Leven zonder kinderen

Ruhrke
Berichten: 8
Lid geworden op: 24 mei 2011, 10:38

Bericht door Ruhrke » 27 september 2011, 19:09

Hallo iedereen,

Ik herken veel van de verhalen. Ook ik zit momenteel in een denken-aan-opgeven-fase. Bij ons zijn verschillende pogingen mislukt en dat heeft tot veel verdriet geleid. Wij zijn nu een beetje uit die depressieve fase aan het komen en denken erover na het onderwerp af te sluiten. Toch is dat niet zo makkelijk. Er zijn dagen dat ik mij opnieuw goed in mijn vel voel maar die kunnen dus snel kapot gemaakt worden door vervelende vragen of de aankondiging van een zwangerschap. Ik begin te beseffen dat dit onderwerp mij een leven lang zal begeleiden en dat vind ik best belastend, zeker omdat zo weinig mensen een luisterend oor hebben voor dit thema.

Ik voel mij soms zelfs een beetje schuldig dat ik probeer opnieuw plannen voor een kinderloze toekomst te maken omdat ik het gevoel heb dat mijn man nog niet zover is. Gelukkig praten we veel over het thema "kinderen/kinderloosheid" en als ik ook iets positiefs over deze periode mag zeggen, is het wel dat wij nog dichter bij elkaar gekomen zijn.

Het is misschien een subjectieve vaststelling maar ik heb de indruk dat er op dit forum weinig activiteit is in de rubriek "Samen verder". Ik vind dat jammer omdat ik veel zou hebben aan het regelmatige contact met lotgenoten.

Met hartelijke groeten,
Ruhrke uit het Ruhrgebiet

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 29 september 2011, 17:26

Dag Ruhrke,

Is moedig dat je begint na te denken over een eventueel kinderloos leven samen met je man.
Ik herken veel gevoelens in je verhaal in dat van mij.

Wij zijn na 7 jaar geleden begonnen om kinderen te krijgen, vorig jaar gestopt, na lang depressief zijn, beginnen we nu echt weer samen te genieten van het leven samen, en inderdaad goed kunnen praten met elkaar over elkaars gevoelens en gedachten over dit blijft erg belangrijk ondervinden we, want veel steun krijgen we niet van de onmiddellijke omgeving, is niet veel begrip voor onze situatie. moet maar adopteren zeggen ze,...

En inderdaad als je je dan plots weer beter voelt krijg je plots weer een klop door iemand die zegt dat ze zwanger zijn of gelukkige gezinnen zien, reacties van mensen kunnen ook erg kwetsend zijn heb ik al ondervonden.
Het zal jammer genoeg voor de rest van ons leven zijn denk ik dat we zo'n momenten zullen kennen, maar gelukkig hebben we onze man en lotgenoten om elkaar te steunen. Als je nood hebt aan een babbel stuur gerust een bericht of privebericht, sta voor je klaar!

Dikke knuffel,

Groetjes, Aardbeitje!

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

dag rurhke

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 19 oktober 2011, 11:04

voortaan werk ik nu ook als DVO vrijwilliger en meer specifiek gericht naar het verder gaan zonder kinderen. Zelf ben ik ongewenst kinderloos. Ook ik heb een verleden van endometriose en vele operaties achter de rug. Toch ook een ivf poging gedaan en ja zelfs een adoptieprocedure gedaan en zelfs op de wachtlijst gestaan voor adoptie. Toch hebben we dan besloten om dit allemaal te stoppen en te stoppen met te vechten tegen wat niet kan zijn. Met de adoptie ben ik om verschillende redenen gestopt, het verhaal te lang om hier neer te zetten. Al bij al een heel pijnlijk en moeilijk proces, toch mag ik nu zeggen dat ik gelukkig ben. soms kan ik nog verdrietig zijn en ja natuurlijk voel ik nog altijd het gemis van een kind maar toch ben ik nu gelukkig. Dit alles heeft ook geleid tot het oprichten van mijn eigen praktijk en atelier. Dus het heeft me ook veel gebracht. Ook geloof ik in een pad, een levenspad dat voor elk van ons is weggelegd en ondervind ik ook dat deze levenslessen nu mijn kracht is geworden.
Op facebook heb ik ook een groep opgericht ongewenst kinderloos, Zinvol leven.
warme groet, Vero

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 20 oktober 2011, 14:01

Fijn dat je toch kan zeggen dat je nu gelukkig bent! Ook wij kunnen geen kinderen krijgen. Medisch gezien was er een slechts een héél klein waterkansje om zwanger te worden, welke we owv de behandelingen en operaties niet zijn gevolgd. ook wij zijn voor adoptie gegaan, en in het bezit van een gunstig vonnis. Toch zijn we niet verder gegaan. Of dit een definitieve beslissing is staat nog niet vast, maar het begint er stillaan op te lijken. Heel gek, want dit was echt 100% waar we voor wilden gaan, maar we hadden beiden het gevoel dat het "zo goed is". We zijn gelukkig met elkaar, hebben toch een druk gezinsleven ondanks dat er geen kinderen zijn. En laten we eerlijk zijn: financieel is het geen lachertje... Bij nieuwe baby'tjes weet ik niet goed of ik blij of verdrietig moet zijn. Het doet me nog altijd iets hoor... Als ik die puberende tieners zie daarintegen :evil: Ja we zullen vanalles missen, maar we zullen ook andere dingen winnen. Daar ben ik van overtuigd...

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 20 oktober 2011, 17:53

Dag Maru,

ja ook mij doet het nog steeds iets als ik baby's vasthou...soms komen de tranen dan ook, maar ik laat ze gewoon vloeien en praat er over met de dan aanwezige mensen.ik benoem het dan gewoon zoals het is. het werkt voor mij heel helend als ik gewoon mag genieten en mag huilen in het bijzijn van bevriende moeders en hun baby's :)

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 21 oktober 2011, 10:38

Dag Maru en Veronique,

Ik kan het nog niet hoor baby vasthouden of naar babyborrel gaan, ik heb juist schrik om te beginnen wenen in het bijzijn van iedereen.
Het doet toch altijd pijn als iemand in onze omgeving weer blijkt zwanger te zijn of bevallen is, is altijd een moeilijke periode voor ons.

Maar het zal altijd moeilijk blijven, denken jullie dat ook niet?
Heb soms ook nood aan iemand om erover te praten, maar heb het gevoel dat niemand in onze directe omgeving het begrijpen kan.

Maar gelukkig kunnen we ook zeggen dat we uiteindelijk gelukkig zijn met ons tweetjes en onze hond, genieten van reizen, uit gaan eten, uitslapen,...

groetjes, aardbeitje!

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 21 oktober 2011, 12:56

Dag Aarbeitje en Maru,

Zelf geloof ik dat het bij ongewenste kinderloosheid echt om een rouwproces gaat. Voor mij heel herkenbaar dat je er met weinig mensen kan over praten. nu zit ik wel met het idee om een ontmoetingsmoment te organiseren in mijn praktijk (www.zinvolleven.be) voor mensen die ongewenst kinderloos zijn en op zoek gaan naar steun, ontmoetingen, herkenbaarheid, verwerking,inspiratie.......
als dit al concreet vorm heeft gekregen dan post ik het hier, zodat jullie op de hoogte blijven en als jullie zin hebben te komen en elkaar in levende lijve te ontmoeten. word vervolgd. reacties, tips zijn zeker welkom, nog een zonnige dag, lieve groet, vero

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 24 oktober 2011, 10:33

aarbeitje,
Ik weet niet of het altijd moeilijk zal blijven... Ik hoop van niet! Ik denk dat we hier uiteindelijk wel beter mee zullen kunnen omgaan hoor. Ook wij kunnen hier in onze vriendenkring niet mee terecht. Overal is het "meteen prijs", om het zomaar te zeggen... 1 bevriend koppel heeft wat meer moeite gehad, maar dat is met insiminatie uiteindelijk goed gekomen. Ik denk dat mensen die niet hetzelfde hebben meegemaakt je toch nooit zullen kunnen begrijpen... Wat ik persoonlijk soms ook moeilijk vind is dat mensen vinden dat we niet alle kansen benut hebben, daar we niet voor de medisch weg gekozen hebben. Voor ons was dit écht geen optie, maar het is heel moeilijk om dit aan onze vrienden duidelijk te maken. Iedereen lijkt die stap zo normaal te vinden, het lukt niet: ivf! Pas had ik het nog iemand verteld,die me daarna doodleuk voor gek verklaarde, ivf stelt toch niets voor! Komaan da’s echt iets van niks! :( (Nu ja bij ons zou het icsi zijn met de nodige operaties en toestanden maar dat vertel ik ook niet zomaar) Waarom is het zo moeilijk om te aanvaarden dat wij die weg niet hebben gekozen? Ik geef toe dat ik soms jaloezie voel… En soms ook onbegrip, ik zie mensen kiezen voor kinderen die niet eens zeker zijn van hun relatie… Mijn man heeft dat veel minder. Hij is blij voor hen, maar het kan hem verder weinig schelen. Nochtans is hij super lief en leuk voor zijn nichtjes en neefjes, maar als hij thuiskomt is hij ook weer ontzettend blij met de rust die wij thuis hebben. We hebben honden en paarden en ik kan mijn liefde kwijt. Toch hoop ik dat ik het gemis van een kindje een plaats kan geven.
Veronique dat is mss wel een goed idee, ik wil er altijd meer over lezen! Daarom vind ik dit soms zo nuttig: je kent elkaar niet maar toch ben je lotgenoten!

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 25 oktober 2011, 16:48

dag maru,

Ik denk ook dat we wel een manier zullen vinden om er beter mee om te gaan, maar toch zal het ons altijd achtervolgen denk ik de moeilijke momenten, zeker later als we ouder zijn en onze vrienden worden grootouders, hun kinderen die trouwen,...

Dat is inderdaad ook zo in onze omgeving van toen we gestopt zijn met de behandelingen (allergische reactie hormonen en ook enorm slecht erbij voelen) dat onbegrip en niet kunnen aanvaarden van... ga je nu werkelijk er een definitief punt achter zetten? En adopteren kan toch nog, dan zal het wel lukken. Op zo'n momenten kan ik het wel uitschreeuwen, het is ons leven, mijn lichaam, onze keuze, het is al moeilijk genoeg om dit te aanvaarden zonder dat we bekritiseerd worden.

Hoop ook dat we dit alles en het gemis om een kindje een plaats kunnen geven.

Blij om er eens over te kunnen praten met andere lotgenoten.

Groetjes,

Aardbeitje!

Ruhrke
Berichten: 8
Lid geworden op: 24 mei 2011, 10:38

Bericht door Ruhrke » 25 oktober 2011, 20:45

Hallo!

Het doet goed om te lezen dat het bij anderen ook zo loopt zoals bij ons. Ook wij hebben geen IVF gedaan en dat stuit inderdaad op zeer veel onbegrip: je wil het dan niet hard genoeg, nietwaar. Zo´n opmerkingen maken mij dan woedend.

Ik blijf trouwens bij mijn standpunt over IVF: het is inderdaad nog altijd mijn lichaam en de andere behandelingen waren voor mij zeer zwaar. Ik heb namelijk veel last van de hormonen gehad en ik zag enorm op tegen de operaties en de nog zwaardere hormoonbehandelingen. Kwam er ook nog bij dat men ons weinig hoop gegeven heeft: eigenlijk had men ons aangeraden om ermee op te houden.

Mijn man en ik hebben een sterke relatie en daar ben ik heel dankbaar voor.

Maar ja, nu staan de feestdagen voor de deur en dat is bij de familie van mijn man altijd een groot "issue". Ik zie er zo tegenop: ik moet jullie niet uitleggen waarom. Waarschijnlijk gaan wij dit jaar dus met kerstmis op vakantie. Met zijn tweetjes. Ik weet dat dat vermijdend gedrag is en dat dat een beetje asociaal, maar mag men ook niet soms aan zichzelf denken?

Groetjes,
Ruhrke

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 26 oktober 2011, 11:00

Hallo allemaal,

ja, de verdrietige momenten, die zullen er inderdaad altijd wel zijn. en ja, de eerste jaren had ik het ook heel moeilijk met de feestdagen. Zelf vind ik het heel goed om af en toe voor jezelf te kiezen en afstand te nemen als je voelt dat dit beter is. Heb dit zelf ook een aantal keren gedaan. mijn man en ik hebben er soms ook voor gekozen om er soms gewoon met ons getweetjes samen op uit te trekken. Ik heb nu wel het geluk dat mijn familie daar wel begrip voor heeft.
ik herinner me nog dat ik begon te wenen toen mijn broer en schoonzus met de fles champagne bij ons moeder kwamen en vertelden dat ze een tweede kindje verwachtten, of op de doop van hun jongste kind, huilde ik ook tranen met tuiten :).......Het kon gelukkig allemaal, mijn schoonzus had er begrip voor en pakte me eens goed vast..

Volg jullie gevoel, kies voor wat voor jou het beste aanvoelt en neem vooral de tijd die je nodig hebt om dit te verwerken...

Veel liefs aan jullie allen,
Vero

Evie
Berichten: 8
Lid geworden op: 6 april 2008, 22:23

Bericht door Evie » 30 oktober 2011, 0:31

Hey iedereen,

Sinds kort kom ik hier af en toe eens kijken. Ondanks het feit dat we momenteel toch nog een (laatste denk ik) poging ah ondernemen zijn, speelt het in ons hoofd dat er nooit kinderen zullen komen. Tot voor kort was deze gedachte "ondenkbaar" voor ons (adoptie hebben we steeds als een volwaardig alternatief beschouwd, maar momenteel beginnen we hier ook aan te twijfelen), maar nu laten we het idee toch af en toe al toe. Alsof we voorzichtig "dat knopje" aan het omschakelen zijn... Denk dat Veronique gelijk heeft als ze zegt dat ongewenst kinderloos zijn een rouwproces is, het is een proces waarbij je afscheid van iets neemt, het langzaam loslaat...
Ivm het idee om een "ontmoetingsmoment" te organiseren, ik sta hier volledig achter! Denk dat het echt deugd kan doen om eens samen te komen met andere mensen die in een gelijkaardige situatie zitten. Al was het maar om een idee te krijgen van hoe anderen hier op een "zinvolle" manier mee omgaan. Misschien kan het inspirerend werken. Keep me posted :-), gr Evie

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 30 oktober 2011, 12:02

Dag Evie, dank je voor je reactie :)

Zelf ben ik er ook van overtuigd dat we elkaar kunnen inspireren in het omgaan met dit gegeven en dat elkaar persoonlijk ontmoeten ook heel verrijkend en helend kan zijn. ik hou jullie zeker op de hoogte.

Evie, weet niet of je facebook gebruik maar heb ook een facebookgroep gemaakt= ongewenst kinderloos, zinvol leven. als je zin hebt om lid te worden: welkom

fijne zondag nog!
warme groet aan allen,
Vero

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 3 november 2011, 15:53

Ruhrke: ik kan me zo totaal vinden in wat jij verteld! :)
Het is pijnlijk als mensen doen alsof je het dan toch niet graag genoeg wil... Ik kan daar ook kwaad over worden. "je wil toch het gevoel hebben dat je alles hebt geprobeerd". Feit is dat je je eigen lichaam toch als beste kent, en als de dokters je al zo weinig hoop geven moet je dan écht gaan afzien? Iedereen legt zijn grenzen anders... En IVF en ICSI zijn zo ingeburgerd, je wordt er gewoon ingeduwd (zo ervaarden wij dat dan toch) zonder dat er goed wordt stilgestaan bij de gevolgen en gevoelens. Wees dankbaar voor je relatie! Het zullen veel koppels met kinderen je niet nadoen. Pfft en denk toch lekker aan jezelf... Ga lekker weg als je die behoefte hebt. Ik zie ook altijd op tegen die drukte onder de familie. Maar van de gezeligheid thuis en met vrienden geniet ik des te meer, och het zijn ook maar enkele dagen!

sweet girl
Berichten: 4
Lid geworden op: 14 november 2011, 11:16

Bericht door sweet girl » 14 november 2011, 11:24

Hallo iedereen,

ik zou me graag willen aansluiten bij deze topic.

Wij zijn 10 jaar samen en sinds 2 juli getrouwd. 4 jaar geleden besloten mijn vriend en ik om aan kindjes te beginnen, 1 jaar gewoon geprobeerd, zonder resultaat. Daarna zijn we naar de decleer gegaan. Resultaat PCO, 4 maand hormonenbehandeling geprobeerd, zonder resultaat.
Laparoscopie gehad: resultaat verstopte eileiders en lichte endometriose (kans op spontane zwangerschap 1%).
Op 2 jaar 6 ivf pogingen gehad waarvan 3 positieve zwangerschapstesten die allemaal eindigden in een miskraam.

Nu hebben we al een paar discussies achter de rug wat we nu zouden beslissen, wel of geen pogingen meer, adoptie, pleegzorg,...
de steeds terugkomende conclusie is, wachten tot na ons verbouwingen...

Voor mijn vriend hoeft het niet meer, hij is tevreden met het leven wat we nu hebben en ik moet me zeker niet meer in deze medische mallenmolen gaan smijten om toch te proberen om een eigen kind te krijgen.
adoptie is een mogelijkheid maar waarom is dit zo duur...

Ik herken me heel goed in alle verhalen hier boven en het is inderdaad zeer pijnlijk telkens iemand verteld dat ze in blijde verwachting zijn van een baby.

Mijn grootste vrees is dat we als iedereen gesetteld is met kinderen dat wij alleen zullen achterblijven...
Stomme gedachte maar ik heb daar toch schrik voor.

hopelijk kan ik hier toch een beetje mijn hart luchten bij mensen die zeer goed weten wat we doormaken.

Groetjes sweet girl. x

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten