De nood om even te ventileren
Geplaatst: 25 juni 2013, 19:16
Ik heb de laatste maanden heel wat gelezen op de website van de verdwaalde ooievaar alsook op dit forum. Het doet echt zo ontzettend goed om te lezen dat je niet alleen bent. Hier is ons verhaal:
Vorig jaar rond deze tijd werd ons kindje 'gefabriceerd'. Ons geluk was groot, immens groot maar van korte duur... Een week na de zwangerschapstest verloor ik heel wat bloed. Zowel de huisarts als ikzelf waren overtuigd van een miskraam. Een moeilijke periode volgde tot het bezoek aan de gynaecologe eind juli. Zij stelde vast dat ik wel nog zwanger was! Bloedingen tijdens een zwangerschap kunnen blijkbaar voorkomen. Ons geluk was weer compleet, alhoewel ik toch een slecht voorgevoel had. Tijdens de maand augustus verloor ik nog altijd een beetje bloed en telkens was er de immense angst maar tegelijkertijd ook de hoop dat het goed zou aflopen want ons kindje was zo gewenst, zo welkom!
Maar tijdens een controle op 15 weken bleek dat ons kindje een niet levensvatbare afwijking had. We verloren ons kindje op 4 maand. Een zware periode volgde, zowel fysiek maar vooral emotioneel.
Ik vond het ontzettend confronterend dat ons leven op dat moment stil stond terwijl de wereld gewoon verder gaat. Het leek of elke vrouw (vriendinnen, collega's, familie) in de wereld zwanger was, aan het bevallen was of uitschreeuwde hoe fijn het is om mama te zijn.
Na een curretage in november kregen we begin december opnieuw groen licht van onze gynaecologe. De afwijking van ons kindje bleek niet genetisch te zijn. We hadden dus gewoon pech gehad. Als we er klaar voor waren, mochten we opnieuw aan kinderen beginnen.
We besloten onze pijlen te richten op 2013, dat zou ons jaar worden! Maar dat was buiten mijn lichaam gerekend want midden december begon ik op een woensdagavond te bloeden, hevig te bloeden...
Er was opnieuw immense angst,grote onzekerheid en al even grote paniek. Ik werd afgevoerd naar het UZ. Na heel wat onderzoeken bleek dat ik een weinig voorkomende afwijking heb in mijn baarmoeder, meer bepaald AVM (malformatie van aders en slagader in de baarmoeder die gaatjes veroorzaken in je baarmoeder. De slagader staat dus via die gaatjes open waardoor je dus letterlijk leegbloedt. Kan veroorzaakt worden door bevalling en/of curretage).
Na 24u en ontzettend veel bloedverlies werd ik een 1ste keer geopereerd. Tijdens deze operatie werd geprobeerd om door middel van plastic de gaatjes in mn baarmoeder te dichten waardoor het bloeden zou stoppen.
Maar ik was nog niet goed ontwaakt of ik begon opnieuw te bloeden. Er ontstond paniek bij de artsen en achter een gordijntje op recovery hoorde ik dat er werd gediscussieerd over het weghalen van mijn baarmoeder. Opnieuw was ik in paniek, ontzettend grote paniek.
Er werd beslist om nog een 2de keer over te gaan tot operatie, al zou dat mijn laatste kans zijn.
Uiteindelijk was de 2de operatie geslaagd en stopte ik eindelijk met bloeden.
48u na het hevig bloedverlies was mijn leven gered, had ik nog steeds mijn baarmoeder maar begon een nieuw leven, een nieuwe ik.
Een periode van angst om opnieuw te beginnen bloeden, onzekerheid, frustratie, onbegrip,, stilstaan bij de relativiteit van het leven, depressieve gevoelens, ... brak aan. Daar waar ik vroeger optimistisch, onbezorgd en zelfstandig was ben ik nu enorm onzeker, angstig, paniekerig en ontzettend afhankelijk geworden.
De voorbije maanden moest ik heel wat onderzoeken ondergaan waaruit gebleken is dat de kans om zwanger te worden ontzettend klein is geworden.
Momenteel proberen we stilaan ons leven terug op te bouwen, stapje per stapje, met vallen en opstaan waarbij we ons proberen neer te leggen bij een kinderloos leven.
Ik ga momenteel terug aan het werk om me weer nuttig te voelen maar makkelijk is het niet. Ik werk in de sociale sector waarbij ik ouders begeleid en ondersteun bij het opvoeden van hun kinderen...
Het feit dat ik dit vandaag aan het neerschrijven ben, heb ik te danken aan mijn man. We hadden voordien al een sterke relatie maar ik heb het gevoel dat we er alleen nog maar sterker zijn uitgekomen.
We praten enorm veel en frustreren ons samen aan de goedbedoelde maar o zo clichematige reacties van vrienden, familie, omgeving, collega's: je moet je erover zetten, pieker niet teveel, je zal nog wel kinderen kunnen krijgen, er zijn zoveel mensen met problemen, trek het je niet aan, je mag blij zijn dat je nog leeft, ...
Ik kan alleen maar hopen dat de pijn wat slijt want op sommige momenten is de pijn echt niet te harden.
x
Vorig jaar rond deze tijd werd ons kindje 'gefabriceerd'. Ons geluk was groot, immens groot maar van korte duur... Een week na de zwangerschapstest verloor ik heel wat bloed. Zowel de huisarts als ikzelf waren overtuigd van een miskraam. Een moeilijke periode volgde tot het bezoek aan de gynaecologe eind juli. Zij stelde vast dat ik wel nog zwanger was! Bloedingen tijdens een zwangerschap kunnen blijkbaar voorkomen. Ons geluk was weer compleet, alhoewel ik toch een slecht voorgevoel had. Tijdens de maand augustus verloor ik nog altijd een beetje bloed en telkens was er de immense angst maar tegelijkertijd ook de hoop dat het goed zou aflopen want ons kindje was zo gewenst, zo welkom!
Maar tijdens een controle op 15 weken bleek dat ons kindje een niet levensvatbare afwijking had. We verloren ons kindje op 4 maand. Een zware periode volgde, zowel fysiek maar vooral emotioneel.
Ik vond het ontzettend confronterend dat ons leven op dat moment stil stond terwijl de wereld gewoon verder gaat. Het leek of elke vrouw (vriendinnen, collega's, familie) in de wereld zwanger was, aan het bevallen was of uitschreeuwde hoe fijn het is om mama te zijn.
Na een curretage in november kregen we begin december opnieuw groen licht van onze gynaecologe. De afwijking van ons kindje bleek niet genetisch te zijn. We hadden dus gewoon pech gehad. Als we er klaar voor waren, mochten we opnieuw aan kinderen beginnen.
We besloten onze pijlen te richten op 2013, dat zou ons jaar worden! Maar dat was buiten mijn lichaam gerekend want midden december begon ik op een woensdagavond te bloeden, hevig te bloeden...
Er was opnieuw immense angst,grote onzekerheid en al even grote paniek. Ik werd afgevoerd naar het UZ. Na heel wat onderzoeken bleek dat ik een weinig voorkomende afwijking heb in mijn baarmoeder, meer bepaald AVM (malformatie van aders en slagader in de baarmoeder die gaatjes veroorzaken in je baarmoeder. De slagader staat dus via die gaatjes open waardoor je dus letterlijk leegbloedt. Kan veroorzaakt worden door bevalling en/of curretage).
Na 24u en ontzettend veel bloedverlies werd ik een 1ste keer geopereerd. Tijdens deze operatie werd geprobeerd om door middel van plastic de gaatjes in mn baarmoeder te dichten waardoor het bloeden zou stoppen.
Maar ik was nog niet goed ontwaakt of ik begon opnieuw te bloeden. Er ontstond paniek bij de artsen en achter een gordijntje op recovery hoorde ik dat er werd gediscussieerd over het weghalen van mijn baarmoeder. Opnieuw was ik in paniek, ontzettend grote paniek.
Er werd beslist om nog een 2de keer over te gaan tot operatie, al zou dat mijn laatste kans zijn.
Uiteindelijk was de 2de operatie geslaagd en stopte ik eindelijk met bloeden.
48u na het hevig bloedverlies was mijn leven gered, had ik nog steeds mijn baarmoeder maar begon een nieuw leven, een nieuwe ik.
Een periode van angst om opnieuw te beginnen bloeden, onzekerheid, frustratie, onbegrip,, stilstaan bij de relativiteit van het leven, depressieve gevoelens, ... brak aan. Daar waar ik vroeger optimistisch, onbezorgd en zelfstandig was ben ik nu enorm onzeker, angstig, paniekerig en ontzettend afhankelijk geworden.
De voorbije maanden moest ik heel wat onderzoeken ondergaan waaruit gebleken is dat de kans om zwanger te worden ontzettend klein is geworden.
Momenteel proberen we stilaan ons leven terug op te bouwen, stapje per stapje, met vallen en opstaan waarbij we ons proberen neer te leggen bij een kinderloos leven.
Ik ga momenteel terug aan het werk om me weer nuttig te voelen maar makkelijk is het niet. Ik werk in de sociale sector waarbij ik ouders begeleid en ondersteun bij het opvoeden van hun kinderen...
Het feit dat ik dit vandaag aan het neerschrijven ben, heb ik te danken aan mijn man. We hadden voordien al een sterke relatie maar ik heb het gevoel dat we er alleen nog maar sterker zijn uitgekomen.
We praten enorm veel en frustreren ons samen aan de goedbedoelde maar o zo clichematige reacties van vrienden, familie, omgeving, collega's: je moet je erover zetten, pieker niet teveel, je zal nog wel kinderen kunnen krijgen, er zijn zoveel mensen met problemen, trek het je niet aan, je mag blij zijn dat je nog leeft, ...
Ik kan alleen maar hopen dat de pijn wat slijt want op sommige momenten is de pijn echt niet te harden.
x