Geen baarmoeder!! Wat nu??

Plaats reactie
Chell
Berichten: 4
Lid geworden op: 15 februari 2012, 2:35

Geen baarmoeder!! Wat nu??

Bericht door Chell » 15 februari 2012, 3:45

Ik weet niet heel goed waar ik moet beginnen maar een vriendin wees mij er op om is lotgenoten te zoeken!!

10 dec vorige jaar ben ik opgenomen in ziekenhuis met heel veel buikpijn. Na lang zoeken kwamen we er achter dat ik een gezwel had in mijn baarmoeder. Er was geen opsie meer hij moest er uit. Op dat momeent denkt iedereen maar aan een ding. Het gezwel is weg.

Voor die tijd hadden mijn vriend en ik het vaak over een kindje en waren allebei van mening dat we vroeg kinderen wouden. Liever nu als morgen en konden er uren over praten, zwijmelen en weg dromen.

Elke dag opnieuw sinds die ene 10 dec zegt hij tegen mijn dat die van me houd en me accepteerd zo als ik ben en het niet uitmaakt of we wel of geen kinderen nemen maar als ik dan denk aan de momenten hoe trots die dan kon vertellen dat die ging voetballen met ze zoontje als jongetje werd dat breekt me hart in tweeen. hij weet hoe ik er mee zit en doet ook zo best om voor mijn zo goed mogelijk te laten verlopen
maar ik durf niet tegen hem te zeggen dat ik zoveel verdriet van heb!!

Vriendinnen snappen me al helemaal niet!! waar maak je je druk om een zorg voor later!! Kinderen zijn toch maar lastig! Ze zeggen dingen die me keer op keer opnieuw kwetsen! enige wat ik graag wil is gehoord worden en met iemand praten die me wel snapt!!!!!!!

evaernewijck
Berichten: 59
Lid geworden op: 11 juli 2011, 11:36

Bericht door evaernewijck » 15 februari 2012, 8:13

Chell,

ik kan er ook in mijn eigen omgeving niet mee terecht. Krijg ook opmerkingen zoals: Je mag blij zijn niet opstaan s'nachts en zo van die dingen. Ik vraag dan gewoon waarom ze dan kinderen hebben als het allemaal zo gemakkelijk is zonder kinderen. Dan staan ze ook met hun mond vol tanden.

Bij mij is het ook door mij dat we geen kinderen gaan hebben en ik voel me ook schuldig tov mijn man. Ik vraag me dikwijls af wanneer hij gaat beseffen dat hij op een ander wel kinderen kan krijgen en zijn liefde voor mij gaat over zijn.

Ik kan je geen troostende woorden geven want ik weet uit ervaring dat niets dat iemand anders zegt het verdriet kan wegnemen. Het is als bij een overlijden, het vermindert maar gaat niet weg.

Groeten,
Elly

Chell
Berichten: 4
Lid geworden op: 15 februari 2012, 2:35

Bericht door Chell » 15 februari 2012, 19:00

Hallo elly

Daar ben ik misschien nog wel meeste bang voor!! we zijn nog jong en straks beseft die het echt dat het er niet inzit.. en dan? zelf doet hij er nu heel makkelijk over dat het hem echt niks uit maakt!

Nee troostend woord is er zeker niet!! maar is fijn te horen dat het uit eindelijk wel een plekje krijgt! nu voelt het alleen nog lang niet zo en ben ik er 24 uur per dag mee bezig!!

Liefs Chell

evaernewijck
Berichten: 59
Lid geworden op: 11 juli 2011, 11:36

Bericht door evaernewijck » 16 februari 2012, 14:31

Chell,

Ik weet niet hoe oud je bent maar dat is bij mij ook het grootste probleem. Ik ben 30 mijn man 1 jaar ouder en heb soms echt schrik dat hij me gaat verlaten voor iemand die wel kinderen kan hebben of die er al heeft. Het gaat echt goed tussen ons. Heb echt het gevoel dat hij me graag ziet maar toch blijft die angst er. Ik wil hem niet kwijt, hij is het enige dat mij voor de moment nog reden heeft om te leven.

Ik denk dat het voor jou nog anders is dan voor mij. Ik heb zware endometriose en heb 5 operaties achter de rug in 3 jaar. Ook verschillende ivf pogingen die maar niet lukten en op den duur werd het gevoel dat we nooit kinderen gingen hebben groter dan de hoop dat de ivf slaagde. In mei vorig jaar hebben we onze kinderwens opgegeven omdat het me steeds zieker maakt en de terugbetaalde pogingen ook op waren. We zijn er geleidelijk aan naartoe gegroeid maar bij jou is het van de ene dag op de andere gekomen. Dat moet echt hard aangekomen zijn.

Het gaat met ups en downs. Soms doet zwangere vrouwen en baby's zien het verdriet plots weer naar boven komen. Vooral nu heb ik het moeilijk. Mijn broer verwacht een kindje terwijl hij maar een paar maanden bij zijn vriendin was en iedere keer gaat het uitgebreid over de zwangerschap. Op het moment sleuren ze me mee in hun enthousiasme maar als ik dan terug alleen ben komt het verdriet en het gemis.

Hebben jullie al aan adoptie gedacht? Wij zijn er niet aan begonnen omdat je gemiddeld 7 jaar moet wachten op een kindje en we vinden dat we dan al te oud zijn.

Groeten,
Elly

Chell
Berichten: 4
Lid geworden op: 15 februari 2012, 2:35

Bericht door Chell » 23 februari 2012, 21:56

Elly,

Ik ben 21 en me vriend is 3 jaar ouder als mij. de angst dat hij weg gaat is wel groot ook al zegt die elke dag dat dat nooit zal gebeuren en dat die altijd bij me zal blijven.

Het was inderdaad een grote klap die er te verwerken viel en nog steeds aan verwerken ben. Aan de ene kant is wel meteen een gesloten boek het kan nooit meer dus er is ook geen stukje hoop. voor jullie was er 3 jaar hoop. al zal een stukje hoop voor mijn nu al een godsgeschenk zijn.

Veel berichten die ik zie over baby en zwanger zijn doen me zeer inderdaad. het lijkt wel of telkens mee om me heen mensen zwanger raken het blij zijn voor die persoon vind ik nog heel erg moeilijk. Het lijkt me in jou geval ook erg moeilijk dat het gaat om je broer om daar toch heel blij voor te zijn maar zelf veel met je emoties blijft zitten. ik vind het zelf nu nog heel moeilijk om daar iets van te zeggen

Adoptie hebben wij over nagedacht maar mijn vriend zegt gewoon als het niet van jou is dan is het ook niet nodig.. jeetje is dat echt zo lang...

liefs chel

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 23 februari 2012, 22:03

de angst waarover jullie hier spreken .. je partner die je gaat verlate omdat je geen kinderen kan krijgen..

awel, dat is nu zelfs iets waar ik nog niet aan gedacht had (en wij zijn ondertussen ook al 5jaar aan't proberen)...

als dat de reden is om je partner te verlaten, sorry, maar dan denk ik niet dat je op een goeie basis een relatie hebt.

Ik ben er zeker van dat onze relatie verder zal lopen, kinderen of geen kinderen, dat is nu iets dat je moet aanvaarden en je leert er beiden wel mee leven. Bekijk het aan de positieve kant dan:minder zorgen, meer genieten van het leven .. en ik neem me een hond in huis ipv een kind. :-)

Repelsteeltje
Berichten: 1422
Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33

Bericht door Repelsteeltje » 24 februari 2012, 10:50

Skiwi,
ik snap hun angst helemaal. Bij Chell ligt de oorzaak duidelijk bij haar. Dat is een totaal andere situatie dan wanneer je na lang in de mmm tot de conclusie moet komen dat al die moeite niet beloond wordt (waarmee ik niet wil zeggen dat dat niet zwaar is, verre van).
Zo'n dramatisch verdict, dat je van de ene dag op de andere voorgeschoteld krijgt, is niet makkelijk om te verwerken. Het schuldgevoel is gigantisch.

Ik heb niet exact hetzelfde meegemaakt; Maar hoop dat ik jullie wel een hard onder de riem kan steken.

Twee en een half jaar geleden kregen wij totaal onverwacht het verdikt azoospermie. Bij mijn man waren geen zaadcellen gevonden in zijn sperma. Dan mogen er nog zoveel mooie technieken zijn, als je geen startmateriaal hebt kan je niet veel beginnen.

Mijn man had het zwaar. Die zelfzekere man veranderde in een onzeker klein mannetje. Hij had het niet alleen moeilijk met het feit dat hij zelf geen kinderen kon krijgen, maar minstens even hard met het feit dat hij mij geen kinderen kon krijgen. Hij wist dat ik dolgraag een kind wou en ik ooit moet eens gezegd hebben dat onze relatie geen kans op slagen had als hij geen kinderen wou (waarschijnlijk gezegd toen we nog maar een half jaartje samen waren).
Wij zijn ondertussen wel ouders kunnen worden van een kindje via KID. Maar ik durf met het hand op mijn hart zeggen dat ik bij hem was gebleven als hij die weg niet wou/kon inslaan. Ik wou een kind MET HEM en niet zomaar een kind.
1000 keer heeft mijn man gezegd dat ik maar bij hem moest weggaan, wel, geen haar op mijn hoofd heeft dat ook maar ooit in overweging genomen.

Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ben er zeker van dat jullie een mannier zullen vinden om samen een manier van leven vinden waar jullie allebei gelukkig van worden.

Liefs,
Repelsteeltje
Laatst gewijzigd door Repelsteeltje op 24 februari 2012, 11:08, 1 keer totaal gewijzigd.

evaernewijck
Berichten: 59
Lid geworden op: 11 juli 2011, 11:36

Bericht door evaernewijck » 24 februari 2012, 11:05

Repensteeltje, Het doet goed om eens je verhaal te horen van de andere kant.

Skiwi: Ik hoop dat je gelijk hebt en onze relatie voelt ook goed aan en ik denk ook dat hij bij mij gaat blijven maar toch is de schrik en het schuldgevoel er. Niet alleen tegenover hem maar ook tegenover mijn schoonouders. Probleem is dat er zoveel koppels in onze omgeving uit elkaar gaan waar er geen reden is. En dan denk je er toch wel eens aan dat je partner wel een reden heeft. Hij is 100% vruchtbaar en ik zou het aanvaardbaarder vinden moest hij op een dag tegen me zeggen dat hij met iemand anders wil beginnen om kinderen te hebben dan dat hij me zomaar met de één of andere zou bedriegen.

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 24 februari 2012, 23:10

bij ons is ligt het probleem ook bij mij hoor.
ik heb hele gevoelige eicellen, dus de kans dat het met mijn eicellen gaat lukken is heeeeeeeeeeeeeeeeel klein.

we gaan nu starten met poging 5 (ICSI+AOA), en als die mislukt gaan we de laatste terugbetaalde poging gebruiken met eicellen van een vriendin. en als dat niets is, dan stopt het ook bij ons.

en nee, ik voel me er niet schuldig om dat ik hem geen kinderen kan geven. DAt is iets waar je zelf niets aan kan doen, je hebt daar totaal geen schuld aan. wil je ECHT een kind, dan zal je verder moete met adoptie of andere kanalen, maar heel die zever willen wij niet doorlopen. (en nog eens zoveel jaren in onzekerheid leven, nee danku).

Ik kan me er vrij goed doorheen al dze moeilijke periodes heen helpen, maar ook gewoon door het feit dat ik geleerd om de dingen te leren aanvaarden en te genieten van het leven, ik heb leren inzien dat er ook een leven zonder kinderen is.

Maar het schijnt dat je dat idd vaak hoort dat mensen uiteen gaan doordat de kinderwens onvervuld blijft ... ik vind m'n partner toch wel belangrijker dan het kind in ieder geval.
Ik wilde vroeger graag 4 kinderen, had ook een grote kinderwens, maar deze is ondertussen al verdwenen. op vele momenten vraag ik me zelf af of ik er nog wel goed aan doe om nog een poging te wagen.
Maar uiteindelijk onderga ik deze pogingen nog, gewoon voor het feit dat ik mezelf later niet verwijten dat ik ze niet allemaal geprobeerd heb!

Chell
Berichten: 4
Lid geworden op: 15 februari 2012, 2:35

Bericht door Chell » 25 februari 2012, 17:30

Skiwi:

Het gaat er niet om of die angst er is!! het gaat er om dat ik hem nooit een kind zal kunnen geven en dat eerst wel gewoon had gekunt we zijn allebei nog redelijk jong maar al hele tijd samen en hadden het er vaak over hoe leuk het zal zijn, als ik dan in bed lig en denk aan die gesprekken dan voel ik me zo schuldig en waarom zal die niet gaan als zijn kinderwens bij ander wel in vervulling kan gaan. Nee onze relatie is daar niet opgebouwd hij zegt dat hij niet een kind wilt maar kind van mijn en als dat niet kan houdt het op. Wees blij dat je dat gevoel nooit hebt gehad! want ik vul me elke dag weer opnieuw schuldig naar hem. gaat er niet om of iemand goed door zo iets heen te komen. Wij hebben maanden gepraat over kindje. op vrije dag gingen we naar babywinkel kinderwagen uit kiezen omdat het voor ons allebei een droom was die droom is voor mijn stuk maar die is ook stuk voor hem maar niet door hem. ik kan me bijna niet voorstellen dat iemand daarbij geen schuldgevoel krijgt. maar knap dat jij het niet hebt. Ik hoop voor jou echt dat de poging lukt :)

Repelsteeltje:

Het lijkt mijn juist makkelijker ik heb nooit meer na die ene dag hoop gehad dat het zal kunnen gebeuren of er ergens nog een kans is. al zal ik graag zo kan gehad willen hebben dat er mssn nog 1 procent hoop zal zijn. het is wel fijn om te lezen hoe goed jij bent omgegaan met het feit dat je man geen kinderen kon krijgen! Ik vind het echt heel knap en me vriend vraagt vaak wat zal jij doen als ik onvruchtbaar was: zonder over na te denken zeg ik dat ik bij hem zal blijven met of zonder kind want ook ik zal alleen een kind van hem willen niet zomaar kind.

lynn1209
Berichten: 477
Lid geworden op: 4 mei 2009, 22:55

Bericht door lynn1209 » 13 juni 2012, 0:11

Ik begrijp jullie gevoelens maar al te goed. Wij zitten in dezelfde situatie als skiwi en zijn ondertussen al 6 jaar bezig om kinderen te krijgen. Onze laatste toevlucht is eiceldonatie en daar doen we nog 1 poging mee. Daarna sluiten we het af. Gaat het moeilijk zijn, ja ... gaat het mijn relatie ondermijnen, me schuldgevoelens geven (het probleem ligt bij mij), neen.

We hebben de laatste jaren veel moeten doorstaan en zijn daardoor veel meer naar elkaar gegegroeid. En ondertussen weten we dat het leven zonder kinderen (hoe graag we ze ook willen) ook de moeite gaat zijn. Maar dit is idd een proces van jaren geweest.

Mocht ik in het begin gehoord hebben dat ik mijn wens mocht opbergen van de ene op de andere dag, zou ik ook een pak onzekerder geweest zijn.

De tijd zal het uitwijzen, maar het heeft geen zin om met schrik in het leven te staan. Probeer het een beetje los te laten (weet het, is niet gemakkelijk), maar tijd heelt vele wonden en blijf vooral praten over je gevoelens. Probeer niet teveel op te kroppen want als je jezelf onzeker voelt, gaat dat ook doorschijnen naar je relatie en zelfbeeld. Dus laat je partner zeker weten hoe je je voelt en je kan ook steeds iemand zoeken om erover te praten. T is echt geen schande en het kan ongelooflijk deugd doen om je hart eens te luchten en te horen dat je echt geen onnozele gevoelens hebt of alleen staat op de wereld!


Dikke knuffel van hieruit

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten