For ever suikertante

liezeke
Berichten: 2798
Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23

Bericht door liezeke » 17 juni 2011, 12:49

Hier komt weer de suikertanteke gedachte ovendrijven...

Soms denk ik na deze IVF-poging er volledig mee te stoppen. De ongelooflijk grote 'hold' die het behandelen zet op mijn leven, hoe leeg het huis aanvoelt. Ik moet hier vaak gewoon weg om niet constant geconfronteerd te worden met die leegte... Dit weekend waren we een weekendje in de stad en het voelde zo leuk aan constant tussen volk te zitten. Spelende kinderen, mensen die ruzie maken, mensen die elkaar graag zien en zoentjes geven , niemand die komt vragen of er bij ons geen kinderen zijn. We waren gewoon een koppel zoals er zoveel rondliepen opgaand in de levende, kolkende massa... Dat deed zo enorm veel deugd. Net zoals dé pil me deugd doet. Geen geniepig hoopmonsterke, geen (ook al ben je niet aan het behandelen) getel, geen ontgoochelingen.
Stiekum verlang ik nr dat leventje. Het grote onbezorgde. Gewoon leven. En dan hoeft dat grote kasteel helemaal niet meer, knn we terug nr een klein huizeke, nog steeds plaats voor neefjes en nichtjes maar niet meer die Grote Leegte als we er met zijn tweetjes zitten...

zoen,

suikertante liesje

brit
Berichten: 21
Lid geworden op: 10 mei 2011, 13:53

Bericht door brit » 17 juni 2011, 14:25

I feel you liezeke, ook ik denk erover na om te stoppen met de hele rimram. heb er mijn buik van vol, figuurlijk dan :) ik wil gewoon weer mijn oude vrolijke zelf zijn, onbezorgd, gelukkig met mijn ventje, familie...kunnen glimlachen om de kleine dingen in't leven...genieten...ik had nooit gedacht dat de impact op mijn leven zo groot zou zijn. de koekestad is ook mijn toevluchtsoord bij uitstek, niets heerlijker dan op moeilijke momenten te verdrinken in de drukte van de stad...

brit

Katti
Berichten: 4
Lid geworden op: 10 oktober 2007, 22:07

Bericht door Katti » 10 juli 2011, 23:38

liesje

Wil je even kort bedanken, heb op dit forum al één en ander van je gelezen waar ik echt wel iets aan gehad heb, het gedichtje van je omaatje, de tip van GIF, andere heel herkenbare gevoelens, het suikertante gevoel enz.

Ook aan de anderen die hier schrijven,vind het mooi hoe jullie een weg zoeken op een pad waar je eigenlijk niet wil wandelen, misschien dekt 'mooi' de lading niet maar is het vooral moedig en vergt het heel veel kracht, relativering, ik wens iedereen die hier komt piepen zoveel kracht om te verwerken...
... en terwijl ik dit typ, voel ik 'nee',
'nee',
alle vrouwen moeten kinderen kunnen krijgen, waarom zijn er zo enkele die ze niet krijgen, ken deze website al lang maar wou er gewoon niet op komen kijken, want ik zou toch echt wel zwanger worden, niet dus!!

Ben zelf al jaren aan het behandelen, 8keer ICSI waarvan één keertje even zwanger, gezien mijn leeftijd, ben ocharme 40 maar in fertiliteitstermen dus oud, zijn kansen zo gedaald dat ik na een jaar wikken en wegen voor eiceldonatie gegaan ben, resultaat even zwanger en dan miskraam, mijn man en ik hadden afgesproken dat dit echt het allerlaatste ging zijn wat we zouden doen, ben nu een maand na de miskraam en mijn hart schreeuwt naar een volgende keer, mijn verstand zegt, komaan, ben je nu helemaal zot, al dat geld, al die moeite, al die hoop...
toch niet opnieuw
toch niet opnieuw

het heeft lang genoeg geduurd, we moeten verder, ik moet verder

dus aan iedereen die hier schrijft, dank jullie wel, ik wil niet verder maar lezen dat je niet alleen bent met dit vreselijke gevecht doet hopen, hopen op een andere wereld, op een plan B, C, D, E, F, G, kan heeeeeeel goed plannetjes maken maar ga ik ze nu ook echt uitvoeren?

Moet ik nu echt stoppen, ga ik dan een deur door, doe ik ze dicht en is het dan voor eeuwig beslist?

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 20 juli 2011, 0:44

hey hey suikertantes,

lang geleden, maar hier ben ik nog eens.

Liezeke, wij volgen elkaar op een ander topic dus je weet ondertussen wat mijn gevoel is.

Wij hebben na de miskraam in maart even terug kunnen proeven van dat 'echte' leven. K voel me goed op dit moment, t leven loopt weer op rolletjes, k kan weer genieten. Zo erg zelfs dat ik vorige maand al geskipt heb om te starten, deze maand gaan we het dan toch maar weer doen.
Waarom? Ergens is het sterker dan mezelf en hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik me ervan bewust ben dat ik het mij altijd kwalijk zal nemen als ik niet alles geprobeerd heb. Het is dus niet met het grote enthousiasme als voordien, maar k ga het toch weer wagen. Tot een paar dagen geleden was ik er van overtuigd dat het de allerlaatste start zou zijn en nu begin ik ergens weer te twijfelen.
Dus mijn boodschap: probeer weer even alles aan de kant te schuiven (niet gemakkelijk die eerste periode), het kan verschrikkelijk goed doen!

Katti, onze B,C, D ... plannetjes liggen idd klaar en ergens zijn we er de laatste 4 maand perfect in geslaagd om die uit te voeren, maar idd het definitieve einde is het niet. K heb de laatste 14 dagen een verschrikkelijke tweestrijd gevoerd met mezelf over het starten of niet. T was voor mij genoeg, k was tevreden met mijn leven, maar k had Jette al tweemaal aan telefoon gehad om te vragen wanneer ik ging starten. Uiteindelijk liggen wij al van oktober stil (zwangerschap in januari was wonder boven wonder een wondertje na 4 jaar :roll: ) en k had totaal geen zin om weer eens die hele reutemeteut mee t maken, maar ja, de pogingen zijn er dus we doen verder.
Mocht ik op dit moment geen pogingen meer over gehad hebben, vermoed ik dat we de handdoek in de ring gegooid hadden.
Het definitief afsluiten moet verschrikkelijk moeilijk zijn, zeker na een prille zwangerschap, maar ergens heb ik de laatste maanden ook geleerd dat het leven te kort is om te blijven hangen in steeds dezelfde miserie (want dat is deze hele mmm toch).
Veel succes met jullie beslissing maar ergens kijk ik toch uit naar het einde. Voor ons is het gedaan na die 6 pogingen, genoeg is genoeg.

Brit, ook voor jou. Bij ons heeft die ene zwangerschap ons gevoel een beetje veranderd. In 4 jaar geen teken van iets of wat zwangerschap, iui, 7tp's en dan ineens boem .. natuurlijk zwanger, boem .... 8 weken later miskraam. Toch geeft het weer een beetje hoop ... het kan. We gingen aan onze laatste ivf starten want we waren het allemaal kotsebeu. Nog eentje, en gedaan! En ja, dan ben je ineens zwanger. Op dit moment heb ik zoiets: als het dan toch gelukt is dan moeten we maar hopen dat het nog eens lukt. We gaan dus nog even door.
Doorgaan gaat zolang dat het kopje mee wil, maar op een bepaald moment moet je eens gewoon alles achter je laten. Genoeg is genoeg. Wij hadden vorig jaar voorzien dat 2011 ons eindpunt werd. Pogingen op en dan begin 2012 grote reis naar Nieuw-zeeland. Het leven heeft rare wendingen, maar ons nieuw eindpunt is dus 2013. Dit jaar gaan we nog proberen en lukt het niet, nemen we beiden tijdskrediet en zijn we hier weg voor een paar maanden. Voor mij helpt het, dat eindpunt. En wie weet brengt het even veel geluk als begin dit jaar. T zou mooi zijn, maar ergens ben ik er ondertussen van overtuigd dat het niet het einde van de wereld zal zijn mochten we achterblijven zonder kinderen. Gemakkelijk, dat wordt het zeker niet, maar ergens moet je stoppen. En als je het even beu bent, zet het gewoon even langs de kant en mss vind je dan wel weer die moed om toch nog even door te gaan.

groetjes

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 9 augustus 2011, 14:20


hanneke75
Berichten: 16
Lid geworden op: 30 augustus 2011, 16:26

Bericht door hanneke75 » 2 september 2011, 10:58

Ik vind het heel erg voor sommige mensen dat zij kinderloos blijven terwijl zij dit heel graag willen. Maar aan de andere kant draait het leven niet alleen om kinderen, er is zoveel meer in het Blijf positief en richt je vooral dingen die er wél zijn, anders blijft men alleen maar ongelukkig en verdrietig in het leven staan, terwijl er nog genoeg andere mooie dingen zijn.
Laatst gewijzigd door hanneke75 op 13 september 2011, 10:21, 1 keer totaal gewijzigd.

marb
Berichten: 485
Lid geworden op: 25 augustus 2008, 11:53

Bericht door marb » 2 september 2011, 11:16

Toch bedankt voor je wellicht goedbedoelde maar verder weinig subtiele mening waar - echt waar! - niemand hier ook maar iets aan heeft.

hanneke75
Berichten: 16
Lid geworden op: 30 augustus 2011, 16:26

Bericht door hanneke75 » 5 september 2011, 10:32

Het was inderdaad bedoeld. Ik probeer de dingen altijd positief te benaderen, ook al zijn ze moeilijk te accepteren. Niemand is erbij gebaat om in een negatieve spiraal te blijven hangen. Op een gegeven moment moet je verder met je leven, het leven is te kort. Natuurlijk snap ik het verdriet en teleurstelling wel, het is een soort van rouwproces. Ik ben misschien niet super subtiel, maar het is wel de waarheid, uiteindleijk moet men ook verder en focussen op dingen die wel ook positief zijn en goed gaan in het leven anders blijf je ongelukkig. En dat wil niemand natuurlijk!
Laatst gewijzigd door hanneke75 op 14 september 2011, 10:13, 1 keer totaal gewijzigd.

cimoca
Berichten: 1972
Lid geworden op: 19 april 2010, 8:40

Bericht door cimoca » 5 september 2011, 16:02

Hanneke75, mag ik je iets vragen : heb jij kinderen???? Ik dacht het wel hé; En moest ik me vergissen, wil jij kinderen???

Ik denk dat je wel heel kort door de bocht gaat hier. dit topic is gestart door een fantastisch sterke madam die 't ergste heeft meegemaakt wat je ooit kan meemaken. En ondanks dat blijft zij 't mooie in 't leven zien. En ik hoop zo ontzettend hard dat het leven de komende maanden mooi voor haar is. En zij, net zoals de anderen die hier op posten/postten zijn hier aan 't struggelen met de vraag hoe ze hun leven kunnen inrichten als hun ergste nachtmerrie waarheid wordt. Dan helpt het totaal niet als een buitenstaander komt zeggen om te focussen op de mooie zaken in 't leven hoor. integendeel


Hoe goed je bedoeling ook moge geweest zijn, ik denk dat je dit topic best overlaat aan degenen die elke dag struggelen, vechten, vallen en weer ( proberen op te ) staan.


En neen, daar hoor ik ( tot mijn grootste geluk) ook niet toe. Maar 'k wou dit toch even melden.

Cinne

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 5 september 2011, 18:14

hey hey,

Hanneke, k geloof wel dat het goed bedoeld is. Maar je moet begrijpen dat het wel een hele grote inpakt heeft op je hele leven. Ongewenst kinderloos blijven zorgt ervoor dat je voor een groot deel wordt uitgesloten uit de maatschappij. Dat is mss wel heel kort door de bocht van mijn kant en heel fatalistisch maar gewoon even enkele voorbeelden: niet fier gaan vertellen dat je mama wordt, geen eerste glimlach, geen eerste pasjes, geen eerste schooldag, geen eerste liefje, en dat blijft doorgaan tot geen grootmoeder worden,... Niet kunnen meebabbelen op het werk, gedachten uitwisselen over opvoeding, problemen bespreken, ... Je wordt er dan nog eens dag in dag uit mee geconfronteerd.
Hoe je het draait of keert een groot deel van je leven als vrouw draait om het gezin en als je er geen hebt, kan je niet mee. Je omgeving gaat door, daar komen wel kinderen.
Voor vele vrouwen is het een weg die al voor hen is uitgestippeld en als je daar dan niet aan kan voldoen (zo voelt het voor vele onder ons), hoeveel moeite je ook doet (en k moet vertellen dat we hemel en aarde bewegen). En kinderen hebben is niet altijd rozegeur en maneschijn maar k denk dat er weinig mama's zou willen wisselen met een kinderloos leven.

En geloof maar, dit alles hou je niet vol als je niet positief blijft staan in het leven. Als je geen andere uitdagingen zoekt en het positieve van de hele situatie zoekt. En het laatste dat we nodig hebben is die 'goedbedoelde' raad over er zijn nog andere dingen in het leven. Die zijn er inderdaad en als het moet dan moet het en dan komen we er ook wel. Iedereen die hier op dit topic schrijft heeft al hoge toppen en diepe dalen getrotseerd.

Mocht je ongewild kinderloos zijn, dan hoor ik graag dat je positief in het leven staat, dat je een andere invulling gevonden hebt. Maar k ben er van overtuigd dat niet veel van deze koppels er zo licht over gaan want je blijft er mee geconfronteerd worden je hele leven en er zullen altijd periodes zijn waarop je denkt: 'wat als het bij ons wel gelukt was, hoe zouden wij het doen, ermee omgaan, ...' Hopelijk komen deze periodes tegenover periodes te staan waarop we ons wel oprecht gelukkig voelen, in vrede met het leven dat we hebben moeten aanvaarden.

K wil je nog even meegeven dat ik op dit moment zeker niet verbitterd naar het leven kijk en mijn omgeving staat vaak verbaasd over de kracht waarmee we dit alles dragen en hoe ik er zo mee kan omgaan. Maar dat is lang niet altijd even gemakkelijk om zo sterk over te komen, geloof me vrij!


Cimoca, bedankt voor de verdediging :D . K wilde eigenlijk eerst geen energie steken in een reaktie als die van Hanneke omdat je sommige mensen toch niet kan overtuigen. Maar als je geen moeite doet, helpt het helemaal niet he. Mercikes

adoptievleugeltjes
Berichten: 62
Lid geworden op: 24 november 2009, 20:57

toch even reageren

Bericht door adoptievleugeltjes » 6 september 2011, 11:55

Ik lees regelmatig jullie verhalen, ondanks dat wij een andere weg hebben gekozen. Ons verhaal is er ook eentje waar ik nog steeds zakdoeken nodig heb wanneer ik het vertel.
In het kort verteld: wij hebben een dochtertje gehad na medische hulp (enkel stimulatie door hormonen), maar die is na 4 maanden bij ons te zijn overleden aan een zeldzame hersenafwijking. Nadien nog een paar keer ivf geprobeerd, maar zonder resultaat. Die behandelingen waar vooral emotioneel heel zwaar. Telkens die teleurstelling en terzelfdertijd de angst dat we opnieuw ons kindje zouden moeten afgeven. Na veel wikken, wegen, wenen, boosheid, hebben we geopteerd voor adoptie. Geen baby, want ook daar hadden we schrik voor mentale afwijkingen. Dus, we zijn uiteindelijk gegaan voor een prachtige meid van 5 jaar. Ondertussen zijn we thuis met haar (bijna een jaar) en we zijn dolgelukkig. Natuurlijk neemt zij de plaats niet in van ons Manon, dat kan ook niet en dat verwacht ik ook niet.
Doordat onze kleine meid al wat ouder is (ondertussen 6 jaar) mankeren we ook die eerste glimlach, eerste stapjes, en alle andere zaken wat je als nieuwe mama hebt. Maar het is anders.
Ik wil enkel maar zeggen dat ik begrijp dat het zwaar en moeilijk is. Wij hebben ook een tijdje eraan gedacht om enkel met ons tweetjes te blijven. Natuulijk zou ik het nu ons meisje niet meer kunnen missen!
Ik wens jullie veel sterkte en heb enorm veel bewondering voor jullie.

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 6 september 2011, 17:15

hey adoptievleugeltjes,

dat is natuurlijk ook een optie, maar mijn ventje is hier niet echt voor te vinden. Hij heeft hierin een typische mannengedachte: zal hij van een niet biologisch kind evenveel kunnen verdragen dan van eentje dat wel biologisch van hem is. Quatch natuurlijk, maar dat maakt wel duidelijk dat hij er (nog) niet rijp voor is om deze stap te zetten. Het is al gelukt dus waarom zou het niet nog eens lukken en ergens heeft hij gelijk.
Zelf weet ik niet zeker of ik nog eens voor enkele jaren 'onzekerheid' en hoop en teleurstelling wil gaan. Want het blijft een heel proces natuurlijk. K heb ergens een eindpunt nodig en op dit moment zijn dat de terugbetaalde ivf-pogingen. Zijn we niet zwanger trekken we begin 2013 voor een maand of 3 de wijde wereld in. Zetten we dan alles eens op een rijtje en zien we vanaf dan wel.

groetjes en geniet van je pracht-dochtertje!

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 7 september 2011, 12:20

idd lynn
that's the spirit .. je moet je een einddoel geven..

Hier gaan we ook tot aan terugbetaalde poging nr 6 en als het dan niet ... dan zal het nooit iets worden (tenzij een natuurlijk ongelukje .. theoretisch is het mogelijk ..).

hebben net poging 4 achter de rug, dus ongeveer volgend jaar deze maand zal onze laatste poging zijn mocht het toch zover moeten komen :-(

Daarna zou ik idd ook een grote reis willen maken, m'n leven herbekijken, evt zelf een heel andere job willen gaan uitoefenen en in ieder geval minder werken en meer tijd voor mezelf! ook al zijn er geen kinderen.

ik wil ook nog een jaartje afwachten tegen dan zijn we er 6.5j mee bezig .; en als het dan niets is .. het zij zo .. het zal zeer doen, maar het moet aanvaard worden.

en adoptie: daar zijn we alletwee niet voor: al die administratie rompslomp, anderen die beslissen of je wel 'goed geneog' bent .. en dan zoveel jaren wachten . nee dank u.
Ben die onzekerheid beu!

Torry
Berichten: 4
Lid geworden op: 25 augustus 2011, 14:53

Bericht door Torry » 12 september 2011, 9:02

Beste allemaal,

Ik lees hier al een tijdje mee en al heb ik zelf nooit problemen gekend wil ik volgende vertellen. En dit eigenlijk eerst en vooral een beetje aan Hanneke.

Mensen die persoonlijk vreselijke dingen meemaken als de dood, kanker, ongewenst kinderloos, scheidingen enzo kan ik voor mezelf als buitenstander als volgt beschrijven :

Elk huis en zijn gezin kent zijn eigen geheimen en drama's. Hoewel elk huis blijft ademen draait het leven door. Voor vrienden, zelfs voor de allerbeste vrienden, is het zoiets als naar een jankfilm kijken ... je wordt oprecht geraakt, bent geroerd, maar dan komt het moment dat je uitgejankt bent, de film afgelopen is en je naar huis gaat.
Alleen het getroffen gezin blijft in die film zitten !!!

Zo zie en begrijp ik persoonlijk hoe het moet zijn als je in een erge situatie beland. Dit moet verschrikkelijk zijn. En toch moet je proberen te blijven ademen .....

Het beste aan allen en inderdaad ik vind jullie persoonlijk grote vechters.

hanneke75
Berichten: 16
Lid geworden op: 30 augustus 2011, 16:26

Bericht door hanneke75 » 12 september 2011, 10:32

Ja, ik heb ook nooit gezegd dat het geen vechters zijn, enkel wilde ik belichten dat het leven de moeite waard is, ook eventueel zonder Ik vind het ook heel dapper dat mensen hun verhaal willen delen. Zelf heb ik ook flinke tegenslagen gekend, ik moest ook iets verschrikkelijks verwerken. Door positief te blijven houdt men dit vol, en wordt het verwerkingsproces alleen maar gemakkelijker en het leed lichter om te dragen. Dat wilde ik alleen maar meegeven, niks onaardigs bedoeld hoor :).
Laatst gewijzigd door hanneke75 op 15 september 2011, 10:00, 1 keer totaal gewijzigd.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten