De nood om even te ventileren

Plaats reactie
Lies84
Berichten: 2
Lid geworden op: 25 juni 2013, 17:42

De nood om even te ventileren

Bericht door Lies84 » 25 juni 2013, 19:16

Ik heb de laatste maanden heel wat gelezen op de website van de verdwaalde ooievaar alsook op dit forum. Het doet echt zo ontzettend goed om te lezen dat je niet alleen bent. Hier is ons verhaal:

Vorig jaar rond deze tijd werd ons kindje 'gefabriceerd'. Ons geluk was groot, immens groot maar van korte duur... Een week na de zwangerschapstest verloor ik heel wat bloed. Zowel de huisarts als ikzelf waren overtuigd van een miskraam. Een moeilijke periode volgde tot het bezoek aan de gynaecologe eind juli. Zij stelde vast dat ik wel nog zwanger was! Bloedingen tijdens een zwangerschap kunnen blijkbaar voorkomen. Ons geluk was weer compleet, alhoewel ik toch een slecht voorgevoel had. Tijdens de maand augustus verloor ik nog altijd een beetje bloed en telkens was er de immense angst maar tegelijkertijd ook de hoop dat het goed zou aflopen want ons kindje was zo gewenst, zo welkom!

Maar tijdens een controle op 15 weken bleek dat ons kindje een niet levensvatbare afwijking had. We verloren ons kindje op 4 maand. Een zware periode volgde, zowel fysiek maar vooral emotioneel.
Ik vond het ontzettend confronterend dat ons leven op dat moment stil stond terwijl de wereld gewoon verder gaat. Het leek of elke vrouw (vriendinnen, collega's, familie) in de wereld zwanger was, aan het bevallen was of uitschreeuwde hoe fijn het is om mama te zijn.

Na een curretage in november kregen we begin december opnieuw groen licht van onze gynaecologe. De afwijking van ons kindje bleek niet genetisch te zijn. We hadden dus gewoon pech gehad. Als we er klaar voor waren, mochten we opnieuw aan kinderen beginnen.

We besloten onze pijlen te richten op 2013, dat zou ons jaar worden! Maar dat was buiten mijn lichaam gerekend want midden december begon ik op een woensdagavond te bloeden, hevig te bloeden...
Er was opnieuw immense angst,grote onzekerheid en al even grote paniek. Ik werd afgevoerd naar het UZ. Na heel wat onderzoeken bleek dat ik een weinig voorkomende afwijking heb in mijn baarmoeder, meer bepaald AVM (malformatie van aders en slagader in de baarmoeder die gaatjes veroorzaken in je baarmoeder. De slagader staat dus via die gaatjes open waardoor je dus letterlijk leegbloedt. Kan veroorzaakt worden door bevalling en/of curretage).
Na 24u en ontzettend veel bloedverlies werd ik een 1ste keer geopereerd. Tijdens deze operatie werd geprobeerd om door middel van plastic de gaatjes in mn baarmoeder te dichten waardoor het bloeden zou stoppen.
Maar ik was nog niet goed ontwaakt of ik begon opnieuw te bloeden. Er ontstond paniek bij de artsen en achter een gordijntje op recovery hoorde ik dat er werd gediscussieerd over het weghalen van mijn baarmoeder. Opnieuw was ik in paniek, ontzettend grote paniek.
Er werd beslist om nog een 2de keer over te gaan tot operatie, al zou dat mijn laatste kans zijn.
Uiteindelijk was de 2de operatie geslaagd en stopte ik eindelijk met bloeden.

48u na het hevig bloedverlies was mijn leven gered, had ik nog steeds mijn baarmoeder maar begon een nieuw leven, een nieuwe ik.
Een periode van angst om opnieuw te beginnen bloeden, onzekerheid, frustratie, onbegrip,, stilstaan bij de relativiteit van het leven, depressieve gevoelens, ... brak aan. Daar waar ik vroeger optimistisch, onbezorgd en zelfstandig was ben ik nu enorm onzeker, angstig, paniekerig en ontzettend afhankelijk geworden.

De voorbije maanden moest ik heel wat onderzoeken ondergaan waaruit gebleken is dat de kans om zwanger te worden ontzettend klein is geworden.
Momenteel proberen we stilaan ons leven terug op te bouwen, stapje per stapje, met vallen en opstaan waarbij we ons proberen neer te leggen bij een kinderloos leven.
Ik ga momenteel terug aan het werk om me weer nuttig te voelen maar makkelijk is het niet. Ik werk in de sociale sector waarbij ik ouders begeleid en ondersteun bij het opvoeden van hun kinderen...

Het feit dat ik dit vandaag aan het neerschrijven ben, heb ik te danken aan mijn man. We hadden voordien al een sterke relatie maar ik heb het gevoel dat we er alleen nog maar sterker zijn uitgekomen.
We praten enorm veel en frustreren ons samen aan de goedbedoelde maar o zo clichematige reacties van vrienden, familie, omgeving, collega's: je moet je erover zetten, pieker niet teveel, je zal nog wel kinderen kunnen krijgen, er zijn zoveel mensen met problemen, trek het je niet aan, je mag blij zijn dat je nog leeft, ...

Ik kan alleen maar hopen dat de pijn wat slijt want op sommige momenten is de pijn echt niet te harden.

x

Ingrid1973
Berichten: 2
Lid geworden op: 26 augustus 2010, 10:51

Bericht door Ingrid1973 » 25 juni 2013, 21:19

Dag Lies,

Ik heb met veel bewondering jouw verhaal gelezen. Je hebt een enorm zwaar jaar gehad en veel moeten verwerken.. Ik leef met je mee!
Ik begrijp heel goed hoe het voelt om ongewenst kinderloos te zijn. Je bent niet alleen.
Hier kort mijn verhaal.
Ik ben vier jaar geleden om zwanger te worden. Mijn vriend wilde aanvankelijk geen kinderen en toen hij mij vier jaar geleden op Moederdag vertelde dat hij ervoor wilde gaan, was dit de mooiste dag van mijn leven.
Na een jaar vruchteloos proberen bleek uit uitonderzoek dat mijn vriend steriel is en dat onze enige mogelijkheid tot zwangerschap ICSI is. Ik onderging tot nu toe 3 pogingen met 8 terugplaatsingen. Ondanks de goede stimulaties en mooie embryo's ben ik nooit zwanger geweest. De laatste 2 jaren heb ik ook wat andere tegenslagen te verwerken gekregen.. Mijn moeder kreeg borstkanker, bij mij werd tijdens stimulatie voorstadium van baarmoederhalskanker ontdekt en mijn broer vecht al een jaar tegen pancreaskanker. Vorig jaar augustus kondigde mijn vriend aan te willen stoppen met de behandelingen. Na vele ruzies en gesprekken blijft hij bij zijn standpunt. We geraken er niet uit.. We zijn zelfs tijdje apart gaan wonen. Ik weet niet wat ik moet doen want ik wil onze laatste 3 pogingen nog doen, maar kan dit natuurlijk niet zonder hem. Aangezien ik dit jaar 40 geworden ben, tikt de klok ook luider en luider. Het is nu of nooit.
Ik wens je nog heel veel moed met je verwerkingsproces. De pijn is inderdaad soms ondraaglijk!
De enige personen die ons begrijpen zijn degenen die het zelf meemaken.
Via deze weg wil ik graag ook in contact komen met vrouwen die ongewenst kinderloos zijn. Niet enkel om te chatten, maar om in levende lijve vriendschappen op te bouwen en steun en begrip bij elkaar te vinden.

Dikke knuffel,

Ingrid

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 26 juni 2013, 7:20

Dag Lies,

Wat moedig dat je de stap gezet hebt om hier je verhaal te komen doen. Wat een akelige jaren heb je achter de rug.
Dat verandert een mens, ook al wil je het niet, het verandert wie je bent, hoe je denkt, wat je voelt. Het gedwongen 'kinderloos' blijven verandert alles.
Kan er zelf van meespreken...

En dat snapt de omgeving niet. Ze kunnen zich niet inbeelden wat voor een impact dit alles heeft.
Het is niet alleen het kinderloos blijven, maar ook de hele weg die je al afgelegd hebt, alles wat je meegemaakt hebt moet ook ooit ergens een plaats krijgen, maar dat blijf je meedragen.
Het immense verdriet en alle andere gevoelens die je omschrijft, zijn zo overheersend dat het van onze kant ook niet te snappen valt dat de omgeving zo reageert. En soms komt dit even hard aan als al de rest... De reacties, of juist geen reacties.

En dan sta je daar als koppel. Goed om te lezen dat jullie met mekaar heel erg sterk staan. Als er al de hele weg dan iets "goeds" mag zijn, is het wel dat je als koppel sterker staat. Hou dat vast hoor want jullie zijn ook de enigen die mekaar ten volle kunnen begrijpen. Al is het zo dat je het wss elk op een andere manier verwerkt.

Verwerken... Nog zo'n woord. Weet ook niet hoe je dat moet doen. Dus kan je daar geen 'raad' in geven. Is bij ons ook allemaal nog heel vers, dus van verwerken is totaal nog geen sprake. Meer van beseffen, of op sommige dagen juist nog niet willen beseffen. Op andere dagen dan denken: ach, het komt mss allemaal wel goed (we gaan immers voor adoptie), maar het volgende uur in paniek slaan omdat het plots weer heel echt doordringt. De volgende dag boos zijn omdat het bij anderen wel lukt en jij achterblijft en dan weer verdrietig als je weer eens een zwangere ziet. Teleurgesteld in je eigen lijf. Schrik voor hoe de toekomst er zal uitzien.

Heel veel sterkte en geloof me, mensen zouden bewondering moeten hebben voor jou met wat je allemaal al hebt doorstaan. Komt gerust hier je hart luchten!

@Ingrid:
Wat een moeilijke keuze om te maken seg. Als je dan enkel mekaar nog hebt en jullie er dan anders over denken. Moet echt moeilijk zijn... Is er voor de rest iets vastgesteld waarom het niet lukt? Of waarom ziet je vriend het niet zitten om verder te doen?

Knuffel,
Nessatje

Ingrid1973
Berichten: 2
Lid geworden op: 26 augustus 2010, 10:51

Bericht door Ingrid1973 » 26 juni 2013, 11:46

Dag Nessatje,

Er is niet echt een reden ontdekt waarom het bij ons niet lukt.. Mijn leeftijd speelt natuurlijk een rol, en de embryo's zien er goed uit, maar zijn ze dat ook? We weten het dus niet..
We hebben er als koppel nooit goed over kunnen praten. Mijn vriend loopt letterlijk weg als het moeilijk wordt en ik verwerk dus veel alleen.
Ben blij dat jij Lies zoveel steun hebt aan je partner want vruchtbaarheidsproblemen en de behandelingen kunnen een relatie echt kraken. Ik ga regelmatig naar een psycholoog om wat te praten. Ik heb aan mijn vriend relatietherapie voorgesteld, maar hij weigert. Wat kan je dan nog doen? In juli gaan we samen op vakantie en dan ga ik nog eens proberen om hem te overtuigen.. Hij kan zelfs geen echte reden benoemen waarom hij wilt stoppen.
Ik wens je veel succes met adopteren Nessatje. Wij hebben ook stappen gezet om te adopteren jaren geleden, maar we bleken toen al te oud om nog een baby te kunnen adopteren en hebben alles stop gezet.
Ik wens jullie allebei veel moed en veel succes met alles wat jullie ondernemen. Blijf vooral veel praten met jullie partner, want je moet er samen door!

Ingrid x

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten