Leven zonder kinderen

muiss
Berichten: 23
Lid geworden op: 6 oktober 2011, 20:42

Bericht door muiss » 8 december 2011, 13:51

Hoi Maru,

bedankt voor je reactie. Ik heb altijd alles gedaan (ook onbewust) om een gezin te krijgen. Ik voel dat ik zonder gezin niet optimaal leef. Ik wil inderdaad ook niet later alleen overblijven, maar iets door kunnen geven. Dat kan aan kinderen van vrienden, maar die gaan weer weg aan het eind van de dag. Wie weet haak ik nog af tijdens het adoptietraject en vind ik rust. Maar bijvoorbeeld van een vakantie kunnen mijn man en ik al jaren moeilijk genieten, omdat het zoveel pijn doet om zonder gezin op vakantie te zijn. Met zn tweeen redden we het zeker, maar die leegte, die moeten we verwerken(?). Fijn om te horen dat het ook anders kan. Is weer iets om over na te denken..!

sweet girl
Berichten: 4
Lid geworden op: 14 november 2011, 11:16

Bericht door sweet girl » 8 december 2011, 14:10

Hey muiss,
Ik begrijp je angsten echt waar, die spelen ook voortdurend door ons hoofd. Maar in de eerste plaats moet je denken dat je voor het eerst gekozen hebt met elkaar. En elkaar graag zien dat is toch de grootste steun die je kan hebben om door deze moeilijke tijd te geraken. Mijn man heeft het al een plaats kunnen geven en dat vind ik chapeau want het ligt tenslotte aan mij dat we geen kinderen kunnen hebben. Hij vindt een weg in de toekomst zonder kinderen en hij wil die graag met mij gaan delen, wat soms zeer goed lukt maar soms ook niet.
Je zult samen een die weg moeten zoeken en je leegte met iets opvullen.

Ik weet het is gemakkelijk gezegd, voor mij is dat ook niet evident hoor, de ene dag lukt dit goed en soms ook helemaal niet maar dan kan ik rekenen op de steun van onze relatie.

Ik ben er van overtuigd dat jullie relatie ook sterk genoeg is om hier samen uit te komen en wie weet wat de toekomst brengt?....

Elfke
Berichten: 121
Lid geworden op: 5 januari 2010, 20:02

Bericht door Elfke » 20 december 2011, 12:31

hey iedereen.

Hier is het ook niet evident om door te gaan zonder kindjes, zoals sweet girl zegt, de ene dag gaat het beter dan de andere.

Mijn vriend heeft ook alles reeds een plaatsje kunnen geven en wat mij heel veel steun heeft gegeven om toch te weten dat we ons hier samen door gaan slaan is dat hij me ondanks alles wat we de voorbije jaren hebben meegemaakt hebben ten huwelijk heeft gevraagd enkele maanden geleden. Wat toch wel toont dat hij samen verder wil, want dat was mijn grootste schrik dat ik hem door dit alles zou kwijt spelen. Want het probleem ligt bij mij en niet bij hem.

We proberen ons vooral op onze hobby te richten en veel te reizen, samen genieten van het leven. Dingen die we met kindjes niet zouden kunnen doen. En zo sla ik me erdoor, de ene dag al wat gemakkelijk dan de andere.

Maar ik ben er zeker van dat we ons hier allemaal op een of andere manier door slaan, ook al gaan we verder zonder kinderen. We zijn sterke vrouwen geworden door alles wat we reeds hebben meegemaakt en we hebben onze relatie in moeilijke tijden.

Veel moed aan allemaal

sweet girl
Berichten: 4
Lid geworden op: 14 november 2011, 11:16

Bericht door sweet girl » 20 december 2011, 19:45

Je verwoord het ook super mooi, samen moeten we erdoor maar ik denk dat onze partners ook niet altijd laten zien dat ze het er moeilijk mee hebben, maar diep van binnen kan dit toch niet niet anders... Hun hartje moet mee treuren. Maar babbelen is de beste remedie voor ons toch om erover te geraken.
Als koppel sta je sterk maar inderdaad als vrouw moet je heel sterk staan in je schoenen want vrouwen onderling kunnen zeer hard zijn (zelf ondervonden). Mannen tonen meer gevoel in deze situatie...

Maar zolang we hier ook al ons hard kunnen luchten is het al veel hoor... zonder elkaar te veroordelen...

Mensen snappen niet de helft wat het is...

maar wij onder elkaar wel en dat moeten we koesteren.


Dankje wel allemaal voor jullie mooie woorden en warme virtuele knuffels en bij deze krijgen jullie er eentje van mij!

xxx

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 24 mei 2013, 12:08

Katy schreef:Is er iemand van jullie die definitief de knoop heeft doorgehakt om met de behandelingen te stoppen en aldus kinderloos verder door het leven te gaan ?
Ik probeer voor mezelf een beslissing te nemen, maar word heen en weer geslingerd van de ene emotie naar de andere.
Ik heb het gevoel dat mijn gedachten cirkeltjes draaien in mijn hoofd. Daarom probeer ik via dit forum wat van gedachten te wisselen omtrent deze toch wel zware beslissing.
Momenteel zie ik het even weer niet meer zitten.
bedankt alvast voor jullie reacties.

Katy
Ja, mijn man en ik hebben daarvoor gekozen.
Maar... het blijven cirkeltjes in je hoofd.
Het voelt als een soort rouw... leeg gat, dat nooit opgevuld wordt.
Ook achteraf weet je niet waar je goed aan gedaan hebt..
Tenminste deze gevoelens ervaar ik nu.
Ik vind het fijn om te lezen dat er meerdere lotgenoten zijn. En hoe jullie er mee omgaan.
Ik ben nieuw op het forum en ik heb me voorgesteld in een ander topic. Ik hoop het allemaal uiteindelijk een plaats te kunnen geven.

lesterke
Berichten: 11
Lid geworden op: 2 december 2009, 10:24

Bericht door lesterke » 2 juni 2013, 16:54

hey iedereen.
pfffffffff, als ik alles hier lees, ben ik blij dat ik niet alleen ben die deze zware knoop moet doorhakken!! maar zo kan het echt niet meer verder....moet nu de 23e terug binnen voor operatie aan zware endo. we zijn al 9j bezig, en ik moet zeggen, ik ben het kotsbeu!!!! heb zware depressie gehad, daar zat ik daar, de anders zo opgewekte meid kon niet meer lachen, voelde haar nergens meer goed en had zwarte gedachten, al voor iets dat ik nooit zal weten of het zal lukken mama te worden. mijn vriend heeft er zich al bij neergelegd!!!we hebben niets tekort maar die leegte blijft!!! zoals hier iemand schrijft zijn we idd heel sterke vrouwen geworden!!! daarom heb ik ook bepaalde personen uit mijn leven geband!!! ben helemaal opnieuw begonnen, nu probeer ik te genieten met mijn ventje en mijn 2 doggen en de poes van mijn leven, vind het wel jammer dat er weinig respect is als we dan toch beslissen om geen kinderen te krijgen!! sommige mensen begrijpen het werkelijk niet!!! ik denk dat het een van de zwaarste beslissingen zal zijn uit mijn leven!!! maar ik moet leren genieten van hetgeen ik nu heb!!! en niet meer mijn energie steken in iets wat ik nooit weet of ik het zal hebben!!!het doet idd deugd eens een kijkje op die forum te nemen, zo zien we dat we niet alleen zijn.....

BlijvenHopen
Berichten: 75
Lid geworden op: 15 juni 2011, 14:30

Ook wij... nog 1 poging... dan besluiten: echt einde?

Bericht door BlijvenHopen » 24 november 2013, 21:46

Hey allemaal,
Wat een herkenning. Tranen over mijn wangen.
Wij zijn nu bijna 8 jaar geleden gestopt met de pil. Al jaren bij het ziekenhuis, onderzoeken, 10 IUI behandelingen, 2 IVF behandelingen verder. Na de laatste IVF behandeling was ik zwanger. Ongeloof maar voorzichtige vreugde. Bij de 1e echo bleek het mis. Toen zakte de grond onder mijn voeten weg en kon ik mezelf niet meer overeind houden... Heb 4 maanden thuis gezeten. Alles kwam op me af van afgelopen jaren. Me altijd sterk gehouden, blijven lachen, gewoon doorgaan, want ja anders lukt het nooit. Maar nu lukte het niet meer.
We hadden nog 1 cryo maar die heeft de ontdooiing helaas niet overleefd hebben we afgelopen week gehoord. Weer een teleurstelling. Nog 1 IVF wordt vergoed vanuit het ziekenhuis (ik woon in NL)
En dan... nu gaat het wel weer beter met me. Maar ik merk dat de jaloezie sterk toeslaat en het me moeite kost het andere mensen te gunnen (waardoor ik me natuurlijk weer schuldig voel).
We hebben nog 1 IVF te gaan. Eigenlijk ben ik gesloopt en kan ik niet meer. Toch gaan we voor deze laatste poging. Zodat we alles gedaan hebben naar ons idee (ze kunnen lichamelijk niks vinden bij ons beiden waarom het niet zou kunnen lukken).
Mocht dit niet lukken (want ons vertrouwen dat het als nog goed komt is op dit moment nog ver te zoeken), wat dan? Nog verder met IVF ? Nee, dat kan ik niet meer opbrengen. Plegen en adopteren? Hier hebben we beide helaas minder goede ervaringen mee. Dus ons gevoel zegt daarbij nee. Het komt er op neer dat we dan samen verder willen. Maar oei het lijkt me zo moeilijk. Definitief 'accepteren' dat het niet meer komt. Het zal er wel op uitlopen en we proberen er al langzaam naar toe te werken. Toch lijkt het me altijd een pijnlijk en lastig onderwerp te blijven. Respect voor de dames die er goed mee omgaan. Ik hoop ook de oude ik weer te vinden die positief in het leven staat en echt kan genieten van dingen. Dat is langzaam teruggekomen, maar ik hoop dat na dit alles we het een plekje kunnen geven en we kunnen genieten van het leven en de kids van anderen, zonder daarbij jaloers te zijn . We willen anderen geluk blijven gunnen zonder verbitterd te raken.
Hoe? Dat is de grote vraag..
Het gaat vast lukken. Gelukkig staan we er samen sterk voor en zitten we op 1 lijn
Dikke knuffel voor jullie!

gezochte ooievaar
Berichten: 132
Lid geworden op: 6 december 2009, 23:59

Bericht door gezochte ooievaar » 22 december 2013, 10:34

hallo allemaal
intussen hebben wij ongeveel 3 jaar geleden om de knoop door te hakken en te stoppen. Het werdt teveel. Ik zat op de rand van een depressie.(wij hebben 3 iui en 4 ivf behandelingen gedaan)
En in het begin was het zeer moeilijk, maar intussen heb ik het een plaats kunnen geven. Er zijn nog steeds moeilijke momenten, en een babyborrel doe ik liever niet. Maar over het algemeen gaat het goed met ons, we kunnen veel dingen doen die anderen met kinderen moeten laten. We gaan en staan waar we willen.
En op die manier kan je je leven toch glans geven!
Ik wens iedereen veel sterkte, wat je beslissing ook mag wezen, maar vergeet niet dat je gezondheid het allerbelangerijkste is.
(Vaak heb ik nog het gevoel dat heel die hormoonbehandeling eigenlijk nefast was voor men lichaam.)

Flair
Berichten: 1
Lid geworden op: 27 december 2013, 11:50

Bericht door Flair » 27 december 2013, 20:03

.
Laatst gewijzigd door Flair op 12 maart 2014, 22:00, 1 keer totaal gewijzigd.

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 28 december 2013, 18:12

Flair schreef:Hoi iedereen,

Binnenkort brengen we in Flair een reportage over onvruchtbaarheid, met twee getuigenissen. Ik heb een vrouw geïnterviewd die al vier jaar probeert om zwanger te geraken, en de hoop op een kindje niet opgeeft. Nu ben ik nog op zoek naar een vrouw die een tijd lang heeft geprobeerd om zwanger te raken, maar uiteindelijk de moeilijke beslissing heeft genomen om verder te gaan zonder kinderen.

De bedoeling van het artikel is om onze lezeressen die in dezelfde situatie zitten, een hart onder de riem te steken, zodat ze weten dat ze niet alleen zijn. Wil iemand van jullie hierover vertellen?

Laat me iets weten op chaima.saysay@flair.be

Dankjewel!

Groetjes,

Chaima
Ik heb je mailtje gestuurd

Hei-di
Berichten: 1
Lid geworden op: 26 juni 2015, 16:45

Re: Leven zonder kinderen

Bericht door Hei-di » 26 juni 2015, 18:14

Hoi allemaal !

Dit is de eerste keer dat ik mij aanmeld op dit forum.
Ik ben 44 jaar en ben ongewenst kinderloos nadat ik 5 miskramen heb gehad. Ik was eigenlijk nog helemaal niet van plan om op te geven en was ervan overtuigd dat het uiteindelijk toch wel eens zou lukken. Op mijn 40ste waren wij met volle moed nog volop aan het proberen tot op mijn 41 ste zich totaal onverwacht en veel te vroeg de menopauze aankondigde. :( ondertussen ben ik 44 jaar en heb sinds de menopauze geen enkele eisprong meer gehad, nu moet ik leren aanvaarden dat er geen kindjes zullen komen op een moment dat ik nog volop aan het proberen was. Dit vind ik nog altijd heel zwaar om te dragen en ik kan het tot hiertoe eigenlijk nog altijd niet aanvaarden, het doet nog altijd zoveel pijn. :cry:

Toch zal ik moeten leren aanvaarden dat er geen kindjes zullen komen en ik wil daar positief mee kunnen omgaan alhoewel mij dit tot hiertoe nog altijd niet lukt.

Het is wel enorm pijnlijk om constant met kinderen geconfronteerd te worden omdat ik dan telkens zie wat ik mis en ik heb daar nog altijd geen plaats voor gevonden.

Als ik in reclamefolders blader en ik zie daar al die kindjes en die kinderspulletjes die ik nooit zal mogen kopen dan doet dat heel veel pijn. Er is een belangrijk deel van het leven dat aan mij voorbij gaat, dat ik nooit zal mogen meemaken en dat is enorm pijnlijk.

Als ik op de bus stap, stapt er ook altijd wel een moeder met buggy met kindje op en dan word ik er telkens mee geconfronteerd wat ik mis en daar heb ik nog altijd geen plaats voor gevonden. Als ik eens even niet aan kinderen probeer te denken word ik er door mijn omgeving altijd wel aan herinnerd, als ik de Dag Allemaal lees of naar het winkelcentrum ga of als ik televisie kijk, ge kunt geen stap buiten zetten of de radio opzetten of in reclamefolders kijken of je ziet wel kinderen of kinderspulletjes en dan moet ik er altijd terug aan denken. Als ik op Facebook kom zie ik de mooie kinderfoto's die mijn dierbaren op Facebook zetten en dan moet ik er ook terug aan denken. Ik heb er nog altijd geen plaats voor gevonden hoe ik daarmee om moet gaan. Ik ben dol op kinderen en ben eigenlijk ergens ook wel blij als ik kindjes zie maar tegelijkertijd doet het zo'n pijn.

Vinden jullie het ook zo moeilijk om constant en overal met kinderen geconfronteerd te worden en hoe gaan jullie met die moeilijke en pijnlijke confrontaties om ?

Graag jullie reacties,

Alvast bedankt,

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Re: Leven zonder kinderen

Bericht door Katy » 20 oktober 2018, 21:59

Ik had nooit gedacht dat ik nog eens iets op dit forum zou schrijven, maar ga het toch doen.
Het is alweer 9 jaren geleden dat voor mij , mijn droom om kinderen te kunnen krijgen tot een einde kwam.
Voor alle hier, die in hetzelfde schuitje zitten, heb ik geen goed nieuws. Na 9 jaren is de pijn om het niet kunnen krijgen van kinderen, nog steeds even sterk aanwezig. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik gemis zal meenemen tot in mijn graf.

groeten

Katy

iry
Berichten: 1
Lid geworden op: 25 oktober 2018, 15:41

Re: Leven zonder kinderen

Bericht door iry » 25 oktober 2018, 17:46

Dag Katy,

Ik las je bericht en wilde je even laten weten dat ik aan je denk.
Als je nooit had gedacht dat je iets op dit forum zou schrijven kan ik me inbeelden dat het allesbehalve gemakkelijk voor je was om dit bericht te schrijven. Heel moedig van jou dat je dat toch deed.
Ik ben zelf ook ongewild kinderloos en ik ken de pijn. Ik ben er ook van overtuigd dat het verdriet nooit volledig over zal zijn. Maar ik wens je toe dat je ook rust, vertrouwen, voldoening en vreugde zult vinden in je leven en dat de pijn milder wordt. Want ook daar geloof ik in. Ik heb het zo ervaren en wens het jou ook van ganser harte toe.

Groeten,
Isabelle

Katy
Berichten: 263
Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25

Re: Leven zonder kinderen

Bericht door Katy » 5 november 2018, 17:22

Beste Isabelle,

Bedankt voor je bemoedigende woorden. Ik hoop ook voor jou dat de pijn zal milder worden, maar daarin speelt je omgeving en je vangnet een zeer belangrijke rol. En ook daarin heb ik geen geluk. Na al mijn miskramen, ben ik niet alleen mijn werk kwijt gespeeld (wat ik op dat moment niet zo erg vond), maar ook heeft een echtscheiding een einde gemaakt aan mijn huwelijk. Mijn man heeft me laten zitten, en zag een verzoening zelfs niet meer zitten. Praten was niet zijn sterkste kant, was licht autistisch en kon zijn emoties niet tonen. Dat betekende concreet dat ik meestal al het verdriet rondom de miskramen zelf heb moeten verwerken , dat was hard, maar door door te gaan, bleef ik volhouden.
En sindsdien heb ik eigenlijk alleen maar tegenslag gekend. Ik vraag me dan ook af, wat ik hier nog rond lig te lopen.
Nogmaals bedankt om je berichtje met mij te delen.
Hou je sterk en hopelijk kan jij wel rekenen op een partner of familie die je steunt.

groetjes

Stef71
Berichten: 5
Lid geworden op: 18 december 2018, 9:59

Re: Leven zonder kinderen

Bericht door Stef71 » 18 december 2018, 12:32

Het slijt misschien wat, maar het gaat niet weg. Na mijn laatste operatie voor endometriose heb ik de knoop doorgehakt en mijn kinderwens opgegeven. Dat leek toen een gezamenlijke beslissing men mijn toenmalige echtgenoot, maar hoe mis kon ik het hebben? Natuurlijk geeft hij dat niet toe maar had wel binnen het jaar na de echtscheiding een kind bij zijn nieuwe vlam (ik heb voor beiden andere benamingen, maar dan wordt ik hier verwijderd vrees ik) deze vlam bleek hij overigens al geruime tijd achter de hand te hebben. Enige tip die ik kan geven is, luister naar jezelf, als het dusdanig aan je vreet kun je er beter mee stoppen en als dat dan je relatie kost dan ligt dat niet aan jou, maar aan hem!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten