Een leven zonder kinderen kan ik niet accepteren

Plaats reactie
kiena
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 juli 2013, 19:15

Een leven zonder kinderen kan ik niet accepteren

Bericht door kiena » 27 juli 2013, 16:40

Sinds vorig jaar mei ben ik gestopt met de pil omdat mijn man en ik graag kinderen wilden.
Nu ruim een jaar verder omdat ik maar nog steeds niet zwanger raakte,zijn wij naar een gynocoloog gestapt.
Er werd een zaadtest bij mijn man gedaan waaruit bleek dat er bij mijn man geen zaadcelllen aanwezig zijn.Daarop werd er bij ons beiden een bloedtest gedaan en bij mijn man een chromosomenonderzoek.
Ergens voelde ik al dat dit alles negatief zou uitpakken,er waren immers al geen zaadcellen.En ik had helaas gelijk.Uit de bloedtest en de chromosomentest van mijn man bleek dat hij het Syndroom van Klinefelter heeft.Dit is een afwijking in de chromosomen.Mijn man maakt hierdoor geen zaadcellen aan en is dus onvruchtbaar.Na dit slechte nieuws stortte ons leven in.Kon het nog erger?We waren kapot van verdriet
Dit betekende dat wij nooit kinderen samen zullen hebben.Dit kan en wil ik nog steeds niet accepteren.Mijn man lijkt dat veel makkelijker te kunnen.Ik kan daar soms zo boos om worden!Het lijkt voor mij wel belangrijker dan voor hem.Als we erover proberen te praten en ik vraag hem of zijn kinderwens wel even groot is als die van mij reageert hij:''Tuurlijk had
ik het leuk gevonden maar als het onmogelijk is….en we zijn toch samen ook gelukkig?''Dan kan ik hem wel iets naar zijn hoofd smijten!Natuurlijk zijn wij samen gelukkig!Ik hou zielsveel van hem maar daarom mag ik nog wel intens verdrietig zijn.
Op dit moment weet ik niet hoe het verder moet.
Binnenkort gaan ze onderzoeken of er misschien toch nog zaad aanwezig is bij mijn man maar eigenlijk weten wij al dat dit niet het geval zal zijn.
Er zijn al wat gedachten door mijn hoofd gegaan:KID oF adoptie.Adoptie is voor mij geen optie.Ik wil graag voelen hoe het is om mijn kindje in mijn buik te voelen.
Mijn man voelt hier juist wel iets voor omdat het kindje dan ook niet van mij is.Dat voelt voor hem prettiger.Dit snap ik niet.Je wilt toch juist dat het kind dan in ieder geval van je vrouw is als dit mogelijk is?
Ik heb het met hem ook al gehad over eventueel KID maar dit ziet hij niet zitten.Wat ik ergens ook wel heel goed begrijp maar hij ziet alleen maar 1 ding, dat het kindje dan niet van hem is.Dat is ook natuurlijk ook heel moeilijk.Zelf ik vind dat ook nog steeds maar je voedt het kindje wel samen op en het kindje zal deels van mij zijn.
Ik hoop dat hij het over een tijdje anders zal gaan zien.Ik wil ook niets pushen.Bovendien is zijn gezondheid het belangrijks dus dit moet eerst ook goed nagekeken worden
maar ergens ben ook bang dat hij beïnvloed zal worden door zijn ouders.Hij heeft het met hun over een zaaddonor gehad en zij zouden het zelf nooit gedaan hebben.
Zij zouden het dus niet kunnen begrijpen als wij die keuze ooit zouden maken.Ze zouden het zelfs afkeuren.
Ik probeer steeds afleiding te zoeken maar ik blijf er maar over doorpiekeren.Zeker als ik om mijn heen er steeds mee geconfronteerd word,zwangeren vrouwen pasgeboren baby's,kinderen..Dan voel ik intens verdriet,frustratie en jaloezie.
Zouden we ooit nog kinderen krijgen?

kiena

Vlientje
Berichten: 136
Lid geworden op: 15 augustus 2012, 17:17

Bericht door Vlientje » 27 juli 2013, 17:40

Hey Kiena,


Veel sterkte meid! Dat moet zwaar nieuws zijn voor jullie beide.
Ik denk ook dat jullie wat tijd nodig hebben om het te verwerken, het moet ook wat bezinken. Praat veel met elkaar en het is een beslissing die jullie samen moeten nemen wat jullie gaan doen. Niemand anders heeft daar eigenlijk zaken mee. Zijn ouders zeggen nu vanalles, maar zij hebben nooit voor die situatie gestaan, dus eigenlijk kunnen zij niks zeggen, want ze weten niet waar ze over praten (sorry als dat cru klinkt, maar ik ben van mening dat mensen pas weten wat ze wel/niet zouden doen als ze in die situatie staan/gestaan hebben, zeker als het over fertiliteit gaat).

Jan en alleman zal wel "goede raad" hebben, maar probeer jullie eigen weg erin te vinden.
Blijf vooral praten met mekaar. Waarom is adoptie voor hem aantrekkelijker? Voor hem zal het ook wel een schok geweest zijn, en wie weet voelt hij zich minder mannelijk waardoor hij zo reageert.

Ik heb geen idee hoe jullie situatie verder is, maar het is misschien ook goed om de verdere onderzoeken af te wachten (en ja ik weet dat wachten op uitslagen zenuwslopend kan zijn). Maar jullie kunnen ondertussen wel al op onderzoek gaan, zoveel mogelijk informatie verzamelen zodat jullie voor jullie situatie een beslissing kunnen nemen waar jullie beide zich goed bij voelen.

Ik duim dat jullie hier uit geraken!


Veel liefs,

Eveline

kiena
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 juli 2013, 19:15

Bericht door kiena » 29 juli 2013, 19:14

Vlientje,

Bedankt voor je lieve woorden.
Wat je zegt over dat het uiteindelijke onze beslissing is,is helemaal waar.Het is ons leven en ik zou er niet over in moeten zitten wat anderen hierover zouden denken.Toch is het moeilijk.Het zou zo fijn zijn als mijn schoonouders zoiets zouden zeggen als:'Het is jullie leven wat jullie ook kiezen wij staan erachter'.Dit is precies wat mijn ouders tegen ons zeiden en dat geeft steun.

We gaan ons eerst focussen op alle verdere onderzoeken.Dat zal niet mee gaan vallen en het zal inderdaad zenuwslopend gaan worden,dat is het eigenlijk nu al.

Voor mijn man is adoptie als optie aantrekkelijker omdat hij zich dan als het ware gelijk met mij voelt.Dan zijn wij dus beiden geen echte ouders van het kindje.
Ik hoop gewoon dan hij er in de toekomst misschien toch anders tegenaan gaat kijken en dat we misschien toch nog voor een zaaddonor gaan kiezen.Het heeft, zoals jij al zei,tijd nodig.

kiena

Freken
Berichten: 48
Lid geworden op: 26 september 2008, 10:23

Bericht door Freken » 2 augustus 2013, 17:16

Hey Kiena

Het moet voor jullie beide niet makkelijk zijn om dit te horen. Ik hoop dat jullie dit moelijke nieuws stilaan een plaatsje kunnen geven.

Ik sluit me aan bij de woorden van Vlientje...

Ik begrijp dat je het moeilijk hebt met adoptie, maar ik begrijp net zo goed het standpunt van je man...het feit dat jij een kindje zou dragen, met sperma van een donor, zou voor hem misschien te confronterend zijn...
Blijf er alleszins over praten en probeer te achterhalen waarom jullie er zo verschillend over denken/voelen en luister ook naar elkaars mening. Misschien kunnnen jullie (elk apart) een lijstje opmaken met de + en minpunten van elke optie, en dit dan samen bespreken. Dit kan jullie helpen om elkaars standpunten te begrijpen.
En misschien kunnen jullie ook eens naar een info-avond gaan over adoptie om te zien of het iets voor jullie is. Zo'n info-avond is volledig vrijblijvend en louter informatief.
Misschien ontdekt je man dan dat het toch niet voor hem is, of jij net wel ...

Ik duim er mee voor dat jullie er samen wel uitkomen en een oplossing vinden waar jullie je allebei gelukkig bij voelen.
Zoiets heeft tijd nodig, misschien gaat je man anders denken over KID, of ga jij wel anders denken over adoptie. Die idee moet groeien, en dat gebeurt niet van vandaaag op morgen...

Ook voor je (schoon)familie is dit allicht zwaar nieuws en hebben ze tijd nodig om dit te verwerken. En hopelijk draaien ze wel bij, ongeacht welke optie jullie uiteindelijk kiezen.

Veel strekte
Freken

Repelsteeltje
Berichten: 1422
Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33

Bericht door Repelsteeltje » 5 augustus 2013, 23:47

Dag Kiena,

Ik herinner het me als de dag van gisteren dat mijn man thuis kwam met het nieuws dat hij geen zaadcellen had. De grond zakte weg onder mijn voeten. Slechte kwaliteit ja, maar niet 1 zaadcelletje?!?

Wat ik mee vooral herinner is dat de impact van dat nieuws nog een veeeeeeeeeeel grotere impact had op mijn man. Voor mij was de droom van een kindje samen weggevaagd. Voor hem was heel zijn identiteit met de vloer gelijk gemaakt. Hij voelde zich geen man meer, waardeloos, nutteloos als partner,....

Hoe graag ik toen ook een oplossing wou zoeken voor het kindjes-probleem, ik heb hem toen tijd gegeven om zichzelf terug te vinden. Een beslissing naar adoptie, KID is iets heel ingrijpend en daarvoor moet je eigenlijk eerst in het reine zijn met je zelf.

We hebben uiteindelijk wel voor KID gekozen, maar in het hele proces heb ik altijd de houding aangenomen dat vooral HIJ zich goed moest voelen bij de beslissing.

Ik kan dus alleen maar zeggen: 'geef je man wat tijd'. Praat er af en toe over, maar probeer hem ook niet te overladen. Veel mannen verwerken net in stilte.

Heel veel sterkte in de komende periode!
Repelsteeltje

Elsjana
Berichten: 11
Lid geworden op: 27 november 2012, 11:31

Bericht door Elsjana » 12 augustus 2013, 12:19

Hoi Kiena,

toen ik je verhaal las, was het precies alsof ik maanden terug in de tijd werd gekatapulteerd. Vele mensen op dit forum maken exact hetzelfde door als jij, ik ook.

Bij mijn man werd hetzelfde verteld, alleen zijn wij nooit te weten gekomen hoe het kwam, maar dat maakt niet zoveel uit meer.

In het begin was ik absoluut tegen KID, ik kon er niet aan denken om sperma van een andere man in mij te hebben, maar na een half jaar dacht ik er anders over.

Wij zijn ook door ups en downs gegaan. Eerst vol goede moed en dan een ferme klopt van de hamer gekregen waardoor we enkele maanden van onze melk waren. Toen elkaar teruggevonden en heeft mijn man een TESE laten doen (ik denk dat je dat bedoelt?). Bij ons gaf die geen resultaat.

Wij hebben nu 3 pogingen met inseminatie met donorsperma ondergaan, alle 3 negatief. En wij gaan nu een adempauze nemen. Het is wat moeilijk allemaal om te verwerken en we gaan onze tijd nemen.

Ik zat ook in de fase: kinderen of niet? Maar het lijkt alsof we steeds meer neigen naar kinderen. Alleen doet het pijn om eraan te denken dat de kans erin zit dat er geen komen....

Veel sterkte!

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 12 augustus 2013, 17:41

hey Kiena

ik ga me even niet uitspreken over jullie gedacht betreffende adoptie of donorzaad en dergelijke

ik wil alleen maar zeggen dat een leven zonder kinderen ook bestaat.

wij zijn na 6jaar proberen gestopt met al de behandelingen en gaan sinds dan kinderloos door het leven en ik kan je vertellen dat ik even gelukkig ben als een koppel met kinderen.

ja, wij hebben ook wel moeilijkere tijden meegemaakt (maar heb met mijn man eigenlijk nooit moeilijkheden gehad betreffende al die zaken daar wij de zaken vrij gemakkelijk relativeren en allebei volledig tegen adoptie zijn, gewoon door heel hun manier van werken en het lange wachten)

Ik wil je gewoon maar even duidelijk maken dat, ondansk dat je de mogelijkheid nu misschien niet ziet, dat er ook een gelukkig kinderloos leven bestaat.

en ja ik ben heeel gelukkig, maar ik zal wel nooit met kinderen omgaan zoals ik vroeger deed. Ik zal nooit echt spelen met hen (tenzij ze mss al een jaar of 8 zijn ofzo), of veel oppassen of dergelijke moeten ze me ook niet vragen.
Ik heb wel een muur rond me gebouwd.

De aanwezigheid van kinderen vind ik niet erg, maar ik zal me nooit enthousiast uiten om ermee bezig te zijn.


en voor de rest heb ik wel het alternatief voor een kind in huis gehaald: een hond :P
Een vrouw heeft toch iets nodig om voor te zorgen he, awel ... en dat komt op vele vlakken overeen met een kind hoor :p

VickskeL
Berichten: 533
Lid geworden op: 1 oktober 2009, 17:39

Bericht door VickskeL » 12 augustus 2013, 21:59

Hebben jullie al eens gedacht aan embryo adoptie?

Dan is het zowel een eicel als zaadcel die niet van jullie is maar kan je toch een zwangerschap meemaken.

Ik kan me echt wel voorstellen dat je man het moeilijk heeft met zaadcel donors want dan is het kindje genetisch gezien wel nog van jou en niet van hem... Ik denk dat het als man heel moeilijk moet zijn om je erover te zetten dat je vrouw zwanger is van een andere man.

Wij zitten natuurlijk in een totaal andere situatie. Mijn man heeft wel zaadcellen, ze zijn alleen heel slecht waardoor er vaak zelfs bij ivf geen bevruchting was.

Na poging 6 hebben we ons ingeschreven voor adoptie en zijn we enorm verschoten van de wachttijden. Als we dat geweten hadden, hadden we ons al veel vroeger op de lijst gezet! Je kan je namelijk heel makkelijk laten verwijderen van de lijst en bij binnenlandse adoptie gebeurt er de eerste 5 jaar toch niets.

Mijn raad zou zijn: geef je man tijd, informeer je goed over de mogelijkheden en je kan nog altijd 2 pistes tegelijk doen zodat de wachttijd al loopt...

Ik hoop dat ik hier niemand tegen de schenen stamp want dit is absoluut mijn bedoeling niet...

kiena
Berichten: 10
Lid geworden op: 26 juli 2013, 19:15

Bericht door kiena » 18 augustus 2013, 20:44

Bedankt voor alle reacties.Het is fijn om hier met anderen over te praten die hetzelfde of iets soortgelijks ook meemaken en ook voelen wat ik voel.Dit geeft steun.Ik heb het idee dat sommige mensen geen idee hebben dat zwanger raken niet voor iedereen
altijd zo eenvoudig gaat.Dat doet me pijn als dan toevallig weer iemand een opmerking maakt als 'Goh willen jullie geen kinderen?Dit is gewoon zo ontzettend moeilijk!

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 21 augustus 2013, 22:53

kiena schreef:Bedankt voor alle reacties.Het is fijn om hier met anderen over te praten die hetzelfde of iets soortgelijks ook meemaken en ook voelen wat ik voel.Dit geeft steun.Ik heb het idee dat sommige mensen geen idee hebben dat zwanger raken niet voor iedereen
altijd zo eenvoudig gaat.Dat doet me pijn als dan toevallig weer iemand een opmerking maakt als 'Goh willen jullie geen kinderen?Dit is gewoon zo ontzettend moeilijk!
Op dat vlak ben ik dan weer cru: ik heb geen problemen om de mensen rechtstreeks te antwoorden dat het niet bij iedereen zo vanzelfsprekend is en meestal zwijgen ze erna dan toch :)

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 23 augustus 2013, 12:48

Ik snap het standpunt van jullie beide. Ik wil jullie samen sterkte wensen in het doormaken van deze ontzettend moeilijke tijd...

Gast14
Berichten: 8
Lid geworden op: 4 juni 2014, 17:12

Re: Een leven zonder kinderen kan ik niet accepteren

Bericht door Gast14 » 4 juni 2014, 17:20

Kiena,

Ik zou heel erg graag willen weten hoe het bij je is verlopen ondertussen.
Ik wil je enorm veel sterkte toewensen, wij hebben vandaag ook dit verschrikkelijke nieuws te horen gekregen... Onze wereld stort écht in elkaar. Daarom dat ik meteen op internet naar een forum zocht hierover. We hebben ook een hele weg afgelegd al en kregen bij iedere arts te horen dat we moesten nadenken over donorzaad. Echter zoiets wil je gewoon niet, je wilt er zelfs niet aan denken! Nu uiteindelijk toch enkele keren besproken met manlief en nu zouden we het eventueel wel kunnen overwegen.. dit zal nog een hele lange weg zijn voor we de uiteindelijke beslissing zullen nemen hoor, maar daarom dat ik eens wou horen hoe het bij jou verder is gelopen of bij andere mensen die in soortgelijke situatie zitten.

Veel sterkte nog toegewenst !

Elsjana
Berichten: 11
Lid geworden op: 27 november 2012, 11:31

Re: Een leven zonder kinderen kan ik niet accepteren

Bericht door Elsjana » 28 juli 2014, 10:52

Hoi iedereen,

ik zou ook graag weten Kiena hoe het nu afgelopen is? Wij hebben uiteindelijk 6 inseminaties gedaan, allemaal mislukt en zijn volledig gestopt. Wij richten ons nu op ons leven met 2 en dat is met momenten gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Veel sterkte alvast aan iedereen!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten