Wanneer maak je de keuze?

[Mieke83]

Hoi Allemaal.
Ik zal even m'n geschiedenis een beetje schetsen.
Mijn man en ik zijn nu al 5 jaar aan het 'proberen'. Toen het na een jaar niet lukte zijn we naar een gyneacoloog gestapt. Het verdict was hard. Alleen isci zou ons nog helpen. Dus 3 jaar geleden hebben we een behandeling gedaan. Spijtig genoeg is die toen niet gelukt. Bij het telefoontje of ik zwanger was of niet zeiden ze me: 'als je nu terug je regels krijgt, bel je maar voor een nieuwe afspraak'. Tja, en dat was verkeerd, denk ik. Want dan begin je na te denken van pffff moet ik dat weer allemaal ondergaan en zal het dan wel lukken.... Ik ben door een diep dal geweest toen. Kon geen dikke buik of baby zien of de tranen waren daar. Maar met de tijd went het wel, maar toch.
Nu 3 jaar later, hebben we nog geen 2e keer geprobeerd. Ik ben 28 jaar, dus ik heb nog wel even de tijd om te beslissen. Maar toch vind ik het moeilijk om die beslissing te nemen om opnieuw te beginnen. Je wordt eraan gewend om gewoon met je 2 te zijn en om te doen en laten waar je zin in hebt. Maar toch heb ik het soms nog serieus moeilijk. Vorige week nog vroeg mijn moeder wanneer we nog eens een behandeling zouden doen. Zij wil graag oma worden, en ik heb nog 1 zus, maar die is nog niet aan kinderen toe. Ik snap haar vraag heel goed, maar heb het er vaak zo moeilijk mee als ze er weer over begint. Als het aan ons lag, waren er wel al kinderen, maar tja, je hebt het soms niet voor het kiezen. Vandaag kreeg ik een berichtje van een vriendin. Ik wist dat ze zwanger was, en dat het eraan zou komen dat berichtje, maar dan had ik het weer zo moeilijk met de naam. Toen wij er in het begin mee bezig waren, waren we ook al aan het praten over namen voor de kinderen. En tja, deze naam stond erbij. Echt zwaar op zo'n moment.
En soms denk ik, doe niet zo flauw. Anderen doen zo veel behandelingen, en wij stoppen al na 1 behandeling. Maar dan denk ik weer hoe je leven wordt geleefd door de gyn die zegt, nu dit nu dat, en ik heb schrik voor de uitslag. Ben de eerste keer al zo diep geweest. En ook van de pick up heb ik serieus last gehad (verdoving werkte niet) Allemaal dingen die het moeilijk maken om opnieuw een behandeling te doen.
Maar je went ook meer en meer aan het 'alleen' zijn. Je doet en laat wat je wil. JE gaat en vertrekt wanneer je wil. Je moet niet aan alles denken als je ergens naartoe gaat. Mijn nicht heeft 2 kleine kindjes, en als het een familiefeestje is, en je ziet wat ze allemaal moet meenemen, dan geef ik er geen moment om
Maar wanneer maak je echt de keuze van: ik wil geen kinderen. En op welke manier geef je dit mee aan de 'groot'ouders? Want met die beslissing te nemen, neem je ook hun hoop weg. En dat vind ik moeilijk. Hoe hebben jullie dit gedaan?

[Maru123]

Hallo!
Ik begrijp je perfect, wij zitten zowat in hetzelfde schuitje...
Ik ben een jaar jonger dan jou, wij zijn ook ondertussen al 5jr geleden aan kinderen begonnen. Bij mijn man was aäzospermie vastgesteld. Mss konden we wel via Icsi geholpen worden. We hadden alle afspraken vastgelegd, met een erg slecht gevoel. Dat was in het UZ Jette, wij wilden eigenlijk gewoon meer geïnformeerd worden maar werden meteen overal in meegesleurd. Thuis gekomen geweend tot en met... Heb de dag erop alles afgezegd. We wisten dat we die weg niet opwilden. Mijn man die operaties zou moeten ondergaan, heel die hormoonbehandeling en dergelijke... We zagen dat echt niet zitten! We zijn zo spontaan en natuurlijk aan kinderen begonnen, maar dit was voor ons niet de mannier. Ondertussen hebben we een gunstig vonnis voor adoptie maar gezien de toestand daar lijkt dit ook geen haalbare kaart meer.
Dat was de druppel eigenlijk. Nu beginnen we ook meer en meer te denken aan een effectief kinderloos leven. Maar wanneer weet je het zeker? Ik weet het niet... Momenteel zitten we nog met de angst om later spijt te krijgen. Nogtans zijn we mensen die vooral in het hier en nu leven, maar toch. We hebben het goed samen, maken plezier en hebben onze handen vol met een halve dierentuin aan de deur! Ik durf het nog niet met 100%zekerheid zeggen dat we zo verder zullen gaan, maar toch al wel voor 75%. Ik weet dat de familie er ook op zit te "wachten", maar ik zeg hen ook gewoon dat het ernaar uitziet dat we ermee ophouden. Toch blijft het steken met momenten ja. Jaloezie en ongeloof steken wel eens de kop op, maar gelukkig steeds minder. De gedachten dat er zoveel kindjes geboren worden in probleem gezinnen vind ik ook erg moeilijk. Wij zouden het toch beter doen? Maar wij kunnen geen kinderen krijgen. Ik vrees dat wel meer kinderloze mensen met die gedachte zitten. Het is moeilijk om die dingen van je af te zetten maar het lijkt alsmaar beter te gaan. Waar wij ons nu vooral op focussen zijn de negatieve kanten van kinderen hebben. Zoals je zei doe en laat je wat je wil, maar je kan ook nog wat verder gaan: je hebt als partners meer tijd voor elkaar, ga op vakantie wanneer en waar je wil, geen stressie tieners in huis met alle gevolgen van dien, kosten die je uitspaart kan je besteden zoals je wil, geen gekrijs op restaurant, geen schoonzoon/dochter waar je het absoluut niet mee kan vinden, geen dure kosten als ze gaan studeren, ...
Het is niet gemakkelijk, ik ben er ook nog niet volledig, en vraag me ook af wanneer ik dit wel zal weten... Succes in ieder geval!
Oh ja, ik wou nog even zeggen dat je je niet hoeft schuldig te voelen omdat je niet meer voor een behandeling kiest! Bij ons snappen ze ook niet altijd even goed waarom we dan toch niet tenminste proberen. Maar je beslist nog altijd zelf wat er met je lichaam gebeurd, en als je aanvoelt dat het te zwaar gaat worden zou ik zeggen, volg je hart... Wil niet koste wat het kost en kind en ga er zeker niet zelf, en als koppel aan ten onder...

[gezochte ooievaar]

hallo
ik ben wat opgelucht dat ik dit kan lezen, omdat wij met hetzelfde zitten. Na 5 iui, 1 ivf en 3 icsi hebben wij een rustpauze genomen, want ik begon er echt onderdoor te zitten!!!!
Ondertussen zeggen wij ook dat kleine kindjes schattig zijn, maar tieners!!! En we proberen ook al de mogelijke negatieve dingen van kinderen hebben op te sommen. Maar het is en het blijft een leegte en een pijnlijk gevoel. En volgens mij zal het dat altijd blijven doen.
Het zit in onze cultuur ingebakken, kinderen krijgen is zoiets normaals en natuurlijk. Ouders verwachten kleinkinderen, maar uiteindelijk moeten ze het aanvaarden zoals het is, hoe moeilijk het ook is. Wij kennen de pijn van de behandelingen, en wij alleen hebben dan ook het recht om te zeggen, nu is het genoeg, we pijnigen onszelf niet meer. We hebben in de tijd beslist om kinderen te krijgen, maar de natuur wil niet mee, dat is niet onze fout, en zelfs al doen we zo ons best.....
Ikzelf vindt het idee dat er niemand "mama" tegen me gaat zeggen ook verschrikkelijk. Maar onlangs las ik in de 'vacature' een artikel van een koppel dat ook een kindje hadden via icsi en die zeiden 'geen enkel recht is absoluut, ook niet dat op eigen kinderen. Het zijn pijnlijke woorden maar ook zeer mooie eigenlijk.

We zijn er tuiteindelijk ook nog niet uit of we die 2 laatste behandelijngen gaan doen, maar als ik er alleen maar aan denkk, zakt de moed mij al in de schoenen. Weer die hormonen, die bloedprikken, wachten wachten en dan misschien weer in een diepe put vallen en er weeral uitklimmen. Dan denkt ik dat is het niet waard, dan vergeet ik te leven, en te genieten van de kleine dingen des levens. En gelukkig voor mij ben ik tante van mijn schoonzus haar kinderen en dat doet ook al plezier al ze blij zijn me te zien
tja "het" weten zullen we nooit doen denk ik we moeten er gewon mee leren te leven vrees ik. En blij zijn dat we leven en dat we gezond zijn en niet in oorlogsgebied leven.

[aardebeitje]

Dag dames,

Ik ben 27 jaar, we zijn 6 jaar geleden ondertussen begonnen om kinderen te krijgen, maar de natuur wil hier ook niet mee.
Heb vorig jaar 4 IUI's gehad, maar moeten stoppen wegens hevige reacties op de hormonen en voelde me zo depressief, zat echt in een erg diep dal.
Het was of ik stilletjesaan weer tot leven kwam na het verplichte stoppen met behandelingen, ik had het gevoel dat ik niet geleefd had die voorbije 6 maanden, voor mijn ventje waren het ook moeilijke maanden om mij zo te zien afzien, lichamelijk en psychisch.
Ja het was moeilijk te horen en we verschoten erg dat we geen behandelingen meer mochten ondergaan, maar de behandelingen zelf vond ik zo zwaar dat het als een opluchting voelde.
Onze droom om ooit kinderen te kunnen krijgen werd hiermee plots weggeveegd, vooral het zelf niet kunnen voelen hoe een kindje in je groeit mis ik erg zeker als ik weer eens hoor dat er iemand zwanger is. En op babyborrel of babybezoek gaan vind ik zo moeilijk, we kunnen dat allebei nog niet aan, hebben jullie dat ook?

Maar nu bijna een jaar later na het stoppen proberen we onze situatie zo positief mogelijk te zien en zoals jullie zeggen zien we ook de negatieve dingen van kinderen hebben, mijn man zijn tweelingbroer klaagt veel dat hij niet meer kan doen wat hij wil nu, wij doen mooie reizen hij kan dit al enkele jaren niet meer, wij moeten geen geld geven aan opvang, speelgoed,... tieners in huis lijkt me ook geen pretje zoals jullie al gezegd hebben.
Bij ons heeft de natuur beslist door mijn reactie op de hormonen dat er geen kinderen zullen komen, want adoptie lijkt niet voor ons, we zien te erg tegen op het wachten, de gesprekken,...
We denken ook wel eens hoe moet het later als we ouder zijn, we zitten hierover ook wel met wat vragen, maar uiteindelijk leven we van dag tot dag en genieten we samen van ons leven, onze liefde voor elkaar, reizen, lekker gaan eten,...
We zijn gelukkig zoals het leven nu is en dat is het belangrijkste!
Ik wens jullie nog veel sterkte, moed en hoop en dat jullie vrede mogen vinden met wat jullie ook beslissen om te doen!

Groetjes, aardbeitje!

[liezeke]

lieverds,

aardebeitje, leuk je nog eens tegen te komen (ken je van het IUI-clubje);)

we hebben dan wel beslist om nog een (paar want de eerste ivf is een uitprobeersel) behandeling te doen maar toch begint er een beeld te vormen van kinderloos (toch zonder levende kinderen) verder te leven.
ook het artikel in vacature vond ik sprekend want als er toch geen kinderen komen dan gaat ons leven een 180°-wending nemen. een kleiner huisje in de stad, exotische reizen, centjes over, geen pubers;), een andere job.
maar toch, toch zou ik dat alles weggeven om mijn zoontje nog eens vijf seconden in mijn armen te hebben...

en ja, spontaan zwangere vrouwen, nieuwtjes over zwsch, babyborrels, dopen, tis te pijnlijk allemaal. mijn huid is flinterdun en reactie zou ongepast zijn. weet niet wanneer dat ooit beter wordt, misschien als ik tien jaar ouder ben, mensen niets meer vragen, veronderstellen, niet meer meteen blikken gooien nr mijn buik, dat ik relatiever 'veilig' ben.

anyway, ondertussen drijven we verder, soms tegenstroom en soms (moe vant vechten) met de (tranen)stroom mee.

zoen,

liesje

[aardebeitje]

Hey Liezeke,

Ja ik herinner me je nog van het IUI-clubje inderdaad, is een eind geleden dat ik nog iets gepost heb, kon het niet meer iets op IUI-clubje posten (had het te moeilijk).
Hoe is het nog met u?
Kan begrijpen dat je alles zou doen om je zoontje nog 5 minuten in je armen te mogen houden, moet moeilijk voor jullie zijn.
Wanneer begin je met IVF?
Ik wens je nog veel succes met je IVF behandelingen en hopelijk heb je geluk! Zal voor je duimen!

Hou je goed en dikke knuffel!

Groetjes, Aardbeitje!

[Mieke83]

Hey Meiden,
Bedankt voor jullie reacties. Fijn om te lezen dat je niet alleen zit met die gevoelens.
En ze zijn inderdaad altijd niet even sterk. Nu gaat het me weer goed. Zie niks als de voordelen in momenteel.
Dikke knuffel Liezeke, kan me niet inbeelden hoe het moet zijn als je al een kindje hebt moeten afgeven. Maar denk dat dat het nog moeilijker moet maken.
Bij ons is een nieuwe behandeling nog niet 100 procent afgeschreven. Ik denk dat we die keuze gewoon nog niet durven maken. Alvast héééél veel succes met jou behandeling als je ermee begint! Duim voor je!
Ook niet makkelijk als je lichaam zegt dat je geen behandelingen aankan aardebeitje. Dan heb je gewoon zelf de keuze niet. Dan maakt je lichaam die voor jou. Ja, die babyborrels en -feestjes blijven moeilijk. Alhoewel ik moet zeggen dat het iedere keer een klein beetje beter gaat. En het ligt er ook wel aan wie het juist is.
Het doet goed om niet de enige te zijn met die gevoelens, he gezochte ooievaar! Fijn dat je toch iets hebt aan de kinderen van je schoonzus. Ook al is het maar een vervanging.Het is inderdaad in onze cultuur ingebakken. En mensen vinden het raar als er geen kinderen volgen na een paar jaar huwelijk.Maar als ze dan horen dat het niet lukt, binden ze al snel in.
Wij hebben ook voor die keuze gestaan maru123. We hebben ook getwijfeld of we wel een behandeling zouden proberen omdat we toch gehoord hadden dat het sereius zwaar was, en al die dingen. Maar iedereen zei, jullie kunnen het toch proberen. En als jullie het niet proberen krijgen jullie er spijt van. Maar weet je wat, dat blijven ze zeggen. Wij hebben nu 1 behandeling gedaan, en nu nog zeggen sommigen probeer toch nog eens, misschien dat het nu wel lukt. En zo kan je blijven doorgaan,denk ik.
En toch, komt er meer en meer het gevoel van... een leven zonder is ook niet slecht. We doen inderdaad gewoon wat we willen. En we genieten volop van elkaar.
Dikke knuffel voor jullie allemaal En veel succes met jullie keuzes!
Mieke

[swiet]

Wat ben ik blij dat ik dit topic ben tegengekomen.
Mieke, jouw verhaal herken ik volledig, net als alle antwoorden.
Wij zijn 'nog maar' twee jaar 'bezig'. Een beetje een ander verhaal dan velen, omdat we meteen wisten dat de medische wereld de enige optie voor ons zou zijn. Maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het zo moeilijk zou zijn (er was namelijk geen probleem met vruchtbaarheid in se). Na 5 IUI's is gebleken dat het allerminst evident is. Ook is het volgens de prof nog niet zeker dat IVF wél een oplossing biedt. We staan voor de keuze: IVF of niet. En dan herken ik volledig wat ik hier lees: waar stopt het eens je begint. Het lukt bijna. Nog enkele waarden bijstellen. Weer bijna gelukt. Toch nog maar eens ... maar er komt niets. En elke keer word je geleefd, vergeet je dat er andere dingen zijn, en kruip je uit een steeds dieper wordend dal. Wij hebben, gelukkig, altijd geloofd dat we ook zonder (eigen) kinderen gelukkig zouden blijven.
Na de laatste keer IUI kreeg ik enorm veel pijn door de hormonen. Dat houdt me tegen om nog meer hormonen in me op te nemen. Ik ben meteen gestopt met de pil, die ik ter voorbereiding van een mogelijke (ooit komende) IVF al maar aan het nemen was.
En toen verscheen een artikel over pleegzorg ... Het kwam al wel eerder ter sprake en kleurde onze gedachten, maar nooit zo concreet. We gingen naar een info-avond, en voelden ons hart meteen aangesproken. Nu zitten we in het traject. 'Verkennend', noemen we het. Niets is écht beslist. Alleen weet ik dat IVF steeds verder en verder weg is. Ik wil het, denk ik, niet meer.
Maar, zoals jullie zeggen, het vertellen aan de anderen, is moeilijk. Men begrijpt niet dat je't niet probeert. IVF lijkt een supermarkt waar de kindjes voor het rapen liggen. Dat je er fysiek en emotioneel heel veel voor over moet hebben, en je leven tijdens de behandelingen eigenlijk stil staat, dat ziet men niet. En dat vind ik moeilijk. Me niet schuldig voelen omdat we al stoppen. Omdat we er zelfs niet aan beginnen. Me 'zwak' voelen ook. Want zoveel vrouwen doen het toch maar. Zij hebben de moed. Ik niet. Maar ook: ik vind het leven mooi zo. Nu we écht kunnen leven. En wat de andere 'weg' brengt, of niet brengt, dat zien we wel weer ...
Lieve dames, ik wens jullie heel veel moed, en geluk in dit proces. Blijf die kleine dingen zien. Geniet, van wat op je weg komt. En blijf jezelf!
Swiet.