Mijn verhaal, even mijn hart luchten

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Mijn verhaal, even mijn hart luchten

Bericht door xxmirxx » 24 mei 2013, 11:50

... ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar ik wil nu gewoon even mijn hart luchten...

Mijn man en ik kennen elkaar al ontzettend lang. Sinds enkele jaren zijn we pas op de hoogte wat we voor elkaar voelen. Ik had destijds een relatie met een ander, hij ook. Hij had al twee kinderen met die ander, maar hij kon zijn gevoelens voor mij niet meer onder stoelen of banken steken.
Het onvermijdelijke was gebeurd, zijn relatie ging destijds uit, mijn relatie ging uit. We besloten te gaan samenwonen.
Na een poos hebben we onze liefde bezegeld met een huwelijk.
Hij is altijd op de hoogte geweest van mijn kinderwens en hij heeft absoluut geen bezwaar tegen nog een kindje. Het leek hem juist geweldig weer 'full-time' papa te zijn.
Na een poos besloten we om voor onze kinderwens te gaan. De tijd verstreek.... maand na maand had ik gewoon een 'rode' week (om het zo maar even netjes uit te drukken). In die periode hebben we heel internet afgezocht naar allerlei tips die een zwangerschap zouden kunnen voorspoedigen. Helaas heeft dat niet mogen baten. Na één jaar 'oefenen' zijn we doorverwezen naar het ziekenhuis.
Na diverse consulten en onderzoeken bij mij (omdat hij al kinderen had) leek alles oké te zijn.
Toen echter zijn zaad werd onderzocht bleek na een ontzettend verveld consult met een andere arts dat hij waarschijnlijk nooit kinderen zal kunnen krijgen. Hij had namelijk 0 zaad. Die arts was echter niet op de hoogte dat hij uit een vorige relatie al kinderen heeft.
Dit heeft zo hoog opgespeeld dat we voor zijn huidige kinderen DNA testen hebben gedaan. En Gelukkig(!!!) bleken het toch gewoon zijn kinderen te zijn.
Na wat heen en weer ge-emmer met het ziekenhuis is er toch nog een zaadonderzoek gedaan. Dat zag er al ietsje positiever uit. Met de nadruk op IETSJE. Er was een minimum aan levend zaad aangetroffen. Maar we kregen op ons hart gedrukt dat hij verder onderzocht mocht worden. En zijn huidige kinderen werden naar het land der vraagtekens gestuurd.
Natuurlijk hadden wij duizenden vragen, maar op geen een van de vragen konden zij (natuurlijk) een gedegen wetenschappelijk verantwoord antwoord geven.
We zijn naar een ander ziekenhuis doorgestuurd voor IVF of ICSI.

Maar mijn man heeft een ontzettende angst voor alles wat met prikken/onderzoeken en weet ik het wat te maken heeft.
'Het' te moeten doen in een potje was ook een mega drempel voor hem (en ging ontzettend moeilijk, ehmm ja ik was daarbij, zelfs dat hielp nauwelijks).

We hebben ons ingelezen in wat IVF inhoudt, wat het überhaupt betekend als je doorgaat in het hele proces.

We hebben er vele gesrpekken over gevoerd en geprobeerd om het zo nuchter mogelijk te bekijken. Omdat we beide nu eenmaal vrij nuchter in elkaar steken. En mij dat voornamelijk op de been houdt.

Waar we beide zo ontzettend bang voor zijn is de impact die het zal hebben als we verder gaan.
Vooral op emotioneel gebied. Wat we beide persé niet willen is dat onze relatie er onderdoor zou kunnen gaan. En ook zijn er nog twee andere kinderen die regematig bij ons verblijven waar we ook rekening mee moeten houden (we kunnen niet te pas en te onpas naar het ziekenhuis). En dan nog ons werk, wat je ook niet zomaar aan de kant kan schuiven... We staan beide voor de klas, we kunnen niet ineens zomaar een uurtje weg voor een onderzoek o.i.d. als dat past in de cyclus.

Op basis daarvan hebben we een half jaar geleden samen besloten om niet verder te gaan met onderzoeken in het ziekenhuis.
Ergens blijft er altijd die hoop dat er ooit spontaan een zwangerschap zal ontstaan. Terwijl ik tegelijkertijd die hoop de grond in probeer te drukken.

Ik ben in het ziekenhuis ook niet verder onderzocht. Alleen mijn hormonen zijn getest op de 3e dag van mijn cyclus en er is een echo geweest van mijn baarmoeder/eitjes/eierstokken.
Dus wie weet kan er bij mij ook nog iets zijn waardoor het niet lukt, ik wil het niet volledig op mijn man afschuiven.

Maar....
...inmiddels heb ik een nepglimlach op mijn gezicht als mijn vrienden vertellen dat ze zwanger zijn.
...inmiddels ga ik niet meer op kraamvisite
...inmiddels heb ik ontslag genomen van mijn werk omdat ik werkte met baby's en dat niet meer aankan.
...inmiddels hebben we samen een hondje, zodat ik 's ochtends toch nog het idee heb dat ik ergens voor mijn bed uit moet.
...inmmiddels huil ik maandelijks wanneer er toch weer een 'rode week' begint, en dat ene kleine sprankje hoop weer de grond in wordt geboord.
...inmiddels kan ik mensen wel wat aandoen als ze zeggen 'niet op focussen, dat is vaak het beste'.
...inmiddels ben ik ontzettend jaloers als ik mensen met een kinderwagen rond zie lopen.
...inmiddels moet ik mijn tranen bedwingen als ik in een winkel langs babykleertjes o.i.d. loop.
...inmiddels neem ik onbewust meer afstand van de kinderen van mijn man. (Al zijn ze nog zo leuk).
...inmiddels praat ik er ook minder over met mijn man.


pfff... en als ik in een bui zit (zoals nu) dat ik er gewoon helemaal doorheen zit. Dan geef ik mezelf een trap onder mijn kont, en schets ik situaties van mensen die het veel erger zouden kunnen hebben. Maar toch... soms komt dat verdriet zo heftig naar boven.
Hoe kan je nou zoiets 'missen' wat je eigenlijk niet kent? En daar soms zo ziekelijk jaloers van worden?

Ik ben zo nuchter dat ik graag alles wil kunnen verklaren. Maar uit deze waarom-vraag komt men niet... waarom niet? Zal altijd onbeantwoord blijven.

Mijn man verlaten, aanpappen met een andere vent omdat mijn kinderwens toch heel groot is??
Dat schiet soms ook door mijn hoofd. Maar nee, ik zou mijn lieve man voor geen goud willen missen. Daarvoor hou ik te veel van hem.

En toch doorgaan met de onderzoeken in het ziekenhuis? Ik ben bang dat onze relatie daar te veel onder lijdt. Vooral omdat onze relatie al het een en ander aan klappen heeft doorstaan, en ik nu ergens ook wel blij ben dat het stabiel is nu.
En ook behandeling in het ziekenhuis geeft geen 100% garantie dat het lukt.


Er wordt me een paar keer per week door mensen die je matig kent gevraagd wanneer er bij man en mij nog kinderen komen. Dan zeg ik maar met een halve lach op mijn gezicht 'wie weet ooit, we hebben wel een kinderwens'. Die mensen zijn dan tevreden gesteld met het antwoord. Maar van binnen ga ik dood. Ik heb geen zin om het hele verhaal te vertellen aan mensen die ik niet erg goed ken. (Oké alleen nu even hier op het forum dan, met mensen die weten wat je doormaakt)....

Ik kom er vaak niet uit.
Ik zit nu in een soort identiteitscrisis.
Wie ben ik nu? Wat wil ik in de toekomst nog meer (bereiken)?
Mijn man heeft voornamelijk erg veel hoop dat het toch nog 'ooit' eens zal gebeuren. Maar die hoop doet mij de nek om. Ik geloof er niet in en ergens wil ik er ook niet in geloven. (Dan kan het ook niet tegenvallen, zoiets...)En ik maak liever 'nu' wat van mijn leven dan dat ik ga wachten tot het nooit gebeurd, zeg maar. Begrijp je wat ik bedoel?
Maar ondertussen vreet het toch nog zo....



Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om het te lezen. Het heeft mij opgelucht om het te schrijven.
Laatst gewijzigd door xxmirxx op 25 mei 2013, 13:31, 2 keer totaal gewijzigd.

Lien2
Berichten: 425
Lid geworden op: 26 november 2012, 16:31

Bericht door Lien2 » 24 mei 2013, 12:22

Wat een mooi en tegelijkertijd zo'n droevig verhaal. En het gedeelte over de gevoelens is o zo waar! Ik kan mij er volledig in vinden, vooral die ziekelijke jaloersheid...
Ikzelf heb na 3 jaar proberen, waarvan 1 jaar met IVF, nog steeds geen kinderen. Dit jaar zijn er al 3 van mijn vriendinnen bevallen, mijn jongere zus en mijn beste vriendin moeten allebei eind juni bevallen en in september bevalt er nog een vriendin. Dat worden dus 7 babyborrels de komende maanden... En die confrontatie iedere dag doet zo een pijn en tegelijkertijd wil ik mijn vrienden niet mijden. Het is o zo moeilijk maar we moeten erdoor.
Volgende week heb ik opnieuw een terugplaatsing na een rustpauze van 3 maanden. Ik ben ondertussen geopereerd voor endometriose. Daarnaast hebben ze een stukje eileider weggenomen omdat die verstopt zat en ik zal spuiten moeten zetten omdat mijn bloed niet goed stolt. En ik heb schrik, schrik dat het wéér niet gaat lukken en wat dan? En waarschijnlijk ga ik de uitslag weten in de periode dat mijn zus en beste vriendin bevallen...
Ik wil je nog heel veel moed wensen!

Groetjes

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 24 mei 2013, 12:30

Ik wens jou ook veel moed en sterkte.
Op het gezegde 'kinderen die krijg je, die neem je niet', wordt soms zo hard een stempel gedrukt.

Ik hoop dat voor jou deze deur niet weer hard in je gezicht dichtgeslagen gaat worden.
Het is inderdaad zo moeilijk om hoop en geluk te blijven vinden als vrienden gaan bevallen en gelukkig zwanger zijn (en helemaal als je in de leeftijd komt waarin gezinnetjes om je heen de grond uit worden gestampt om het maar even zo oneerbiedig te benoemen).

Natuurlijk gun ik het mijn vrienden en vriendinnen om zwanger te worden en te genieten van een kleine.... maar ik gun het mezelf ook :oops:

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 24 mei 2013, 20:12

Hier ook tranen in de ogen bij het lezen van je verhaal. Zo pijnlijk herkenbaar wat je voelt.

We kunnen mekaars probleem niet oplossen, maar hier terecht kunnen bij mensen die je snappen is goud waard.
Want in omgeving is steun soms ver te zoeken.

Wij hebben inmiddels 6 pogingen achter de rug, zonder resultaat en staan nu voor de keuze: wat nu?

We hebben hier samen verschillende watertjes doorzwommen, en het is echt zwaar voor je relatie. Ik denk dat iedereen hier dat kan beamen.
Ok, als je er samen doorkomt, dan sta je sterker. Maar als je zegt dat jullie al zoveel doorstaan hebben, hoeveel kan een mens hebben é?!

Het is hartverscheurend om te moeten kiezen, wel of niet behandelen. Hopen dat je achteraf geen spijt krijgt van je beslissing. Ook hier is de kans op natuurlijke zwangerschap niet nihil (probleem ligt bij mij hier), maar echt ontzettend klein.
Maar je kan geen jaren verder, stiekem hopend iedere maand of je zelf toch niet die ene persoon bent waarvan je hoort dat er dan plots toch een wondertje is gebeurd. Dat is gewoon niet menselijk.

Maar vooraleer je als koppel dat alles een plaats kan geven. Duurt volgens mij ontzettend lang.
Zoveel gevoeles die je overvallen, zoals jij het beschrijft. Dan vind je het soms raar van jezelf, stom van jezelf om zo te denken en je zo te voelen maar weet je, je zou voor minder stikjaloers zijn in zo'n situatie als de onze.

Kom hier je hart luchten, schrijf het van je af als het even niet meer gaat. Knuffel!

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 24 mei 2013, 20:20

O ja, ook wij hebben sinds een 2 - tal maanden aan hondje.
Vervangt niets hoor, maar geeft inderdaad een reden om op te staan, een reden om buiten te komen, een reden om bezig te zijn en je niet op te sluiten.

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 25 mei 2013, 12:53

Dank je wel voor je steunende woorden... Het doet inderdaad veel om met lotgenoten te praten.

Je hebt inderdaad gelijk. Een hondje is super leuk (ik hou sowieso wel van dieren). Het kan een kindje, of de wens daarnaar nooit vervangen. Maar het geeft inderdaad weer enigszins een draai aan je leven. Redenen om in beweging te blijven, naar buiten te gaan en op te staan.
Om je 'hoofd' bij het 'leven' te houden, en niet te verdrinken in al die negatieve gevoelens.

isatje6
Berichten: 1
Lid geworden op: 15 april 2011, 15:58

Bericht door isatje6 » 31 mei 2013, 14:00

hey, ik weet niet goed te beginnen omdat ik me zo schuldig voel voor mijn gevoelens. Ik heb zonet weer al eens vernomen dat vrienden zwanger zijn. We gunnen het iedereen hé. Maar zelf al 4 jaar die wens om zwanger te worden. En dan mezelf maar voorliegen dat een leven zonder kids ook wel voordelen heeft. Maar het blijft pijn doen bij elke nieuwe "zwangere" in de vriendenkring of familie. Ik kan er bij momenten beter mee om . Maar laatste maanden ben ik terug bij af. Die jaloerse gevoelens bij elke zwangere . Elke maand terug die hoop en dan weer die teleurstelling. Was vroeger " actief " op forum van babyhoop. Maar daar zijn ze intussen allemaal zwanger. Behalve ik. Ik weet dat ik niet alleen ben die hetzelfde meemaakt maar soms voel ik me zo alleen.We hebben besloten niet meer in de medische molen mee te draaien. Maar daarom doet het niet minder pijn. Ik hoop ook nog altijd dat het eens spontaan nog lukt. Je hoort het zo vaak. Maar je hoort zo weinig van die waar het niet lukt. En de mensen rond ons begrijpen het niet. Je moet het zelf meemaken spijtig genoeg. Ik ben 38 en mijn ventje 43. We hebben een jongere vriendenkring waarin er vele zwanger zijn of net bevallen. Soms denk ik dat het aan mij voorbij moet gaan en het aan de "jongere" generatie is . IS het ons niet gegund omdat we al iets ouder zijn? Moet of kan ik er me ooit bij neerleggen? Zal wel moeten, ooit...

Bien
Berichten: 13
Lid geworden op: 12 september 2008, 16:02

Bericht door Bien » 5 juni 2013, 12:27

Hi,

Ik lees vaker op dit forum maar dan bij het onderwerp adoptie. Vroeger kwam ik hier ook wel eens meelezen en schrijven. Als ik jullie berichten lees, weet ik weer perfect hoe ik me indertijd voelde. Het verdriet is zwaar maar die vreselijke jaloersheid, die maakte het nog erger.
Je bent op een gegeven moment gewoon bang om af te spreken met vriendinnen want: wie weet wie is er nu weer zwanger...Je wil het gewoon niet horen/weten. Ik kon wel praten over het verdriet maar niet over die jaloersheid want ik was bang voor de reacties van mijn vriendinnen.Je levert een strijd met je gedachten. Dus dapper al het goede nieuws aanhoren en blij zijn voor anderen. Vrolijk naar babyborrels gaan en daarna een hele avond huilen. Zo uitputtend.
Ik voelde mij hier ook alleen in. Vriendinnen werden zonder problemen zwanger of na IVF behandeling. Op het forum werden de meesten ook zwanger en op een gegeven moment heb je echt het idee dat jij de enige bent bij wie het maar niet wil lukken. Vandaar dat ik hier even wil reageren. Je bent niet de enige bij wie het niet wil lukken. Ondertussen ben ik mama geworden van een prachtig Kazachje maar dat wil niet zeggen dat ik dit allemaal vergeten ben. Ik wens jullie veel moed toe. De moed om te stoppen, om door te gaan, om een andere weg in te slaan...

Grtjs,
Bien

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 5 juni 2013, 13:15

Dag Bien,

Dankjewel, om ons hier even een hart onder de riem te komen steken.
Bedankt om ons de moed toe te wensen om een andere weg in te slaan.

Want hier op het forum durf ik al bijna niet meer lezen. Daar word je alleen moed gewenst om door te zetten om niet op te geven, om de blijven proberen want ooit wordt je beloond. En dat geeft dan juist weer zo'n schuldgevoel...
Wij hebben hier niet voor gekozen om na alle behandelingen nog altijd met lege handen te staan.
Zijn we dan zwak omdat we niet doorzetten? Ach, ik lees het liever niet meer.

Enkel hier en bij adoptie kom ik nog even kijken.
Om me niet alleen te voelen.
En dan doet het deugd om eens te lezen dat welke weg we ook kiezen, elke keuze vraagt moed en doorzetting.

En lezen dat het misschien allemaal nog wel goed komt...Wel...daar heb ik af en toe wel es nood aan.

O ja, proficiat trouwens met jullie lieverd! Wij hebben het adoptietraject pas gestart maar hoop dat ik op een dag ook zo trots mag zijn om eindelijk mama te worden.

Bien
Berichten: 13
Lid geworden op: 12 september 2008, 16:02

Bericht door Bien » 5 juni 2013, 13:35

Nessatje,

Ben blij dat je iets hebt gehad aan mijn reactie.

Ik begrijp je zo goed. Indertijd waren mijn collega en ik allebei met IFV bezig. Op een gegeven moment was zij zwanger en ik niet. Toen besloten wij om ermee te stoppen. Ik geloofde er gewoon niet (meer) in. Als ik eerlijk ben, ik denk dat ik er nooit echt heb in geloofd (zelfbescherming veronderstel ik). Terwijl ik merkte dat mijn collega echt overtuigd was dat het ging lukken.
Soit, na 3 pogingen stopten we en mijn collega die zwanger werd na 5 pogingen kon niet snappen waarom wij niet verder wilden proberen. Ik kreeg het haar ook niet uitgelegd. Als je een kind wil ga je ver, verder, verst... volgens de buitenwereld althans.
Persoonlijk kon ik mij beter vinden in onze keuze om te gaan adopteren. Begrijp me niet verkeerd, het is ook geen makkelijke weg. Komt veel stress bij kijken, lang wachten en hopen... Maar toch voelde ik me veel positiever gedurende dit proces dan in het medische circuit. Heel veel succes trouwens met jullie adoptieprocedure! BTW, wij zijn momenteel bezig met een tweede procedure. Als je vragen hebt of je wil mailen - absoluut geen verplichting! - dan laat je me maar iets weten.

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 5 juni 2013, 14:03

Bedankt! Je hoort nog van me :wink:

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 6 juni 2013, 20:51

Bien schreef:Nessatje,

Ben blij dat je iets hebt gehad aan mijn reactie.

Ik begrijp je zo goed. Indertijd waren mijn collega en ik allebei met IFV bezig. Op een gegeven moment was zij zwanger en ik niet. Toen besloten wij om ermee te stoppen. Ik geloofde er gewoon niet (meer) in. Als ik eerlijk ben, ik denk dat ik er nooit echt heb in geloofd (zelfbescherming veronderstel ik). Terwijl ik merkte dat mijn collega echt overtuigd was dat het ging lukken.
Soit, na 3 pogingen stopten we en mijn collega die zwanger werd na 5 pogingen kon niet snappen waarom wij niet verder wilden proberen. Ik kreeg het haar ook niet uitgelegd. Als je een kind wil ga je ver, verder, verst... volgens de buitenwereld althans.
Persoonlijk kon ik mij beter vinden in onze keuze om te gaan adopteren. Begrijp me niet verkeerd, het is ook geen makkelijke weg. Komt veel stress bij kijken, lang wachten en hopen... Maar toch voelde ik me veel positiever gedurende dit proces dan in het medische circuit. Heel veel succes trouwens met jullie adoptieprocedure! BTW, wij zijn momenteel bezig met een tweede procedure. Als je vragen hebt of je wil mailen - absoluut geen verplichting! - dan laat je me maar iets weten.
Heb privé een berichtje gestuurd maar weet niet of je het gekregen hebt, want blijft in mijn postvak uit staan ipv bij verzonden berichten...
Geef je een seintje? :-)

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 11 juni 2013, 21:43

isatje6 schreef:hey, ik weet niet goed te beginnen omdat ik me zo schuldig voel voor mijn gevoelens. Ik heb zonet weer al eens vernomen dat vrienden zwanger zijn. We gunnen het iedereen hé. Maar zelf al 4 jaar die wens om zwanger te worden. En dan mezelf maar voorliegen dat een leven zonder kids ook wel voordelen heeft. Maar het blijft pijn doen bij elke nieuwe "zwangere" in de vriendenkring of familie. Ik kan er bij momenten beter mee om . Maar laatste maanden ben ik terug bij af. Die jaloerse gevoelens bij elke zwangere . Elke maand terug die hoop en dan weer die teleurstelling. Was vroeger " actief " op forum van babyhoop. Maar daar zijn ze intussen allemaal zwanger. Behalve ik. Ik weet dat ik niet alleen ben die hetzelfde meemaakt maar soms voel ik me zo alleen.We hebben besloten niet meer in de medische molen mee te draaien. Maar daarom doet het niet minder pijn. Ik hoop ook nog altijd dat het eens spontaan nog lukt. Je hoort het zo vaak. Maar je hoort zo weinig van die waar het niet lukt. En de mensen rond ons begrijpen het niet. Je moet het zelf meemaken spijtig genoeg. Ik ben 38 en mijn ventje 43. We hebben een jongere vriendenkring waarin er vele zwanger zijn of net bevallen. Soms denk ik dat het aan mij voorbij moet gaan en het aan de "jongere" generatie is . IS het ons niet gegund omdat we al iets ouder zijn? Moet of kan ik er me ooit bij neerleggen? Zal wel moeten, ooit...
Pff ik begrijp precies hoe je je voelt. Vooral die schuldigheid ervaar ik ook regelmatig. De vraag hoe lang het duurt voordat alle betreffebde gevoelens im slaan in berusting, spookt zo vaak door mijn hoofd

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 11 juni 2013, 21:47

Bien schreef:Hi,

Ik lees vaker op dit forum maar dan bij het onderwerp adoptie. Vroeger kwam ik hier ook wel eens meelezen en schrijven. Als ik jullie berichten lees, weet ik weer perfect hoe ik me indertijd voelde. Het verdriet is zwaar maar die vreselijke jaloersheid, die maakte het nog erger.
Je bent op een gegeven moment gewoon bang om af te spreken met vriendinnen want: wie weet wie is er nu weer zwanger...Je wil het gewoon niet horen/weten. Ik kon wel praten over het verdriet maar niet over die jaloersheid want ik was bang voor de reacties van mijn vriendinnen.Je levert een strijd met je gedachten. Dus dapper al het goede nieuws aanhoren en blij zijn voor anderen. Vrolijk naar babyborrels gaan en daarna een hele avond huilen. Zo uitputtend.
Ik voelde mij hier ook alleen in. Vriendinnen werden zonder problemen zwanger of na IVF behandeling. Op het forum werden de meesten ook zwanger en op een gegeven moment heb je echt het idee dat jij de enige bent bij wie het maar niet wil lukken. Vandaar dat ik hier even wil reageren. Je bent niet de enige bij wie het niet wil lukken. Ondertussen ben ik mama geworden van een prachtig Kazachje maar dat wil niet zeggen dat ik dit allemaal vergeten ben. Ik wens jullie veel moed toe. De moed om te stoppen, om door te gaan, om een andere weg in te slaan...

Grtjs,
Bien
Dank je wel...
En voor jou, uit de grond van mijn hart, erg veel respect dat je een kindje hebt geadopteerd :)

xxmirxx
Berichten: 9
Lid geworden op: 24 mei 2013, 11:15

Bericht door xxmirxx » 11 juni 2013, 21:49

Nessatje, erg veel succes toegewenst!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten