lotgenoten - zonder kinderen

Plaats reactie
SanD
Berichten: 6
Lid geworden op: 20 juli 2012, 19:43

lotgenoten - zonder kinderen

Bericht door SanD » 11 november 2012, 17:26

Hallo, ben helemaal nieuw hier/
Na 6 IUI's en 7 ivf's, zijn we ondertussen 5 jaar verder en nog steeds kinderloos. We verbijten de grote teleurstelling en het immense verdriet.
En denken eraan om ons pogingen volledig op te geven.
Graag zou ik in contact komen met lotgenootjes die na vele pogingen ook nog steeds kinderloos zijn. Niet om ons samen te wentelen in zelfmedelijden, maar om steun te vinden bij elkaar. Want deze pijn en deze onmacht kunnen enkel lotgenootjes begrijpen, denk ik.
San

Nine
Berichten: 14
Lid geworden op: 5 maart 2009, 18:07

Bericht door Nine » 12 november 2012, 15:50

Dag San,

Inderdaad... enkel lotgenootjes kunnen ons begrijpen.
Wij weten nu een dikke vier jaar dat er geen kinderen komen en het went nooit... Ik heb ook gezocht naar steun via internet, want in mijn omgeving is er niet direct iemand in dezelfde situatie en dat maakt het moeilijk.
Op facebook is er een groep 'ongewenst kinderloos, zinvol leven' waar iets meer activiteit is dan hier, ieder met een eigen verhaal, maar uiteindelijk begrijpt iedereen elkaar wel en dat geeft steun.

Groetjes,
Nine

aardebeitje
Berichten: 254
Lid geworden op: 3 februari 2010, 15:28

Bericht door aardebeitje » 13 november 2012, 11:34

Dag San,

Het is inderdaad zo dat enkel mensen die dit ook meegemaakt hebben dit kunnen begrijpen.
Veel sterkte alvast bij het maken van jullie keuze.

Bij ons nu al 2,5 jaar dat we moeten stoppen zijn met behandelingen.
De ene moment gaat het heel erg goed, de andere wat minder (bv. zwangerschappen van vriendinnen/ schoonzussen,verjaardagen,...) maar het belangrijkste is dat je samen met je vriend/man er samen over praat en weer leren genieten van de kleine dingen in het leven.
Wij zijn er uiteindelijk sterket uitgekomen als koppel en na de behandelingen te stoppen echt het gevoel weer te kunnen leven, hoe raar dit ook klinkt.

Als je wil praten of je hart luchten, ik sta altijd voor je klaar.

Dikke knuffel en vele groetjes,

Aardbeitje

SanD
Berichten: 6
Lid geworden op: 20 juli 2012, 19:43

Bericht door SanD » 15 november 2012, 18:48

Bedankt Aardebeitje en Nine,
Ook al ken ik jullie niet, het is wel fijn om te merken dat ik toch niet alleen ben met groot verdriet ... Het zou fijn zijn om met jullie in contact te komen. Mijn partner heeft hier zelf minder nood aan, maar ikke wel eigenlijk ...
san628@hotmail.com

William
Berichten: 1
Lid geworden op: 20 december 2012, 19:54

Bericht door William » 20 december 2012, 20:08

Hoi san

Wij mijn vriendin en ik hebben deze periode ook meegemaakt we zijn nu ongeveer 4 jaar gestopt met de behandelingen en t gaat nog steeds met ups en downs vooral omdat je omgeving wel steeds kinderen geboren worden. Dan zeggen ze dat het wend maar als ik eerlijk toegeef went t niet geen sinterklaas geen vaderdag enz enz toch proberen we het er t beste van te maken dit doen wij door te gaan reizen. neemt niet weg dat het gevoel voorbij gaat. Ik als man kan mij ook er wel redelijk overheen zetten mss man eigen maar als er op verjaardagen over de kinderen wordt gepraat voel ik mijn ook eenzaam en rot en dat zal voor jou vriend ook zo zijn denk ik je bent op dat moment toch de eenling.

veel sterkte

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 31 december 2012, 15:22

hey San en de anderen,

na 6jaar proberen heb ik ook de beslissing genomen om te stoppen met al de behandelingen.

Het is inderdaad niet altijd even gemakkelijk, en zeker nu met de feestdagen word je er nog eens extra aan herinnerd.

Maar ik heb ook wel de belissing genomen om voor de rest kinderloos verder te leven (hiermee bedoel ik : ik geef ook de natuur geen kans meer voor die ietsiepietsi kans dat er mss toch nog zou kunnen zijn bij ons). Ik wil die hoop ook niet meer. Geen kinderen = geen kinderen en ook zo verder leven.

Wij hebben wel een hond in huis gehaald ter vervanging en ik ben nog altidj supercontent van die beslissing!!! Hij geeft me echt een reden om verder van het leven te kunnen genieten. op vele vlakken is dat echt te vergelijken met kinderen hoor :-)

Door de beslissing van kinderloos te blijven ben ik ook in september aan een cursus ambulancier begonnen (waar ik al 10j van droomde, maar nooit de stap heb durven zetten) en hier heb ik echt m'n roeping gevonden waardoor ik nu van plan ben om vanaf september terug naar school te gaan en een bachelor verpleging te gaan volgen.

en geloof me: met kinderen had ik dit waarschijnlijk nooit gedaan en had ik bij m'n bureaujobke gebleven waar ik veilig zat en regelmatige uren had....

Ik geniet ook volop van het leven zonder kinderen, ik hou dus niet men weekends vrij om als babysit te dienen voor de anderen. ik heb wel een muur om me heen gebouwd, zeker voor kleine kinderen .. het is goed voor even, maar ik wil er niet een hele dag/avond voor zorgen (tenzij eens uitzonderlijk).

Eens ze groter worden zal ik mss wel eens meer m'n best doen om ermee bezig te zijn,maar nu niet hoor. ik zet mijn normale leven niet stop om voor iemand anders zijn kinderen mee te zorgen (misschien egoistisch maar dat is dan ook mijn manier van verwerken)

Veel succes!
Mieke

lyse
Berichten: 1447
Lid geworden op: 19 juni 2009, 16:59

Bericht door lyse » 3 januari 2013, 21:39

skiwi, wat fijn nog eens van je te lezen! ik herinner me je nog heel goed van in de tijd toen we allebei nog met behandelingen bezig waren... je klinkt super, ik wens je nog veel plezier en geluk in een leven zonder kids!

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 5 januari 2013, 14:04

hey Lyse

bedankt!

Ik kom inderdaad ook niet zoveel op deze site, dus veel ga je van mij niet horen hier :)
MIjn geheugen is niet zo goed dat ik nog veel onthou van de mensen die indezelfde situatie zaten.

Hoe is het met jou ondertussen ? ook nog in behandeling of ...?

groetjes
Mieke

Pinguin
Berichten: 14
Lid geworden op: 25 april 2012, 17:01

Bericht door Pinguin » 6 januari 2013, 19:05

Hey allemaal,

De kans is groot dat wij (mijn man en ik) uitbehandeld zijn zonder zelfs maar aan een behandeling te beginnen. Mijn hormoonwaardes zijn heel slecht, net als de kwaliteit van mijn eicellen. Dit is niet zo gemakkelijk om te aanvaarden.
Ik ben dan ook blij dat er mensen zijn die aantonen dat een leven zonder kinderen ook leuk kan zijn. Dat doet me de toekomst toch terug iets positiever inzien.

Wat mijn man en ik tegenwoordig te horen krijgen is: 'dan adopteer je er toch gewoon eentje'. Sommige mensen lijken te redeneren dat, als we niet adopteren, we ervoor kiezen om zonder kinderen verder te gaan en dat we dus niet zielig moeten doen en geen verdriet mogen hebben. Want als we écht kinderen willen, dan moeten we maar adopteren.
Een andere reactie is: 'Gebruik dan een donoreicel. Moet je er eentje van mij hebben?' Ook dat is weer zo'n kwetsende reactie. Alsof ik er zelf voor kies om kinderloos te blijven, omdat ik hun aanbod niet aanvaard. Terwijl ze amper weten wat het inhoudt om een eicel te doneren. Als ze dat zouden weten, zouden ze trouwens niet meer aanbieden te doneren, daar ben ik zeker van.

Dit kwetst me, maar ik voel me niet sterk genoeg om hierop te reageren.
Heeft er iemand tips om op zulke opmerkingen te reageren?

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 7 januari 2013, 21:54

Pinguin schreef:Hey allemaal,

Wat mijn man en ik tegenwoordig te horen krijgen is: 'dan adopteer je er toch gewoon eentje'. Sommige mensen lijken te redeneren dat, als we niet adopteren, we ervoor kiezen om zonder kinderen verder te gaan en dat we dus niet zielig moeten doen en geen verdriet mogen hebben. Want als we écht kinderen willen, dan moeten we maar adopteren.
Een andere reactie is: 'Gebruik dan een donoreicel. Moet je er eentje van mij hebben?' Ook dat is weer zo'n kwetsende reactie. Alsof ik er zelf voor kies om kinderloos te blijven, omdat ik hun aanbod niet aanvaard. Terwijl ze amper weten wat het inhoudt om een eicel te doneren. Als ze dat zouden weten, zouden ze trouwens niet meer aanbieden te doneren, daar ben ik zeker van.
adopteren is nu ook niet zo vanzelfsprekend he ... al die miserie dat er met gepaard gaat, die administratie, anderen dat eens gaan beslissen of je wel goed genoeg bent ... pfff dat heeft ons in ieder geval tegengehouden. Ik kies idd voor kinderloos ipv voor die miserie (en dan nog eens zoveel jaren dat je weer hoop koestert dewelke dan nog ineens niet definitief is ...)

en wat betreft de donoreicel: dat vind ik persoonlijk geen kwetsende reactie....
Ik zou het zelf ook gedaan hebben (om er een te aanvaarden van een vriendin), maar uiteindelijk had ik gewoon geen zin meer om er nog mee verder te gaan en dus ook voor deze optie niet meer gekozen.

Maar ik vind het positief als mensen zoiets zeggen. 't is nu ook niet ZO moeilijk om een eicel af te staan he ... ieder zijn persoonlijke kwestie natuurlijk, maar ik heb zo goed als geen last gehad van de hormonen en al die consultaties hoor...
Voor diegenen met de kinderwens is het vooral ook zwaarder om dat je er emotioneel veel meer mee bezig bent.
Als je een eicel wil doneren, dan onderga je de behandeling en je geeft je eicellen ... qua emotie is dit helemaal anders he ... dus 't is nu ook niet dat het zoveel voorstelt hoor. (mijn vriendin deed dit trouwens als bijverdienste .. als je hoort hoeveel dat opbrengt .. wauw :p)

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 27 februari 2013, 10:50

ik kom hier niet zo vaak meer, maar wilde toch even op dit topic reageren. wij hebben na 6 ICSi's (ook met donormateriaal) gestopt met behandelen, zaten ook vrij ver in het adoptieverhaal, maar ook daar mee gestopt. wij proberen nu te wennen aan een 'kinderloos' leven en dat gaat de ene dag al wel beter dan de andere dagen.

ik mis ook het contact met 'lotgenoten', maar dan vooral in real life. al onze vrienden, familieleden zitten middenin de pampers en dat maakt dat je je vaak wel eenzaam voelt: ze hebben bijna nooit tijd om af te spreken, want dan zijn de kinderen ziek, hebben ze andere activiteiten, zijn ze te moe...of in de familie spreken ze onderling af om samen dingen te doen met de kinderen bij, maar dan worden wij niet uitgenodigd. Ik doe zelf wel moeite om langs te gaan bij familie met kinderen, en ik vind dat wel leuk om dan met de kindjes wat te spelen enzo, maar soms heb ik eens nood aan een deftig gesprek (zonder dat het de hele tijd over de kinderen gaat of dat de kinderen er tussen komen), of eens weg te gaan zonder kinderen erbij, maar dat blijkt dan niet mogelijk.

ik zou graag wat meer kinderloze koppels kennen, niet zozeer om steun te zoeken bij elkaar, maar gewoon leuke dingen te doen...ik volg avondschool, mijn man en ik zitten in verschillende sportclubs, maar toch blijft dat vaak bij die sportavond...

hoe ervaren jullie dat?

skiwi
Berichten: 223
Lid geworden op: 10 mei 2009, 19:38

Bericht door skiwi » 10 maart 2013, 12:30

myrthe: zie PB

louke
Berichten: 1
Lid geworden op: 9 april 2013, 19:55

kinderloos

Bericht door louke » 9 april 2013, 20:08

Ik ben nieuw en na 6 jaar en al mijn pogingen zijn wij kinderloos.
Mijn laatste poging is van september 2012.
Op al mijn pogingen ben ik 2 keer zwanger geweest maar na 7 weken was
de vreugde over. Heb het er heel moeilijk mee gehad nu begint het te beteren, graag had ik contact gehad met mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt en hoe zij er mee omgaan en hoe het een plaats te geven.

Grtjs louke

B & C
Berichten: 3
Lid geworden op: 30 juli 2014, 10:39

Re: lotgenoten - zonder kinderen

Bericht door B & C » 30 juli 2014, 10:53

Hey,

wij zijn een koppel dat na 7 jaar bahandelingen, 5 u-iui's en 1 inseminatie nog altijd geen kinderen hebben. We hebben nog 1 poging maar onze hoop is stilaan op.
Wij zoeken ook koppels, nieuwe vrienden om ons verhaal te delen en leuke dingen mee te doen.
Cindy

tianaiarina
Berichten: 206
Lid geworden op: 3 maart 2013, 11:14

Re: lotgenoten - zonder kinderen

Bericht door tianaiarina » 15 december 2014, 5:59

Hallo, iedereen
Wij hebben juist onze 7-de ICSI achter de rug en wij hebben stilletjes aan door dat wij zullen kinderloos blijven. Verdriet, frustraties, vermoeidheid en in speciaal die opmerking altijd:" En? Voor wanneer is een baby, wordt tijd want je bent niet zo jong niet meer?"
Hoe moet verder? Ik slaap weinig...Ik eet weinig.... altijd met tranen in mijn ogen als zie ik een baby...Ik voel me een moeder zonder kind...
Ik vind me terug in jullie verhalen... alle vrienden met kinderen die hebben nooit tijd... of bij afspreken , de kinderen moeten erbij zijn...Ik ben zo moe... slapeloze nachten, pijn, verdriet...
Adoptie is helaas geen optie voor ons... Belgische ingewikkelde wet... papier werk... plus dat mijn partner heeft dyslexie en volgens de Belgische wet..hij mag niet adopteren... Wat nu? Hoe verder????

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten