Alle "peptalk" even beu...

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Alle "peptalk" even beu...

Bericht door steph999 » 25 juni 2013, 13:13

Vandaag echt een rotdag, zelfs van man te horen gekregen dat "we er maar mee moeten leren leven". Waarom is dit zo wraakroepend en heb ik het even gehad met alle goedbedoelde peptalk? Voorbeelden: er zijn nog genoeg andere leuke dingen die je in je leven hebt... er zijn ook nadelen aan kinderen hoor... zo leuk is het niet om iedere morgen misselijk te zijn...zou je dan liever op een ongepaste moment zwanger zijn zoals ik.... IK HEB HET GEWOON GEHAD... sorry iedereen, moest er eventjes uit, sterkte aan iedereen die in dezelfde situatie zit en die goedbedoelde commentaar even beu is...

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 27 juni 2013, 10:29

Heb ik ook! Ze bedoelen het misschien wel goed maar ze weten niet wat ze zeggen... ik zou zelfs genieten van al die "negatieve" kwaaltjes waar iedereen zo over klaagt! Gisteren zei iemand nog dat ik blij moet zijn met wat ik wel heb. Maar dan heb ik liever dat ze niks zeggen!

Ook veel sterkte voor Jou!

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 27 juni 2013, 16:59

Vandaag uitnodiging voor feestje gekregen, mijn eerste idee was of er zwangere personen gaan zijn... Bij het idee alleen al krijg ik het benauwd en begin ik wanhopig naar uitvluchten te zoeken om niet te hoeven gaan... Wie herkent dit en weet er raad mee? Al denk ik dat het antwoord niet zo pasklaar zal zijn als ik hoop..

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 27 juni 2013, 20:45

Hey Steph999,

Herken het gevoel helemaal. Al dagen vooraf, weken vooraf angst hebben voor wie wat zal zeggen, of er toch geen zwangerschapsaankondigingen gaan komen, nieuwe zwangeren, domme opmerkingen...
Angstig worden bij het idee eraan.

Ik herken het volledig, maar weet jammer genoeg ook geen kant en klare oplossing.
Heb wel al ervaren dat, ondanks de angst, het meestal wel kan meevallen.
Jezelf opsluiten en niet gaan, is volgens mij ook geen oplossing. Al is het wel afhankelijk van welk feest en met wie. Zou op basis daarvan een selectie maken. De zaken waarvan je dan echt kiest om wel nog naartoe te gaan, dan ook echt doen, ook al zie je ertegenop. Want als het dan toch meevalt, geeft het je toch even een goed gevoel.

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 27 juni 2013, 21:02

ik weet sowieso al dat mijn zwangere nicht er zal zijn, en daar zie ik zo tegenop... kan het echt nie opbrengen om te gaan... ben het zo beu dat dit mijn leven blijft beheersen.

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 28 juni 2013, 14:46

Snap ik, ik heb net het zelde!
Mijn zus heeft mij vorig weekend verteld dat ze zwanger is.. Ik kan er echt niet mee om! Ben bang om haar te zien. En langs de andere kant ook om haar te verliezen want ik kan het echt niet aan om haar te zien. Ze zegt wel dat ze het begrijpt maar dat doet ze echt niet.
'T is echt niet eerlijk hé, waarom zij wel en wij niet? Niet dat ik het de andere niet gun. Maar toch.
Heb jij ergens steun Steph?

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 28 juni 2013, 15:35

steun...mijn man kan er makkelijker mee om dan ik heb ik de indruk. voor hem gaat het leven door en hij snapt ook niet dat ik er zo zwaar aan til van naar een feestje te gaan waar er mss iemand zwanger is, volgens hem is er toch volk genoeg behalve de zwangere personen om met te babbelen,maar het lijkt wel alsof ik alleen daar oog voor heb...

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 28 juni 2013, 18:59

Je kan het ook niet ontwijken é...de zwangere vrouwen, de baby'tjes.
Zelf al annuleer je de feestjes waarvan je weet dat er een confrontatie zal zijn. Dan nog kan en mag je jezelf niet opsluiten. Want overal en op ieder moment loop je wel ergens een zwangere tegen het lijf.
Onlangs naar de frituur...Nja, wat raad je? Vlak voor mijn neus. 2 kinderen, zwanger, ene kleine over die buik wrijven. Daar begonnen de tranen te vloeien, en dan sta je daar.
Maar daarom nu niet meer naar de frituur gaan? Dan mag je ook niet meer naar de winkel, niet meer op straat komen. Je kan het nu eenmaal niet ontwijken.
En dat het pijn doet en je er boos, triest om bent, dat het je kwetst dat is normaal in onze situatie.
En je mag die gevoelens ook best hebben!
Wat je dan moet doen...gaan of niet...tja...doen wat je gevoel je ingeeft. Maar die gevoelens van ons slaan wel regelmatig es om.
Ieder verwerkt het op zijn manier. Je man bekijkt het wss anders. En dan is het soms moeilijk om mekaar altijd te snappen. Proberen mekaar toch ergens te begrijpen en samen een oplossing te vinden?

Nja, en je zus die zwanger is... De mijne heeft 2 kids en vind ik som al confronterend genoeg. Zelfs al zeggen ze het te snappen, het verandert de band, of je het wil of niet. Jammer genoeg.

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 29 juni 2013, 17:33

Mijn (bijna)man kan er ook wel beter mee om, hij wil mij wel troosten maar weet dikwijls niet zo goed wat hij kan doen. En ik wil ook het aller liefste alle zwangere mensen en kleine kindjes ontwijken hoor! Ik snap bijna helemaal wat Steph bedoeld... En je wilt je niet opsluiten maar sommige momenten denk ik echt dat het gewoon niet anders gaat.

Ja, als je iets zo graag wil, dan lijkt het altijd alsof iedereen wel heeft wat jij niet kaan krijgen hé:(.

Ik zei gisteren tegen mijn vader dat ik morgen niet wou langs komen omdat ik het nog niet aan kon om geconfronteerd te worden met mij zus en zijn reactie was: "wat is dat nu voor zever!". Precies of ik voel mij expres zo depri bij zwangere mensen..

Maar we moeten er allemaal wel door hé! Vroeg of laat zullen we ons er wel bij kunnen neerleggen..

Maar als je voelt dat je het nog niet aan kan moet je het jezelf zeker niet moeilijker maken dan het al is! En weet ook dat het echt normaal is wat je voelt! Ga jij misschien al naar een psycholoog ofzo Steph?

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 29 juni 2013, 22:30

hey, heb idd al contact gezocht met psychologe, maar die is nu net in vakantie, en eer ik nadien een afspraak zal te pakken krijgen kan mss nog even duren, is wel een lieve vrouw, maar ook iemand die zelf al grote kinderen heeft, idd je opsluiten helpt niet maar ik heb het vooral moeilijk met kinderen/zwangerschappen bij mensen die ik ken, bij mensen die ik niet ken kan ik het makkelijker van me afzetten. Maar een nicht kan je niet blijven ontlopen he,vooral omdat we altijd meer als 'zussen" zijn opgegroeid,voel mij schuldig omdat ik niet blij kan zijn voor haar, maar daarvoor is het verdriet bij mezelf te groot en dat neemt steeds de bovenhand... zie er zelfs tegenop als ze bevalt,hoe egoistisch kan verdriet een mens maken... we zullen er inderdaad mee leren leven vroeg of laat, maar momenteel ben ik nog lang zover niet. haal wel steun uit jullie reacties hier, toch nog mensen in dezelfde situatie

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 30 juni 2013, 18:11

Maar egoïstisch ben je niet hé! Dat is gewoon een tijdelijk gevoel!Het kan wel jaren duren zeggen sommige mensen.
Maar als je zo close bent met je nicht snapt ze dat toch? En als zij dat snapt, hoef jij je toch voor niets schuldig te voelen? Ik probeer je wel wat goede moed in te praten al heb ik het zelfde voor.

Het is allemaal heel oneerlijk hé.

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Bericht door Nessatje » 30 juni 2013, 20:13

Hmm... Schuldgevoel omdat we ons voelen zoals we ons voelen.
Het verdriet dat we voelen bij onze onvervulde kinderwens is gewoon zo immens groot.
En toch is het moeilijk voor de buitenwereld om dat te erkennen.
Zelf ga je dan ook soms denken: overdrijf ik nu? Mag ik me nu niet zo voelen? Twijfelen aan jezelf...

Maar geloof me: JA, jij mag je zo voelen! Kan het ook niet opbrengen om 'blij' te zijn wanneer iemand bevalt. Neen, echt niet. Want wij hebben daar zo lang voor gevochten, dus eigenlijk was het onze beurt en niet die van een ander.
En dan mag dat nog je zus, nicht, beste vriendin zijn, dat gevoel is er gewoon.

Kan je er met je nicht over praten? Denk aan jezelf, doe waar jij nood aan hebt. Wil je huilen, huil dan, wil je schreeuwen, schreeuw dan. Wil je je opsluiten en in je bed kruipen, doe dat dan...als het kan.
Want hoe hard het ook is, we zien rondom ons de wereld maar verder draaien, iedereen zet zijn leven verder en dat van ons staat al jaren op pauze. De rest draait verder, alsof het niet de moeite is om er even voor te blijven stilstaan...

Lien2
Berichten: 425
Lid geworden op: 26 november 2012, 16:31

Bericht door Lien2 » 1 juli 2013, 11:49

Ik heb ook een zeer moeilijke periode achter de rug. Ik zal het nooit vergeten: woensdag 24/10/2012, onze 3de terugplaatsing draait weer op niets uit. s' Avonds komt mijn moeder mij een beetje troosten maar brengt ze ook het nieuws dat mijn 2 jaar jongere zus zwanger is! Mijn hele wereld stortte in want daar had ik altijd voor gevreesd.Bovendien had ik begin oktober pas vernomen dat een vriendin van mij zwanger was. En toen ben ik echt in een nachtmerrie terechtgekomen. Zaterdag 27/10/2012. Ik had afgesproken met een vroeger buurmeisje om wat te praten omdat ik wist dat zij ook met IVF bezig was. Resultaat: ze vertelde mij dat ze zwanger was, spontaan. Diezelfde avond vertelt mijn beste vriendin mij dat ze zwanger is! De week erop verneem ik dat nog een buurmeisje van mij zwanger is en dat een vriendin een miskraam heeft gehad. Diezelfde vriendin is ondertussen terug zwanger - reeds 7 maanden. Wij mogen dit jaar naar 7 babyborrels gaan. Iedereen in mijn nabije omgeving is zwanger. De afgelopen 9 maanden waren afschuwelijk. Ik was ook woedend en verschrikkelijk jaloers, verdrietig, angstig en noem maar op. Ik had ook zo bang om geconfronteerd te worden met alles en iedereen. Ik had het meeste schrik voor de bevalling van mijn zus. Ik wou haar eerst niet bezoeken maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan. En ik ben blij dat ik het gedaan heb. En sinds die dag is er precies een klik gemaakt in mijn hoofd. Gisteren ben ik mijn beste vriendin gaan bezoeken. Ik keek er echt naar uit om haar dochtertje vast te pakken. En het doet minder pijn dan ik dacht. Natuurlijk zijn er traantjes gevloeid. Ik weet sinds 11/06 dat mijn 5 de terugplaatsing niet gelukt is en dat we nu reeds aan onze 3de verse poging bezig zijn. Ik had gehoopt om zwanger te zijn maar ik ben op 16/6 tante geworden in plaats van mama. Dat blijft pijn doen maar ik kan er precies beter tegen, ik kan mij er vlugger overzetten. Het is precies hoe meer ik geconfronteerd wordt met datgene wat ik nog niet heb hoe meer ik er van overtuigd ben dat het voor ons ook moet lukken.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat de gevoelens die wij hebben volkomen normaal zijn en dat niemand zich schuldig moet voelen. Het is niet niks wat wij meemaken en iedereen heeft tijd nodig om dat te verwerken, de een al wat meer dan de ander.

steph999
Berichten: 9
Lid geworden op: 11 juni 2013, 12:13

Bericht door steph999 » 1 juli 2013, 15:31

bedankt iedereen voor de reacties, voel me toch niet meer zo "abnormaal" door mijn 'jaloers,egoistisch en niet-blij gevoel'. Ik kan goed geloven dat je zegt dat je er altijd bang voor bent geweest dat je zus zwanger werd. 0p die moment lijkt alles zo oneerlijk he, en bij mensen die je graag ziet, is het nog erger dan bij vreemden. Ik zie het me momenteel nog niet echt doen, mijn nicht gaan bezoeken, ze bevalt dan ook maar in november (is gelukkig nog even, erg dat we zo moeten denken he...). Ik heb het behalve met mijn man en mijn ouders er nog met niemand over gehad, over onze kinderwens. Ik had geen zin in de reacties en vragen van jan en alleman of het "nu al gelukt is". Gevolg is dus ook dat bijna niemand weet hoe moeilijk ik het ermee heb. Vind het ook zo raar om nu plots bij mijn nicht aan te kloppen: zeg, jij bent nu zwanger maar ik ben eigenlijk stikjaloers in plaats van blij te zijn voor jullie. Dan nog liever de schijn ophouden (zo voelt het momenteel voor mij toch, wil zeker niks veralgemenen voor andere mensen)Chapeau voor de mensen die er wel voor uitkomen !!
Babyborrels vermijd ik angstvallig en ook andere situaties waarin weer nieuwe zwangerschappen aangekondigd kunnen worden. Als mensen uit je omgeving plots krijgen waar jij al jaren op hoopt, probeer dan maar eens te doen of je blij bent, dan moet je al goed komedie kunnen spelen he, dan wil je liefst zo snel mogelijk weg, momenteel breng ik veel tijd door bij mijn oma, van haar ben ik teminste zeker dat ze niet meer zwanger zal worden (magere troost)

fremo
Berichten: 603
Lid geworden op: 13 juni 2013, 9:32

Bericht door fremo » 3 juli 2013, 9:22

Nee het is echt niet eerlijk! Wij moeten er zo veel voor doen en anderen moeten nog maar eens kijken naar elkaar of het is al prijs. Hier weten sommige vrienden en mijn familie het. Maar niemand snapt het dat ik mijn zus ontwijk, ze zeggen allemaal dat ik het niet kan maken tegen over haar. Maar dan denken ze precies alleen aan haar. De laatste keer dat ik haar zag ben ik heel de week zo verdrietig geweest... niet dat het nu over is maar toch..
En soms ben ik zo kwaad op haar en ik weet dat het erg is maar ik was boos op haar dat ze nu zwanger is juist nu wij gaan trouwen en ik bang ben dat dat veel voor mij zal verpesten! En juist nu dat de artsen onze behandelingen hebben stop gezet. Ik neem het haar kwalijk en ik vind dat echt erg van mezelf. Spijtig genoeg heb ik die emotie niet onder controle.

Maar vroeg of laat vinden wij allemaal ons plaatsje! En eerst moeten we voelen wat we voelen om er sterker uit te komen! Maar wij kunnen het! Hoe uitzichtloos onze situatie ook lijkt.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten