Partner wil geen kinderen

nikita
Berichten: 1
Lid geworden op: 6 januari 2012, 16:36

Partner wil geen kinderen

Bericht door nikita » 6 januari 2012, 16:51

Alle dingen die ik lees over het verwerken van een ongewenste kinderwens klinken zeer herkenbaar. En lezen dat je niet alleen bent met je verdriet, doet deugd.

Maar toch is er een belangrijk verschil. Ik heb al 4 jaar een intense kinderwens. Maar mijn partner absoluut niet. Vroeger wel, maar dat is veranderd doordat hij zelf een scheiding achter de rug heeft. Toen we een relatie startten, wist ik echter niet dat hij van mening veranderd was. En aanvankelijk leek het ook allemaal slechts tijdelijk te zijn (nog niet lang genoeg samen om zekerheid te hebben, praktische dingen zoals een aangepast huis). Dus jaren heb ik de hoop gekoesterd dat hij op een dag zou zeggen dat we er toch aan zouden kunnen beginnen.

Helaas, zo besef ik nu, zal die dag nooit komen.

Ik wéét zelfs nog niet eens of wij wel vruchtbaar zijn. Dus zelfs als hij van mening zou veranderen, bestaat de kans dat we nooit kinderen zullen krijgen. Zeker omdat ik ondertussen 35 jaar ben.
Als je samen kinderen wil, kan je samen dit verwerken. Bij ons is het echter de oorzaak van onze ruzies (en mss wel breuk binnenkort).
Maar in beide scenario's (relatie voortzetten of stopzetten), in beide gevallen zal ik, zo voelt het, mijn kinderwens als het ware moeten begraven.

Zijn er hier lotgenoten die zich hier in herkennen?

mare
Berichten: 1
Lid geworden op: 23 februari 2012, 16:51

Bericht door mare » 23 februari 2012, 16:57

Dag Nikita,

ik ben op deze wensite terechtgekomen omdat ik hetzelfde probleem heb als jou. Ik wordt binnenkort 31 en mijn vriend wil 'nog' geen kinderen.
Ik zit dus nog in de fase waarin ik hoop koester dat hij ooit groen licht zal geven...

We hebben al een paar keer op het punt gestaan de relatie te beëindigen, maar ik zie hem echt graag en zonder partner sta ik nog verder.

Ik mag er niet over beginnen of er is hevige ruzie en dat gebeurt steeds vaker en vaker. Ik weet op dit moment ook niet goed wat doen.

Er is niemand om mee te praten aangezien ik niemand ken met hetzelfde probleem en iedereen in mijn omgeving zwanger is....
Ik kan je niet helpen, maar wil gewoon zeggen dat ik een beetje hetzelfde meemaak.

sabrinaV
Berichten: 1
Lid geworden op: 15 mei 2012, 14:54

Bericht door sabrinaV » 15 mei 2012, 15:03

Hoi Nikita,

Ik begrijp je bericht volkomen.
Zelf zoek ik ook lotgenoten om eens mee te praten.
Ik stuit altijd op veel onbegrip namelijk in me omgeving.
Ik ben getrouwd met een man die 2 kinderen heeft uit zijn vorig huwelijk.
En die zijn nu 14,16 dus mijn man zit niet te wachten op nog een kind.
De kinderen zelf zien liever ook niet een broertje of zusje erbij.
Maar ik..................tja ik kan ze niet krijgen maar zou het dolgraag willen.
Graag zou ik de mediche molen er voor over hebben.
En niemand snapt me....ik heb toch 2 stiefkinderen.
Zeer goed contact mee, zoon lief woont zelfs bij ons.
Waar zeur ik dan over.....
Regelmatig de deksel op me neus dus.
Toch heb ik pijn...
Hoop op dit forum begrip en wat herkenning te vinden.

yérini
Berichten: 342
Lid geworden op: 6 juni 2012, 8:53

Bericht door yérini » 7 juni 2012, 9:22

hey

ik begrijp jullie heel goed.
mijn vriend heeft ook 3 kinderen uit zijn vorig huwelijk (1 van 12 en een tweeling van 9 jaar.
hoewel ik hen heel graag zie, zou het toch wel veel leuker zijn om zelf een kindje te hebben. dat is iets heel anders...
in het begin wilde mijn vriend ook totaal geen kinderen meer. maar heb hem toch na lang erover te praten kunnen overtuigen om nog voor een kindje te gaan. ik moet er geen 2 of 3 hebben, maar 1 kindje van ons 2 zou ik toch zo fijn vinden.
op dit moment zijn we aan het proberen, en vrijdag mogen we naar gent om te bespreken. we weten al dat het waarschijnlijk ivf/icsi zal worden.

ik begreep mijn vriend ook wel, maar ik ben blij dat hij toegezegd heeft, en dat hij het evenveel ziet zitten als ik. mijn vriend is 38 en ik 21 dus hij kan moeilijk verwachten dat ik nooit ging vragen achter een kindje he.

praat er eens heel open over, en het zal wel een eindje duren tegen dat je in dat kopje van die man doordringt, maar denk wel dat je hem zult kunnen overtuigen.

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 7 juni 2012, 12:02

Toch vind ik dat altijd zo'n ongelukkige instelling.. Sorry hoor ik heb het er echt moeilijk mee. IK wil een kind en mijn man moet hier maar in meegaan, vroeg of laat... Wat als hij ECHT geen kind meer wil?? Je bent toch met 2 in een relatie?!
En een kind van jezelf is "leuker"? Fijn voor je stiefkinderen.

yérini
Berichten: 342
Lid geworden op: 6 juni 2012, 8:53

Bericht door yérini » 7 juni 2012, 12:26

Ik denk dat je mij een klein beetje verkeerd begrijpt.
Natuurlijk zie ik de kinderen van mijn vriend ook graag, maar die heb ik niet zien opgroeien en omdat ze al wat ouder zijn lukt het ook niet zo goed om er een band mee op te bouwen.
Je krijgt genoeg naar je hoofd geslingerd dat je hun moeder niet bent en dat ze niet naar je zullen luisteren. Sta dan wel op mijn strepen en uiteindelijk doen ze dan wel wat je gevraagd hebt, maar toch is het telkens niet leuk om dat te moeten horen. Ik zorg voor hen en zorg dat ze niets tekort komen als ze bij ons zijn, maar ze moeten toch wel luisteren ook als ik iets zeg.
Als het hen niet aanstaat is het smsen naar hun moeder al begonnen en hebben we even later al telefoon van haar. Helpt niet echt dat ze daar een moeder hebben die zegt dat ze niet moeten luisteren he. Ik heb die gsm's al lelijk verfoeid en al veel zin gehad om ze in een schof te steken als ze bij ons zijn.

In een relatie ben je inderdaad met 2 en als je dan een kindje wil kan je er enkel over praten vind ik. Als mijn vriend nee zou gezegd hebben zou ik hem wat meer tijd gegeven hebben en er toch telkens opnieuw over begonnen hebben. Ik zie mijn vriend enorm graag, maar als ik echt eerlijk moet zijn, mijn vriend zou moeten blijven nee gezegd hebben zou ik niet bij hem kunnen blijven. Ik denk dat ik niet voor de rest van mijn leven bij hem zou kunnen blijven omdat ik een grote kinderwens heb. Ik zou geen zin hebben om later met tijd ruzie te beginnen maken dat het door hem komt dat ik nooit geen kindje gekregen heb. Want ik zou er altijd mee in mijn hoofd blijven zitten. Wij zijn nu aan het proberen voor een kindje. Eerst via iui die niet doorgegaan is, en nu moeten we gaan voor info over ivf/icsi. Als het lukt zullen we beide heel blij zijn, maar als het niet lukt ben ik al blij dat we het ten minste geprobeerd hebben.

An23
Berichten: 278
Lid geworden op: 11 april 2012, 16:48

Bericht door An23 » 7 juni 2012, 13:49

bij mij was de kinderwens ook heel groot en ik wou er ook eigenlijk snel aan beginnen (word binnenkort 35 en met de foute relatie al veel tijd verloren) dus ik heb vrij snel met mijn huidige vriend het onderwerp kinderen aangehaald.

persoonlijk had ik erg veel geluk want bij hem is de kinderwens even groot en we zijn er direct samen voor gegaan. ook toen we een jaar later te horen kregen dat het ivf werd, was dit voor hem geen obstakel.

maar... ik besefte toen dat mijn kinderwens groter is dan de liefde voor mijn vriend. ik kan me gewoon nt voorstellen nooit 'mama' te zijn. dus toen ik dat eerste gesprek met hem aanging, was het in mijn hoofd duidelijk. als hij nee zei, dan ging ik op mijn eentje voor een kind. ik heb dat zo nt aangebracht hoor, hem gewoon neutraal ernaar gevraagd en gezegd dat ik eraan wou beginnen. ik wou hem niet dwingen iets tegen zijn zin te doen. maar ik weet dat ik met een nee, niet had kunnen leven en het had uitgemaakt. drastisch misschien, ik weet het, maar wel de juiste keuze voor mij persoonlijk. en dat is juist wat iedereen voor zichzelf moet afwegen.

Maru123
Berichten: 36
Lid geworden op: 1 december 2010, 12:11

Bericht door Maru123 » 7 juni 2012, 14:26

Inderdaad, iedereen moet dit voor zichzelf afwegen. Voor mij is echter de keuze voor mijn levenspartner mijn levensbelangrijke keuze. Hij is het waarmee ik mijn verder leven wil delen en opbouwen en samen mee wil oud worden. Het ideale zou zijn als uit die liefde voor elkaar een kind onstaat, maar helaas hoe graag je mekaar soms ook ziet dit lukt niet bij iedereen. En als je bij de gelukkigen bent om een kind te mogen opvoeden, die slaan vroeg of laat wel hun vleugels uit... Ben je zo niet bang dat je man kiest puur om zijn kinderwens? ik zie dit wel vaker bij vrouwen waarbij hun leeftijd begint te dringen die zeer snel zwanger zijn (ik zeg niet dat dit per definitie slecht is) maar stel me er soms toch vragen bij of dit dan echt de droomrelatie is, of een geprojecteerde kinderwens...
Ik ben blij voor diegene wiens man alsnog toch nog graag een kindje wil hoor! Want met die verhalen van vrouwen die gewoon zorgen dat ze zwanger worden ook al wilt hij niet, dat vind ik gewoon afschuwelijk! Dan kan je idd beter eerlijk zijn voor jezelf en er alleen voor gaan.

Sterretje
Berichten: 12336
Lid geworden op: 18 december 2007, 15:11

Bericht door Sterretje » 7 juni 2012, 15:13

sorry dat ik hier zo kom binnenvallen, maar ik wil gewoon eventjes zeggen dat vele vrouwen toch echt wel een kinderwens hebben voor een kindje dat ze zelf in hun buik voelen groeien, een bevalling meemaken en een kindje van hun eigen vlees en bloed opvoeden.
dit heeft er niks mee te maken of je de andere kinderen in je gezien (stief- of adoptiekinderen) niet graag ziet. het is gewoon ANDERS

als je bijvoorbeeld onvruchtbaar bent of vruchtbaarheidsproblemen, zit je ook met die emoties van waarom, hoe, wat nu, zal ik ooit een eigen kindje hebben... je kan dat vaak niet zomaar loslaten.
sommigen kunnen zich daar bij neerleggen en verder gaan met hun (kinderloos) leven
anderen zullen zich in behandelingen storten en blijven hopen op dat wondertje

in het geval dat je partner al eigen kinderen heeft, en jij als kinderloze nieuwe partner een relatie begint is dat toch nog anders. vaak heb je al besproken of er wel of geen kindjes nog komen. en dan nog kan je nog van gedachten veranderen.
ook al is de liefde voor je partner zo groot, als hij echt voet bij stuk houdt en geen kinderen wil, en jij als vrouw daar levenslang ongelukkig van zult zijn, kan ik goed begrijpen dat je die relatie beëindigd.
langs de andere kant zou ik nooit mijn partner verlaten omdat hij onvruchtbaar is. dan zou ik mijn kinderwens proberen op een andere manier te vervullen.

en trouwens, als je partner jou ook echt graag ziet en wil dat je gelukkig bent, zou hij dan ook kunnen 'toegeven' voor nog een kindje. 't is niet dat je er over beslist om wel of niet een huisdier te nemen, de beslissing is wel iets drastischer.

je bent met twee in een relatie, en je moet elkaar toch tegemoet kunnen komen, is mijn idee

ik hoop dat ik hier niemand mee kwets, maar ik denk dat het een visie is die toch algemeen gedeeld wordt...

yérini
Berichten: 342
Lid geworden op: 6 juni 2012, 8:53

Bericht door yérini » 7 juni 2012, 15:46

@ an23:
ik kan me helemaal terug vinden in wat je verteld. oke ik ben nog een heel stuk jonger, maar als mijn vriend echt niet zou willen aan kinderen beginnen zou ik bij hem weggegaan zijn, enkel maar omdat ik het niet over mijn hart zou krijgen om zelf 'mama' te worden. voor mij zou het ook de juiste keuze geweest zijn. waarom bij hem blijven en weten dat je met hem nooit helemaal gelukkig zou worden. voor hetzelfde geld ga je na 15 of 20 jaar uit elkaar en heb je al die tijd je kinderwens onderdrukt en kun je er dan niet meer aan beginnen...
ben blij voor jou dat nu bij iemand bent, die toch voor een kindje wil gaan en die het evenveel ziet zitten als jijzelf. zijn jullie nog altijd bezig met ivf of is het ondertussen al gelukt?

@ maru123:
ook al heb ik inderdaad een grote kinderwens, ik zou geen man nemen alleen daarvoor. je moet je nog altijd goed voelen bij hem en als je dan beide ervoor gaat is dit helemaal prettig. maar ik zou het nooit over mij hart krijgen om zwanger te worden terwijl mijn vriend dat zelf niet wil. dat vind ik zelf ook afschuwelijk als ze het op die manier doen. ik heb ook een vriendin die het op die manier gedaan heeft. zij wilde een kindje en haar man wilde nog een jaar of 2 wachten. zij stopte gewoon met de pil en maakte hem wijs dat het een ongelukje was. ben hier nooit mee akkoord geweest.

@ sterretje:
geen probleem om hier binnen te vallen. heel erg welkom trouwens.
een kindje van jezelf is inderdaad heel anders dan een ander kindje dat je niet hebt zien opgroeien van in het begin. het is helemaal ANDERS.
het kindje in je buik voelen opgroeien. een stampje die je voelt, de bevalling, de eerste keer dat ze huilen, de eerste stapjes, de eerst woordje,... allemaal dingen waar ik zo naar verlang...

An23
Berichten: 278
Lid geworden op: 11 april 2012, 16:48

Bericht door An23 » 7 juni 2012, 16:34

@yerini: nee wij hebben spijtig genoeg nog geen kindje. we zijn eigenlijk net een paar maand bezig met ivf. eerste poging was er wel innesteling (hcg83 dus even hoop) maar drie dagen later stond die weer op 30 dus toch niet blijvend zwanger (na die prille hoop een zware dobber). Volgende maand normaal terugplaatsing van onze eerste cryo (duimen dat hij/zij goed ontdooit). We zitten dus nog maar aan het begin van het proces en hebben er goeie hoop op.

@Maru: je hebt gelijk hoor: een partner kiezen omwille van de kinderwens zou ik ook niet gedaan hebben. als mijn huidige vriend niet ook kinderen woum had ik het wel uitgemaakt (want inderdaad dat zou altijd voor bron van ongeluk tussen ons zorgen) en was ik voor een kind gegaan maar wel als bewust alleen staande moeder. snel snel een andere parnter vinden en snel zwanger worden, dat was geen optie voor mij.

Mandy
Berichten: 446
Lid geworden op: 3 juni 2010, 23:30

Bericht door Mandy » 8 juni 2012, 16:35

Ook ik kom zomaar even binnen vallen.

Maru123: Ik kan me deels wel en deels niet vinden in wat je zegt. Nergens staat zwart op wit dat je samen oud zult worden. Er kan van alles gebeuren wat daar verandering in brengt. Dit kan ziekte zijn, een ongeval of simpel dat je partner toch verliefd wordt op een ander of geen toekomst meer met je ziet.
En mama, mama ben je voor altijd. Ook al gaan je kindjes op eigen benen staan.

Ook ik zou niet zonder (eigen) kindjes kunnen leven. Mocht ik mijn lieve man niet ontmoet hebben en mocht de tijd dringen (wat nu toch echt nog niet t geval is) dan zou ik zeker BAM-er worden. Ja ik denk dat dit ongelofelijk zwaar is en heb echt echt heel veel respect voor deze vrouwen! Maar ik denk dat een leven zonder kindjes voor mij nog veeeel zwaarder zou wegen!

Alles veel sterkte en succes met de keuzes en behandelingen waar jullie voor staan!

yérini
Berichten: 342
Lid geworden op: 6 juni 2012, 8:53

Bericht door yérini » 9 juni 2012, 13:26

@an:
ik zal duimen voor jullie dat de cryo goed ontdooid en dat hij/zij zich innesteld. Ik wens jullie veel geluk en hopelijk lukt het.

Wij zijn vrijdag in gent geweest. Op gesprek en bloed moeten laten nemen. Mijn man moet nu dinsdag een staal gaan binnen brengen om de beweeglijkheid van de sperma te controleren en begin juli moeten we dan bij profesor gerris zijn. Dan zullen we weten of ze tese zullen moeten doen of niet.
Heb wel al met mijn man beslist dat we pas na onze vakantie zullen beginnen met de behandelingen.

Fie1976
Berichten: 1
Lid geworden op: 8 augustus 2012, 13:46

Bericht door Fie1976 » 8 augustus 2012, 14:23

Ik kom hier ook even binnenvallen omdat ik op zoek ben naar lotgenoten.

Ik ben een vrouw van bijna 37 en ben ondertussen 15 jaar samen met mijn lieve echtgenoot, waarvan 6 jaar getrouwd. We hebben in het verleden altijd openlijk over kinderen gepraat (mijn man wou er maar liefst 4!), maar we hebben ons er eigenlijk nooit klaar voor gevoeld. We hebben samen de mooiste verre reizen gemaakt en hadden daardoor geen tijd voor kinderen. De laatste 3 jaar zijn we zeer intensief bezig geweest met de bouw van ons eigen huisje, waarin we maar liefst 3 extra slaapkamers hebben voorzien. Kort na de verhuis, toen we eindelijk gesetteld waren, kwam mijn moederinstinct opeens zeer fors aanzetten. Ik heb er dan met mijn man over gepraat, en we zijn in januari beginnen proberen om zwanger te geraken. Van in het begin had ik al het gevoel dat het tegen zijn zin was, hij kon niet zo goed met de druk om van 'ik ben nu vruchtbaar dus nu moet het'. We hebben toch een maand of 4 geprobeerd zonder resultaat. Eind mei is mijn man echter volledig gecrasht omwille van verschillende factoren (vooral door zijn veeleisende job), maar ik weet dat dit er ook voor iets tussenzat. Na 2 maanden bang afwachten en zwijgen ben ik er gisteren dan toch nog eens over durven beginnen... en heb de schok van mijn leven gekregen: mijn man wil eigenlijk helemaal geen kinderen! Hij zegt dat hij me niet wil verliezen, maar langs de andere kant beseft hij ook dat de tijd voor mij niet stilstaat, en dat ik er nu aan moet beginnen wil ik nog kinderen krijgen. Dus hij zou het begrijpen moest ik hem om deze reden verlaten. Maar ik wil helemaal niet zonder hem verder, ik zie hem veel te graag! Maar is mijn liefde voor hem groter dan mijn kinderwens? Stel dat ik bij hem weg zou gaan, hoe groot is dan de kans dit ik redelijk snel iemand anders vind die ook nog eens snel aan kinderen wil beginnen? Of stel dat ik toch iemand anders vind en na een tijdje blijkt dat ik geen kinderen kan krijgen? Ben ik dan voor niets bij mijn man weggegaan? Ik sta echt met mijn rug tegen de muur want ik verlies sowieso, of ik nu bij mijn man blijf of niet.

Heeft er iemand zulke situaties al eens meegemaakt? Hoe komen we hier samen uit?

mietje
Berichten: 521
Lid geworden op: 30 juli 2010, 12:32

Bericht door mietje » 9 augustus 2012, 18:00

Fie1976:

Ik wil even op je berichtje reageren want ik heb iets soortgelijks meegemaakt...Bij mij is de kinderwens vrij laat gegroeid vanaf mijn 32ste pas,ik heb 2 relaties gehad,hélaas van een jaar of3maximum,en die zijn eigenlijk afgesprongen omwille van de kinderwens...nochtans heb ik van in het begin mijn kinderwens duidelijk gemaakt maar net zoals jij dacht ik wel van :er zit nog géén haast in,we zien wel,maar als ik wat méér druk uitvoerde om er dan toch mee te starten haakten beiden partners af....waarom iemand voor de zot houden gedurende 3jaar...?? :roll: Vooral na mijn laaste relatie heb ik het héél moeilijk gehad want mijn liefde voor mijn ex was er nog volop...maar toch vond ik dat ik voor mezelf de knoop moest doorhakken...als je 37 of 38jaar bent en je weet nog altijd niet of je voor een gezin wil gaan...ja dat vind ik dan wel erg,dus heb ik mijn relatie met pijn inhet hart verbroken en ben ik de procedure gestart om BAM te worden...Na een paar mislukte behandelingen gedurende één jaar ben ik opnieuw verliefd geworden,maar toch stond ik nog niet onmiddelijk te springen om er samen voor te gaan,alhoewel mijn partner aangaf dat hij het wel al wou,maar toch vond ik het té rap in onze relatie..
Uiteindelijk na nog héél wat te piekeren hebben we dan toch samen de stap gezet,want in de eerste plaats is het toch beter voor een kind dat hij een vaderfiguur heeft in zijn leven,ook die behandelingen verliepen niet zo gemakkelijk maar vandaag de dag ben ik toch op goede weg en ben bijna 20weken zwanger.. :lol:
Wat ik niet zo goed begrijp is dat je vriend oorspronkelijk zelfs 4kids wou..en nu niks meer..??Wat heeft hem afgeschrikt? Als jij nu een sterk moedergevoel hebt dan weet ik niet of dat ooit zal verdwijnen..En ik kan ook dikwijls denken: de liefde van een kind is voor altijd maar die van een partner??..Je zal idd voor jezelf moeten uitmaken wie en wat het belangrijkste is voor jou in je leven nu en later.Maar voor mij stond het vast, ik wou alles op alles zetten om nog een moeder te kunnen zijn en een gezin te hebben,zelfs al moest dat zonder partner geweest zijn.

Véél sterkte gewenst!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten