hoe moet ik hier aan beginnen?

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

hoe moet ik hier aan beginnen?

Bericht door valentijn » 29 juli 2011, 19:19

Dag mensen,
Dit is de eerste keer dat ik een forum bezoek en dit is allemaal nieuw voor mij maar ik moet mijn verhaal ergens kwijt. Na 3 jaar proberen en een zwangerschap vol hindernissen heb ik een prachtige dochter van 25 maanden. na een vroeg miskraam in februari (5 weken)waar ik niet het niet zo moeilijk mee had, was ik na bijna 1.5 jaar proberen zwanger. Alles zag er goed uit: hcg waarden, vruchtje goed, de nodige kwaaltjes. Ik had mezelf beloofd ,om in tegenstelling tot de vorige zwangerschap die 100 procent uit angst bestond, te genieten. Op 10 weken verteld aan mijn mama en haar doen beloven dat ze nog zou zwijgen. op 10.5 weken in de solden niet kunnen weerstaan aan een zwangerschaps T-shirt. Iets wat ik in mijn vorige zwangerschap door alle complicaties nooit heb durven kopen. op 11 weken (ma 11 juli) in spoed beland na bloeding, het hartje klopte nog. De tip van de gyneacoloog: blijven duimen en 2 dagjes rust. dinsdag avond viel er niets meer te duimen. De zaterdag een zware bloeding gedaan, opgenomen in spoed, contracties werden opgewekt en medicatie gekregen. na een paar dagen naweeën gelukkig geen complicaties meer. Maar ik heb het zo moeilijk met de reacties op een miskraam. na een tweetal dagen rust omwille van de zware bloedingen ben je terug aan het werk en de wereld draait maar door. De reactie van mijn huisarts: tja t is het beste wat kan gebeuren. er was waarschijnlijk iets mis. De reactie van mijn collega: maar je hebt al een dochter he. De reactie van mijn mama: je hebt nog tijd. gewoon opnieuw proberen. Ik heb het aan niemand anders verteld dat ik zwanger was maar ik heb echt nood aan een beetje steun. mijn man doet zijn best, maar hij is een man he en denkt vooral aan het verbouwen van de badkamer. op mijn werk wordt er verwacht dat ik presteer, thuis moet ik vrolijk zijn voor kind en echtgenoot, mijn "vriendinnen" weten niet dat ik een miskraam heb gehad en hebben ook helemaal geen vruchtbaarheidsproblemen, mijn mama moet al zo veel zorgen. is er nog iemand die het gevoel heeft dat er geen plaats is voor verdriet om een vroeg miskraam. hoe moet ik er aan beginnen om dit allemaal te verwerken. wetende dat zwanger raken binnen de 2 jaar alleen al een mirakel zou zijn.

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 31 juli 2011, 23:25

hey valentijn,

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier, maar wat mij geholpen heeft en ergens mijn omgeving ook (als ze bereidt zijn om de moeite te doen) is het volgende boek: Als je een prille zwangerschap verliest (http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boe ... index.html)
Door dit boek besefte ik dat ik echt niet onnozel aan het worden was, dat de gevoelens normaal zijn.

Ik heb in maart een miskraam gehad (op 9 weken) na 4 jaar proberen zonder resultaat. Ik kan het rationeel wel plaatsen door mijn medische achtergrond, maar toch kan je niet om die emoties die je ineens overvallen. Het slijt en je gaat je weer beter voelen, daar mag je zeker van zijn, maar het vraagt wat tijd. Hopelijk krijg wat steun van je omgeving.

Ik ben bewust de week na de mk thuis gebleven van t werk. De gyn keek me raar aan toen ik een extra week vroeg, maar ik zag het echt niet zitten (k had ook alternatief werk gekregen wegens gevaarlijke stoffen) om terug te gaan voor ik alles wat verwerkt had.
K vind het straf dat dokters zo reageren, het is idd een teken dat er iets mis was, maar dat maakt het er niet gemakkelijker door. Het emotionele is iets wat veel dokters over het hoofd zien. Voor een verkoudheid geven ze een weekje thuis, maar o wee als je dat vraagt na een mk. T zou niet slecht zijn als dat boek opgenomen wordt in de verplichte lectuur voor artsen!

Dikke knuffel en veel sterkte!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 1 augustus 2011, 17:08

Dank je wel voor de lieve reactie,
Ik heb er net mijn eerste werkdag opzitten na een weekje rust omwille van het zware bloedverlies en een weekje geplande vakantie.
Zelf ben ik tewerkgesteld in de zorg sector en heb ook een medische achtergrond.
Ik had echt het gevoel dat ik mijn job graag deed en zo goed mogelijk deed. Liefde geven, geduld, aandacht aan de mensen in de rand van de maatschappij, daar moest ik geen inspanning voor doen. Dat ging vanzelf.
Na mijn eerste mk, merkte ik dat ik wat korter van stof was en wat minder kon verdragen maar ik heb de twee nooit aan elkaar gelinkt.
Nu merk ik dat ik helemaal geen zin heb om te gaan werken. Het kost mij zo veel moeite om geduld op te brengen, vriendelijk te zijn, begrip op te brengen. Mijn collega's, buiten mijn naaste collega weten van niets en dat wil ik ook zo houden. Ik hoop echt dat het is zoals je zegt, dat ik mijn drive zal terug vinden, dat ik terug zal kunnen geven in plaats van constant mijn verdriet te voelen. Het is allemaal zo vermoeiend

Ik wens je het allerbeste terug

Rose
Berichten: 404
Lid geworden op: 1 mei 2010, 15:59

Bericht door Rose » 2 augustus 2011, 11:31

Hey,

Wat vreselijk dat een dokter zo reageert! Die zou je moeten steunen in plaats van het je nog moeilijker te maken. En amaai 2 dagen later al terug aan het werk! Ik heb enkele weken geleden een curretage gehad. Was net geen 11 weken zw. Na 4 icsi behandelingen. En ben bij de huisarts geweest voor extra ziekteverlof. Die was in tegenstelling tot die van jou erg begrijpend en heeft me direct ziekteverlof gegeven. Was ook erg begrijpend. Dus er bestaan artsen die het wel zijn. Alleen jammer dat ze niet allemaal zo zijn. Ik werk ook in de zorg. En wat jij schrijft herken ik volledig! Zag er erg tegenop om terug aan het werk te gaan. Deed en doe mijn job graag maar het is momenteel ontzettend moeilijk! Het geduld opbrengen, hen verzorgen met hen bezig zijn. het is helemaal anders als een tijd geleden het kost me nu erg veel moeite en vroeger ging het als vanzelf. Zo vermoeiend!
Bij mij zijn de collega’s wel op de hoogte want bij ons moet je erg vroeg stoppen met werken door de risico’s. En dan krijg je van die waarschijnlijk goedbedoelde vragen en opmerkingen. Vreselijk!!!!

Veel sterkte en dikke knuffel! Rose!

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 2 augustus 2011, 13:25

Dag Valentijn,

ik ben het eens met de reacties van de anderen hier, snel terug gaan werken is enorm zwaar als je pas een miskraam gehad hebt. Je hebt tijd nodig om alles ff op een rijtje te zetten. Op dat vlak heb ik wel geluk want ik heb een zeer begripvolle gynaecologe en ook mijn huisarts weet me telkens te zeggen dat als het niet gaat, dat ik maar moet langskomen voor een briefje. Bij mij eerste miskraam na 12w zwangerschap was ik echt kapot van verdriet en wist gans mijn omgeving ook dat ik zwanger was. Ik vond het zooo lastig om nadien dertig keer "Hoe gaat het met je?" te horen want het ging niet en da's nu eenmaal niet wat mensen willen horen.. :x Bovendien ben ik ook owv die vraag meerdere keren in huilen uitgebarsten op het werk omdat dat altijd weer direct al die gevoelens bovenbracht. Sindsdien heb ik nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en nog twee andere miskramen en ditmaal heb ik het telkens voor mezelf gehouden tot ik er een beetje over was en dan heel selectief gekozen wie ik zou inlichten en tegen wie ik mijn hart kon luchten. Voor mij maakte dit het iets gemakkelijker.

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 2 augustus 2011, 18:14

Lieve medemama's,

Dank je wel voor de lieve woorden. Het doet echt goed om te weten dat je niet alleen bent met deze gevoelens.
Ik herken veel in jullie verhalen.
De gyneco op spoed en de vroedvrouwen in de arbeidskamer waren erg lief en correct. Ook mijn gyneco is een schat van een man die heel lief reageerde. Maar op mijn huisarts, notabene een vrouw, ben ik echt boos. Ze zou beter moeten weten.
Als mensen vragen hoe het met me gaat, zomaar zonder dat ze ergens vanaf weten, dan slaag ik er de laatste dagen niet in om een 'goed' te formuleren.
Als de beperkte groep mensen die het wel weet mij vraagt hoe het gaat begin ik te huilen. Dat is nu net wat ik niet en public wens te doen.
Soms vraag ik me af of ik het toch niet beter aan de collega's vertel, misschien begrijpen ze dan beter waarom die eeuwige vrolijke collega nu een beetje kortaf doet.
Is dat niet vragen om medelijden? Is dat niet misplaatst?
Hadden jullie ook zo een last van vermoeidheid na het verlies van jullie kindjes, man, ik moet mij echt voortslepen en heb het gevoel overal in slaap te kunnen vallen maar éénmaal in bed lijkt dat slapen niet meer te lukken. Pff.
Ik zou willen stoppen van klagen en neem me voor om te vechten. Vechten voor mijn droom, vechten voor mijn kindjes, vechten voor ... Strijden is beter dan klagen, maar wel net iets moeilijker

veel liefs terug

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 2 augustus 2011, 23:43

Valentijn,

mijn collega's waren allemaal op de hoogte. Wij moeten het op het werk direct zeggen wegens gevaarlijke stoffen dus verbergen kan je het niet lang. Persoonlijk had ik het liever zo. Mensen begrijpen idd waarom je het wat moeilijker hebt. De vraag hoe het met me ging werd steenvast beantwoord door: 'prima' enerzijds omdat ik er niet over kon praten zonder in tranen uit te barsten anderzijds omdat we eindelijk toch een stap verder waren gekomen in deze hele mmm. Twee maand daarvoor had ik alles gegeven om te weten of ik ooit zwanger zou kunnen worden en dat wist ik dan eindelijk.

Op dit moment (5 maand later) heb ik het soms wat moeilijker. Iedereen is het precies vergeten terwijl ik soms wel de behoefte heb om erover te praten. Ergens ben ik gewoon kei boos dat het ons overkomen is. Er zijn er zovele die van de eerste maal zwanger zijn en direct die zwangerschap uitdragen, waarom niet bij hun? Maar ja, het helpt me niet vooruit dus k probeer die zwarte gedachten te bannen.

Wat ik bewust gedaan heb is: veel dingen doen en niet alleen zitten. Het is na een mk gemakkelijk van je in je eigen verdriet te verliezen en dat wilde ik totaal niet. K heb me op bepaalde momenten sterker voor gedaan dan ik was, maar mij hielp het wel. Gewoon doorgaan, zonder teveel na te denken. En dat slapen, tja, dat is een moeilijk punt. K ben zowiezo al een slechte slaper en die zwangerschap was een zalige tijd. Kopje neerleggen en hup in t slaap. K moet eerlijk toegeven dat die eerste momenten een glaasje wijn zorgde dat ik toch kon inslapen zonder teveel te piekeren. Niet de meest 'ethische' oplossing, maar hier hielp het.

Veel sterkte en k hoop dat het allemaal een beetje lukt.

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 3 augustus 2011, 8:27

Hoi Valentijn,

ik moet Lynn een beetje bijtreden. Ook ik doe me vaak sterker voor dan ik me voel en uiteindelijk heeft me dat op lange termijn wel geholpen, al is het begin belachelijk zwaar... Zoals ik al zei heb ik het deze keer enkel verteld aan enkele mensen die ik echt vertrouw en waarvan ik weet (of tenminste hoop...) dat zij niet "op de roddeltour" zullen gaan met mijn nieuws. Maar ieder moet dat voor zich uitmaken, je moet op dat vlak gewoon doen wat je zelf best lijkt. Wat je zei van dat je schrik hebt wat mensen gaan denken als je kortaf bent tegen hen...wel, speciaal voor die reden heb ik tegen een nicht van mijn man verteld van mijn problemen. Zij kondigde in februari vol enthousiasme aan dat haar zoontje grote broer wordt. Nu moet je weten dat wij ook een zoontje hebben en dan nog wel van dezelfde leeftijd (ze schillen slechts zes weken), dus eigelijk zat zij helemaal in de situatie waarin ik wilde zitten. Bovendien had ik vlak daarvoor een miskraam gehad en was ik voor dezelfde periode als haar uitgerekend dus we zouden anders opnieuw zwanger geweest zijn. Toen ze het vertelde was ik boos en teleurgesteld "waarom zij wel en wij niet!?" en "ik hoop dat het misloopt bij hen"! Erg hé, dat je zover bent dat je al hoopt dat het bij anderen eens misloopt dat ze begrijpen hoe je je voelt. Maar twee-drie dagen later had ik al zoveel spijt dat ik niet blij geweest was voor haar en haar man en ben ik haar persoonlijk gaan vertellen waarom ik zo flauwtjes deed toen ze met het nieuws afkwam. Wat bleek: toen ik iedereen vertelde dat ik zwanger was van mijn zoontje destijds had dat haar evenveel moeite gekost omdat ze toen al twee jaar aan het proberen waren... Uiteindelijk werd ze vlak daarna dus ook zwanger, maar ze begreep wel perfect hoe ik me nu voelde. Je zou ervan verschieten hoeveel mensen al een miskraam hebben meegemaakt of jarenlang proberen zonder succes. Vaak vertellen ze dit pas als ze zelf weten dat je problemen hebt/heb gehad.
Veel sterkte nog. Hou je goed en kom gerust je beklag doen als je het ff moeilijk hebt!

P.S.: Ik had vorige week eindelijk een keer "goei" nieuws. Ze hebben bij mij een lichte stollingsafwijking gevonden die mogelijk de reden is voor de miskramen, dus nu bloedverdunners nemen en dan hopelijk volgende keer alles in orde!

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 3 augustus 2011, 9:11

hey,

nogeenkeer, dat is echt goed nieuws! Een stollingsafwijking is gemakkelijk te behandelen! Wel spijtig natuurlijk dat het zo 'laat' aan t licht komt, maar beter laat dan nooit natuurlijk! Veel succes!

Mijn schoonzus is bevallen twee dagen na mijn miskraam. Rot, maar ja, dat is niet te timen, he. K vraag me soms wel af hoe lang het nog gaat duren voor ik mijn petekindje kan aankijken zonder aan mijn mk te denken. Ken je het; mijn petekindje is het eerste kleinkind van mijn ouders en alles staat draait tegenwoordig rond hem. K zie hem doodgraag maar de traantjes komen soms wel naar boven als ik alleen met hem ben. K zal het aan de buitenwereld niet laten zien, maar soms doet het echt pijn. Als ik de perfecte meter speel, zal ik me op lange termijn wel zo voelen ook (zo ga ik er dan weer mee om)!

Hier ben ik in blijde verwachting van een telefoontje in Jette of ik mag gaan voor een tp vandaag. T is onze eerste poging na de miskraam en ergens brengt dat emotioneel terug wat moeilijkere dagen met zich mee. We hadden dit niet meer 'mogen moeten' doen, al deze miserie had achter ons moeten liggen. Maar kom, we blijven doorgaan en hopelijk komt er ooit een beloning voor al ons harde werk!

Groetjes

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 3 augustus 2011, 10:09

Hoi Lynn,

veel succes in Jette! En wanneer je helemaal over je miskraam over bent...de moment dat je een gezond baby'tje in je armen hebt. Zo was het toch bij mijn zoontje. Eerst miskraam op 12wkn, wereld ff volledig ingestort en ik wist toen al direct dat ik dat alleen maar ging kunnen verwerken als ik een gezonde baby zou krijgen. Maar exact één jaar later (miskraam ontdekt 18/11/2008, curettage 20/11/2008) op 19/11/2009 (alsof het zo had moeten zijn!) ben ik met een keizersnee bevallen van het meest geweldige jongetje dat er rondloopt. Na de bevalling wilden we snel een tweede, maar een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en twee nieuwe miskramen beslisten daar anders over. Het is wel iets gemakkelijker dragen omdat we al een kindje hebben én tevens omdat je er rekening mee houdt dat het fout kan lopen. Die "roze wolk" die kom je niet zo snel meer tegen eens het is misgegaan. Wij blijven hoopvol voor de toekomst, de ene keer al wat moediger als de andere, maar zeker nu ze de stollingsafwijking hebben ontdekt heb ik terug hoop dat het volgende keer wel goedkomt. Ik duim alleszins mee voor jou en voor Valentijn dat alles in orde mag komen. Het is frustrerend hé, iets zo graag willen en daar zo machteloos tegenover staan...

Groetjes,

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 3 augustus 2011, 17:50

Lieve medemama's,

Ik hoop echt dat voor jullie allebei goed nieuws op komst is. positief blijven denken is de boodschap, maar niet altijd makkelijk als je je eigenlijk niet zo voelt. Ik ben ook niet de persoon die er met anderen over kan praten, daarvoor ben ik "te sterk". Hier heb ik echt mijn uitlaatklep gevonden.

Om mijn kleine meid hier te krijgen, die ik volledig aanbid, hebben wij ook een flinke weg afgelegd.
Ik dacht dat ik het wel gehad had, dat het geluk nu eens aan onze kant zou staan.
3 jaar proberen, angst, ontgoocheling, dan eindelijk zwanger en op 8 weken horen dat de kans klein is dat je baby het zal halen, plat liggen, zwangerschapsvergiftiging, ... noem maar op en ik heb het gehad en zonder klagen doorstaan en tegen alle verwachtingen in is mijn sterke dochter er. Mijn eigenste wonder waarvoor ik elke dag immens dankbaar ben.

Dat bied mij troost, soms is een wonder mogelijk. Ik hoop echt op een wonder voor jullie en ook een beetje voor mezelf.

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 3 augustus 2011, 18:07

Valentijn, je dochter is precies een vechtertje! Tja, dat geluk aan je zijde hebben is niet iedereen gegeven he. Een wachtlijst voor iedereen zou heel wat eerlijker zijn, maar zo werkt het spijtig genoeg niet.

En dat wonder moet gewoon, he! Blijven hopen, dat is het enige dat we kunnen doen!

Groetjes en geef dat wondertje daar maar een dikke knuffel. Zo weet je weer waarom je het allemaal doorstaat :D .

Hier ondertussen tp gehad van een top-emmytje! Nu twee weekjes wachten en kei hard hopen dat we toch eens wat chance hebben!

valentijn
Berichten: 559
Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54

Bericht door valentijn » 3 augustus 2011, 18:39

Lynn, ik duim hard voor je en brand kaarsje extra.
Succes met het wachten :(

sara 888
Berichten: 22
Lid geworden op: 28 april 2011, 15:20

Bericht door sara 888 » 3 augustus 2011, 20:06

hey Lynn, die wacht weken zijn zo lang en zwaar hé !! Ik hoop met jou mee op goed nieuws, veel succes en dat de tijd snel mag vooruit gaan !! Sara

mietje
Berichten: 521
Lid geworden op: 30 juli 2010, 12:32

Bericht door mietje » 4 augustus 2011, 20:42

Dag valentijn,
Je staat inderdaad niet alléén met dit gevoel en verdriet hoor..
Ik heb het ook helaas meegemaakt,miskraam begin mei, na 9 weken zwangerschap. Het vruchtje was té klein volgens het aantal weken en er was géén hartsignaal te zien,ik heb maar 2 echo's gehad en heb nooit mogen beleven dat er leven in zat..wanneer is het verkeerd gelopen?wat was de oorzaak? Vele vragen die me overvielen,onbeantwoorde vragen... :( Na de 2de echo die negatief was, zijn 4dagen later de bloedingen spontaan op gang gekomen,daar was is blij om want een currettage zag ik niet zitten..Ik werk ook in een ziekenhuis maar zelf in het ziekenhuis belanden,schrikte me echt af! Ik ben niet thuis gebleven, dit werkte persoonlijk voor mij niet,ik ben nogal een sociaal type en had mensen rondom mij nodig,ik vreesde dat ik anders nog in een dieper gat zou vallen..héél véél mensen op mijn werk waren op de hoogte,en dat was wel moeilijk,al die mensen die op je afkomen en komen zeggen hoe jammer ze het vinden...
Met momenten wou ik een bord rond mijn hals dragen en zeggen ja ik heb een miskraam gehad! Laat me nu aub met rust!Nu nog denk ik van ik had vandaag zovéél weken kunnen zwanger zijn...maar gelukkig heb ik voorzichtig opnieuw wat hoop,want ben opnieuw pril zwanger,maar echt genieten en gerustgesteld ben ik niet..Het blijft weer bang afwachten naar de eerstvolgende echo...16/08..
IK wens je véél sterkte toe in het verwerkingsproces!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten