Geplaatst: 3 juli 2013, 11:23
Hey Fremo,
Ik heb exact hetzelfde meegemaakt. Ik was ook zo kwaad op mijn zus. Wij waren immers al 2 jaar bezig en zij was amper een half jaar met haar pil gestopt. Maar diep vanbinnen wist ik natuurlijk ook dat zij er niks aan kon doen. Maar ik was (en ben nog altijd een beetje) verschrikkelijk jaloers. In het begin spraken we niet meer tegen elkaar en ik probeerde haar echt te ontwijken. Echt stom maar ja. Dan heeft ons moeder zich eens gemoeid en praatten we terug tegen elkaar. Maar thuis wisten ze ook niet hoe ze moesten reageren en dus zwegen ze over de zwangerschap en de baby telkens als ik in de buurt was. Dit was natuurlijk ook niet goed want dat kind werd letterlijk doodgezwegen. Mijn zus is in die 9 maanden thuis nooit binnen geweest, ik heb haar niet meer alleen gesproken omdat ze bang was voor mijn reactie, ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. In tegenstelling tot mijn vriendinnen die wel over hun zwangerschap tegen mij praten en zo heb ik stilletjes aan aan het idee kunnen wennen wat ik bij mijn zus totaal niet had. Gevolg toen ze bevallen was is de bom lichtjes ontploft en heb ik een grondig gesprek gehad bij mijn ouders dat hun reactie totaal verkeerd was. Ook met mijn zus heb ik wat gepraat en het deed mij goed om haar kind vast te pakken. Ondertussen is zij nog steeds niet bij mijn thuis geweest. Ik geef haar nog even tijd maar vind nu wel dat ik genoeg moeite heb gedaan en dat het nu van haar kant moet komen. Ik ben immers de persoon die nog steeds niet zwanger is en die steun van haar nodig heeft en niet omgekeerd. Hopelijk komen we er uit.
Het is heel belangrijk om te praten en dat hebben wij niet gedaan met als resultaat dat we uit elkaar gegroeid zijn. Zeg aan uw zus wat je voelt bij haar zwangerschap en wat uw verwachtingen van haar zijn. En je zal zien dat het uiteindelijk gemakkelijker zal zijn om het te aanvaarden.
Veel sterkte nog!
Ik heb exact hetzelfde meegemaakt. Ik was ook zo kwaad op mijn zus. Wij waren immers al 2 jaar bezig en zij was amper een half jaar met haar pil gestopt. Maar diep vanbinnen wist ik natuurlijk ook dat zij er niks aan kon doen. Maar ik was (en ben nog altijd een beetje) verschrikkelijk jaloers. In het begin spraken we niet meer tegen elkaar en ik probeerde haar echt te ontwijken. Echt stom maar ja. Dan heeft ons moeder zich eens gemoeid en praatten we terug tegen elkaar. Maar thuis wisten ze ook niet hoe ze moesten reageren en dus zwegen ze over de zwangerschap en de baby telkens als ik in de buurt was. Dit was natuurlijk ook niet goed want dat kind werd letterlijk doodgezwegen. Mijn zus is in die 9 maanden thuis nooit binnen geweest, ik heb haar niet meer alleen gesproken omdat ze bang was voor mijn reactie, ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. In tegenstelling tot mijn vriendinnen die wel over hun zwangerschap tegen mij praten en zo heb ik stilletjes aan aan het idee kunnen wennen wat ik bij mijn zus totaal niet had. Gevolg toen ze bevallen was is de bom lichtjes ontploft en heb ik een grondig gesprek gehad bij mijn ouders dat hun reactie totaal verkeerd was. Ook met mijn zus heb ik wat gepraat en het deed mij goed om haar kind vast te pakken. Ondertussen is zij nog steeds niet bij mijn thuis geweest. Ik geef haar nog even tijd maar vind nu wel dat ik genoeg moeite heb gedaan en dat het nu van haar kant moet komen. Ik ben immers de persoon die nog steeds niet zwanger is en die steun van haar nodig heeft en niet omgekeerd. Hopelijk komen we er uit.
Het is heel belangrijk om te praten en dat hebben wij niet gedaan met als resultaat dat we uit elkaar gegroeid zijn. Zeg aan uw zus wat je voelt bij haar zwangerschap en wat uw verwachtingen van haar zijn. En je zal zien dat het uiteindelijk gemakkelijker zal zijn om het te aanvaarden.
Veel sterkte nog!