Leven zonder kinderen

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 14 november 2011, 12:07

Dag Sweet girl,

Welkom...
Ik kan me voorstellen dat dit voor jou een moeilijke periode is. en inderdaad de keuze: wat doe ik nu?
welke beslissing neem ik? Ga ik nog behandelingen doen of niet, ga ik voor adoptie of niet?
allemaal vragen waarop jij alleen kan antwoorden...
Ik wens je heel veel sterkte toe.
warme groet,
vero

sweet girl
Berichten: 4
Lid geworden op: 14 november 2011, 11:16

Bericht door sweet girl » 14 november 2011, 13:39

Dat is inderdaad alleen wij kunnen daarop een antwoord vinden, zou het liever anders hebben.
Moesten ze een pilletje kunnen ontwerpen die het moedergevoel kan wegnemen ik ben de eerste in rij om deze te nemen... maar ja ik hou me vast aan alle kindjes die hier super graag op bezoek komen, hopelijk blijft dit zo en zal mijn vrees nooit uitkomen.
want wij zien echt graag kindjes, ook al zijn ze van vrienden, ik put daar enorm veel energie uit om met hen bezig te zijn.

binnen een jaar of 3 start ik hopelijk met onthaal moeder. Mijn grote droom en hopelijk mag deze snel uitkomen.

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 15 november 2011, 9:12

Dag Sweet girl,

Veel sterkte met welke beslissing jullie ook gaan nemen, enkel jullie kunnen dat!
Wij hebben ook alle mogelijke parcours bekeken, waarom adoptie zo lang duurt en zo duur en nooit zekerheid hebt, wij vinden het daardoor niet te doen om deze stap te zetten. Ondanks dat ons ouders het zo graag anders zouden zien.

Ik vind het geen stomme gedachte hoor dat jullie bang zijn om alleen achter te blijven als als jullie vrienden gesetteld zijn met de kinderen, hebben dat gevoel ook, merk dat het moeilijk wordt om eens af te spreken of een gewone goede babbel te hebben samen, deze momenten worden erg schaars.

Ik wens je veel moed en sterkte met wat jullie beslissing ook zal zijn en duim mee dat je grote droom hopelijk snel mag uitkomen!

Groetjes aardbeitje!

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 24 november 2011, 13:40

Hier zijn de zwangerschappen vollop toegeslaan! :o dit jaar wordt nog 1 kindje van vrienden verwacht, en begin volgend jaar maar liefst 3 erbij! Ik voel me soms een beetje onwennig met al dat nieuws, en snap niet dat zelfs (de meeste van)onze vrienden niet begrijpen dat wij er heus geen boodschap aan hebben dat ze "meteen prijs" hadden :roll: best erg. Ergens jaloers, ergens ook helemaal niet snap je? Wij zijn geen mensen die nog wekelijks op stap gaan, maar toch is het fijn dat we kunnen doen en laten wat we willen. maar soms... Soms is het toch ook een bron van geluk, als ik mij metekindje hier heb van bijna 10jr met zijn wijze praat. Ik kan daar toch van genieten. En de adoptie... Ze zit nog in mijn hart en heb het nog niet afgeschreven maar ik ben er mij hoe langer hoe meer van bewust dat het financieel haast ondoenbaar is als gewone tweeverdieners met een lopende verbouwing... Waar ik het meeste bang van heb is als we later alleen komen te staan, of als er ons iets overkomt. Zullen onze vrienden ons blijven bezoeken?

Evie
Berichten: 8
Lid geworden op: 6 april 2008, 22:23

Bericht door Evie » 27 november 2011, 22:04

Dag Maru,
Ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt... Ook in onze vriendenkring is er momenteel een babyboom op komst... 2 zijn er al bevallen, er zijn er nog 3 komende (eind dit jaar en begin volgend jaar-allemaal voor hun 2e of 3e!). En ja, zowel jaloezie als soms ook een klein beetje opluchting horen daarbij, hoe tegenstrijdig dit ook kan klinken. Jaloezie om dat gezinsgeluk, de mooie verhalen van samen uitkijken naar dat kleine wondertje... Maar soms ook een klein beetje opluchting als je hoort dat ze maanden geen oog dichtdoen, geen tijd meer hebben voor mekaar als koppel, laat staan voor hobbies... Op die momenten zijn wij blij dat we gewoon tante en nonkel kunnen zijn,blij om samen met de nichtjes te gaan schaatsen, cupcakes te maken, of hen lekker te vertroetelen als ze komen logeren... Of zondagochtend lekker uitgebreid samen ontbijten,daarna een mooie wandeling maken, bijpraten over de voorbije en de komende week... zucht, soms best verwarrend die tegenstrijdige gevoelens. Zelf ondervinden we dat het belangrijk is om die gevoelens,welke dan ook, gewoon te kunnen toelaten en er samen over te praten.... Veel groetjes, Evie

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 28 november 2011, 14:26

Ja iets vreemds hé die tegenstrijdigheid... ik denk ook dat als je een goede relatie hebt, die band alleen maar inniger wordt. Ik voel heel goed aan dat wij als koppel erg sterk zijn, veel delen met elkaar en ook écht behoefte hebben aan elkaars gezelschap. Soms heb ik het gevoel of wij op een eilandje zitten :oops:
Amaai daar ook veel kleine boelekes dan! Dat wordt weer kostelijk :) Idd voor de slapeloosheid ben ik niet jaloers hoor. De meeste zorgen maak ik me echter voor de puberteit. Zeker in ons geval (adoptie), ik weet dat het zo niet hoeft te gaan, maar de angst is erg groot dat ons kindje het zwaar gaat hebben met zijn (ev. onduidelijke) afkomst. En de angst om hoe wij met die belasting om zullen moeten gaan... Ik kan het moeilijk beschrijven, ik weet het.
Ik hoop ergens dat de band met vrienden goed blijft gaan, ondanks dat er kinderen zijn. Of dat we meer vrienden leren kennen zonder kinderen, wie weet!
En idd, erover blijven praten is wel belangrijk.

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 28 november 2011, 16:11

Dag Evie en Maru,

Ik herken die tegenstrijdige gevoelens ook erg goed.
Nu mijn beste vriendin terug zwanger is en mijn nicht hoogzwanger is, voelen we ons aan de ene kant jaloers, maar aan de andere kant inderdaad die slapeloze nachten, minder tijd voor elkaar als koppel, zij we opgelucht dat wij nog kunnen doen wat we willen, eens weg met z'n 2, op zondag inderdaad samen uitgebreid ontbijten, wandelen,...

Inderdaad als je een sterke goede relatie hebt en je kan over alles met elkaar praten en delen en je laat deze gevoelens toe kom je dichter bij elkaar, onze relatie is veel intenser geworden met alles wat we doorgemaakt hebben, we hebben echt behoefte aan elkaar.

Ik hoop ook dat de band met de vrienden blijft bestaan, maar ik merk toch sterk, sinds iedereen van onze kenissen en vrienden kinderen hebben dat het allemaal erg verwatert, precies of we bestaan niet meer, enkel nog om over de kinderen te kletsen.

Groetjes, aardbeitje!

Evie
Berichten: 8
Lid geworden op: 6 april 2008, 22:23

Bericht door Evie » 29 november 2011, 22:43

Aardbeitje, Maru,

Wat betreft vrienden kunnen wij ons dat ook goed voorstellen. Meer en meer spreekt iedereen af op een namiddag ipv een avond, omdat de kindjes dan kunnen meekomen. Op zich hebben we hier absoluut geen probleem mee, maar het gaat dan inderdaad ook vaak alleen maar over de kinderen. Met het gevolg dat wij er zo een beetje voor spek en bonen bijzitten. Soms zet ik mij dan eens bij de mannen, die praten dan over hun (ver)bouw(ing), hun werk. Meestal kan ik hier wel vlot over meepraten, maar echt op mijn gemak zit ik daar dan toch ook niet. Ik mis de gesprekken van vroeger onder de vrouwen... zucht...
Weet ook niet goed hoe dit in de toekomst verder zal verlopen..... Of we ons gaan "uitgesloten" voelen... Wat ik mss wel nog als aanrader kan meegeven is op vakantie gaan via de "adults only" formule! Deze zomer hebben wij hier voor het eerst voor gekozen en dit was echt een reuze-meevaller! Voor het eerst in ons (getrouwd)leven voelden we ons op reis geen "buitenbeentje". Volgend jaar doen we dit zeker opnieuw! Veel groetjes, Evie

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 30 november 2011, 7:22

Hey allemaal,

Ja ook ik ken periodes waarin ik het gevoel heb,door kinderloos te zijn, er niet helemaal bij te horen. Zo zijn er bij ons in de familie ook momenten waarvan ik denk: pfffffffffffffff, nu de kinderen groter worden merk ik wel dat er meer over andere onderwerpen kan gepraat worden.Gelukkig ook wel een begripvolle familie hierin.( er waren toch momenten dat ik hierin mijn frustraties en emoties kon en mocht uiten :D ) vriendenkring betreft heb ik ook wel geluk, een aantal vriendinnen, die moeders zijn, maar bij wie ik toch helemaal kan zijn wie ik ben en waarmee ik over andere onderwerpen die voor mij heel belangrijk zijn,ook kan praten. Ook dit is gegroeid hoor, een aantal jaren geleden was dit helemaal niet zo en voelde ik me soms ook heel gefrustreerd. gelukkig is dit nu anders
blijven geloven dus dat je uiteindelijk omringd wordt door mensen die je liefhebben, je begrijpen en je ondersteunen op je pad...
Ondertussen groep op facebook met 11 leden... ( ongewenst kinderloos, zinvol leven, een besloten groep) wie zich geroepen voelt: welkom!

DVO Veronique Verbrugge
Berichten: 12
Lid geworden op: 10 september 2010, 17:19

Bericht door DVO Veronique Verbrugge » 30 november 2011, 7:23

Hey allemaal,

Ja ook ik ken periodes waarin ik het gevoel heb,door kinderloos te zijn, er niet helemaal bij te horen. Zo zijn er bij ons in de familie ook momenten waarvan ik denk: pfffffffffffffff, nu de kinderen groter worden merk ik wel dat er meer over andere onderwerpen kan gepraat worden.Gelukkig ook wel een begripvolle familie hierin.( er waren toch momenten dat ik hierin mijn frustraties en emoties kon en mocht uiten :D ) vriendenkring betreft heb ik ook wel geluk, een aantal vriendinnen, die moeders zijn, maar bij wie ik toch helemaal kan zijn wie ik ben en waarmee ik over andere onderwerpen die voor mij heel belangrijk zijn,ook kan praten. Ook dit is gegroeid hoor, een aantal jaren geleden was dit helemaal niet zo en voelde ik me soms ook heel gefrustreerd. gelukkig is dit nu anders
blijven geloven dus dat je uiteindelijk omringd wordt door mensen die je liefhebben, je begrijpen en je ondersteunen op je pad...
Ondertussen groep op facebook met 11 leden... ( ongewenst kinderloos, zinvol leven, een besloten groep) wie zich geroepen voelt: welkom!

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 30 november 2011, 10:54

oh leuk straks eens op fb zien. Vind het zo jammer dat mijn goede vriendin (zwanger van 2e kindje)mij wél goed begrijpt en verder ook zoveel intresses met mij deelt, maar woont zover weg... :roll: ze zijn ook niet allemaal zo, maar wij hebben blijkbaar maar weinig vrienden waarmee wij veel van onze intresses kunnen delen. Maar ach, beter één als geen hé en we kunnen er natuurlijk ook niet vanuit gaan dat ze allemaal door hetzelfde als ons geboeid worden :)

elie
Berichten: 464
Lid geworden op: 3 augustus 2010, 16:54

Bericht door elie » 30 november 2011, 13:48

Hoi iedereen,eigenlijk hoor ik hier niet thuis want na icsi nr 5 ben ik dit jaar bevallen van een prachtige dochter.maar ik ook reeds 3 jaar een pleegzoontje,dit heeft me enorm geholpen in periode dat het "niet lukte".mss ook een optie voor jullie?
Groetjes elie

Ruhrke
Berichten: 8
Lid geworden op: 24 mei 2011, 10:38

Bericht door Ruhrke » 30 november 2011, 16:52

Hallo iedereen,

Het blijft inderdaad een belangrijk thema hier: vriendschappen en gezinsuitbreiding bij de vrienden. Ik vind het zoals jullie allemaal ook moeilijk: ik erger mij dan ook vaak aan feestjes waar alles alleen maar om de kinderen draait. Je voelt je inderdaad uitgesloten. Ik merk bij mezelf dat ik meer en meer afstand neem van deze vrienden en eigenlijk meer optrek met (nog) kinderloze paren: dat kan echter geen criterium zijn. Het verstand weet het maar het gevoel doet nog niet echt mee :?

Ik en mijn man proberen ook zin te geven aan ons leven maar we vinden dat moeilijk. Het zijn ook zeer existentiele dingen waarover men begint na te denken/te piekeren, dingen waarover men minder nadenkt als er probleemloos kinderen zijn gekomen. Ik heb het er echter moeilijk mee die gevoelens met anderen te delen, omdat ik daar al vaak met onbegrip werd geconfronteerd (zowel bij vrienden als bij familie).

Trouwens voor jullie allemaal nog een literaire tip: als het verdriet nog eens diep zit, lees de eerste bladzijden van "Super Sad True Love Story" van Gary Shteyngart. Zijn bijtend cynisme kan dan toch goed doen... :twisted:

Groetjes aan jullie allemaal,
Ruhrke

muiss
Berichten: 23
Lid geworden op: 6 oktober 2011, 20:42

Bericht door muiss » 6 december 2011, 12:06

Hoi allemaal,

Wat een herkenning in jullie berichten. Na 5 mislukte icsi's en moeilijke gesprekken met artsen begint nu het besef te komen dat het eindig is. Dit rouwproces is al jaren aan de gang. Toen we 4 jaar geleden trouwden had niemand kinderen. Inmiddels heb ik al wel 40 geboortekaartjes ontvangen. Ook van mensen bij wie het moeilijker ging. Mijn beste vriendin en zelfs mijn schoonzussen die ik 5 jaar geleden niet eens kende, hebben een gezin. Ik ben echt als enige over. Voel me zo eenzaam. Heb weinig raakvlakken met anderen. Ik heb weinig energie, kan ook niet alles delen omdat vrienden zeggen dat ze nooit zover zouden gaan, dan maar zonder kinderen. Je maakt mij niet wijs dat ze nog zonder zouden willen. Hoe kan ik hiermee omgaan? Ik ben op alle kraamvisites geweest maar wil niet ieder weekend tussen babies zitten. En ik kan best met iets afspreken zonder kinderen of fijn alleen met mijn man, maar mijn wereld wordt ongewild zo klein. Dat is ook nog eens een gevolg van de rouw. Ik wil zo graag moeder worden. We gaan ons inschrijven voor adoptie. Hebben jullie tips hoe ik mijn leven en leegte kan vormgeven? Adoptie duurt ook nog jaren.

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 8 december 2011, 13:31

Evie, bedankt voor die tip van de reizen, ik had daar ook al eens van gehoord, maar leuk om te horen dat dat zo goed meeviel!
Ruhrke: De reden waarom wij tegenwoordig blijkbaar meer met kinderloze koppels optrekken ligt vooral aan het feit dat daar eens over iets anders gepraat kan worden :) Maar ook omdat zij natuurlijk meer de tijd vinden om af te spreken... Toch zijn er gelukkig ook wel vrienden waar het anders kan. Zo was ik blij verrast meter te mogen worden van mijn vriendin haar kindje! Met haar kan ik over alles praten en ben blij dat dit nu nog altijd zo is, en hopelijk blijft. De existentiele dingen waarover je praat, ik denk dat die vragen altijd wel wat gaan blijven. Waar ik me dan vooral druk om maak is als wij ouder zijn, of hulpbehoevend, wat dan? Maar voor het zelfde geld zou onze bio/adoptie-zoon/dochter voor de liefde van zn leven naar het buitenland verhuizen en zagen we ons kind ook niet wekelijks?
muiss: Idd die reacties dat ze zelf nooit zover zouden gaan: ze hebben nu natuurlijk makkelijk praten! Als je niet in die situatie zelf hebt gezeten is het toch altijd zo gemakkelijk oordelen… Ieder maakt voor zichzelf uit hoever hij/zij wil gaan hé. Wij hebben bewust niet voor het hele medische traject gekozen, en dat wordt ook vaak op (luid) onbegrip onthaald hoor…En als ik sommige mensen hoor die er al jaren inzitten dan ben ik blij dat we die keuze gemaakt hebben hoor. Ja idd soms lijkt het alsof je wereld ongewild kleiner wordt… Ik heb het gevoel dat ik qua verwerking dat ik zelf geen moeder zal worden wel wat verder sta al. Maar ik ben hier echt héél verdrietig om geweest. Ik wou mijn man zo trots maken, en mezelf!
Onze adoptieplannen hebben we momenteel on hold gezet, ons vonnis is nog 3jaar geldig. Maar idd, als jij hier nu mee begint duurt het ook nog enkele jaren. Wat deed je voordat je aan kinderen begon? Wat maakte je blij? Heb je hobby’s/passies die je eventueel samen met je man kan doen? Voor ons zijn dat (grotendeels toch) onze dieren. Ik ben altijd een dierenvriend geweest hoor, en voor mij voelt het wel goed dat ik me hier nu ten volle voor kan inzetten. Wij hebben honden en paarden en geniet er met volle teugen van, al is het ook niet altijd even simpel. Ook mijn man is gebeten door de paardenmicrobe en zo leer je samen al snel eensgezinde mensen kennen! Veel succes nog met alles!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten