vermoeidheid na miskraam

IVF Forum
Plaats reactie
lucy1982
Berichten: 103
Lid geworden op: 28 februari 2012, 16:05

vermoeidheid na miskraam

Bericht door lucy1982 » 7 februari 2013, 11:03

hey,
zoals het topic zegt, ben ik op zoek naar tips of mensen die vermoeidheid herkennen na een miskraam...

kort mijn verhaal:
2010 pilstop
2011 5xiui
2012 1xiui en 1xivf

09/2012 zwanger maar laag hcg
10/2012 miskraam op 8w
beslissing samen met arts om via cytotec vruchtje te laten afkomen
12/2013 hcg <8 (dus mk weg?!)
start medicatie voor tp cryo
01/2013 echo voor tp cryo = ??? fybroom?
hysteroscopie wijst uit overblijfsel miskraam
week nadien: curretage

intussen drie weken verder en ik ben nog altijd doodmoe, ik voel me zo schuldig in mijn omgeving als ik erover zaag en klaag en denk dan "zou het door dit winterweer komen" of ben ik werklijk uitgeput door het vruchtje dat zo lang in mijn lichaam heeft gezeten... Ik zie er niet uit, heb wallen van jewelste onder mijn ogen, ik heb de fut niet om één keertje per te gaan sporten...
en dan die mallemolen in mijn hoofd: lukt het ons ooit om een ukje ter wereld te brengen, dat doet er waarschijnlijk ook geen deugd aan.
Bedankt voor jullie luisterend oor!!!

liefs, Lucy

avangomp
Berichten: 143
Lid geworden op: 6 september 2012, 13:47

Re: vermoeidheid na miskraam

Bericht door avangomp » 7 februari 2013, 11:28

lucy1982 schreef:hey,
zoals het topic zegt, ben ik op zoek naar tips of mensen die vermoeidheid herkennen na een miskraam...

kort mijn verhaal:
2010 pilstop
2011 5xiui
2012 1xiui en 1xivf

09/2012 zwanger maar laag hcg
10/2012 miskraam op 8w
beslissing samen met arts om via cytotec vruchtje te laten afkomen
12/2013 hcg <8 (dus mk weg?!)
start medicatie voor tp cryo
01/2013 echo voor tp cryo = ??? fybroom?
hysteroscopie wijst uit overblijfsel miskraam
week nadien: curretage

intussen drie weken verder en ik ben nog altijd doodmoe, ik voel me zo schuldig in mijn omgeving als ik erover zaag en klaag en denk dan "zou het door dit winterweer komen" of ben ik werklijk uitgeput door het vruchtje dat zo lang in mijn lichaam heeft gezeten... Ik zie er niet uit, heb wallen van jewelste onder mijn ogen, ik heb de fut niet om één keertje per te gaan sporten...
en dan die mallemolen in mijn hoofd: lukt het ons ooit om een ukje ter wereld te brengen, dat doet er waarschijnlijk ook geen deugd aan.
Bedankt voor jullie luisterend oor!!!

liefs, Lucy
Hey Lucy,

Heb zelf ook een miskraam en BBZ gehad en bij mij heeft het ook een hele tijd geduurd hoor die vermoeidheid. Je lichaam heeft heel wat moeten doorstaan en het duurt wel even vooraleer dit hersteld heeft!
Een gouden raad gun jezelf en je lichaam de nodige tijd en rust om dit allemaal te verwerken!

Groetjes Ann

zorgje
Berichten: 303
Lid geworden op: 24 november 2011, 21:40

Bericht door zorgje » 7 februari 2013, 11:29

Hey Lucy,

Jij hebt ook al het een en ander meegemaakt. Ik denk door de verwerking van je miskraam en de hele medische mallemolen, eigenlijk heel het emotionele en fysieke aspecten hiervan dat dat echt niet te onderschatten is wat dat allemaal van je lichaam vraagt... Vandaar dat je je ook zo moe KAN voelen denk ik, want het is een heel proces van verwerken en doorgaan. Maar ik zou zeker ook eens langs huisarts ofzo gaan om je bloed eens te laten nazien want het kan ook zijn door de miskraam en curretage dat je misschien toch veel bloed verloren hebt en dat je daardoor een ijzer tekort hebt waardoor je je ook heel moe kan voelen. En de mediciatie van de ivf vraagt ook nog eens wat van je lichaam. Dus het kan zijn dat je zowel het emotionele als het fysieke je lichaam zo uitputten, ik zou er in ierder geval eens mee langs een arts gaan hoor, kan nooit geen kwaad hé en dan weet je wat je er aan kan doen hé.
Ik hoop dat je je snel veel beter gaat voelen... Heel veel sterkte en het valt echt niet mee wat je allemaal al hebt moeten doorstaan hé. Dikke knuffel

Groetjes
Zorgje

lucy1982
Berichten: 103
Lid geworden op: 28 februari 2012, 16:05

Bericht door lucy1982 » 7 februari 2013, 11:39

Bedankt voor jullie reacties! Ik heb zowaar tranen in mijn ogen! Hoe stom he! :oops: Zo moe ben ik... Ik zou huilen gewoon omdat ik me zo graag gelukkig wil voelen, vol energie, een jonge vrouw die een fijn gezinnetje heeft... Maar ik voel me zo moe, ik voel me down, hoewel ik er zo naar verlang me gelukkig te voelen en happy te zijn. Ik wil me niet laten gaan, maar hebben jullie het ook zo moeilijk om steevast weer nieuwe moed te vinden om door te gaan? Zoals je zegt, dat psychologische, dat is zwaar he. En ik had me helemaal voorbereid op die tp en dan bleek dat daar nog een stukje mk zat! teleurgesteld dat ik was...!
Bedankt, ik moet misschien idd nog langer dan een half jaar toelaten dat mijn lichaam en geest vermoeid zijn van het hele gebeuren. Ik had een bloedname laten doen, maar buiten het ijzertekort alles ok. En daarvoor neem ik reeds enige tijd ijzertabletjs.

avangomp
Berichten: 143
Lid geworden op: 6 september 2012, 13:47

Bericht door avangomp » 7 februari 2013, 12:05

lucy1982 schreef:Bedankt voor jullie reacties! Ik heb zowaar tranen in mijn ogen! Hoe stom he! :oops: Zo moe ben ik... Ik zou huilen gewoon omdat ik me zo graag gelukkig wil voelen, vol energie, een jonge vrouw die een fijn gezinnetje heeft... Maar ik voel me zo moe, ik voel me down, hoewel ik er zo naar verlang me gelukkig te voelen en happy te zijn. Ik wil me niet laten gaan, maar hebben jullie het ook zo moeilijk om steevast weer nieuwe moed te vinden om door te gaan? Zoals je zegt, dat psychologische, dat is zwaar he. En ik had me helemaal voorbereid op die tp en dan bleek dat daar nog een stukje mk zat! teleurgesteld dat ik was...!
Bedankt, ik moet misschien idd nog langer dan een half jaar toelaten dat mijn lichaam en geest vermoeid zijn van het hele gebeuren. Ik had een bloedname laten doen, maar buiten het ijzertekort alles ok. En daarvoor neem ik reeds enige tijd ijzertabletjs.
Telkens als wij een nieuwe tegenslag moeten verwerken wordt het moeilijker en moeilijker voor mij. Ik zit momenteel zelf thuis omdat ik dinsdag te horen kreeg dat onze 2de IVF poging mislukt is. Emotioneel is idd het zwaarste van heel het gebeuren en je kan uiteindelijk maar bij weinig mensen terecht die je echt begrijpen wat je voelt. Iedereen is wel begripvol maar als je het zelf niet mee maakt weet je niet wat het allemaal teweeg brengt. En geloof me een hele boel. Ikzelf zit met serieuze schuld gevoel tegenover mijn partner al vind hij dat het voor niks nodig is.
Ik ben zelf bang dat ik nooit onze liefde kan bezegelen met een zoon of dochter. Al goed dat ik hier op deze site wat steun en begrip kan vinden. Doet voor mij zeer veel.

Veel sterkte en hou de moed erin al is dat soms zeer moeilijk!
Dikke knuffel
Ann

zorgje
Berichten: 303
Lid geworden op: 24 november 2011, 21:40

Bericht door zorgje » 7 februari 2013, 13:16

Maar meisje toch, ikzelf heb ook een miskraam gehad waardoor ik ook niet direct terug mocht starten, waardoor dat stomme wachten ook altijd hé. De miskraam op zich valt echt niet mee om verwerken, je hebt zo lang op een zwangerschap gehoopt en dan is het eindelijk gelukt en dan krijg je weer die pech... en dan weer de pech om te moeten wachten... Het is echt heel wat om te verwerken, neem je tijd hiervoor want ik denk dat het nu eerst belangrijk is om jezelf terug wat beter te voelen, en 100% gaat dat nooit meer echt zijn tot je een baby'tje hebt denk ik, want dat gemis blijft. Maar je moet toch eerst eventjes tijd voor jezelf maken alles een plaatsje geven, misschien is een maandje al genoeg, misschien heb je iets langer nodig, dat is voor iedereen persoonlijk.

Het ijzertekort speelt dan waarschijnlijk ook nog wat mee waardoor je je rot voelt want dit kan toch een tijdje duren voor het terug op peil is in je bloed ondanks de pilletjes. Al zal het emotionele hier wel de belangrijkste rol spelen hé...

Als er iets is kan je hier altijd terecht hé meisje.

Heel veel sterkte

Groetjes
Zorgje

lucy1982
Berichten: 103
Lid geworden op: 28 februari 2012, 16:05

Bericht door lucy1982 » 7 februari 2013, 14:57

Wat jammer Ann dat het bij jou ook niet gelukt is... Weer een teleurstelling, alle hoop die in elkaar zakt. Je kijkt er naar uit, probeert jezelf te beschermen door niet al te enthousiast te zijn en braaf af te wachten, maar het moment dat je dan hoort dat het toch niet gelukt is: HARDE DOBBER! Elke keer opnieuw.
't Is waar, zorgje, dat gemis blijft tot het moment dat er een kindje is... we koesteren allemaal dezelfde droom en het is wel zo dat we hier op het meeste begrip kunnen rekenen.
Ik zal mijn vermoeidheid nog even moeten ondergaan, al zal het ook niet eenvoudig zijn als de heropstart van de medicatie er ook nog eens bij komt kijken. Ik troost me nu even met de gedachte dat mijn lichaam momenteel even hormoonvrij mag zijn... veel liefs

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 23 gasten