Ongewenst kinderloos door vroegtijdige menopauze

Plaats reactie
Domibear
Berichten: 5
Lid geworden op: 17 februari 2011, 9:31

Ongewenst kinderloos door vroegtijdige menopauze

Bericht door Domibear » 18 februari 2011, 12:52

Hallo,
Ik ben Dominique, 46 jaar en ik ben ongewild kinderloos. Ik zag wel "ik", want mijn echtgenoot heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij geen kinderen wou.
Ik heb dus altijd mijn grootste wens verdrongen en ik heb gekozen voor mijn huwelijk. Maar toen ik 34 jaar was werd het moederinstinct gevoel te erg en hebben wij toch samen besloten om de natuur zijn weg te laten gaan en ben ik dus gestopt met de pil, maar... er gebeurde niets... ik kreeg zelfs geen maandstonden meer. Tot de dag dat ik mijn gynecoloog aansprak over het feit dat ik last had van vapeurs etc. Ik zei nog al lachend, "ik zal toch niet al in de menopauze zitten zeker", mijn lach verdween snel want hij bevestigde dat het wel degelijk kon, op 34 jaar ! Niet te geloven. Toch werd mij een tijdje later bevestigd dat ik wel degelijk reeds in de menopauze zat. We hebben toch 1 IVF behandeling gestart maar ik had gewoon geen eicellen meer... En voor mij man was eiceldonatie een brug te ver ! Adoptie ? Nee, daar hebben we samen over beslist dat we dit niet zouden aankunnen en dat dit waarschijnlijk een te grote hindernis zou zijn voor ons koppel. Wij zijn wel naar een info-avond geweest over pleegouderschap, maar dat bleek ook geen optie te zijn voor ons. Dus, ja we gaan gewoon verder zonder kinderen hé. Een verschrikkelijke periode was het. Maar ik had me erover gezet, dacht ik... Nee dus, niet waar. Kan men er zich eigenlijk overzetten.
Daarom heb ik mij ingeschreven op dit forum. Ik wil van dat verdriet af, van die bitterheid telkens als er in de omgeving iemand zwanger is. Nee, niet telkens eigenlijk dat mag ik niet zeggen. Maar wel als het uit een onverwachte hoek komt. Nu ook, een vriend van ons heeft nu eindelijk dé vrouw van zijn leven ontmoet. Ze kennen elkaar nog geen jaar, zijn ondertussen al getrouwd en ja hoor, zij is nu al twee maanden zwanger. Zo simpel is dat. En ik geneer mij er enorm voor maar ik kan niet blij zijn voor hen. Erger nog, ik hoop stiekem dat ze een miskraam heeft :oops: Ik weet het, dat is verscrhikkelijk ! Het ergste is dat we die mensen volgende week woensdag gaan zien, ik ben zooooooo bang want ik kan mijn emoties voor het ogenblik niet bedwingen. Ik zal waarschijnlijk beginnen wenen. Ik mag er niet aan denken...
Wanneer komt er een einde aan die ellendige gevoelens ?
Alvast bedankt om naar mij te "luisteren".
Dominique :(
Laatst gewijzigd door Domibear op 18 februari 2011, 14:47, 1 keer totaal gewijzigd.

kathleenchris
Berichten: 371
Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59

Bericht door kathleenchris » 18 februari 2011, 13:48

Dominique,

Heb je het onderwerp 'samen verder' gezien?
http://www.deverdwaaldeooievaar.be/foru ... um.php?f=8
liefs

Domibear
Berichten: 5
Lid geworden op: 17 februari 2011, 9:31

Bericht door Domibear » 18 februari 2011, 14:49

kathleenchris schreef:Dominique,

Heb je het onderwerp 'samen verder' gezien?
http://www.deverdwaaldeooievaar.be/foru ... um.php?f=8
liefs
Dank je,
Ik heb het onderwerp gewijzigd. Kan mijn bericht automatisch in de rubriek "samen verder" geplaatst worden of moet ik het met copy/paste doen?
Alvast bedankt,
Dominique

rainbow
Berichten: 731
Lid geworden op: 17 februari 2010, 14:31

Bericht door rainbow » 18 februari 2011, 16:26

hey dominique,

wat zal je al veel moeten verwerken hebben.. veel sterkte in ieder geval. Jammer dat de tijd niet alles heelt he :? Je reactie ivm jaloers zijn komt voor anderen misschien heel cru en egoïstisch over, maar ik denk dat iedereen hier op het forum je gevoelens perfect begrijpt.. Ik heb ze zelf ook regelmatig..
De tip van kathleen en chris is natuuurlijk heel logisch, maar dat onderdeeltje is zeer weinig actief.
Dus als je af en toe wil praten hier (en reactie wil), denk ik dat je beter elders gaat praten. (al kan je het daar ook altijd proberen he)
Ik heb bv een topicje aangemaakt '(al dan niet tijdelijk) stoppen met behandelen omdat de mensen daar momenteel ook geen behandelingen meer doen. dat sluit misschien nog het best aan.. Maar ik vind het ook een gemis hier, mensen die praten over het leven zonder kinderen..
Nogmaals veel succes en misschien tot het volgende berichtje!
liefs

marb
Berichten: 485
Lid geworden op: 25 augustus 2008, 11:53

Bericht door marb » 18 februari 2011, 16:50

ik heb de webmaster gevraagd het topic te verplaatsen naar 'samen verder'.

liezeke
Berichten: 2798
Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23

Bericht door liezeke » 18 februari 2011, 20:42

Dominique (en ook partner ook al lijkt die mijlenver van je te staan, de wonde is dezelfde maar op een ander manier 'gesneden'),

Eerst en vooral hele dikke knuffel. Da's rot. Da's vurt. daar zijn gewoon geen woorden voor.
We kunnen hier op het forum niet veel meer dan luisteren en vertellen hoe we het, elkeen op een unieke manier, verwerken en/of aanpakken.
Weet dat het hier mag. Je mag hier kwaad zijn, jaloers zijn, verdrietig zelfs (en jawel we zijn het ook heel vaak) blij omdat bvb. de zon schijnt;)

Wat je meemaakt (en niemand kan hetzelfde doormaken) is écht niet te onderschaten, meid. Het vergt veel van je energie, je concentratie, je hele zijn. Niet meer dan normaal maar zo niet erkend door de buitenwereld. Al te vaak krijg je de opmerking 'niet te overdrijven', al is het niet zo simpel natuurlijk.

Heb doorheen mijn (I do it my way) verwerkingsproces al vaak écht zonder longen gevoeld vooral als mensen niet de juiste opmerkingen geven (welliswaar al-tijd goedbedoeld) of als ik me gewoon mezelf sociaal isoleer om nog maar één dikke-buiken-prikkel op te moeten merken. Het is vaak beangstigend en een ware worsteling om met 'normaal' fertiele mensen om te gaan.

Kan ik je een ultiem werkend plan geven? Nee, de wereld stopt ook niet met zwanger worden, jou als minderheid discriminerend omdat je niet 'normaal' bent (norm= twee kinderen; één jongen én één meisje;)).
Wat ik wel weet (en mezelf aan vasthoud tijdens dit 'drijven') is dat het een periode is, dat het niet overgaat maar wel voorbij, het wordt weer leefbaar al zal je altijd met die schaduw verdergaan.
Aan dat deel zitten we nog niet maar het komt wel,eventually.

zoen van een onzichtbare mama,

liesje

kathleenchris
Berichten: 371
Lid geworden op: 8 februari 2007, 10:59

Bericht door kathleenchris » 24 februari 2011, 11:48

Hallo Dominique,

Hopelijk voel je je hier thuis ... want het is rot en moeilijk. De ene dag beter, de andere dag slechter.
Ik heb één zoontje (dus eigenlijk bevoorrecht en is dit voor mij niet de plaats om te reageren, toch doe ik het even), maar daarna hebben een portie veel pech gehad met behandelen, afgeven, ... onvolledig voelen. Ik denk dat ik dat gevoel nooit meer kwijt geraak.
Soms voel ik me daarom leeg en eenzaam hierin, maar ik merk dat ik m'n leven wel helemaal anders aanpak dan vroeger.
Helaas ik werk harder, oordeel snel en hard, maar we zetten ons ook in voor andere kinderen. Soms confronterend, omdat je van een drukke bende, plots in een leeg eenzaam huis terecht komt. Maar ik wil deze kinderontmoetingen niet missen. Maar ze kunnen m'n verloren gevoel niet echt veranderen, maar ik voel het wel als 'zinvol' aan. En thuis doe ik de deur dicht en gaan we weer verder ... ik ervaar die kinderen vanuit een afstand, wat soms handig is en leuk.
Dikke knuffel en ik hoop dat je hier een luisterend oor kan vinden.


Kathleen

tanja

Bericht door tanja » 25 februari 2011, 9:06

Dag Dominique,

"gewoon" verder zonder kinderen ...laat dat woordje "gewoon" maar vallen :)))))) (en dat geldt eigenlijk voor elke niet vervulde kinderwens)

je vraag "kan men er zich ooit overzetten"....denk dat het hier al aangehaald is geweest...neen dus :) het is iets wat al eens in diepvriesje steekt en dus ergens héél vaag op achtergrond mee met je gaat maar het kan ook heel brandend actueel worden... en je weet nooit wanneer je je daaraan mag verwachten, helaas...
al is het dus wel zo dat de diepvriesperiode langer wordt, het brandende af en toe en je ook "gewoon" gelukkig kunt leven :)

hoop dat de confrontatie van afgelopen woensdag, waar je zo tegenop zag,iets of wat mee gevallen is?

en t forum hier..laat je vooral gaan...als ze t ergens begrijpen, is het hier wel... welke emotie ook...


groetjes
tanja

tanja

Bericht door tanja » 3 maart 2011, 15:42

ik ga rainbow nog moeten geloven :) :)

rainbow
Berichten: 731
Lid geworden op: 17 februari 2010, 14:31

Bericht door rainbow » 4 maart 2011, 7:58

hey

tanja:
mij geloven van dat weinig reactie hier bedoel je?
jammer, had liever ongelijk gehad hoor!
Maar kijk, ik kom wel af en toe piepen, als ik zie dat er eens iets gepost is..
Hoe gaat het intussen met de mensen hier?

Ik wens jullie allemaal veel succes en een dikke knuffel als steun..
liefs

Domibear
Berichten: 5
Lid geworden op: 17 februari 2011, 9:31

Bericht door Domibear » 11 maart 2011, 23:05

tanja schreef:Dag Dominique,

"gewoon" verder zonder kinderen ...laat dat woordje "gewoon" maar vallen :)))))) (en dat geldt eigenlijk voor elke niet vervulde kinderwens)

je vraag "kan men er zich ooit overzetten"....denk dat het hier al aangehaald is geweest...neen dus :) het is iets wat al eens in diepvriesje steekt en dus ergens héél vaag op achtergrond mee met je gaat maar het kan ook heel brandend actueel worden... en je weet nooit wanneer je je daaraan mag verwachten, helaas...
al is het dus wel zo dat de diepvriesperiode langer wordt, het brandende af en toe en je ook "gewoon" gelukkig kunt leven :)

hoop dat de confrontatie van afgelopen woensdag, waar je zo tegenop zag,iets of wat mee gevallen is?

en t forum hier..laat je vooral gaan...als ze t ergens begrijpen, is het hier wel... welke emotie ook...


groetjes
tanja
Hey Tanja,
Bedankt voor je reactie. Doet altijd deugde om iemand te hebben die je begrijpt. Mijn man begrijpt niet dat ik het nog altijd zo moeilijk heb. Hij zegt dat ik de mensen niet kan verwijten dat ze zwanger worden en kinderen krijgen. Ik weet dan nooit wat geantwoord. Ik blijf gewoon met mijn mond vol tanden zitten. Hoe kan je dat nu uitleggen die verschrikkelijke pijn diep van binnen ?
"Gelukkig" heeft de confrontatie niet plaatsgehad die woensdag. Enfin, ik weet niet of ik daar blij moet om zijn want een confrontatie zal er zeker zijn, dus ik ga toch eens mijn moed bijeen moeten nemen...
Ben al lang niet meer op het forum geweest omdat ik al twee weken met een longontsteking zit.
Maar ik apprecieer al jullie commentaren en jullie steun.
Lieve groetjes,
Dominique

Domibear
Berichten: 5
Lid geworden op: 17 februari 2011, 9:31

Bericht door Domibear » 11 maart 2011, 23:10

liezeke schreef:Dominique (en ook partner ook al lijkt die mijlenver van je te staan, de wonde is dezelfde maar op een ander manier 'gesneden'),

Eerst en vooral hele dikke knuffel. Da's rot. Da's vurt. daar zijn gewoon geen woorden voor.
We kunnen hier op het forum niet veel meer dan luisteren en vertellen hoe we het, elkeen op een unieke manier, verwerken en/of aanpakken.
Weet dat het hier mag. Je mag hier kwaad zijn, jaloers zijn, verdrietig zelfs (en jawel we zijn het ook heel vaak) blij omdat bvb. de zon schijnt;)

Wat je meemaakt (en niemand kan hetzelfde doormaken) is écht niet te onderschaten, meid. Het vergt veel van je energie, je concentratie, je hele zijn. Niet meer dan normaal maar zo niet erkend door de buitenwereld. Al te vaak krijg je de opmerking 'niet te overdrijven', al is het niet zo simpel natuurlijk.

Heb doorheen mijn (I do it my way) verwerkingsproces al vaak écht zonder longen gevoeld vooral als mensen niet de juiste opmerkingen geven (welliswaar al-tijd goedbedoeld) of als ik me gewoon mezelf sociaal isoleer om nog maar één dikke-buiken-prikkel op te moeten merken. Het is vaak beangstigend en een ware worsteling om met 'normaal' fertiele mensen om te gaan.

Kan ik je een ultiem werkend plan geven? Nee, de wereld stopt ook niet met zwanger worden, jou als minderheid discriminerend omdat je niet 'normaal' bent (norm= twee kinderen; één jongen én één meisje;)).
Wat ik wel weet (en mezelf aan vasthoud tijdens dit 'drijven') is dat het een periode is, dat het niet overgaat maar wel voorbij, het wordt weer leefbaar al zal je altijd met die schaduw verdergaan.
Aan dat deel zitten we nog niet maar het komt wel,eventually.

zoen van een onzichtbare mama,

liesje
Heel fel bedankt Liesje voor je steun. Heeft enorm deugd gedaan. Maar ik vrees toch ook dat ik er nooit over zal geraken ! Het probleem is dat mijn man niet begrijpt dat ik nog zo veel verdriet heb en ook mijn reactie tegenover die vrienden van ons die nu zwanger zijn. Hij ziet het alsof ik niemand nog gun om een kindje te krijgen en ik krijg het hem niet uitgelegd....
Knuffel,
Dominique

Roxxy
Berichten: 2
Lid geworden op: 6 augustus 2011, 9:27

Bericht door Roxxy » 6 augustus 2011, 9:33

hey,

Ik wist al heel snel dat ik super graag mama wou worden.
Op mijn 21ste heb ik en men vriend dan besloten om te stoppen met de Pil en te zien wat de toekomst voor ons in petto had...
Na 2jaar proberen hebben we dan besloten om naar de gyn te gaan omdat we nog steeds niet zwanger waren en ons geduld toch echt wel op aan het geraken was.Zo gezegd zo gedaan , er werd PCO vast gesteld en mijn vriend zijn zwemmertjes werden gecontroleerd, ze kregen 9/10 wat dus perfect was.

We mochten dan onmiddellijk starten met Clomid dat hebben we dan ook direct gedaan 1 pilletjes 5dagen lang.Maar te vergeefs op dag 14 geen eitje(s) te zien... Dan moesten we afwachten tot ik ongesteld werd en mochten we straten met 2 Pilletjes 5dagen lang en op dag 14 weer de teleurstelling geen eitjes te zien en zo gingen we nog enkele maanden door...

Onder tussen werden er ook bloedafnames gedaan voor te zien wat er mis was met men hormonen huishouden...
De eerste keer dat ik mocht bellen voor het resultaat was heel verontrustend de bloedwaardes waren super slecht...
Ik zou in men menopauze zitten...
De gyn geloofde er niets van en deed een tweede bloedafname,
die waardes waren super goed geen vuiltje aan de lucht OEF we waren heel opgelucht met dit nieuws!
Na de zoveelste ronden clomid weer niets te zien, en weer een teleurstelling rijker, werd er nog maar een een bloedafname gedaan...
Die resultaten waren weer super slecht !

We werden door verwezen naar een fertiliteitsarts...
Wonder boven wonder was er die dag een eitje te zien op de echo
ik kreeg een pregnyl spuit en we mochten lekker klussen !
En ja hoor 14 dagen(24/6/2010)laten had ik een super vette POSITIEVE test in men handen ! WE WAREN ZWANGER !


Op 25/06/2011 was de de mooiste dag uit onze leven! Onze Pracht dochter werd geboren met een gewicht van 3.450kg en een lengte van 53cm!

Na de na cortrole op 6weken hebben we dan aan ge gyn gevraagd hoe had zat voor een brusje voor Anaïsje want onze kinderwens is nog niet vervuld ... We willen Anaïsje graag een broertje of zusje geven.Hij gaf ons de raad van er direct terug aan te beginnen, we moesten geen jaren meer wachten want dan zou er zeker geen brusje komen ...

Zo gezegd zo gedaan...Weer bloed laten afnemen en dit resultaat was HEEL SLECHT! de gyn was er zelf ondersteboven van! Hij kon het haast niet geloven... 24jaar en als in de menopauze ... hij heeft dan nog laten bepalen hoeveel eitjes in nog had...
Dit nieuws was ook heel slecht! Hij heeft ons toen weer door verwezen naar een fertiliteitsarts...
(Maar in het geval ik toch nog ongesteld moest worden, moest ik hem direct bellen)

Gelukkige konden we heel snel bij de fertiliteitsarts en moesten we niet te lang zitten in die onzekerheid blijven zitten wachten!
Maar tevergeefs met spijt in zijn hart moest hij ons ook heel erg teleur stellen... Hij kon niets meer voor ons doen ...


Mijn wereld storten in!
Moest ik mijn pracht van een dochter niet hebben gehad denk ik niet dat ik dit ooit te boven had gekomen...

Anaïsje is een WONDER een MIRAKEL, MIJN WERELD !

Op 20/7/2011 werd ik plots dan toch ongesteld ! Er was weer hoop!
we hebben direct contact op genomen met de gyn!
dat was niet zo evident met die feestdag dat er tussen zat...
maar het in ons uiteindelijk dan toch geluk!
weer een bloednamen die was weer heel positief!
Ik mocht weer starten met Clomid..
Gisteren mochten we dan weer gaan op dag 14 voor te zien of er eitjes waren ...Maar helaas weer niets .. Nieuwe bloedafname laten doen maar te vergeefs... We werden nog maar eens enorm teleurgesteld!

Voel me weer zo slecht ...

En altijd komt die zelfde vraag weer boven...
WAAROM IK ?

mijn hart doet echt pijn van verdriet !
ik vraag me echt af waaraan ik dit verdiend heb?

zijn er nog jonge dames die spijtig genoeg in deze situatie zitten ?

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten