Hey elske
oh ik kan het mij goed voorstellen hoe jij je voelt!!
Het is inderdaad moeilijk om er met mensen over te praten want zij willen juist er niks van weten omdat ze nite weten hoe te reageren en wij willen juist ons hart luchten !
Het is waar wat je familie en vrienden zeggen : blijven proberen en het is inderdaad goed dat ze niks fout hebben gevonden.er zijn veel mensen die 5 of meer miskramen hebben en dan nog een kindje krijgen maar ik snap wat je bedoelt bij mij is het maar 1x gebeurt en ik heb nu ook al stress voor wat als ik terug zwanger ben en het gebeurt opnieuw. het is een angst waar we ons over moeten zetten maar het is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan
ook een knuffel voor jou en veel moed in 2013
miskraam verwerken.
-
AnTan
- Berichten: 1062
- Lid geworden op: 5 september 2012, 12:32
Ah Astrid, ik heb hier nét hetzelfde. Wij proberen nu al 2 jaar, en mijn nicht is ook drie maand zwanger.
En een neef heeft net zijne eerste kindje.
En mensen blijven vragen: én, jullie?
Ik kan dat niet meer horen echt.
En ik ben bang bij iedereen die ik zie van mijn vrienden (velen nog zonder kinderen) dat ze opeens gaan zeggen: we zijn zwanger.
Het is heel moeilijk. Maar uiteindelijk wens ik niemand deze miserie toe en ben ik oprecht blij voor hen hoor.
Maar het is heel confronterend ja... En moeilijker om alles te verwerken voor ons.
Veel succes alleszins, en besef, elke maand is een nieuwe maand en kà n het evengoed aan jou zijn.
En een neef heeft net zijne eerste kindje.
En mensen blijven vragen: én, jullie?
Ik kan dat niet meer horen echt.
En ik ben bang bij iedereen die ik zie van mijn vrienden (velen nog zonder kinderen) dat ze opeens gaan zeggen: we zijn zwanger.
Het is heel moeilijk. Maar uiteindelijk wens ik niemand deze miserie toe en ben ik oprecht blij voor hen hoor.
Maar het is heel confronterend ja... En moeilijker om alles te verwerken voor ons.
Veel succes alleszins, en besef, elke maand is een nieuwe maand en kà n het evengoed aan jou zijn.
-
Lilly's*mama
- Berichten: 20
- Lid geworden op: 26 december 2012, 13:24
Hallo dames,
ik wou even reageren op jullie verhalen en in het bijzonder op de reacties die er kwamen over wiens verdriet 'erger' zou zijn dan dat van anderen.
In januari 2012 begonnen mijn vriend en ik te praten over het proberen voor een baby van ons.
Hij heeft al drie kinderen uit een vorige relatie en we keken er allebei naar uit om een kindje samen te hebben.
Ik moet zeggen dat het bij ons vrij snel 'prijs' was en in februari bleek ik al zwanger te zijn...
Het was een zaaaaaaaaaaalig gevoel!
Lekker onbezorgd zwanger zijn...
Want wie denkt er nu ook aan dat het fout zou kunnen lopen?!?
12 april kreeg ik (na een dikke 10 weken zwangerschap) last van bloedverlies. Op 13 april gingen we naar de gynaecoloog en bleek dat de zwangerschap zou uitdraaien op een miskraam...
Mijn wereld stortte in en op 1 2 3 waren we van onze roze wolk gedonderd!
Na een paar maanden gingen we voor onze volgende poging en ja hoor, weer meteen zwanger!
De angst zat er goed in en ook dit was niet bepaald een onbezorgde zwangerschap.
De week na de test had ik alweer een druppeltje bloed, dus naar de gynaecoloog...
Daar zagen ze enkel een vruchtzakje maar nog geen vruchtje.
Dit kon nog net normaal zijn maar moest toch opgevolgd worden...
Na de nodige bloedonderzoeken (hormonenpijl controleren op verschillende dagen) bleek ik toch 'goed zwanger' te zijn, ik kreeg utrogestan om te helpen bij de innesteling en de evolutie was heel goed!
Op 13 weken mocht ik stoppen met de utrogestan omdat de 'kritieke periode' voorbij was en alle echo's zo goed waren.
De volgende dag had ik weer bloedverlies, het was een zaterdag dus naar spoed in Brugge, alles bleek prima met de baby maar voor het bloedverlies hadden ze geen verklaring => het rustig aan doen maar geen reden tot paniek!
's Avonds was het gelijk de vloed! Wij dus in paniek naar spoed in Aalst (we waren op bezoek bij m'n ouders) met in gedachten dat we ons kindje nu kwijt zouden zijn...
Wonder boven wonder deed ons kindje het prima! Er zat een hematoom in mijn baarmoeder die voor de bloeding zorgde maar die zat niet gevaarlijk voor de baby => een maand platte rust, regelmatige echo's en alles zou goed komen!
En dat deed het ook, op de echo's was steeds een heel beweeglijke baby te zien!
We kwamen te weten dat het een meisje zou worden en alles verliep naar wens!
Uiteindelijk moesten we maar om de 4 weken meer op controle...
Op 18 december hadden we een afspraak bij de vroedvrouw, ik had al enkele weken een raar gevoel als ons meisje bewoog en drong aan op een echo...
En toen kwam het verschrikkelijke nieuws: ons meisje was de laatste 3 weken amper nog gegroeid en zou ook niet verder groeien in mijn buik. Ze had ook amper nog vruchtwater omdat ze dat zelf moest aanmaken en daar de kracht niet meer voor had.
Gezien de 25 weken zwangerschap zou ze levensvatbaar moeten geweest zijn, maar doordat ze 3 weken achterstand had en al op haar eigen reserves aan het 'overleven' was was dit niet het geval...
27 december ben ik bevallen van onze doodgeboren dochter Lilly...
Ik heb dus beide zaken meegemaakt...
Ik citeer even wat hier gezegd werd: "ik was blij dat ik maar 9 weken was ipv 6 maand of zo en ik weet dat die mensen nog meer pijn hebben dan ik maar soms voelt het dat mensen erger hebben meegemaakt denken dat wij niets voelen."
Een kind verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen! Als je een miskraam krijgt zie je je hoop, dromen, verlangens ineens weggeveegd worden en dat doet enorm veel pijn... Als je een kind verliest later in de zwangerschap zijn die hoop en dromen nog heel wat concreter en groter, maar het wegvallen ervan komt eigenlijk op hetzelfde naar... Het is allemaal afhankelijk van hoe gewenst je kindje was...
Wat het anders maakt is dat je vaak weet wat het zou worden en daarop ingesteld was, je hebt je baby ook voelen bewegen, je hebt het leven gevoeld en ervan genoten... En... Je moet bevallen!
De bevalling van Lilly was tegelijk het mooiste en pijnlijkste wat ik ooit meemaakte, we hebben haar kunnen zien en bij ons gehad, we hebben haar een afscheidsdienst gegeven en laten cremeren, we hebben foto's en hand- en voetafdrukjes...
Dat heb je allemaal niet bij een miskraam...
Het rouwen om Elize/Xander (de namen die we hadden gekozen voor ons eerste kindje) en om Lilly zijn helemaal anders, maar het verdwijnen van het gevoel om 'onbezorgd zwanger' te kunnen zijn krijg je door allebei...
Je draagt het een leven lang mee als je een kind bent verloren, of dat nu na 9 weken of langer is...
Ik praat veel met lotgenoten, sommige daarvan zijn hun kind verloren nadat het een tijdje geleefd heeft...
Soms ben ik jaloers omdat ik Lilly nooit heb kunnen horen huilen, zien bewegen, ruiken,...
Maar dan de gedachte dat die mensen hun kindje hebben moeten afgeven, kippevel!
Dit verlies wens je zelfs je grootste vijand niet toe!
Neem je tijd om je verlies te verwerken op de manier hoe jij dat wil, en probeer je partner ook de kans te geven dit op zijn manier te verwerken ook al is dat vaak heel moeilijk want mannen gaan hier vaak heel anders mee om. Ik merk dat mijn vriend na de miskraam vrij snel verder ging met zijn gewone dagelijkse leven, terwijl mijn wereld stil stond. En dat snapte ik niet... Bij de volgende zwangerschap bleef hij eerst vrij afstandig, en dat maakte mij boos, maar ik weet nu dat dat zijn manier was om met de angst om te gaan. Net nadat hij ons meisje had toegelaten in zijn hart liep het weer fout, en daar heeft hij het veel moeilijker mee, maar toch weer heel anders dan ik! Ik kan en wil niks doen, zou mezelf wegstoppen in een donker hoekje en wenen, vind nergens de kracht voor en hij neemt alles op zich en reageert zich af in zijn hobby...
Weet dat er in een volgende zwangerschap altijd een schaduw van angst over je zal hangen maar geniet toch van elk moment, want zelfs als het niet uitdraait zoals je had gehoopt zijn dat de momenten waar je met een warm gevoel op kan terug kijken! Ik ben doodsbang om het ooit nog eens te proberen maar tegelijk kan ik amper wachten om weer een leven in me te dragen en dan hopelijk een gezond kindje mee naar huis te kunnen nemen...
Veel sterkte en weet dat je nooit alleen staat!
Als je behoefte hebt om te praten mag je altijd reageren bij Lilly's verhaal of een privebericht sturen.
Veel liefs en succes voor de toekomst!
Sarah
ik wou even reageren op jullie verhalen en in het bijzonder op de reacties die er kwamen over wiens verdriet 'erger' zou zijn dan dat van anderen.
In januari 2012 begonnen mijn vriend en ik te praten over het proberen voor een baby van ons.
Hij heeft al drie kinderen uit een vorige relatie en we keken er allebei naar uit om een kindje samen te hebben.
Ik moet zeggen dat het bij ons vrij snel 'prijs' was en in februari bleek ik al zwanger te zijn...
Het was een zaaaaaaaaaaalig gevoel!
Lekker onbezorgd zwanger zijn...
Want wie denkt er nu ook aan dat het fout zou kunnen lopen?!?
12 april kreeg ik (na een dikke 10 weken zwangerschap) last van bloedverlies. Op 13 april gingen we naar de gynaecoloog en bleek dat de zwangerschap zou uitdraaien op een miskraam...
Mijn wereld stortte in en op 1 2 3 waren we van onze roze wolk gedonderd!
Na een paar maanden gingen we voor onze volgende poging en ja hoor, weer meteen zwanger!
De angst zat er goed in en ook dit was niet bepaald een onbezorgde zwangerschap.
De week na de test had ik alweer een druppeltje bloed, dus naar de gynaecoloog...
Daar zagen ze enkel een vruchtzakje maar nog geen vruchtje.
Dit kon nog net normaal zijn maar moest toch opgevolgd worden...
Na de nodige bloedonderzoeken (hormonenpijl controleren op verschillende dagen) bleek ik toch 'goed zwanger' te zijn, ik kreeg utrogestan om te helpen bij de innesteling en de evolutie was heel goed!
Op 13 weken mocht ik stoppen met de utrogestan omdat de 'kritieke periode' voorbij was en alle echo's zo goed waren.
De volgende dag had ik weer bloedverlies, het was een zaterdag dus naar spoed in Brugge, alles bleek prima met de baby maar voor het bloedverlies hadden ze geen verklaring => het rustig aan doen maar geen reden tot paniek!
's Avonds was het gelijk de vloed! Wij dus in paniek naar spoed in Aalst (we waren op bezoek bij m'n ouders) met in gedachten dat we ons kindje nu kwijt zouden zijn...
Wonder boven wonder deed ons kindje het prima! Er zat een hematoom in mijn baarmoeder die voor de bloeding zorgde maar die zat niet gevaarlijk voor de baby => een maand platte rust, regelmatige echo's en alles zou goed komen!
En dat deed het ook, op de echo's was steeds een heel beweeglijke baby te zien!
We kwamen te weten dat het een meisje zou worden en alles verliep naar wens!
Uiteindelijk moesten we maar om de 4 weken meer op controle...
Op 18 december hadden we een afspraak bij de vroedvrouw, ik had al enkele weken een raar gevoel als ons meisje bewoog en drong aan op een echo...
En toen kwam het verschrikkelijke nieuws: ons meisje was de laatste 3 weken amper nog gegroeid en zou ook niet verder groeien in mijn buik. Ze had ook amper nog vruchtwater omdat ze dat zelf moest aanmaken en daar de kracht niet meer voor had.
Gezien de 25 weken zwangerschap zou ze levensvatbaar moeten geweest zijn, maar doordat ze 3 weken achterstand had en al op haar eigen reserves aan het 'overleven' was was dit niet het geval...
27 december ben ik bevallen van onze doodgeboren dochter Lilly...
Ik heb dus beide zaken meegemaakt...
Ik citeer even wat hier gezegd werd: "ik was blij dat ik maar 9 weken was ipv 6 maand of zo en ik weet dat die mensen nog meer pijn hebben dan ik maar soms voelt het dat mensen erger hebben meegemaakt denken dat wij niets voelen."
Een kind verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen! Als je een miskraam krijgt zie je je hoop, dromen, verlangens ineens weggeveegd worden en dat doet enorm veel pijn... Als je een kind verliest later in de zwangerschap zijn die hoop en dromen nog heel wat concreter en groter, maar het wegvallen ervan komt eigenlijk op hetzelfde naar... Het is allemaal afhankelijk van hoe gewenst je kindje was...
Wat het anders maakt is dat je vaak weet wat het zou worden en daarop ingesteld was, je hebt je baby ook voelen bewegen, je hebt het leven gevoeld en ervan genoten... En... Je moet bevallen!
De bevalling van Lilly was tegelijk het mooiste en pijnlijkste wat ik ooit meemaakte, we hebben haar kunnen zien en bij ons gehad, we hebben haar een afscheidsdienst gegeven en laten cremeren, we hebben foto's en hand- en voetafdrukjes...
Dat heb je allemaal niet bij een miskraam...
Het rouwen om Elize/Xander (de namen die we hadden gekozen voor ons eerste kindje) en om Lilly zijn helemaal anders, maar het verdwijnen van het gevoel om 'onbezorgd zwanger' te kunnen zijn krijg je door allebei...
Je draagt het een leven lang mee als je een kind bent verloren, of dat nu na 9 weken of langer is...
Ik praat veel met lotgenoten, sommige daarvan zijn hun kind verloren nadat het een tijdje geleefd heeft...
Soms ben ik jaloers omdat ik Lilly nooit heb kunnen horen huilen, zien bewegen, ruiken,...
Maar dan de gedachte dat die mensen hun kindje hebben moeten afgeven, kippevel!
Dit verlies wens je zelfs je grootste vijand niet toe!
Neem je tijd om je verlies te verwerken op de manier hoe jij dat wil, en probeer je partner ook de kans te geven dit op zijn manier te verwerken ook al is dat vaak heel moeilijk want mannen gaan hier vaak heel anders mee om. Ik merk dat mijn vriend na de miskraam vrij snel verder ging met zijn gewone dagelijkse leven, terwijl mijn wereld stil stond. En dat snapte ik niet... Bij de volgende zwangerschap bleef hij eerst vrij afstandig, en dat maakte mij boos, maar ik weet nu dat dat zijn manier was om met de angst om te gaan. Net nadat hij ons meisje had toegelaten in zijn hart liep het weer fout, en daar heeft hij het veel moeilijker mee, maar toch weer heel anders dan ik! Ik kan en wil niks doen, zou mezelf wegstoppen in een donker hoekje en wenen, vind nergens de kracht voor en hij neemt alles op zich en reageert zich af in zijn hobby...
Weet dat er in een volgende zwangerschap altijd een schaduw van angst over je zal hangen maar geniet toch van elk moment, want zelfs als het niet uitdraait zoals je had gehoopt zijn dat de momenten waar je met een warm gevoel op kan terug kijken! Ik ben doodsbang om het ooit nog eens te proberen maar tegelijk kan ik amper wachten om weer een leven in me te dragen en dan hopelijk een gezond kindje mee naar huis te kunnen nemen...
Veel sterkte en weet dat je nooit alleen staat!
Als je behoefte hebt om te praten mag je altijd reageren bij Lilly's verhaal of een privebericht sturen.
Veel liefs en succes voor de toekomst!
Sarah
-
MmeEva
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 9 januari 2013, 14:43
Hallo,
Heb een lastige dag vandaag. Wordt 30. Had altijd in mijn hoofd kinderen te hebben of toch tenminste zwanger te zijn voor mijn 30e. Weet dat het idioot is dat het maar een getal is, maar voor mij betekent het toch wat.
We zijn begin 2012 vol goede moed begonnen aan onze kinderwens en hebben sindsdien 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen achter de rug. De eerste doofde spontaan uit. Bij de 2e was een spoedoperatie nodig. Dat was behoorlijk ingrijpend, om 19u15 ziekenhuis binnen met de hoop een vruchtje te zien, om 20u45 onder narcose op de operatietafel om leeg geroofd te worden. Beide 'miskramen' hebben mij getekend. Heb in 2003 al een keer een miskraam gehad, maar dat was geen geplande zwangerschap en toen was er nog geen sterke kinderwens. Met 3 zwangerschappen zonder enig resultaat op ons palmares ben ik heel onzeker en ongelukkig geworden. Heb schrik voor de toekomst, ben ongeduldig, jaloers en soms onverdraagzaam. Herken mezelf niet meer. Heb sinds de operatie (nu een maand geleden), niet meer echt gelachen. Hoop dat het plezier ooit terug mijn leven in komt.
Gelukkig heb ik het beste ventje van de wereld. Jammer genoeg reageert de rest van mijn omgeving (zussen, ouders, ...) een pak minder begripvol. Natuurlijk weten ze niet hoe het voelt en denk niet dat ze het slecht bedoelen, maar is idd wraakroepend en heel erg kwetsend als ze je verdriet minimaliseren. Denk dat dat het moeilijkste is. Denk dat iedereen die verlies van een zwangerschap heeft moeten meemaken, weet dat dat een existentieel verlies is wat niet te bagataliseren valt. Dat je tijd nodig hebt om hierover te geraken en dat je hier echt heel triest en droevig van kan zijn.
Zou dan ook iedereen willen oproepen van begrip te hebben voor elkaars situatie. Iedereen's verhaal is erg en dit is geen enkel geval een wedstrijd. Van zodra je die positieve test krijgt, plan je een toekomst uit. En die baby maakt deel uit van die toekomst. Je verliest dus geen vruchtje maar een toekomst.
Los daarvan wil ik toch even zeggen: mama van Lily, wat een vreselijk verhaal. Mijn hartje bloedt bij het lezen ervan. Ik heb heel veel bewondering voor de manier waar je er mee om gaat. Duidelijk een moedige, sterke vrouw. Denk niet dat ik het zou aankunnen. Heel erg veel sterkte toegewenst. Voel met je mee.
Heb een lastige dag vandaag. Wordt 30. Had altijd in mijn hoofd kinderen te hebben of toch tenminste zwanger te zijn voor mijn 30e. Weet dat het idioot is dat het maar een getal is, maar voor mij betekent het toch wat.
We zijn begin 2012 vol goede moed begonnen aan onze kinderwens en hebben sindsdien 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen achter de rug. De eerste doofde spontaan uit. Bij de 2e was een spoedoperatie nodig. Dat was behoorlijk ingrijpend, om 19u15 ziekenhuis binnen met de hoop een vruchtje te zien, om 20u45 onder narcose op de operatietafel om leeg geroofd te worden. Beide 'miskramen' hebben mij getekend. Heb in 2003 al een keer een miskraam gehad, maar dat was geen geplande zwangerschap en toen was er nog geen sterke kinderwens. Met 3 zwangerschappen zonder enig resultaat op ons palmares ben ik heel onzeker en ongelukkig geworden. Heb schrik voor de toekomst, ben ongeduldig, jaloers en soms onverdraagzaam. Herken mezelf niet meer. Heb sinds de operatie (nu een maand geleden), niet meer echt gelachen. Hoop dat het plezier ooit terug mijn leven in komt.
Gelukkig heb ik het beste ventje van de wereld. Jammer genoeg reageert de rest van mijn omgeving (zussen, ouders, ...) een pak minder begripvol. Natuurlijk weten ze niet hoe het voelt en denk niet dat ze het slecht bedoelen, maar is idd wraakroepend en heel erg kwetsend als ze je verdriet minimaliseren. Denk dat dat het moeilijkste is. Denk dat iedereen die verlies van een zwangerschap heeft moeten meemaken, weet dat dat een existentieel verlies is wat niet te bagataliseren valt. Dat je tijd nodig hebt om hierover te geraken en dat je hier echt heel triest en droevig van kan zijn.
Zou dan ook iedereen willen oproepen van begrip te hebben voor elkaars situatie. Iedereen's verhaal is erg en dit is geen enkel geval een wedstrijd. Van zodra je die positieve test krijgt, plan je een toekomst uit. En die baby maakt deel uit van die toekomst. Je verliest dus geen vruchtje maar een toekomst.
Los daarvan wil ik toch even zeggen: mama van Lily, wat een vreselijk verhaal. Mijn hartje bloedt bij het lezen ervan. Ik heb heel veel bewondering voor de manier waar je er mee om gaat. Duidelijk een moedige, sterke vrouw. Denk niet dat ik het zou aankunnen. Heel erg veel sterkte toegewenst. Voel met je mee.
-
evapluquet
- Berichten: 183
- Lid geworden op: 26 maart 2012, 12:22
hei dames,ik wil hier ook even iets zeggen,ik weet niet of het op het juiste forum is,ik vond niet direct iets anders.
Het is een lang epistel dus sorry van op voorhand.
Even mijn verhaal doen: wij hebben eind 2010 en begin 2011 5 IUI'S gehad in St Lucas Brugge...,zonder resultaat,het probleem lag blijkbaar enkel bij mijn man,niet dus. Dan in april 2011 terecht gekomen bij dr Decleer: in juni heb ik dan een kijkoperatie gehad met resultaat:endometriose,verstopte eileiders en een septum (tussenschot) in mijn baarmoeder die bij een 2e operatie moest weggehaald worden dus IUI was al uitgesloten. In juli dan geopereerd aan mijn baarmoeder. Mijn ventje is ook geopereerd geweest,hij heeft te trage zwemmerkes en ze hebben een ader afgesloten in zijn ene teelbal wat wel geholpen heeft en resultaat heeft . In oktober 2011 mochten we,na een herstel van 3 maanden dan met onze 1ste poging IVF starten. Na onze 3e poging in maart konden we dan eindelijk zeggen (na 4 jaar proberen) dat we ZWANGER waren. In de eerste 3 maanden heb ik wat bloedingen gehad maar het vruchtje was sterk en is toch in het warme nestje gebleven.
Voor de rest van mijn ZS ging het goed,ons kindje kwam goed bij. In de laatste 2 maanden was mijn bloeddruk wat gestegen waar ik pillekes voor nam en er was wat verkalking op de placenta maar de baby voelde zich nog steeds goed. Ik was uitgerekend voor 28/12 maar 17/12 waren mijn vliezen gebroken... Wij naar het ZH en mijn gyn zei nog,ale we gaan je laten bevallen hé. Mijn man en ik keken nog naar mekaar van,ja eindelijk worden we mama en papa,na 4 jaar . Na 12u een harde arbeid te hebben was ie dan geboren,ons Jarneke,flinke jongen van 55cm en 3,400kg... maar het was helemaal niet goed. Hij ademde niet en zag helemaal grauw,ze hebben hem moeten reanimeren maar het was nog niet goed en hij had 0% hersenactiviteit. Ze hebben hem direct overgebracht naar het UZ in Gent waar ze zijn temp op 33gr gingen houden,dat is sinds 4 jaar een nieuwe techniek om de zwelling in de hersentjes te doen afnemen . Mijn placenta hebben ze ook weggedaan voor onderzoek en na
3 dagen wisten wij dat die voor 1/3 een infarct heeft opgelopen nog tijdens de zwangerschap, maar dan wel heel laat in de zwangerschap, want dat was echt niet te zien op echo's ofzo. hij was de dinsdagmorgen geboren en de zaterdag was er nog altijd 0% hersenactiviteit,terwijl de 1ste 48u cruciaal zijn. De maandag 24/12 gingen ze nog een hersenscan doen,maar daar zou er ook niet veel goeds uitkomen. Hij maakte om de zoveel tijd stuipjes, lag met massa's medicatie, morfine,...Hij had wel een sterk hartje dat klopte en dat moest ook zo zijn dat hij een sterk hartje had, anders was hij er zeker niet doorgeraakt, maar ja, da's geen troost. Het is een schrale troost, maar wij weten nu wat de oorzaak is van al deze ellende ;(;(;(;(;(;(;(...De zaterdag 22/12 is ons ventje dan gedoopt geweest op intensieve zorgen van het UZ Gent,hij heeft tenslotte een meter en peter. de koeling van ons ventje was inmiddels ook afgelopen en die dag na de doop, ging z'n koelingspakje uit. De scan was ook heel slecht nieuws,schade was niet te overzien. Jarneke ging zowel zwaar mentaal als motorisch gehandicapt zijn,het ventje ging ons nooit herkennen. We hebben dan van ons hart een steen gemaakt en ons verstand op 0 gezet en beslist om ons ventje te laten gaan .. Het zou voor hem geen leven zijn geweest en voor ons ook niet. Wij zijn in die week mentaal 10jaar ouder geworden. Hoe kon het dat zo'n perfecte baby geen kans maakte?... we hebben dan afscheid van hem genomen op 26/12,8 dagen na zijn geboorte.Het manneke heeft gevochten, maar we mochten ook niet te veel verwachten van hem... Afgelopen donderdag zijn we dan op gesprek geweest bij mijn gynea,die ook op de uitvaart op zaterdag 29/12 van Jarneke was wat we enorm appreciëren,ook nog een man met zijn hart op de juiste plaats zoals dr Decleer. Hij heeft nog eens met ons mijn dossier doorgenomen en de papieren van de monitor waar ik heel mijn arbeid aan gelegen heb. Hij zei dat ie niet kon geloven dat Jarne enkel door dat infarct er zo slecht is uitgekomen omdat de hartslag goed bleef tot op het einde...Dwz dat er wss in het laatste uur,of zelfs kwartier voor mijn bevalling iets gebeurd moet zijn... Ja,men denkt dan,hadden we dat niet beter gedaan of was er dat niet beter gebeurd..maar er was geen aanleiding die aangaf dat er KS moest uitgevoerd worden of zo... Makkelijk gezegd achteraf en nu blijven we nog met zoveel vragen over Mijn ventje en ik praten veel met elkaar en hebben veel steun van familie,vrienden,.. Ons verdriet is enorm, maar Jarne blijft voor altijd bij ons, wij blijven voor altijd de mama en de papa van Jarne...ook als er nog een kindje komt...en dat komt er zeker, wij zullen en moeten een broertje of zusje voor Jarneke hebben...Dus geven we niet op,wij starten terug met IVF in april.Wij zullen Jarne nooit vergeten en houden enorm van "ons sterretje" aan de toekomstige kinderhemel... ;(
Een kindje verliezen is een stuk van jezelf verliezen... hoe klein ze ook zijn,doodgeboren of een paar dagen geleefd hebben.. we hebben ze gedragen en houden we van hen en zullen ze nooit vergeten
...
Sorry voor zo'n lang epistel en bedankt dat ik mijn hart eens mocht luchten
Het is een lang epistel dus sorry van op voorhand.
Even mijn verhaal doen: wij hebben eind 2010 en begin 2011 5 IUI'S gehad in St Lucas Brugge...,zonder resultaat,het probleem lag blijkbaar enkel bij mijn man,niet dus. Dan in april 2011 terecht gekomen bij dr Decleer: in juni heb ik dan een kijkoperatie gehad met resultaat:endometriose,verstopte eileiders en een septum (tussenschot) in mijn baarmoeder die bij een 2e operatie moest weggehaald worden dus IUI was al uitgesloten. In juli dan geopereerd aan mijn baarmoeder. Mijn ventje is ook geopereerd geweest,hij heeft te trage zwemmerkes en ze hebben een ader afgesloten in zijn ene teelbal wat wel geholpen heeft en resultaat heeft . In oktober 2011 mochten we,na een herstel van 3 maanden dan met onze 1ste poging IVF starten. Na onze 3e poging in maart konden we dan eindelijk zeggen (na 4 jaar proberen) dat we ZWANGER waren. In de eerste 3 maanden heb ik wat bloedingen gehad maar het vruchtje was sterk en is toch in het warme nestje gebleven.
Voor de rest van mijn ZS ging het goed,ons kindje kwam goed bij. In de laatste 2 maanden was mijn bloeddruk wat gestegen waar ik pillekes voor nam en er was wat verkalking op de placenta maar de baby voelde zich nog steeds goed. Ik was uitgerekend voor 28/12 maar 17/12 waren mijn vliezen gebroken... Wij naar het ZH en mijn gyn zei nog,ale we gaan je laten bevallen hé. Mijn man en ik keken nog naar mekaar van,ja eindelijk worden we mama en papa,na 4 jaar . Na 12u een harde arbeid te hebben was ie dan geboren,ons Jarneke,flinke jongen van 55cm en 3,400kg... maar het was helemaal niet goed. Hij ademde niet en zag helemaal grauw,ze hebben hem moeten reanimeren maar het was nog niet goed en hij had 0% hersenactiviteit. Ze hebben hem direct overgebracht naar het UZ in Gent waar ze zijn temp op 33gr gingen houden,dat is sinds 4 jaar een nieuwe techniek om de zwelling in de hersentjes te doen afnemen . Mijn placenta hebben ze ook weggedaan voor onderzoek en na
3 dagen wisten wij dat die voor 1/3 een infarct heeft opgelopen nog tijdens de zwangerschap, maar dan wel heel laat in de zwangerschap, want dat was echt niet te zien op echo's ofzo. hij was de dinsdagmorgen geboren en de zaterdag was er nog altijd 0% hersenactiviteit,terwijl de 1ste 48u cruciaal zijn. De maandag 24/12 gingen ze nog een hersenscan doen,maar daar zou er ook niet veel goeds uitkomen. Hij maakte om de zoveel tijd stuipjes, lag met massa's medicatie, morfine,...Hij had wel een sterk hartje dat klopte en dat moest ook zo zijn dat hij een sterk hartje had, anders was hij er zeker niet doorgeraakt, maar ja, da's geen troost. Het is een schrale troost, maar wij weten nu wat de oorzaak is van al deze ellende ;(;(;(;(;(;(;(...De zaterdag 22/12 is ons ventje dan gedoopt geweest op intensieve zorgen van het UZ Gent,hij heeft tenslotte een meter en peter. de koeling van ons ventje was inmiddels ook afgelopen en die dag na de doop, ging z'n koelingspakje uit. De scan was ook heel slecht nieuws,schade was niet te overzien. Jarneke ging zowel zwaar mentaal als motorisch gehandicapt zijn,het ventje ging ons nooit herkennen. We hebben dan van ons hart een steen gemaakt en ons verstand op 0 gezet en beslist om ons ventje te laten gaan .. Het zou voor hem geen leven zijn geweest en voor ons ook niet. Wij zijn in die week mentaal 10jaar ouder geworden. Hoe kon het dat zo'n perfecte baby geen kans maakte?... we hebben dan afscheid van hem genomen op 26/12,8 dagen na zijn geboorte.Het manneke heeft gevochten, maar we mochten ook niet te veel verwachten van hem... Afgelopen donderdag zijn we dan op gesprek geweest bij mijn gynea,die ook op de uitvaart op zaterdag 29/12 van Jarneke was wat we enorm appreciëren,ook nog een man met zijn hart op de juiste plaats zoals dr Decleer. Hij heeft nog eens met ons mijn dossier doorgenomen en de papieren van de monitor waar ik heel mijn arbeid aan gelegen heb. Hij zei dat ie niet kon geloven dat Jarne enkel door dat infarct er zo slecht is uitgekomen omdat de hartslag goed bleef tot op het einde...Dwz dat er wss in het laatste uur,of zelfs kwartier voor mijn bevalling iets gebeurd moet zijn... Ja,men denkt dan,hadden we dat niet beter gedaan of was er dat niet beter gebeurd..maar er was geen aanleiding die aangaf dat er KS moest uitgevoerd worden of zo... Makkelijk gezegd achteraf en nu blijven we nog met zoveel vragen over Mijn ventje en ik praten veel met elkaar en hebben veel steun van familie,vrienden,.. Ons verdriet is enorm, maar Jarne blijft voor altijd bij ons, wij blijven voor altijd de mama en de papa van Jarne...ook als er nog een kindje komt...en dat komt er zeker, wij zullen en moeten een broertje of zusje voor Jarneke hebben...Dus geven we niet op,wij starten terug met IVF in april.Wij zullen Jarne nooit vergeten en houden enorm van "ons sterretje" aan de toekomstige kinderhemel... ;(
Een kindje verliezen is een stuk van jezelf verliezen... hoe klein ze ook zijn,doodgeboren of een paar dagen geleefd hebben.. we hebben ze gedragen en houden we van hen en zullen ze nooit vergeten
...Sorry voor zo'n lang epistel en bedankt dat ik mijn hart eens mocht luchten
-
Falouche
- Berichten: 145
- Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20
o Eva, ongelooflijk jullie verhaal. Dit was blijkbaar totaal onverwacht, zelfs voor de dokters. en hoe sterk het je lukt om je verhaal neer te schrijven om nog maar zo kort geleden te zijn.
Ik weet niet wat te zeggen, er zijn woorden die jullie verdriet kunnen bevatten, want jullie verdriet moet zo immens groot zijn. En hoe moeilijk die beslissing moet zijn om hem te laten gaan! Al weet je met je verstand wel dat dat het beste is voor hem en voor jullie, maar toch. Hoe zwaar allemaal.
Jarne heeft een warm plekje in jullie hart en dat zal altijd zo blijven.
Veel sterkte, want dit is ontzettend zwaar.
Ik weet niet wat te zeggen, er zijn woorden die jullie verdriet kunnen bevatten, want jullie verdriet moet zo immens groot zijn. En hoe moeilijk die beslissing moet zijn om hem te laten gaan! Al weet je met je verstand wel dat dat het beste is voor hem en voor jullie, maar toch. Hoe zwaar allemaal.
Jarne heeft een warm plekje in jullie hart en dat zal altijd zo blijven.
Veel sterkte, want dit is ontzettend zwaar.
-
Falouche
- Berichten: 145
- Lid geworden op: 15 november 2011, 14:20
en alle anderen die hier onlangs hun verhaal neerschreven, jullie verhaal lees ik nu pas. pff 't is toch allemaal verschrikkelijk dat mensen zoiets moeten meemaken. Elk verhaal is anders, maar elk verhaal tekent de personen die ze meemaken. Veel sterkte aan julie allemaal, en hopelijk brengt 2013 veel goeds voor ons allen.
-
evapluquet
- Berichten: 183
- Lid geworden op: 26 maart 2012, 12:22
een maandje geleden lag ik aan de monitor,mijn vliezen waren gebroken... ons 'broertje' ging nu bijna bij ons zijn,eindelijk echt mama en papa worden...
Alleen... ons broertje is nu niet bij ons,toch fysisch niet.
maar hij zal altijd in ons hart en gedachten zijn,voor altijd...
Ze zeggen dat we niet meer mogen terugdenken maar vandaag is dat toch moeilijk hoor.
Elk moment van een maand geleden beleef ik vandaag opnieuw...
Alleen... ons broertje is nu niet bij ons,toch fysisch niet.
maar hij zal altijd in ons hart en gedachten zijn,voor altijd...
Ze zeggen dat we niet meer mogen terugdenken maar vandaag is dat toch moeilijk hoor.
Elk moment van een maand geleden beleef ik vandaag opnieuw...
-
sterretjes
- Berichten: 57
- Lid geworden op: 23 augustus 2012, 14:02
-
astrid20
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 26 september 2012, 14:26
-
evapluquet
- Berichten: 183
- Lid geworden op: 26 maart 2012, 12:22
-
astrid20
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 26 september 2012, 14:26
Hey eva en alle andere vrouwen hier.
Inderdaad ik ben zwanger. Ik weet dat dit niet leuk isvoor sommige om dit te horen maar ik ben echt bang... heb mijn test een paar weken geleden gedaan en ben nu de moed aan het bijeenrapen om over een uur naar de dokter te gaan en bloed te laten trekken.
de gyn zegt dat ik dan 48 uur later terug bloed moet laten trekken bij de dokter om te zien of de hcg dan de goede kant op gaat.
ik ben zooooo zenuwachtig voor donderdag en ik haat dat dit ooit gebeurd is omdat ik nu voel da ik niet kan genieten !! maar ja alles gebeurt voor een reden denk ik altijd, alleen weet ik echt niet wat die reden zou kunnen zijn dat wij als vrouw zoveel pijn moeten doorstaan. de 1 al meer dan de ander.
Inderdaad ik ben zwanger. Ik weet dat dit niet leuk isvoor sommige om dit te horen maar ik ben echt bang... heb mijn test een paar weken geleden gedaan en ben nu de moed aan het bijeenrapen om over een uur naar de dokter te gaan en bloed te laten trekken.
de gyn zegt dat ik dan 48 uur later terug bloed moet laten trekken bij de dokter om te zien of de hcg dan de goede kant op gaat.
ik ben zooooo zenuwachtig voor donderdag en ik haat dat dit ooit gebeurd is omdat ik nu voel da ik niet kan genieten !! maar ja alles gebeurt voor een reden denk ik altijd, alleen weet ik echt niet wat die reden zou kunnen zijn dat wij als vrouw zoveel pijn moeten doorstaan. de 1 al meer dan de ander.
-
Elske1980
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 7 januari 2013, 20:08
Hey Astrid,
Hoe is het nu met je ? Weet je al iets meer ? Zou heel goed nieuws zijn...
Positief blijven hé meid, dat is ook heel belangrijk. Maar ik begrijp je volkomen. Heb zelf 3 miskramen gehad en wordt ook elke keer banger en banger. Maar probeer ervan te genieten. geen stress is beter voor de baby xxx
Hoe is het nu met je ? Weet je al iets meer ? Zou heel goed nieuws zijn...
Positief blijven hé meid, dat is ook heel belangrijk. Maar ik begrijp je volkomen. Heb zelf 3 miskramen gehad en wordt ook elke keer banger en banger. Maar probeer ervan te genieten. geen stress is beter voor de baby xxx
-
astrid20
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 26 september 2012, 14:26
hallo elske
heb dinsdag en donderdag bloed laten trekken en was zoooo nerveus om het resultaat.
vriend kon niet weg van het werk dus stond ik er alleen voor om mijn angsten onder ogen te zien.
Maar hcg zag er goed uit en ben rond de 7-8 weken.
ben heel heel blij en heel heel bang....
ik weet dat ik moet proberen te genieten maar kan nog niet genieten.
elke dag dat ik niet bloed ben ik zo zo blij !! maar elke ochtend denk ik ... please laat het vandaag ook in orde zijn... ik ben echt wel zeker dat een zwangerschap niet zo onzeker zou moeten verlopen en dat elke vrouw er recht op heeft om ervan te genieten. maar de realiteit is natuurlijk anders.
hoe gaat het met jou? 3x een mk is niet niks en wat ben jij sterk !! ben je nog aan het proberen? veel succes en ik duim mee voor je dat alles perfect verloopt wanneer je zwanger bent.
heb dinsdag en donderdag bloed laten trekken en was zoooo nerveus om het resultaat.
vriend kon niet weg van het werk dus stond ik er alleen voor om mijn angsten onder ogen te zien.
Maar hcg zag er goed uit en ben rond de 7-8 weken.
ben heel heel blij en heel heel bang....
ik weet dat ik moet proberen te genieten maar kan nog niet genieten.
elke dag dat ik niet bloed ben ik zo zo blij !! maar elke ochtend denk ik ... please laat het vandaag ook in orde zijn... ik ben echt wel zeker dat een zwangerschap niet zo onzeker zou moeten verlopen en dat elke vrouw er recht op heeft om ervan te genieten. maar de realiteit is natuurlijk anders.
hoe gaat het met jou? 3x een mk is niet niks en wat ben jij sterk !! ben je nog aan het proberen? veel succes en ik duim mee voor je dat alles perfect verloopt wanneer je zwanger bent.
-
Elske1980
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 7 januari 2013, 20:08
Ja nog steeds aan het proberen. We blijven er voor gaan 
dat gaat de ene dag al wat beter dan de andere. Ben nu ook bezig met acupunctuur . Ik word daar wel rustig van en het helpt tegen de stress. Maar ik hou m'n hart al vast tegen de volgende keer dat het zover is...Is allemaal maar menselijk zeker ? Blijf dat goed doen in ieder geval!
dat gaat de ene dag al wat beter dan de andere. Ben nu ook bezig met acupunctuur . Ik word daar wel rustig van en het helpt tegen de stress. Maar ik hou m'n hart al vast tegen de volgende keer dat het zover is...Is allemaal maar menselijk zeker ? Blijf dat goed doen in ieder geval!Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten