het begin spraken we niet meer tegen elkaar en ik probeerde haar echt te ontwijken. Echt stom maar ja. Dan heeft ons moeder zich eens gemoeid en praatten we terug tegen elkaar. Maar thuis wisten ze ook niet hoe ze moesten reageren en dus zwegen ze over de zwangerschap en de baby telkens als ik in de buurt was. Dit was natuurlijk ook niet goed want dat kind werd letterlijk doodgezwegen. Mijn zus is in die 9 maanden thuis nooit binnen geweest, ik heb haar niet meer alleen gesproken omdat ze bang was voor mijn reactie, ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. In tegenstelling tot mijn vriendinnen die wel over hun zwangerschap tegen mij praten en zo heb ik stilletjes aan aan het idee kunnen wennen wat ik bij mijn zus totaal niet had. Gevolg toen ze bevallen was is de bom lichtjes ontploft en heb ik een grondig gesprek gehad bij mijn ouders dat hun reactie totaal verkeerd was. Ook met mijn zus heb ik wat gepraat en het deed mij goed om haar kind vast te pakken. Ondertussen is zij nog steeds niet bij mijn thuis geweest. Ik geef haar nog even tijd maar vind nu wel dat ik genoeg moeite heb gedaan en dat het nu van haar kant moet komen. Ik ben immers de persoon die nog steeds niet zwanger is en die steun van haar nodig heeft en niet omgekeerd. Hopelijk komen we er uit.
Het is heel belangrijk om te praten en dat hebben wij niet gedaan met als resultaat dat we uit elkaar gegroeid zijn. Zeg aan uw zus wat je voelt bij haar zwangerschap en wat uw verwachtingen van haar zijn. En je zal zien dat het uiteindelijk gemakkelijker zal zijn om het te aanvaarden.
Veel sterkte nog!

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 3 juli 2013, 18:24

vandaag ruzie gehad met mijn man, het lijkt wel alsof het voor een kloof tussen ons begint te zorgen. hij snapt niet dat ik niet mee kan gaan naar een feestje waar mijn zwangere nicht rondloopt. Hij vindt dat ik hem daar ook mee straf, en dit vind ik echt zo egoistisch van hem. Het is soms allemaal zo rot he...

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 19 juli 2013, 19:54

dag steph, dat is echt jammer dat je nu ruzie krijgt met je man...hij zal je wrs toch nog het beste van allemaal begrijpen in deze moeilijke periode. zowel mijn man als ik zien vaak op tegen feestjes waar onze familie met al hun kinderen komen, hun zwangerschappen aankondigen en waar alles kortom rond de kinderen draait, maar daar valt niet aan te ontkomen, tenzij je jezelf helemaal wilt 'isoleren'. bij ons in de familie is iedereen wel op de hoogte van onze situatie. na enkele 'pijnlijke' situaties, weten ze ook dat we het appreciëren als ze ons vooraf al apart vertellen wanneer er weer iemand zwanger is. voor de rest ga ik ook mee naar familiefeestjes van mijn man zijn (zeer vruchtbare) familie, omwille van hem, want het is idd niet leuk om daar alleen naartoe te gaan. we spreken dan wel af dat we vertrekken als ik (of hij) er niet meer tegen kan. meestal valt het ook nog beter mee dan verwacht! :)

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 20 juli 2013, 21:40

Steph, Ik denk dat mannen dat zowizo nooit zullen snappen! Wij verlangen zo naar een zwangerschap, zo naar een innige band met een kindje zodat wij ons toch een beetje nodig voelen. Als een man een kind krijgt is dat totaal anders he! Mannen kunnen best goede vaders zijn en heel emotioneel betrokken zijn, maar toch.. Volgens mij is de band tussen moeder en kind veel inniger zeker het eerste jaar. Om één of andere reden is ons die innige band afgenomen wat zo veel pijn doet! Maar mannen lijken er ook totaal anders mee om te gaan, het is echt niet te begrijpen voor ons.Maar je moet je man je man laten zijn laat hem eens zijn gevoelens delen met jou, draai de rollen eens om.. Laat hem eens slachtoffer zijn en jij de sterke.
Ik ben sinds een week er toch wel wat beter aan toe en ga binnenkort toch eens op kraambezoek. Ben er wel wat bang voor! Waarom mogen wij geen kind krijgen en zij wel? waarom moeten wij door al die behandelingen en onzekere tijden en is het voor de rest van de wereld precies zo gemakkelijk?
Vandaag ook weer ben op bezoek gegaan bij een vriendin en zij woont in een wijk waar veel jonge kinderen wonen en die kinderen spelen allemaal samen buiten. Echt wel geen fijne plek maar om één of andere reden komen kei veel van die kindjes kei graag naar mij en vragen heel wat aandacht van mij. Hoe raar is dat?

Lien: Iedereen zegt altijd maar dat je die zwangere toch niet de rest van je leven kan ontwijken dat dat voor die persoon ook niet leuk is! Nee, maar wij dan? Er word verwacht dat wij "gewoon" kunnen doen tegen die personen. Dat klopt toch ergens niet? Ze weten dat wij het niet moeilijk met hun hebben maar met dat kind... En toch verwachten ze zooo veel. De wereld zou soms eens moeten stilstaan.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten