Wanneer hak je de knoop door?

Plaats reactie
Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Wanneer hak je de knoop door?

Bericht door Nessatje » 8 april 2013, 7:43

Hallo iedereen,

Wij hebben inmiddels 6 ICSI - pogingen achter de rug en ook de laatste poging is op niets uitgedraaid.

We blijven achter met heel veel vragen maar geen antwoorden.
Wat moeten we nu doen?
- Nog een poging ondernemen? En wat als die dan ook niet lukt? Hoe weet je of je 'genoeg' geprobeerd hebt? Zodat je achteraf geen spijt of twijfels krijgt?
- Stoppen en ons leven inrichten zonder kinderen? Maar hoe doe je dat als je al van kleinsaf droomt van een gezin met kinderen?
- Of is adoptie voor ons de juiste keuze?

Hoe weet je in godsnaam wanneer je de juiste keuze maakt? Zo bang om verkeerde beslissingen te nemen die we ons achteraf gaan beklagen.
Hoe kom je op het punt dat je samen weet wat je wilt?


Bedankt voor jullie luisterend oor en de raad!

Pinguin
Berichten: 14
Lid geworden op: 25 april 2012, 17:01

Bericht door Pinguin » 10 april 2013, 14:13

Dag Nessatje,

Ik wou echt dat ik je kon helpen. Dat ik je een sluitend antwoord kon geven, of een hulpmiddel waardoor die knoop makkelijker door te hakken is. Maar dat kan ik helaas niet.
Ik kan je wel een hart onder de riem steken door je te laten weten dat je niet alleen bent. Ik leef met je mee en ik weet wat er door je heen gaat. Ik zit in ongeveer dezelde situatie: ik moet een keuze maken tussen opties die ik niet wil, en de enige optie die ik wél wil, de weg die ik wil bewandelen, ligt niet meer voor me open.
Heel moeilijk.
Heel pijnlijk.

Maar we moeten erdoor, meid! Blijf dus moed vinden, blijf genieten van de kleine dingen (hoe moeilijk dat soms ook is) en heb vertrouwen dat je leven terug mooi wordt, welke keuze je ook neemt.

Ik wens je veel sterkte toe!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 10 april 2013, 16:31

Dankjewel Pinguin voor je antwoord.
Ik zal je berichtje de komende tijd wel meer lezen, als ik even nood heb aan een hart onder de riem.

We komen er wel... Waar, hoe en wanneer dat zijn nog vele vraagtekens.

Veel goeie moed voor jou ook!

Mjg20
Berichten: 7
Lid geworden op: 9 mei 2013, 23:52

Bericht door Mjg20 » 10 mei 2013, 0:19

Hallo Nessatje,

heel herkenbaar. Wij hebben na 6icsi pogingen ons ook moeten neerleggen bij het feit dat op deze manier zwanger worden niet gaat lukken. We zijn aan het denken over eiceldonatie. Ene moment denk ik wat mooi kom maar, doen we, andere momenten ben ik zo boos dat het gewoon niet kan.
Ik probeer een balans te vinden tussen dingen te doen die ik leuk vind, werk, vriendinnen, ook met kinderen en af en toe mijzelf toe te staan om boos en verdrietig te zijn, te huilen en met een dekentje op de bank te liggen. soms wil ik op een dag alles tegelijk. Ik merk dat er over praten helpt, maar ook dat men het steeds meer normaal vind dat je geen kinderen hebt. Voor mij zijn er momenten dat alles wat ik zie, hoor ik link aan (niet) zwanger zijn.. en volgens mij alleen maar dikke buiken en huilende kinderen tegen kom als ik op pad ben. Andere kant genieten we soms van het uitslapen en wijntje en makkelijk op pad kunnen wat je minder kan met een kindje (relativeren heet dat :shock: , of jezelf voor de gek houden) Ik werk met kinderen, of met gezinnen waar ik opvoedadvies geef, goede job gekozen dus. Pff soms echt lastig, maar meestal ook heel leuk en leid mij echt af.
Nou heel verhaal, geen idee of je er wat aan hebt,... maar je staat niet alleen in je verdriet. Blijf delen met anderen, alleen jij kan aangeven wat je nodig hebt, en hopelijk ook mooie momenten met je partner.
En pinguin, wat een mooie manier hoe je het omschrijft en ook veel sterkte!
Liefs Mjg

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 10 mei 2013, 19:40

wij hebben besloten om na 6 ICSI's te stoppen. Daar waren ook al 2 pogingen met eiceldonatie bij. reeds bij de vierde keer had ik een slecht gevoel, het ziekenhuis 'probeert' maar vanalles, maar diep in mij voelde ik dat de kans wel heel klein was. We hebben toch die 6 pogingen gedaan, om later geen spijt te krijgen. En nu was het een logisch moment om te stoppen. ook financieel was het zwaar aan het worden: de laatste twee pogingen met eiceldonatie kostten 3000 euro per keer uit onze eigen zak. Als we nu verder zouden doen, zonder terugbetaling, dan kwam dat op 5000 euro. Al onze vrije tijd, en centjes gingen naar de behandelingen. we willen nu toch ook nog wat van het leven genieten, en van elkaar, en we proberen gelukkig te zijn met wat we wel hebben, een goede relatie, doen wat we willen...wat niet wil zeggen dat het makkelijk is!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 20 mei 2013, 11:46

@ Mjg20:
zo herkenbaar wat je schrijft. Net of ik het zelf geschreven heb. Die gevoelens die zo kunnen verschillen ene moment buiten andere. Emotionele rollercoaster... Ongelooflijk vermoeiend wel.
En inderdaad, soms is er eens een moment waarop we denken: ach weet je, dan doen we dit of dat. Maar even daarop komt de angst en paniek terug naar boven.

Het verdriet dat er komt bij kijken, wordt echt niet erkend. Vind dat enorm lastig. Je mag van je omgeving gewoon niet meer triest zijn. Het is nu "AL" een maand geleden die laatste poging dus: niet meer over zagen nu, gewoon verder doen.
Zo werkt het natuurlijk niet. Zou er soms hele dagen over willen praten. Eens kunnen uithuilen, gewoon iemand die luistert en erkent dat het inderdaad verdomd hard is. Maar er wordt verwacht dat we ons sterk houden. Sta zelf ook bij kinderen, in het onderwijs. Zo confronterend wel... En momenteel heb ik het er enorm lastig mee.

Beslissingen nemen die we niet willen nemen. Verder doen of niet, adoptie of kinderloos. Ene moment denk je het te weten en de volgende moment twijfel je en sla je tilt.

We slaan er ons wel doorheen, hoe dan ook.
Bedankt om je verhaal te delen, het gevoel er niet alleen voor te staan is al een steun op zich!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 20 mei 2013, 11:48

myrthevl schreef:wij hebben besloten om na 6 ICSI's te stoppen. Daar waren ook al 2 pogingen met eiceldonatie bij. reeds bij de vierde keer had ik een slecht gevoel, het ziekenhuis 'probeert' maar vanalles, maar diep in mij voelde ik dat de kans wel heel klein was. We hebben toch die 6 pogingen gedaan, om later geen spijt te krijgen. En nu was het een logisch moment om te stoppen. ook financieel was het zwaar aan het worden: de laatste twee pogingen met eiceldonatie kostten 3000 euro per keer uit onze eigen zak. Als we nu verder zouden doen, zonder terugbetaling, dan kwam dat op 5000 euro. Al onze vrije tijd, en centjes gingen naar de behandelingen. we willen nu toch ook nog wat van het leven genieten, en van elkaar, en we proberen gelukkig te zijn met wat we wel hebben, een goede relatie, doen wat we willen...wat niet wil zeggen dat het makkelijk is!
Wat moedig dat jullie die knoop hebben doorgehakt.
Hier zijn we er nog niet helemaal aan uit.
En het is inderdaad niet zo omdat jullie er nu een stop achter zetten dat hte is alsof het jullie eigen keuze is. Het maakt het niet makkelijker.
Ik hoop dat jullie steun hebben aan mekaar en misschien ook uit de omgeving. Lucht je hart hier maar als je er nood aan hebt.
Het ene moment is het andere niet en het kan soms verdomd hard zijn.

Veel sterkte!

Floke

Bericht door Floke » 24 mei 2013, 15:32

Misschien voor velen niet zo herkenbaar, maar toch graag jullie mening.
Stel dat het financiële aspect niet meespeelt, dat een poging meer of minder gewoon kan betaald worden, zonder probleem. Wat dan??
Want voor velen is dat wel het punt waarop het vastloopt, de terugbetaalde pogingen zijn op...
Als de financiële barrière wegvalt, zou dat je beslissing om te stoppen erg beïnvloeden?
6 pogingen wordt meestal omschreven als de mentale grens, maar volgens mij hangt die grens samen met de centjes.

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 24 mei 2013, 20:02

@ Floke:
Daar ben je toch mis hoor.
Wij hebben onze terugbetaalde pogingen gehad.
Het feit dat wij twijfelen voor een 7de poging heeft echt niks met geld te maken.
We kunnen fincancieel een 7de poging perfect betalen.
Onze twijfel komt echt wel mentaal, fysiek.
Want wat als het weer niet lukt... Wat mer opnieuw teleurstelling. Wat met ons leven dat al jaren op 'stop'.
Ach, heb eigenlijk de energie niet om het allemaal opnieuw te zeggen.

Vind dat je toch even moet nadenken voor je zo'n dingen neerschrijft.
Ons schuldgevoel speelt ons zo al enorm parten.
Want als we nu beslissen om te stoppen, dan wordt het bekeken alsof het onze eigen schuld is dat we geen kindje hebben.
Maar als het komt omdat je het financieel niet aankan dan wodt het wel begrepen door omgeving.
Heb dus helemaal geen fijn gevoel bij je bericht..

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 26 mei 2013, 11:31

Het financiële aspect is bij ons niet echt doorslaggevend geweest. Als we het echt willen, dan kunnen we dat oplossen: lenen bij familie, een bijbaan,...Het is eerder een combinatie van factoren en vooral het feit dat ik er niet meer in geloof: de dokters weten niet juist wat er scheelt, dus kunnen ze ook niet echt een gerichte behandeling voorstellen. Ik heb nog evenveel 'kans' als in het begin, namelijk de officiële cijfers, maar wat is de waarde daarvan in zoiets onzekers als IVF? Ik ben 34 jaar, en we zijn 6 jaar bezig. Ik wil gewoon niet nog eens 6 jaar leven met die onzekerheid en al onze energie (en ja ook centjes) daarin stoppen, terwijl het leven passeert. het is ontzettend moeilijk, we zitten middenin de babyfase, ik heb nog elke dag het gevoel dat ik mijn man (en mezelf) tekort doe (want kinderen is eigenlijk zijn enige wens in het leven), maar we kunnen nu de situatie niet veranderen. Behandelingen brengen naast verdriet veel stress en onzekerheid mee. Het was voor ons niet meer leefbaar omdat na al die jaren nog verder vol te houden op die manier.

myrthevl
Berichten: 89
Lid geworden op: 14 april 2009, 8:34

Bericht door myrthevl » 26 mei 2013, 14:57

Nessatje, ik snap wat je bedoelt met wat de andere denken. zeker toen we stopten met het adoptieverhaal, hadden we soms ook het gevoel dat mensen dachten: zie, zo graag zal ze dan wel geen kinderen willen. (of hier op het forum heb ik soms ook het gevoel dat men dat denkt). Maar het is niet omdat ik rationeel daarover probeer te denken, dat het geen pijn doet of dat ik het niet anders wil. ik heb geen kinderen omdat de natuur niet mee wil, punt. en dat ik niet ten koste van alles blijf proberen, verandert daar niets aan. Probeer je de niet teveel aan te trekken van de rest, want 90% van de mensen weet gewoon niet hoe het is!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 26 mei 2013, 16:46

@ myrthevl: nja, zo is het inderdaad wel.
We hebben hier niet voor gekozen. Eigenlijk vanaf het moment dat je het verdict hoort dat je op natuurlijke manier geen kinderen kan krijgen, heeft de natuur voor jou beslist.
En dan stap je in die behandelingen omdat je op dat moment niet kan aanvaarden dat het zo is.
Maar dan, komt er toch een dag, dat je na een lange weg, beetje bij beetje aanvoelt en inziet dat het niet leefbaar is om zo te blijven doorgaan.
Maar hoe je het draait of keert, de natuur heeft voor ons beslist. Snap wat je bedoelt met het gevoel te hebben dat je je man en jezelf tekort doet. Heb ik ook, ene moment meer dan andere, maar schuldgevoel kan soms venijnig de kop op steken.

Hmm, met adoptieverhaal. Wij starten dit jaar met cursus, maar niet veel mensen zijn daarvan op de hoogte. Gewoon, omdat we met behandelingen al meer hebben moeten delen dan ons lief was maar ook omdat ik geen reacties wil als: ach kijk, dan hebben jullie toch nog een kindje, waar zaag en klaag je dan nog over. Probleem opgelost. Terwijl het totaal zo niet is.

Ik doe mijn best om me er niet te veel van aan te trekken, maar lukt me momenteel niet zo goed :wink:

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten